Διαβάστε αναλυτικά τη συνέντευξη του διεθνούς πλέι-μέικερ για τα όσα πιστεύει ενόψει Ευρωμπάσκετ.

-Είναι η τρίτη μεγάλη διοργάνωση, στην οποία συμμετέχεις με την Εθνική Ανδρών, μετά το Ευρωμπάσκετ 2009 και το Μουντομπάσκετ 2010. Επειτα από ένα περιπετειώδες καλοκαίρι εξαιτίας ενός αρκετά σοβαρού τραυματισμού στον αστράγαλο τι σκέφτεσαι λίγες ώρες πριν από την έναρξη της διοργάνωσης;

«Αυτό που έρχεται πρώτο στο μυαλό μου είναι ότι ανυπομονώ να ξεκινήσει το Ευρωμπάσκετ της Λιθουανίας. Είμαι ευλογημένος που αποτελώ μέλος της Εθνικής Ανδρών και μετά τις περιπέτειες που πέρασα αυτό το καλοκαίρι θέλω επιτέλους να αρχίσουν οι αγώνες. Αν ανατρέξω βέβαια στο Ευρωμπάσκετ 2009 της Πολωνίας, που ήταν το πρώτο σπουδαίο τουρνουά με την Ανδρών, μπορώ να πω ότι αυτή τη φορά ο ενθουσιασμός μου είναι κάπως διαφορετικός»…

-Θα εννοείς προφανώς ότι έπειτα από δύο χρόνια, και ενώ έχουν μεσολαβήσει το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Τουρκίας και δύο έντονες χρονιές με τον Παναθηναϊκό, αισθάνεσαι πολύ πιο έμπειρος…

«Αυτό είναι πολύ βασικό. Όταν ετοιμαζόμασταν να παίξουμε στην Πολωνία, έχοντας –όπως θα θυμάστε- να αντιμετωπίσουμε την απώλεια του Διαμαντίδη, ο ενθουσιασμός μου ήταν αναμεμιγμένος με αγωνία και απορία μπορώ να πω. Αγωνία σχετικά με το πώς θα πήγαινε η πρώτη χρονιά μου στην Ανδρών και απορία για τι θα συναντούσα στο πρώτο μου Ευρωμπάσκετ. Δεν είχα παραστάσεις τότε. Αντιθέτως, τώρα τα πράγματα είναι διαφορετικά»…

-Σε θυμόμαστε που περιφερόσουν νυχτιάτικα στο ξενοδοχείο της Εθνικής, γιατί δεν σε έπαιρνε με τίποτε ο ύπνος…

(γελάει) «Ναι, κάπως έτσι. Δεν με έπαιρνε ύπνος από την αγωνία μου, αλλά όταν άρχισα να μπαίνω στον ρόλο μου δίπλα στον Σπανούλη και να παίρνω χρόνο, συνήθισα. Να ‘ναι καλά όλοι οι συμπαίκτες μου, που με βοήθησαν να ξεπεράσω το άγχος του πρωτάρη και να ολοκληρώσουμε με ονειρεμένο τρόπο εκείνη τη διοργάνωση. Είναι φοβερό να κατακτάς μετάλλιο, ειδικά όταν δεν το περιμένει κανείς, ή έστω ελάχιστοι είχαν πιστέψει ότι θα επιστρέφαμε με την τρίτη θέση».

-Η δεύτερη διοργάνωσή σου, το Μουντομπάσκετ 2010 της Τουρκίας, σε βρίσκει να δείχνεις περισσότερο έτοιμος και βελτιωμένος…

(μας διακόπτει) «Ναι, μόνο που δεν φτάσαμε να διεκδικήσουμε μετάλλιο, καθώς αποκλειστήκαμε από την Ισπανία, που πέρυσι δεν ήταν καλύτερη από μας, αλλά ισοδύναμη. Και από τις ήττες, όμως, μαθαίνεις και σίγουρα γίνεσαι καλύτερος. Κάπως έτσι αισθάνομαι και εγώ και αρκετοί συμπαίκτες μου, που βίωσαν εκείνο τον αποκλεισμό. Στη Λιθουανία θα βγάλουμε πολύ πείσμα»…

-Συγκρίνοντας τον Νικ του 2009 με τον Καλάθη του 2011 ποιες είναι οι μεγαλύτερες διαφορές που εντοπίζεις;

«Υπάρχουν μεγάλες διαφορές, φίλε. Κακά τα ψέματα, η Εθνική δεν μπορεί να κάνει πολλές παρεμβάσεις στο στιλ παιχνιδιού σου, οπότε όλοι σχεδόν κουβαλάμε την εμπειρία από τις ομάδες μας. Και εγώ είμαι τυχερός που τα τελευταία χρόνια παρακολουθώ το καλύτερο φροντιστήριο! Η βασική διαφορά μου σε σχέση με το 2009 είναι ότι μπορώ πλέον να διαβάζω πολύ καλύτερα το ευρωπαϊκό παιχνίδι. Ακολουθώ πιστά τις οδηγίες του Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Εχω τα μάτια μου ορθάνοιχτα και προσπαθώ να παίρνω τις ορθότερες αποφάσεις πρώτα για τους συμπαίκτες μου και μετά για μένα. Πλέον με ξέρουν καλά οι συμπαίκτες μου και με τους περισσότερους στην Εθνική συνεννοούμαστε με κλειστά τα μάτια. Ακόμη και με παιδιά που δεν έχουμε ξαναπαίξει ποτέ μαζί υπάρχει υψηλή επικοινωνία».

-Αυτό το τελευταίο το επισημαίνουν όλοι οι διεθνείς στις συνεντεύξεις τους. Ότι η χημεία μεταξύ σας και η συνύπαρξη στα ίδια αποδυτήρια είναι παροιμιώδεις.

«Πραγματικά, το κλίμα στην ομάδα είναι σούπερ. Ολοι είμαστε πολύ κοντά ο ένας στον άλλον και έχει δημιουργηθεί μια τεράστια παρέα. Όταν βγαίνουμε έξω, βγαίνουμε όλοι μαζί. Όταν κουβεντιάζουμε στα δωμάτια ή παίζουμε κάνα παιχνίδι, πάλι είμαστε παρέα. Δεν υπάρχουν κλίκες του στυλ οι Ελληνοαμερικανοί σε ένα δωμάτιο και οι Ελληνες σε άλλο. Και όταν παίζουμε, κερδίζουμε όλοι μαζί και χάνουμε όλοι μαζί. Να σου πω κάτι; Είμαι υπερήφανος για αυτή την ομάδα και διπλά υπερήφανος γιατί είμαι μέλος της. Δεν είναι τυχαίο αυτό που είχα πει τις προάλλες, ότι χαίρομαι να παίζω στην Εθνική».

-Οι περισσότεροι συμπαίκτες και προπονητές σου υποστηρίζουν ότι ενδεχόμενη κατάκτηση της εξάδας, που εξασφαλίζει τουλάχιστον συμμετοχή στο προολυμπιακό τουρνουά του 2012, θα αποτελεί τεράστια επιτυχία έπειτα από τόσο τρανταχτές απουσίες. Ο αρχηγός Αντώνης Φώτσης, βέβαια, δεν ενθουσιάζεται με το να βγει έκτος. Εσύ τι λες;

«Δεν έχει σημασία τι λέω εγώ, αλλά τι θα πει η ομάδα στο παρκέ. Αυτό είναι που μετράει. Ούτε οι θέσεις ούτε οι προκρίσεις. Σε πρώτη φάση, λοιπόν, έχουμε στο μυαλό μας την πρεμιέρα με τη Βοσνία/Ερζεγοβίνη και μετά βλέπουμε. Η ομάδα έχει δουλέψει σκληρά, έχει αποκτήσει σαφή αγωνιστικό προσανατολισμό, η άμυνα είναι η αρχή και το τέλος, οι ρόλοι των παικτών είναι ξεκάθαροι και μένει όλα αυτά να υλοποιηθούν στη Λιθουανία. Δεν είμαι μέντιουμ για να προβλέψω μέχρι πού θα φτάσει η Ελλάδα στο Ευρωμπάσκετ. Βάζω, όμως, το χέρι μου στη φωτιά ότι οι Ελληνες θα είναι υπερήφανοι για αυτή την ομάδα, ανεξαρτήτως αποτελέσματος»...