Καλχούν: Πολύ σκληρός για να... χάσει

Ο προπονητής του Κονέκτικατ τα ξημερώματα της Τρίτης ανέβηκε ξανά στη σκάλα για να κόψει το διχτάκι. Αγκάλιασε τους παίκτες, πανηγύρισε με τον κόσμο. Ξενύχτισε με ολόκληρο το κολέγιο. Έγινε ξανά πρωταθλητής. Για 3 φορά στην καριέρα του. Και τελευταία, όπως φαίνεται, καθώς αυτή θα είναι –όπως θρυλείται – κι η αποχαιρετιστήρια του στους πάγκους.

Άλλωστε η σεζόν ήταν μεγάλη, δύσκολη και με πολλά προβλήματα (κυρίως με το NCAA), με της αδερφής της γυναίκας του. Ολοκληρώθηκε, όμως, με ένα ρεκόρ: ο Καλχούν στα 68 του έγινε ο γηραιότερος πρωταθλητής του κολεγιακού μπάσκετ.

Στην 39χρονη καριέρα του, εξάλλου, πρόλαβε να πετύχει πολλά. Κατέκτησε τρεις τίτλους, πέτυχε πάνω από 800 νίκες και κατάφερε να χτίσει ένα από τα πιο πετυχημένη προγράμματα του αμερικάνικου μπάσκετ από το μηδέν.

Μόνο άλλοι τέσσερις προπονητές κατέκτησαν από τρία πρωταθλήματα και πάνω. Και μιλάμε για θρύλους όπως ο Τζον Γούντεν, ο Μάικ Σιζέφσκι, ο Άντολφ Ραπ κι ο Μπόμπι Νάιτ.

Η συμβουλή του πατέρα του

Ιδιαίτερη εντύπωση έκαναν οι δηλώσεις του Καλχούν μετά τη λήξη του τελικού απέναντι στο Μπάτλερ. Για το μόνο που μιλούσε ο έμπειρος προπονητής ήταν για τους παίκτες του. "Ο πατέρα μου έλεγε πάντα δείξε μου την παρέα σου να σου πω ποιος είσαι. Ε λοιπόν, αυτή η παρέα ήταν εξαιρετική".

"Χρειαζόμουν αυτή την ομάδα. Τους χρειαζόμουν κάθε μια ημέρα από τις 109 που κάναμε προπόνηση. Ήταν μια γλυκιά βόλτα, η πιο γλυκιά στην καριέρα μου" πρόσθεσε.

Φέτος στην 25 χρονιά του στο U-Conn βρήκε... αποκούμπι στην ομάδα με τον επί μια 10ετία συνεργάτη του, Τζορτζ Μπλάνεϊ, να δηλώνει "ότι απήλαυσε αυτή την ομάδα περισσότερο από κάθε άλλη".

Για να καταλήξει ο ίδιος: "Δεν υπήρχε καλύτερο δώρο από την εμπιστοσύνη και την πίστη που έδειξαν τα παιδιά. Τα κέρδισα μετά από 40 χρόνια που έγινε δάσκαλος και προπονητής. Δεν μπορούσα να ζητήσω κάτι καλύτερο".

Από μικρός στα βάσανα

Ο Καλχούν γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Μπρέιντρι της Μασαχουσέτης, όπου έλαμψε για τις ικανότητες του στο μπάσκετ, στο φούτμπολ και στο μπέιζμπολ. Η αθωότητα, βέβαια, χάθηκε νωρίς για τον Αμερικανοϊρλανδό προπονητή, που έχασε τον πατέρα του (από ανακοπή καρδιάς) όταν ήταν 15 ετών κι αναγκάστηκε σε μια νύχτα να γίνει ο προστάτης μιας οικογένειας με άλλα πέντε παιδιά.

Οι βιοποριστικοί λόγοι τον υποχρέωσαν να παρατήσει το κολέγιο του Λάουελ μετά από τρεις μόλις μήνες, επειδή ακριβώς χρειαζόταν να βοηθήσει οικονομικά τη μητέρα και τα αδέρφια του. Δούλεψε σε λατομείο, σε μάντρα με παλιοσίδερα, σε εργοστάσιο με σαμπουάν ακόμη και σε νεκροταφείο.

Μετά από 20 μήνες αποφάσισε να γυρίσει στα θρανία, αυτή τη φορά στο Αμέρικαν Ιντερνάσιοναλ Κόλετζ του Σπρίνγκφιλντ της Μασαχουσέτης, στην πατρίδα δηλαδή του μπάσκετ απολαμβάνοντας μια αθλητική υποτροφία. Αποφοίτησε με πολλά ρεκόρ πόντων, αλλά και ένα πτυχίο στην κοινωνιολογία το 1968.

Ξεκίνησε την προπονητική του καριέρα στο γυμνάσιο Λάιμ-Ολντ Λάιμ στο Κονέκτικατ, συνέχισε στο Ουέστπορτ για να καταλήξει στο Ντέτχαμ, με το οποίο κατέκτησε το πρωτάθλημα της περιφέρειας χωρίς ήττα.

το 1972 στο Νορθίστερν (της Μασαχουσέτης), ενώ στο Κονέκτικατ «μετακόμισε» το 1986, όπου έμεινε ως σήμερα έχοντας τρία πρωταθλήματα (1999, 2004, 2011) και τέσσερα φάιναλ-φορ (το έχασε μόνο το 2009).

Από τα χέρια πέρασαν εξαιρετικοί παίκτες όπως ο Ρέτζι Λιούις, ο Κλιφ Ρόμπινσον, ο Ρέι Άλεν ,ο Εμέκα Οκαφόρ, ο Μπεν Γκόρντον, ο Ριπ Χάμιλτον, ο Καρόν Μπάτλερ, ο Τσάρλι Βιλανουέβα, ο Ντόνιελ Μάρσαλ, ο Καλίντ Ελ Αμίν, ο Χασίμ Ταμπίτ κι ο Ράντι Γκέι.

Το 2009 μπήκε στο Hall-of-Fame του Σπρίνγκφιλντ, απολαμβάνοντας την ύψιστη τιμή που μπορεί να δεχτεί ένας άνθρωπος του μπάσκετ.

Κόντρα σε Θεούς, δαίμονες και προβλήματα υγείας

Ο πεισματάρης Καλχούν ανακοίνωσε στις 3 Φεβρουαρίου του 2003, αμέσως μετά τη χειρότερη ήττα της καριέρας του (οι «Χάσκις» έχασαν με 34 πόντους διαφορά από το Μπόστον Κόλετζ), ότι πάσχει από καρκίνο του προστάτη. Έμεινε 9 ημέρες στο νοσοκομείο και μετά από δύο βδομάδες επέστρεψε στο «τιμόνι» του Κονέκτικατ. Επέστρεψε μετά από 16 ημέρες στον πάγκο, καθώς στις 22 Φεβρουαρίου καθοδήγησε την ομάδα απέναντι στο Σεν Τζονς.

Το 2008 έκανε ξανά θεραπεία για καρκίνο, ενώ τον Ιούνιο του 2009 μπήκε ξανά στο νοσοκομείο, αυτή τη φορά γιατί έσπασε πέντε πλευρά μετά από πτώση με το ποδήλατο. Στις 19 Ιανουαρίου του 2010 αποχώρησε ξανά για λίγες ημέρες από την ομάδα λόγω προβλήματος υγείας που δεν ανακοινώθηκε.

Υπόθεση… καρδιάς

Τόσο αυτός, όσο κι η γυναίκα του Πατ έχασαν κάποιο γονιό από καρδιά. Ο αδερφός του είναι ένας από τους κορυφαίους καρδιοχειρούργους στη Μασαχουσέτη, ενώ ο ίδιος ίδρυσε το «Καρδιολογικό ίδρυμα Πατ και Τζιμ Καλχούν». Παράλληλα έκανε πολλές φιλανθρωπικές κινήσεις όπως η συγκέντρωση τροφίμων αξίας ενός εκατομμυρίου δολαρίων, ή τα 400.000 δολάρια που μάζεψε για την Αμερικανική Αντικαρκινική Εταιρία.

Παράλληλα διοργανώνει φιλανθρωπικά τουρνουά γκολφ κι είναι ιδιαίτερα δραστήριος σε ανάλογες κοινωνικές εκδηλώσεις.

Κι οι σκιές

Η χρονιά ήταν ιδιαίτερα δύσκολη και ξεκίνησε με την τιμωρία του για τρία παιχνίδια, λόγω της παράνομης προσέλκυσης του Νέιτ Μάιλς. Το πρόγραμμα μπήκε σε 3ετή επιτήρηση και πλέον οι επιλογές παικτών θα γίνονται με πολύ αυστηρούς όρους.

Για αυτό κι ο Καλχούν απήλαυσε τόσο πολύ το φετινό τίτλο. Διότι του έδωσε την ευκαιρία να δώσει τις δικές του απαντήσεις. Και μάλιστα στην τελευταία του χρονιά.

Η… άλλη πλευρά του είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον πριν από δύο χρόνια κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου. Ένας δημοσιογράφος τον είχε ρωτήσει αν θα δεχτεί μείωση αποδοχών όπως όλα τα μέλη του πανεπιστημίου. Ο Καλχούν απάντησε «ούτε δεκάρα». Στη συνέχεια ρώτησε τον εκπρόσωπο του Τύπου αν είναι ηλίθιος για να βγει τελικά εκτός εαυτού, όπως φαίνεται στο παρακάτω βίντεο.

"Ο καλύτερος που μπορείς"

Ήταν, βέβαια, μια κακή παρένθεση για έναν σκληρό, μα δίκαιο προπονητή που λάτρεψαν οι παίκτες του. «Με βοήθησε πολύ. Ήξερα ότι είναι δίπλα μου όποιο πρόβλημα κι αν αντιμετωπίσω. Αυτός κι η μητέρα μου, με οδήγησαν εδώ που είμαι τώρα» είχε πει ο Ρέι Άλεν.

Ο Καλχούν που έγραψε δύο βιβλία «το πάθος για να ηγηθείς» και το «τόλμησε να ονειρευτείς» και έδωσε πολλές ομιλίες.

Για να καταλήξει: « Θέλω να βοηθήσω όλα τα παιδιά που συναντώ. Δεν τα έχω καταφέρει. Έχω αποτύχει, αλλά ξέρω ότι απέτυχα όχι επειδή δεν προσπάθησα…» ,δίνοντας παράλληλα ένα σπουδαίο μάθημα ζωής: «Πολλές φορές είμαι σκληρός με έναν παίκτη, αλλά προσπαθώ να χρησιμοποιήσω την κριτική ή την πειθαρχεία εποικοδομητικά. Δεν θα αφήσω κανέναν να μην δίνει αυτό που μπορεί να δώσει, ή να μην είναι ο καλύτερος που μπορεί να είναι. Όπως όλοι οι ηγέτες έχω αξίες και αρχές και δεν πρόκειται να παρεκκλίνω από αυτές από το φόβο του να πληγώσω κάποιον. Αυτό θα με έκανε ψεύτικο».