Καλλιμάρμαρο, η επιστροφή στο μέλλον

Μπάσκετ στο Καλλιμάρμαρο, wow και ξανά wow και πολλές φορές wow!

Το να ακούγεται ξανά και μάλιστα μετά από 42 ολόκληρα χρόνια, ο ήχος από το μπίστιγμα της... σπυριάρας μπάλας στο Παναθηναϊκό Στάδιο δεν είναι μικρό και ευκαταφρόνητο γεγονός, ούτε και περνάει απαρατήρητο, τουναντίον απόψε θα γραφτεί Ιστορία που εμπεριέχει και στοιχεία μπασκετικής μυθολογίας!

Οι Μπιτλς και "το φάντασμα της όπερας"

Με την υπερβολή προς την οποία ρέπω, τολμώ να γράψω πως ένεκα της περιστάσεως, οι παίκτες της Εφές, της Μακάμπι, της Παρτίζαν και του Παναθηναϊκού μπορούν να νιώθουν όπως οι... Μπιτλς εάν ζούσαν όλοι και έβγαιναν στη σκηνή για να τραγουδήσουν!

Απόψε (21/9), λοιπόν, το Καλλιμάρμαρο περιχύνεται από τη νοσταλγική αχλή του μύθου του και το πρώτο σφύριγμα που θα ακουστεί θα μοιάζει με το σύνθημα για να βγουν από τα έγκατα του τα φαντάσματα της όπερας!

Δεν ξέρω ποιος θρυλικός παίκτης του παρελθόντος θα παίξει τον ρόλο που είχε ο Ερικ στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Γκαστόν Λερού ("Το φάντασμα της όπερας") και στο διασκευασμένο μιούζικαλ του Αντριου Λόιντ Βέμπερ, αλλά σίγουρα πολλοί θα ερίζουν για να τον υποδυθούν!

Μιλάμε ότι θα συνωστίζονται και θα σπρώχνει ο ένας τον άλλον για να επιστρέψουν άλλοι ζωντανοί και άλλοι πεθαμένοι εκεί όπου κάποτε μόστραραν τα ταλέντα τους, έγραψαν ένα πολύ μεγάλο μέρος της ιστορίας του ελληνικού μπάσκετ και άφησαν το ανεξίτηλο αποτύπωμα τους...

Το μπανιστήρι στον Αρδηττό και η δική μου κολυμπήθρα

Την ίδια στιγμή θαρρώ πως εκτός από τους φιλάθλους που έχουν πληρώσει εισιτήριο, κάμποσοι θα απλωθούν πιο ψηλά, εκεί απ’ έξω, εκεί στους πρόποδες του Αρδηττού για να θυμηθούν τα νιάτα τους!

Θα τα θυμηθώ κι εγώ, παρεμπιπτόντως και με κυριεύει από τώρα μια ανατριχίλα, επιστρέφοντας σε ένα Στάδιο, που είναι η δημοσιογραφική κολυμπήθρα μου!

Είχα δει μπάσκετ και πιο μπροστά στον "Πλάτωνα" της Νίκαιας (Ιωνικός γαρ), αλλά –για να παραποιήσω τους στίχους του Κωνσταντίνου Καβάφη στην "Ιθάκη" - το Καλλιμάρμαρο μ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξίδι, χωρίς αυτό δεν θα ‘βγαινα στον δρόμο!

Τον δρόμο της δημοσιογραφίας, εννοώ, που τον περπάτησα για πρώτη φορά το 1979, όντας μειράκιον ετών 16, πρώτα με τον τελικό του Κυπέλλου ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και στον Ολυμπιακό στις 2 Ιουνίου και στο καπάκι, τέτοιες μέρες μάλιστα (14-18 Σεπτεμβρίου) με τη Βαλκανιάδα.

Γελώ τώρα που το γράφω, αλλά μέσα στην πρεμούρα μου και κουβαλώντας το τρακ του πρωτάρη, (θυμάμαι ότι) πλησίασα με ντροπαλοσύνη τον Κώστα Ρήγα πριν από τον τελικό του Κυπέλλου και τον αποκάλεσα "κύριο Δήμου"!

Το διπλό σοκ των "Πλάβι"

Τρεισήμισι μήνες αργότερα η Εθνική ομάδα πέτυχε ένα έπος, καθόσον κατέκτησε για πρώτη φορά στην ιστορία της το χρυσό μετάλλιο στους Βαλκανικούς Αγώνες, νικώντας με 66-62, την λειψή, αλλά ούτως ή άλλως κραταιά Γιουγκοσλαβία η οποία την προηγούμενη χρονιά είχε στεφθεί πρωταθλήτρια κόσμου.

Υπήρχαν ή μάλλον συνέβησαν και... χειρότερα: έντεκα ημέρες αργότερα η Εθνική σόκαρε ξανά τους "Πλάβι", αυτή τη φορά στον τελικό των Μεσογειακών Αγώνων στο Σπλιτ με 85-74.

Ο Λυκούργος, ο Ηρώδης ο Αττικός η "Βέμπο" και ο πανζουρλισμός του ‘68

Το Καλλιμάρμαρο ορθομαρμαρώθηκε και αποπερατώθηκε το 329 προ Χριστού με πρωτοβουλία του υπεύθυνου δημόσιων έργων) Λυκούργου, ενώ το 140 μετά Χριστόν, επί ημερών Ηρώδου του Αττικού, ανακαινίσθηκε και παράλληλα αυξήθηκε η χωρητικότητα του στους 50.000 θεατές.

Πενήντα χιλιάδες θέσεις, που αποδείχθηκαν πολύ λίγες για να χωρέσουν τη λαίλαπα και τον πανζουρλισμό των 80.000 ανθρώπων που δημιούργησαν παγκόσμιο ρεκόρ προσέλευσης για αγώνα μπάσκετ σε εξωτερικό χώρο εκείνο το αλήστου μνήμης βράδυ της 4^ης Απριλίου του 1968, στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων ανάμεσα στην ΑΕΚ και στη Σλάβια Πράγας...

Ήταν τότε που ο Γιώργος Αμερικάνος, ο Γιώργος Τρόντζος, ο Χρήστος Ζούπας και οι λοιποί σύντροφοι τους έριχναν στο κανναβάτσο τον Γίρι Ζίντεκ με τον Βασίλη Γεωργίου να δίνει τα ρέστα του σε μια επική και παροιμιώδη ραδιοφωνική μετάδοση, εξ ου και το παρατσούκλι "Η Βέμπο του ελληνικού μπάσκετ" με το οποίο τον στόλισε ο Φίλιππος Συρίγος.

Ο ομφαλός της μπασκετικής γης και ο θρόνος του Νεμπιόλο

Το Στάδιο αναμαρμαρώθηκε το 1895 ενόψει των πρώτων Ολυμπιακών Αγώνων της επόμενης χρονιάς και τότε επονομάσθηκε Καλλιμάρμαρο, ενώ δέκα χρόνια αργότερα φιλοξένησε και την Μεσολυμπιάδα και το 2004 αποτέλεσε την εγκατάσταση του αθλήματος της τοξοβολίας.

Επί ένα τέταρτο του αιώνα το Καλλιμάρμαρο αποτελούσε την κεντρική σκηνή, το εμβληματικό λίκνο, τον ναό, τον ομφαλό και τον Παρθενώνα της ελληνικής μπασκετικής γης, χώρια οι συναυλίες που έχουν γράψει ιστορία βλέπε Σάκης Ρουβάς, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Πλάθιντο Ντομίνγκο, Χοσέ Καρέρας) και οι πάσης φύσεως εκδηλώσεις, όπως οι τερματισμοί στους εκάστοτε κλασικούς Μαραθωνίους δρόμους, η τελετή έναρξης των εκδηλώσεων για την επέτειο του χρυσού Ιωβηλαίου του μπάσκετ το 1991 και του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος του στίβου το 1997 (με τον θρόνο στον οποίο κάθισε ο Πρίμο Νεμπιόλο), η υποδοχή των Ολυμπιονικών του 1996 στην Ατλάντα και πάει λέγοντας...

Πάει λέγοντας και πάει παίζοντας!

Ειδικότερα σε ό,τι αφορά την τωρινή συγκυρία, πάει ξαναπαίζοντας!

Ο επίλογος της 18^ης Ιουνίου 1982

Εάν το Καλλιμάρμαρο είχε φωνή, θα διηγούνταν με το νι και με το σίγμα το χρονικό του ελληνικού μπάσκετ από το 1958 έως και τις 18 Ιουνίου του 1982, όταν έπεσε η αυλαία της μπασκετικής δράσης με τον ημιτελικό του Κυπέλλου ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και στην ΑΕΚ (109-80).

Ο τελικός εκείνης της σεζόν (Παναθηναϊκός-ΠΑΟΚ 65-63) διεξήχθη στο Αλεξάνδρειο Μέλαθρο της Θεσσαλονίκης διακόπτοντας οριστικώς και αμετακλήτως το σερί του Καλλιμάρμαρου, που είχε φιλοξενήσει τους τέσσερις από τους προηγούμενους πέντε από δαύτους: Ολυμπιακός-Πανιώνιος (103-88) το 1977, Ολυμπιακός-ΑΕΚ (83-72) το 1978, Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός (79-72) το 1979 με ρεκόρ 19.317 εισιτηρίων και Ολυμπιακός-ΑΕΚ (85-80) το 1980.

Η ατάκα του Σλούκα και το "Να σέβεστε"!

Μετά από 42 χρόνια λαχαίνει και πάλι ο κλήρος στους Πράσινους, που αφού το έκλεισαν, τώρα το ξανανοίγουν και ό,τι ήθελε προκύψει, "Θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντο", όπως είπε και ο Κώστας Σλούκας στη χθεσινή συνέντευξη Τύπου ενόψει του Τουρνουά "Under the Stars" στη μνήμη του αρχηγέτη της πράσινης δυναστείας και "Πατριάρχη" της Παναθηναϊκής ιδέας, Παύλου Γιαννακόπουλου.

Χαράς ευαγγέλια λοιπόν όχι μονάχα για τους φιλάθλους των επτάκις πρωταθλητών Ευρώπης, αλλά και για τους κάθε λογής μερακλήδες του μπάσκετ και του αθλητισμού, χώρια που οι πρεσβύτεροι σε ηλικία, μπορούν κιόλας να επαίρονται, όπως επιτάσσει ένας νεολογισμός...

"Είδα τον Αμερικάνο, τον Τρόντζο, τον Ζούπα, τον Κολοκυθά, τον Κόντο, τον Κορωναίο, τον Γιατζόγλου και τον Καστρινάκη. Να σέβεστε"!

Η τυρόπιτα με τη ντομάτα!

Το νιώθω κι ελόγου μου αυτό: δεν πρόλαβα την ΑΕΚ του ’68 και τον "Μύτο", αλλά είδα όλους τουςάλλους και συν τοις άλλοις έφαγα ένα σκασμό από τη σπεσιαλιτέ του Βασίλη στα κυλικεία του στο Καλλιμάρμαρο και στο Ολυμπιακό κολυμβητήριο του Ζαππείου που κείται απέναντι...

Τι σόι σπεσιαλιτέ;

Φρέσκια τυρόπιτα γεμάτη όχι μόνο με τυρί, αλλά και με ντομάτα!

Απόψε λοιπόν όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο Καλλιμάρμαρο Παναθηναϊκό Στάδιο, όπου κάτω από τα αστέρια θα αναβιώσουν στιγμές που έχουν χαραχθεί ανεξίτηλα σε αυτό που ονομάζουμε συλλογική μνήμη.

Για το χατίρι των παλιών καιρών

Στην ύπαιθρο, σε εξωτερικό χώρο, μαθές, κάτω από τον έναστρο ουρανό, απολαμβάνοντας δυο αγώνες μπάσκετ όπως τα ρομαντικά ζευγαράκια δαγκώνουν περισσότερο τη λαμαρίνα θωρώντας την πανσέληνο!

"Play it once Sam. For old times sake" όπως ικέτευε τον πιανίστα και η Ινγκριντ Μπέργκμαν σε μια από τις κλασικότερες ταινίες της ταινίας "Καζαμπλάνκα".

Για το χατίρι των παλιών καιρών, λοιπόν, σκέφτηκα να γρατζουνίσω τις αναμνήσεις και τη νοσταλγία που κολλάνε γάντι στην αποψινή περίσταση, δίνοντας τον λόγο σε 13 εμβληματικές φιγούρες του ελληνικού μπάσκετ που έφαγαν τα νιάτα τους και τα... γόνατα τους σε αυτό το φετίχ του παγκοσμίου μπάσκετ και σήμερα κατεβάζουν από το ράφι και διηγούνται τις συναρπαστικές μαρτυρίες τους.

"Κόκκινη κλωστή δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη, δώσε κλώτσο να γυρίσει παραμύθι ν’ αρχινίσει", όπως λέγαμε παλιά και κρεμόμασταν από τα χείλη εκείνων που τα διηγούνταν...

Το έπος της "Βασίλισσας"

Tιμής ένεκεν βεβαίως ανατρέπω τη χρονολογική σειρά και προτάσσω τον θρίαμβο της ΑΕΚ η οποία στις 5 Απριλίου του 1968 επικράτησε στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων απέναντι στη Σλάβια Πράγας με 89-82 και αναγορεύθηκε "Βασίλισσα".

Για να προκριθεί η «Ένωση» στον τελικό, χρειάσθηκε να αποκλείσει την Ινις Βαρέζε από την οποία ηττήθηκε στον πρώτο ημιτελικό, στο Masnago με 78-60 και αυτή η διαφορά των 18 πόντων έβαζε την ελληνική ομάδα σε μια -συνηθισμένη ωστόσο εκείνη την εποχή- διαδικασία υπέρβασης.

Σαν ένα κυνήγι χιμαιρών, που ωστόσο τις έπιασε στα πράσα ο γεννημένος στη Βέροια, μεγαλωμένος στη Θεσσαλονίκη, αναθρεμμένος (από μπασκετικής πλευράς) στο Σποκέιν της Ουάσινγκτον, Γιώργος Τρόντζος, ο οποίος ένιωθε τύψεις και αντιλαμβανόταν ότι είχε αφήσει στη μέση τη δουλειά, διότι αφενός είχε αποβληθεί με πέντε φάουλ στο 36ο λεπτό του ματς στο Βαρέζε και αφετέρου σε μια από τις χειρότερες βραδιές της καριέρας του, ηττήθηκε κατά κράτος από τους ψηλούς της ιταλικής ομάδας και σκόραρε με το ζόρι πέντε πόντους.

Έλα όμως που πίσω είχε η αχλάδα την ουρά, έστω και αν ήταν κολοβωμένη: χρησιμοποιώ αυτή την αλληγορία, διότι μετά από μια εβδομάδα, μόλις στο έκτο λεπτό του επαναληπτικού ημιτελικού, που διεξαγόταν ενώπιον 60.000 θεατών, ο Τρόντζος είδε το πόδι του να γυρίζει και να γίνεται τούμπανο!

Με το πόδι τούμπανο!

"Έκανα μια προσπάθεια στην επίθεση, έχασα την ισορροπία μου και έπεσα πάνω στο τσιμέντο. Πόναγα αφόρητα, σιγά σιγά το πόδι άρχισε να πρήζεται και μάλιστα ίσα ίσα που χωρούσε μέσα στο παπούτσι, αλλά ήταν τέτοια η σημασία του αγώνα που ούτε καν σκέφτηκα να καθίσω στον πάγκο” μου είπε χθες το μεσημέρι, ανατρέχοντας σε αυτή την ιστορική βραδιά.

“Με περιποιήθηκε λίγο ο γιατρός Δημήτρης Γιαννακόπουλος, ξανασηκώθηκα και έμεινα στο γήπεδο έως το τέλος".

Ένα τέλος που υπήρξε λυτρωτικό και θριαμβευτικό δια χειρός του ιδίου. Η χαλκέντερη ΑΕΚ με πάθος χιλίων λεόντων” (συμφώνως με το κλισέ της εποχής) όρμησε από την πρώτη στιγμή για να... κατασπαράξει τους Ιταλούς, προηγήθηκε στο ημίχρονο με 42-26 και μισό λεπτό πριν από τη λήξη το σκορ ήταν 70-52: τούτο σήμαινε ότι εάν δεν σημειωνόταν άλλο καλάθι, σύμφωνα με τους κανονισμούς της εποχής (δεν θα παιζόταν παράταση, αλλά) θα διεξαγόταν τρίτος αγώνας, εν είδει μπαράζ μετά από δυο μέρες.

Όταν ο Χρήστος Ζούπας άρχισε την τελευταία κατεβασιά , οι Ιταλοί περίμεναν να δώσει την μπάλα στον Γιώργο Αμερικάνο, που τους είχε διαλύσει σκοράροντας 31 πόντους, αλλά αυτή βρέθηκε στα χέρια του Τρόντζου.

Το ονειρώδες τζαμπ σουτ του Τρόντζου

Οι Λομβαρδοί έσφαλαν και πάλι, διότι πίστευαν ότι ο Γιώργος θα γυρίσει να παίξει με πλάτη και θα επιχειρήσει να τελειώσει τη φάση με τη ραβέρσα που ήταν το σήμα κατατεθέν του.

"Μου φώναξαν ότι έμεναν έξι δευτερόλεπτα και τότε σκέφτηκα να κάνω κάτι άλλο από το συνηθισμένο. Πήρα την μπάλα στη δεξιά πλευρά της επίθεσης, γύρισα προς τα αριστερά και αντί για ραβέρσα έκανα ένα τζαμπ σουτ και το έβαλα".

Τόσο απλά, τόσο μεγαλειωδώς, τόσο ονειρωδώς που θα 'λεγε και ο Γεωργίου...

"Θα έχανα το τρίτο ματς"

Στο επόμενο κλικ ο Αμερικανός σέντερ της Ινις Φρανκ Χολεντόνερ παρακολουθούσε τρομαγμένος (όπως και όλοι οι συμπαίκτες του) το ταξίδι της μπάλας προς το καλάθι, ο πίνακας έγραφε 72-52, η ΑΕΚ προκρινόταν στον τελικό και ο Τρόντζος απαντούσε με έναν καμουφλαρισμένο κυνισμό στην ερώτηση "πώς κατάφερες να βάλεις αυτό το καλάθι;"

Ιδού τι αποκρίθηκε: “Δεν γινόταν να μην το βάλω. Το πόδι μου ήταν χάλια, δαγκωνόμουν από τον πόνο και εάν η διαφορά έμενε στους 18 πόντους θα απουσίαζα από τον τρίτο αγώνα”!

Τρεις εβδομάδες αργότερα το πόδι του είχε γιάνει, ο Τρόντζος έβαλε 24 πόντους απέναντι στον Γίρι Ζίντεκ, η ΑΕΚ ενώπιον μιας κοσμοπλημμύρας 80.000 θεατών, χώρια όσοι περιφέρονταν απ’ έξω απογειώθηκε στον έβδομο ουρανό.

Ο πρώτος τίτλος της ΑΕΚ και η ζώνη 1-3-1 της Εθνικής

"Κέρδισαν γιατί δεν μπορούσαν να χάσουν", όπως λέει στην ταινία «1968» του Τάσου Μπουλμέτη ο αειθαλής Νίκος Μπαμπανικολός, ο οποίος ανατρέχει στην "Belle Époque‎‎" του ελληνικού μπάσκετ.

"Στο Παναθηναϊκό Στάδιο κατακτήσαμε το 1958 τον πρώτο τίτλο της ΑΕΚ στο πανελλήνιο πρωτάθλημα, όπως λεγόταν ακόμη. Μέχρι τότε παίζαμε στην έδρα μας στη Νέα Φιλαδέλφεια, ενώ για τα ματς των διεθνών Τουρνουά μετακομίζαμε στο γήπεδο του Πανελληνίου. Βρισκόμασταν σε κόντρα με τον Πανελλήνιο και μάλιστα σε ένα ματς, στο οποίο προηγούμασταν στο σκορ έσβησαν τα φώτα για να διακοπεί και να επαναληφθεί. Επίσης θυμάμαι και τον πρώτο αγώνα που παίξαμε στο Καλλιμάρμαρο με την Εθνική, στις 4 Ιουλίου του 1957, νικώντας την Πολωνία (ΣΣ: σκορ 51-47, Μουρούζης 18, Ματθαίου 14). Μάλιστα τότε ο Μίσσας Πανταζόπουλος έπαιξε μια άμυνα ζώνης 1-3-1, τον λεγόμενο "σταυρό", που μας την είχε διδάξει ένας Αμερικανός προπονητής, ο Τζίμι ΜακΓκρέγκορ, ο οποίος έκανε περιοδείες σε όλο τον κόσμο".

Πάνω στο τσιμέντο και στο δάπεδο του Παναθηναϊκού Σταδίου πάτησαν πλείστοι όσοι θρύλοι του ελληνικού, του ευρωπαϊκού και του παγκοσμίου μπάσκετ: αι γενεαί πάσαι σε τέσσερις διαφορετικές δεκαετίες...

Μπογατσιώτης: "Οι έξι πόντοι και ο θείος του Ματθαίου"

Σε όλες δέσποζε η φιγούρα του "Πατριάρχη" Φαίδωνα Ματθαίου που δεν θα μπορούσε να μη διαλάθει των αναμνήσεων του Κώστα Μπογατσιώτη...

"Το 1967 σε μια προπόνηση της Εθνικής, πριν από έναν αγώνα μας είπε ότι ήθελε από καθέναν μας να βάλει έξι πόντους. Γύρισε τότε ο Αντρέας Χαϊκάλης και του είπε: “Εξι επί δώδεκα μας κάνει 72, κόουτς. Εάν ο αντίπαλος προπονητής έχει ζητήσει από τους δικούς του παίκτες να βάλουν από οκτώ πόντους, το θα κάνουμε; Κι εγώ δηλαδή εάν είμαι μόνος μου κάτω από το καλάθι και έχω βάλει ήδη έξι πόντους, να αστοχήσω επίτηδες;"

Ο "Μπόγας" θυμήθηκε και άλλη μια ιστορία με πρωταγωνιστή τον περιβόητο θείο του Ματθαίου, τον (παλαίμαχο τερματοφύλακα του Άρη και της εθνικής ομάδας γουότερ πόλο με συμμετοχή σε δύο Ολυμπιακά τουρνουά και επίσης ποδοσφαιριστή του Πανιωνίου και της γαλλικής Σεντ Ετιέν) Στέλιο Δημητρίου στον οποίο είχε αδυναμία και τον κουβαλούσε παντού μαζί του.

Ο θείος ήταν ο μόνος στον οποίο ο Φαίδων επέτρεπε να μπαίνει στην Alfa Romeo (όπου για πολύ καιρό είχε αφήσει επίτηδες τα νάιλον στα καθίσματα) και να παρακολουθεί τις προπονήσεις, μάλιστα πήγαινε νωρίτερα από τον ανιψιό του και «κάρφωνε» τους... λουφαδόρους!

Ο λόγος ξανά στον Μπογατσιώτη: "Πριν από έναν φιλικό αγώνα με τους Σοβιετικούς, ο θείος σηκώθηκε κι έφυγε μόλις τελείωσε η προπόνηση τους. Τον ρώτησε ο Φαίδων γιατί δεν καθόταν να δει και τη δική μας προπόνηση και ο θείος τον γείωσε: "Φαίδων, είδα τα παλάτια, δεν θα χάσω την ώρα μου με τις... παράγκες"!

Μιας και το ‘φερε η κουβέντα στον Ματθαίου, στο Καλλιμάρμαρο εκτυλίχθηκε άλλο ένα ευτράπελο περιστατικό που μού το είχε διηγηθεί ο ίδιος...

"Νενικήκαμεν... κουφάλες"

Αρχές της δεκαετίας του ’70 κι ένα ακόμη ντέρμπι αιωνίων διεξάγεται στο Καλλιμάρμαρο, όπου ο πίνακας με το σκορ βρισκόταν πολύ χαμηλά, περίπου σε ύψος ενός μέτρου και εβδομήντα εκατοστών.

Ο Ολυμπιακός (με προπονητή τον Ματθαίου) προηγείτο με έναν πόντο και ο Παναθηναϊκός είχε την μπάλα στην τελευταία επίθεση. Αστόχησαν διαδοχικά ο Γιώργος Κολοκυθάς και ο Κώστας Πολίτης και η μπάλα έφτασε στα χέρια του Στέλιου Παπανάγνου που την πάσαρε στον Σταύρο Κατσαφάδο κι αυτός σκόραρε και "κλείδωσε" τη νίκη του Ολυμπιακού.

Προτού καν σουτάρει ο Κατσαφάδος, ο Φαίδων έχει φύγει από τον πάγκο, διέτρεχε περιφερειακά τον αγωνιστικό χώρο, έφτασε στο σημείο όπου βρισκόταν ο πίνακας, γονάτισε, τον αγκάλιασε, τον φίλησε και φώναξε στεντόρεια: "Νενικήκαμεν, κουφάλες. Νενικήκαμεν"!

Κατσαφάδος: "Έδειρα μια διμοιρία"

Ένας άλλος Κατσαφάδος, ο πρεσβύτερος και αρχηγός του Ολυμπιακού και της Εθνικής τα έκανε λαμπόγυαλο εκείνη την ίδια εποχή σε αγώνα των Πειραιωτών με την ΑΕΚ.

Ο Μάκης που το κανονικό όνομα του είναι Σολομών και παράλληλα με το μπάσκετ σπούδασε στη Φιλοσοφική και έγινε καθηγητής φιλολογίας, δεν θα ξεχάσει ποτέ τι γένηκε εκείνο το χειμωνιάτικο βράδυ του 1971, μπροστά σε 20.000 θεατές.

"Προηγούμασταν με έναν πόντο και στην τελευταία επίθεση μας ο Θανάσης Χριστοφόρου έκλεψε την μπάλα από τον Σούλη Ράμμο, την έδωσε στον Πιτ Κόντο κι αυτός έκανε δυο ντρίμπλες;, την πέταξε από τη σέντρα και έβαλε το καλάθι.

Όλοι κοιτάγαμε με αγωνία τους διαιτητές εκ των οποίων ο μεν Γαλιατσάτος απεφάνθη ότι δεν μετράει, ο δε Αλιφραγκής δεν είχε άποψη. Άρχισαν οι διαπληκτισμοί μπροστά στη γραμματεία και εγώ που καθόμουν στον πάγκο φορώντας φόρμα σηκώθηκα και πλησίασα την ομήγυρη. Είδα τον Απόστολο Κόντο μαζί με τη σύζυγο του την Ελενίτσα, τον ρώτησα εάν μετρούσε το καλάθι αυτός μου απάντησε καταφατικά.

Από την τσατίλα μου έδωσε μια μπουνιά στο τραπέζι της γραμματείας που έσπασε, ενώ την ίδια στιγμή πέντε-έξι αστυνομικοί με έσπρωχναν και ήθελαν να με συλλάβουν.

Πηγαίνοντας προς τη φυσούνα ένας από αυτούς μού έδωσε μια μπουνιά και του ανταπέδωσα το... μπουκέτο με αποτέλεσμα να γίνει χαμός. Βρέθηκα να δέρνομαι με μια διμοιρία και ξαφνικά έπιασε μπόρα και πήγαμε στα αποδυτήρια, ενώ το καλάθι είχε μετρήσει με αποτέλεσμα να ηττηθούμε. Λόγω των επεισοδίων τιμωρηθήκαμε ο Mανώλης Ευστρατίου, ο Στέλιος Αμερικάνος και εγώ, αλλά άλλαξε η διοίκηση μετά από λίγες ημέρες και επιστρέψαμε στη δράση".

Το κάζο με τη Φιντές Νάπολι

Tη σεζόν 1968-69 ο Παναθηναϊκός βρέθηκε αντιμέτωπος με τη Φιντές Νάπολι στους προημιτελικούς του Κυπέλλου Κυπελλούχων που εξελίχθηκαν σε casusbelli!

Στον πρώτο αγώνα, στις 28 Φεβρουαρίου του 1969, η ιταλική ομάδα επικράτησε με 98-61, σε μια κολασμένη ατμόσφαιρα, την οποία μάλιστα κατήγγειλε και ο Σέρβος παρατηρητής, Ζόραν Μάρκοβιτς: οι θεατές πατούσαν λιρέτες στον πράσινο πάγκο, ο Χρήστος Ιορδανίδης αποχώρησε τραυματίας, ο Γιώργος Κολοκυθάς, ο Κώστας Πολίτης και ο Μιχάλης Κυρίτσης αποβλήθηκαν με πέντε φάουλ και δεν συμμαζεύεται.

Μια εβδομάδα αργότερα με πολύ κρύο και καταρρακτώδη βροχή, με τους παίκτες που κάθονταν στον πάγκο να είναι τυλιγμένοι με κουβέρτες και μπροστά σε 30.000 θεατές που κορόιδευαν εν χορώ τον Σάουρο Μπουφαλίνι με το σύνθημα "Τσίτσο Μπουφαλίνι" το επαναληπτικό ματς ολοκληρώθηκε στην ανάπαυλα με σκορ 39-17 και με την ιταλική ομάδα να μηδενίζεται με απόφαση του (παρόντος στο Καλλιμάρμαρο) Γενικού Γραμματέα της FIBA, Ουίλιαμ Τζόουνς.

Λεκάκης: "Το είπε και ο παρατηρητής"

"Ήμασταν μπροστά με διαφορά, δεν υπάρχει αμφιβολία. Απλώς ο σημειωτής από υπερβάλλοντα ζήλο έβαλε δυο τρία καλάθια παραπάνω σε εμάς και οι Ιταλοί δεν επέστρεψαν για να παίξουν το δεύτερο ημίχρονο" διηγείται ο Ανδρέας Χαϊκάλης.

"Ήμουν μπροστά στις συζητήσεις που γίνονταν ώστε να επιστρέψει η Φιντές στο γήπεδο, αλλά αυτοί ήταν ανένδοτοι. Θυμάμαι μάλιστα ότι ο Γάλλος παρατηρητής του αγώνα, ονόματι Μπικό, εξέφραζε την απορία του για πιο λόγο στύλωσαν τα ποδάρια και αρνήθηκαν να παίξουν" συμπληρώνει ο Μανώλης Λεκάκης.

Το stack και ο Κολοκυθάς

Και συνεχίζει ο Χαϊκάλης: "Ο Κώστας Μουρούζης είχε αναθέσει στον Κολοκυθά και σε εμένα το μαρκάρισμα των δυο Αμερικανών της Φιντές, του Γουίλιαμς και του Φράνκλιν, που έπαιζαν διαρκώς το σύστημα stack το οποίο στηρίζεται στα διαδοχικά σκριν και στα κοψίματα μέσα στη ρακέτα. Τους«δέσαμε» και δεν μπορούσαν να πάρουν ανάσα, ενώ σε μια φάση έριξα κιόλας μια μπουνιά στον Γουίλιαμς και αιμορράγησε"!

Παρεμπιπτόντως ο Χαϊκάλης όντας πολύ γυμνασμένος (εξ ου και το παρατσούκλι "Σιδερένιος") έπαιζε πάντοτε με λυμένο το ζωνάρι και μάλιστα έχει μείνει στην ιστορία η γρονθοπατινάδα του με τον ομογενή παίκτη της ΑΕΚ Τζον Γάλαρη στον αγώνα στον οποίο οι Πράσινοι νίκησαν με 85-80 στη δεύτερη παράταση και στέφθηκαν πρωταθλητές.΄

"Χαϊκάλη, κοίτα το ενθύμιο σου στη μούρη μου"

Είκοσι χρόνια αργότερα ο Χαϊκάλης είδε το φιλμ εκείνου του αγώνα σε άλλη εκδοχή...

"Ένα βράδυ μού τηλεφώνησε ο συχωρεμένος ο Κρις Κέφαλος και με κάλεσε να πάω στο Stardust, τη ντισκοτέκ απέναντι από το Caravel που ήταν μπασκετικό στέκι. “Ελα και σε περιμένει μια έκπληξη” μού είπε, χωρίς να μου εξηγήσει τι εννοούσε.

Μπαίνω στη ντισκοτέκ και βλέπω δίπλα στον Κέφαλο έναν στρουμπουλό και κουστουμαρισμένο τύπο με ένα σημάδι στο πρόσωπο. Με κοζάρει για μερικά δευτερόλεπτα, μου δείχνει ένα σημάδι κάτω από το μάτι του, με αγκαλιάζει και μου λέει γελώντας: “Με θυμάσαι, Χαϊκάλη. Είμαι ο Γουίλιαμς και έχω ακόμα το... ενθύμιο σου στη μούρη μου”. Αγκαλιαστήκαμε και μόνο που δεν κλάψαμε μαζί"!

Στους ημιτελικούς ο Παναθηναϊκός νίκησε στο Καλλιμάρμαρο τη Ντιναμό Τιφλίδας με 81-67, αλλά δεν άντεξε στη ρεβάνς (71-103) αλλά στάθηκε κιόλας τυχερός...

Ο λόγος; Αν μη τι άλλο μακάβριος και θλιβερός, καθόσον το αεροπλάνο με το οποίο επρόκειτο να πετάξει η αποστολή (προτού αλλάξει δρομολόγιο) έπεσε στις Άλπεις!

Ο πιονιέρος Γκρίνγουντ και η ριγέ φανέλα με το Νο 4

Τη σεζόν 1969-70 ο Παναθηναϊκός αντιμετώπισε τον Ερυθρό Αστέρα στο πλαίσιο του Κυπέλλου Πρωταθλητριών και μετά την ήττα του στο Βελιγράδι με 91-66 δεν είχε πολλές ελπίδες πρόκρισης.

Το ματς του Α’ γύρου υπήρξε ιστορικό για δυο λόγους: ελέω της πρώτης παρουσίας Αμερικανού παίκτη σε ελληνική ομάδα (Κρεγκ Γκρίνγουντ) και του διεθνούς ντεμπούτου του Απόστολου Κόντου με την πράσινη και μάλιστα ριγέ (που τότε ήταν της μόδας) φανέλα με το Νο 4.

Ο 22άχρονος δεινός σουτέρ και σκόρερ που έμελλε να εξελιχθεί σε αρχηγό και σύμβολο του Παναθηναϊκού είχε μεταγραφεί από τον Ιωνικό Νέας Φιλαδελφείας την 1^η Ιουλίου του 1969 και ξαφνικά από το πρωτάθλημα της Β’ Εθνικής βρέθηκε να παίζει στο Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης.

"Ήταν τόση η χαρά και τέτοια η ανυπομονησία μου για να παίξω σε έναν ευρωπαϊκό αγώνα, που το προηγούμενο βράδυ δεν έκλεισα μάτι, αλλά η ήττα μας δεν άφηνε πολλά περιθώρια" σχολιάζει ο Τόλης.

Κόντος: "Μας γιούχαρε ο κόσμος"

Η ρεβάνς εξελίχθηκε σε μια περιπέτεια, διότι οι Γιουγκοσλάβοι δεν μπορούσαν να έλθουν στην Αθήνα και ζήτησαν αναβολή δυο ημερών από τη FIBA, ενώ την ίδια στιγμή οι Πράσινοι έτρεχαν να ανανεώσουν τη βίζα του Γκρίνγουντ, που έληγε στις 11 Δεκεμβρίου!

Εντέλει το ματς διεξήχθη στις 12 Δεκεμβρίου στο Καλλιμάρμαρο και παρά τη μεγάλη προσπάθεια και την υποστήριξη του από 30.000 θεατές, ο Παναθηναϊκός δεν κατάφερε να καλύψει τη διαφορά και περιορίσθηκε σε μια νίκη γοήτρου με 83-75.

Μάλιστα, όπως επισημαίνει ο Κόντος, "επικρατούσε η εντύπωση ότι θα καλύψουμε τη διαφορά και θα προκριθούμε και γι αυτό στο τέλος του αγώνα ο κόσμος μας γιούχαρε"!

Ωραία χρόνια που λέμε, κι ας μην υπήρχε ακόμη το ΠΑΣΟΚ!

Γκούμας: "Το θερμός με το κονιάκ"

"Ωραία, δεν λες τίποτε" υπερθεματίζει ο Βασίλης Γκούμας που θυμήθηκε μια ευτράπελη ιστορία στο Καλλιμάρμαρο...

"Παίζαμε με τον Πανελλήνιο απέναντι στον Παναθηναϊκό και επειδή έκανε ψοφόκρυο είπαμε στον φροντιστή μας, τον Μανώλη Λέκκα (ΣΣ: που είχε τον ίδιο ρόλο και στην Εθνική ομάδα στο θριαμβευτικό EuroBasket του 1987) να γεμίσει ένα θερμός με τσάι και να ρίξει και λίγο κονιάκ για να ζεσταθούμε...

Έλα όμως που ο 'Σάλτσας', όπως τον λέγαμε, έκανε το αντίθετο! Γέμισε το θερμός με κονιάκ και έσταξε λίγο τσάι! Πίναμε εμείς ανυποψίαστοι και όποιος έμπαινε να παίξει τρέκλιζε και ήταν αλλού γι αλλού. Δεν ήμασταν ντοπαρισμενοι, αλλά μεθυσμένοι"!

Το ασημένιο μετάλλιο των Εφήβων

Εκείνη την εποχή το Παναθηναϊκό Στάδιο αποτελούσε την Ακρόπολη του ελληνικού μπάσκετ, δεδομένου ότι το χρησιμοποιούσαν ως έδρα οι περισσότερες ομάδες του λεκανοπεδίου Αττικής (εκτός από τον Σπόρτιγκ που είχε το δικό του κλειστό) και εκεί διεξάγονταν τα ντέρμπι του Πρωταθλήματος και οι αγώνες της Εθνικής.

Εκεί επίσης φιλοξενήθηκε το EuroBasket Εφήβων του 1970, στο οποίο η ελληνική ομάδα με προπονητή τον Φαίδωνα Ματθαίου και συνεργάτες του τον Κώστα Αναστασάτο και τον Θεόδωρο Ροδόπουλο κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο, πίσω από τη Σοβιετική Ένωση.

Αλεξανδρής: "Η κουτουλιά στον Γκεοργκέφσκι"

Βενιαμίν εκείνης της ομάδας ήταν ο Βαγγέλης Αλεξανδρής, ο οποίος αγωνιζόταν στην Αναγέννηση Θεσσαλονίκης, προτού μεταγραφεί στον Άρη.

"Πριν από το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα παίξαμε στη Βαλκανιάδα στη Ριέκα και στο ματς με τη Γιουγκοσλαβία αποβλήθηκα στο πέμπτο λεπτό επειδή έδωσα μια κουτουλιά στον Γκεοργκέφσκι, ο οποίος με έβριζε και με έφτυνε από την πρώτη στιγμή.

Δέκα ημέρες αργότερα στην πρεμιέρα του EuroBasket στο Καλλιμάρμαρο νικήσαμε τη Ρουμανία και την επόμενη ημέρα θα παίζαμε με τους Γιουγκοσλάβους. Παρακάλεσα λοιπόν τον Ματθαίου να μη γυρίσω με το πούλμαν στις εγκαταστάσεις του Αγίου Κοσμά, όπου μέναμε, αλλά να μου δώσει άδεια για να παρακολουθήσω το ματς των Γιουγκοσλάβων και να κάνω το δικό μου scouting.

Η αδεία του Ματθαίου και τα ματωμένα χείλη

Με τα πολλά παρακάλια ο Ματθαίου μού έδωσε την άδεια και ανέβηκα στην εξέδρα, όντας μούσκεμα στον ιδρώτα από το δικό μας ματς, μάλιστα ένας φίλαθλος με λυπήθηκε και με γύρισε στον Άγιο Κοσμά με το αυτοκίνητο του.

Την άλλη ημέρα... καταβρόχθισα τον Γκεοργκέφσκι που τον είχα και με είχε άχτι, έκανα ένα από τα καλύτερα ματς της καριέρας μου, νικήσαμε τους Γιουγκοσλάβους και ανοίξαμε τον δρόμο προς τον τελικό. Έριξα πολύ ξύλο εκείνο το βράδυ και μάλιστα ο Λάζαρος Λέτσιτς που έφυγε τις προάλλες από τη ζωή είδε κι απόειδε και έβαλε ένα θηρίο, ονόματι Νταμιάνοβιτς για να με μαρκάρει και ο μπαγάσας μού έριξε μια μπουνιά και μάτωσαν τα χείλη μου"!

Γιατζόγλου: "Οι 30.00 τζαμπατζήδες"

Εκείνες τις εποχές, στη χειρότερη περίπτωση το Καλλιμάρμαρο μάζευε 5.000 θεατές, βόλευε άλλωστε καθόσον βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας.

"Σε ένα ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό στα μέσα της δεκαετίας του ’70 μαζεύτηκαν καμιά τριανταπενταριά χιλιάδες και τρίβαμε τα χέρια μας" λέει ο Στιβ Γιατζόγλου.

"Τα τρίβαμε για δυο λόγους: ο ένας ήταν ότι μας άρεσε να παίζουμε μπροστά σε τόσο κόσμο και ο άλλος ότι ο Ολυμπιακός μας είχε φεσώσει και ήταν μια ευκαιρία να πληρωθούμε. Έπιασα κιόλας τον Καστρινάκη και του είπα “Τζορτζ όρμα, γιατί είναι η μόνη ελπίδα μας να πάρουμε τα λεφτά που μας χρωστάνε”

Όντως νικήσαμε και με το που τελείωσε το ματς πλησίασα μέσα στην καλή χαρά, τον ταμία του Ολυμπιακού και του είπα να βγάλει τα χιλιάρικα και να μας τα μοιράσει, αλλά τον είδα να δαγκώνεται.

"Τόσο κόσμο είχε απόψε, τόσα εισιτήρια κόψανε” του είπα, αλλά η απάντηση του ήταν σοκαριστική. “Ούτε 5.000 δεν κόψανε Στιβ. Όλοι οι υπόλοιποι ήταν τζαμπατζήδες”!

Παπαντωνίου: "Η ζώνη και η προπόνηση στην πλαζ"

Αντιθέτως στις 2 Ιουνίου του 1979, στον τελικό Κυπέλλου Κυπέλλου δεν κόπηκαν 5.000 εισιτήρια, αλλά 19.317 που αποτελούν κιόλας ρεκόρ στα χρονικά του θεσμού.

Σε εκείνον τον τελικό, ο (τότε προπονητής του Ολυμπιακού) Κώστας Μουρούζης, λόγω του αέρα που φυσούσε, επέλεξε να παίξει άμυνα ζώνης, (μια 'zonaaggresiva' όπως την αποκαλούσε ο ίδιος επηρεασμένος από τις ιταλικές μπασκετικές παρτίδες του) για να κλείσει τη ρακέτα και να προβοκάρει τους σουτέρηδες του Παναθηναϊκού, αλλά λογάριαζε χωρίς τον ξενοδόχο, κατά κόσμον Αντρέα Παπαντωνίου (16π.)

"Περιμέναμε τη ζώνη του Μουρούζη και προετοιμασθήκαμε αναλόγως για να την αντιμετωπίσουμε, κάνοντας δυο προπονήσεις επί καθημερινής βάσεως την τελευταία εβδομάδα: την πρωινή μόνοι μας στο ανοικτό γήπεδο της Β’ πλαζ Βούλας και την απογευματινή στον “Τάφο του Ινδού” με την καθοδήγηση του Κώστα Πολίτη" αποκαλύπτει ο Παπαντωνίου.

"Πηγαίναμε κάθε πρωί στην παραλία και παίζαμε μονό μεταξύ μας, ο Τάκης Κορωναίος, ο Ντέιβιντ Στεργάκος, ο Χάρης Παπάζογλου και εγώ για να εξοικειωθούμε με τις συνθήκες του ανοικτού γηπέδου και ύστερα ρίχναμε και μια βουτιά στη θάλασσα"!

Μπουζούκια, το δώρο του Παύλου

Εκείνο το βράδυ ο Παπαντωνίου έπαιξε και τεσσάρι και τριάρι βάζοντας δυο τρία τζαμπ σουτ με αντίπαλο τον Γιώργο Καστρινάκη, ενώ δεν ξεχνά το επινίκιο γλέντι το οποίο μάλιστα ταιριάζει απολύτως στη σημερινή περίσταση.

"Το βράδυ πήγαμε για το καθιερωμένο γλέντι στη “Φαντασία”, όπου τραγουδούσαν η Βίκυ Μοσχολιού και ο Αντώνης Καλογιάννης. Τα έξοδα δεν τα πλήρωσε η διοίκηση του Παναθηναϊκού, αλλά ο Παύλος Γιαννακόπουλος που από τη χαρά του μας μοίρασε και ένα μεγάλο πριμ εκτός από αυτό της διοίκησης".

Η ιστορική νίκη με τους Αμερικανούς

Για την Εθνική ομάδα οι δείκτες του ρολογιού του Παναθηναϊκού Σταδίου μένουν σταματημένοι σε δυο σημαδιακές βραδιές...

Στις 24 Μαΐου του 1977 ενώπιον 30.000 παραληρούντων στο φινάλε, θεατών, η Ελλάδα έριξε στο κανναβάτσο με 83-81 μια αμερικανική ομάδα που έκανε τουρνέ στην Ευρώπη και μάλιστα μέχρι εκείνη τη στιγμή προέλαυνε αήττητη, έχοντας νικήσει και την πρωταθλήτρια Ευρώπης Γιουγκοσλαβία!

Στον αντίποδα εμείς προερχόμασταν από τον αποκλεισμό από το EuroBasket του 1977, στο Challenge Round που είχε διεξαχθεί μια εβδομάδα νωρίτερα στο Ελσίνκι και ήμασταν να μας κλαίνε οι ρέγκες!

Το νικητήριο καλάθι του Κόντου

"Ετερον εκάτερον, κάθε αγώνας έχει τη δική του ιστορία" επισημαίνει ο Απόστολος Κόντος, ο οποίος με συνεταίρο τον Γιώργο Καστρινάκη πέτυχε το νικητήριο καλάθι.

"Έκανα το τζαμπ σουτ από τα πέντε μέτρα και ο Γιώργος πήδηξε και την έσπρωξε ακόμη πιο βαθιά για μεγαλύτερη σιγουριά" εξηγεί ο Κόντος, ο οποίος ήταν πρώτος σκόρερ της Εθνικής με 17 πόντους.

Σεσημασμένος για την τερατώδη και τρομακτική μνήμη του ο Τόλης όχι μονάχα θυμάται την δική του επίδοση, αλλά μου είπε χαρτί και καλαμάρι πόσους πόντους είχε βάλει κάθε παίκτης της Εθνικής!

Ο καυγάς του "Δράκου" με τον "Μαύρο Ιησού"

Εκείνος ο αγώνας υπήρξε ο 11^ος από τους 351 στους οποίους φόρεσε τη φανέλα με το εθνόσημο ο Παναγιώτης Γιαννάκης.

Και τι μ’ αυτό;

Στην τρυφερή ηλικία των 18 χρονών, ο "Δράκος" δεν δίστασε κάποια στιγμή να μαρκάρει σκληρά και να τσακωθεί με έναν θρύλο του ΝΒΑ και μέλος του Hall Of Fame, ο οποίος βρισκόταν απέναντι του και τζαρτζαρίζονταν σε κάθε φάση.

Γιαννάκης: "Δεν κώλωσα"

Τον Ερλ Μονρό, εννοώ, τον αποκαλούμενο «Μαύρο Ιησού», ο οποίος είχε στεφθεί πρωταθλητής του ΝΒΑ το 1973 με τους Νικς και σε 14 σεζόν "έγραψε" μέσο όρο 18.8 πόντους, 3.0 ριμπάουντ και 3.9 ασίστ, ενώ έπαιξε σε τέσσερα All Star Games και συμπεριλήφθηκε στις επετειακές λίστες των 50 και των 75 κορυφαίων παικτών όλων των εποχών.

"Δεν κώλωσα, αυτή ήταν η νοοτροπία μου από πιτσιρικάς. Το λέω σε όλη τη ζωή μου ότι για να γίνεις καλός παίκτης, δεν πρέπει να φοβάσαι να αντιπαρατεθείς και να συγκριθείς με τον οποιονδήποτε. Εγώ τότε ήμουν 18 χρονών" μού είχε πει πέρυσι αναφερόμενος σε αυτό το περιστατικό ο Γιαννάκης.

Το παρθενικό χρυσό μετάλλιο

Δυόμισι χρόνια αργότερα, στις 18 Σεπτεμβρίου του 1979, στον δίκην τελικού ακροτελεύτιο αγώνα της Βαλκανιάδας η Εθνική με προπονητή τον Ρίτσαρντ Ντουκσάιρ νίκησε τη Γιουγκοσλαβία (στον πάγκο της οποίας βρισκόταν ο Πέταρ Σκάνσι με συνεργάτη τον Λάζαρο Λέτσιτς) με 66-62 και κατέκτησε το παρθενικό χρυσό μετάλλιο στην ιστορία της!

Πρωταγωνιστής σε αυτή την περιφανή νίκη ήταν ο Τάκης Κορωναίος, που τότε βρισκόταν στα ντουζένια του και όντας σεσημασμένος για την ταχύτητα και τη φινέτσα του σκόραρε 21 πόντους; έκανε τους Γιουγκοσλάβους να αλαλιάσουν!

Κορωναίος: "Διεκόπη η κυκλοφορία"

"Παίξαμε καταπληκτικά στην άμυνα, τους κρατήσαμε στους 62 πόντους και πετύχαμε μια ιστορική νίκη. Αυτό το ματς είναι ένα από τα πέντε καλύτερα της καριέρας μου" σχολιάζει ο "Ντόριαν Γκρέι" του ελληνικού μπάσκετ.

"Όταν έληξε ο αγώνας έγινε πανζουρλισμός. Θυμάμαι ότι είχαμε παρκάρει τα αυτοκίνητα μας στην οδό Σκουφά και ‘όταν πήγαμε να τα πάρουμε διεκόπη η κυκλοφορία επειδή δεκάδες άνθρωποι σταματούσαν στη μέση του δρόμου για να μας χαιρετήσουν και να μας συγχαρούν".

Να βάλω άλλη μια προσωπική πινελιά απ’ αυτή τη βραδιά: βγαίνοντας από το Στάδιο για να πάω στα γραφεία της εφημερίδας "Φως των Σπορ" και να γράψω το ρεπορτάζ δεν έβρισκα ταξί και μη έχοντας άλλη επιλογή, το ‘κοψα με το πόδι μέχρι την Ομόνοια!

• ΥΓ: Ωραία χρόνια, χρόνια της πρώιμης νιότης και της αθωότητας...