Πριν από ένα μήνα περίπου, ο Ολυμπιακός έφτασε πολύ κοντά στο να αποκλείσει την ΤΣΣΚΑ Μόσχας από το Φάιναλ Φορ της Ευρωλίγκα. Δεν τα κατάφερε κι ενώ έδειξε ότι έχει δυνατότητες για αρκετά πράγματα. Από εκείνο το σημείο και μετά οι ερυθρόλευκοι μοιάζουν να διανύουν μια μίνι περίοδο ντεφορμαρίσματος, αλλά το κακό είναι ότι αυτή έχει συμπέσει με τους ημιτελικούς και τους τελικούς του ελληνικού πρωταθλήματος. Το Μαρούσι, μέσα σε τρία ματς (εξαιρείται μόνο το πρώτο) έχει καταφέρει να αναπτύξει τις μπασκετικές του χάρες και να βγάλει στη φόρα τα προβλήματα του Ολυμπιακού. Ακόμη και στο τρίτο παιχνίδι στο ΣΕΦ, οι ερυθρόλευκοι δεν κέρδισαν άνετα ή τέλος πάντων σύμφωνα με κάποιο συγκεκριμένο αγωνιστικό πλάνο. Ας τα δούμε όμως, λίγο πιο επιγραμματικά:

*Η άμυνα ξαφνικά μπάζει. Μία, δύο το πολύ περιστροφές και στην τρίτη πρόβλημα, ενώ όταν η μπάλα είναι στην κορυφή οι αντίπαλοι περιφερειακοί τη διασπάνε συνέχεια. Κούραση -από τις πιο σκληρές επί εποχή Γιαννάκη προπονήσεις-, λάθος συννενόηση ή ανικανότητα; Μάλλον τα δύο πρώτα, γιατί οι ίδιοι παίκτες πριν από ένα μήνα είχαν ρίξει σε μεγάλο βαθμό τους μέσους όρους τους στο παθητικό τους.

*Δεν υπάρχει το εύκολο καλάθι. Τόσο στο σετ παιχνίδι, όσο και σε γρήγορο ρυθμό. Ακόμη κι αν ο Ολυμπιακός κυριαρχήσει στα ριμπάουντ, δεν το εκμεταλλεύεται, οι πλάγιοι δεν τρέχουν και αιφνιδιασμοί δεν γίνονται. Άρα, οι επιθέσεις των ερυθρολεύκων λιγοστεύουν σε συνολικό αριθμό.

*Σχετικά με το σετ παιχνίδι, αν και υπάρχει υπομονή και το δόγμα δεν κοιτάμε το σκορ εφαρμόζεται κατά το δοκούν, η ομάδα αρκετές φορές κολλάει. Η μπάλα μένει στα χέρια του "ασου" που ψάχνει με βιαστικά πικ εντ ρολ να βρει χώρο και ή να εκτελέσει ή να μοιράσει την μπάλα την τελευταία στιγμή.

*Η επιστροφή του Σχορτσιανίτη. Λοιπόν, ο Σόφο έχει επιστρέψει, δίνοντας υπερφυσική δύναμη στον Ολυμπιακό, αλλά πέρα από τις "κατεδαφίσεις" υπάρχουν κι άλλοι τρόποι για να βοηθήσει ο Έλληνας σέντερ. Από τη στιγμή που ο ίδιος δεν κάνει κάτι για να βάλει και καμιά βολή, οι αντίπαλοι θα του ρίχνουν ξύλο σε κάθε ευκαιρία. Ο Σχορτσιανίτης θα μπορούσε να δημιουργήσει πολλά προβλήματα στις αντίπαλες ομάδες, αν έπαιρνε την μπάλα 20 φορές και από αυτές, τις πέντε έβαζε καλάθι, τις 10 έβγαζε την μπάλα προς τα έξω και τις άλλες 5 κέρδιζε μόνο φάουλ. Έτσι, ο αντίπαλος προπονητής θα έπρεπε να βρει τρόπο να σταματήσει το σουτ των περιφερειακών του Ολυμπιακού.

*Η έλλειψη συγκέντρωσης, που είπε και ο "δράκος" είναι σημαντική. Είναι στιγμές, που νομίζεις ότι οι παίκτες του Ολυμπιακού είναι μερικά παιχνίδια πριν τους τελικούς του πρωταθλήματος. Αντί να παίζουν επί 40 (ή 35) λεπτά με την ίδια προσήλωση, περιορίζονται σε ξεσπάσματα είτε στην αρχή του ματς (στο ΣΕΦ), είτε κατά τη διάρκεια των αγώνων (μακριά από την έδρα τους).

*Η αστάθεια του Κιντέλ Γουντς. Ο Αμερικανός έχει προσόντα για να βάζει 25 πόντους σε κάθε ματς, αλλά το κάνει σπάνια. Το ιδανικό για τον Ολυμπιακό, θα ήταν να πάρει κι αυτός την ομάδα στις πλάτες του, όπως κάνει ο Λιν Γκριρ σχεδόν σε κάθε ματς.

*Το πρόβλημα στη ρακέτα. Ο Τσακαλίδης λείπει, ο Βασιλόπουλος ήταν τραυματίας και τώρα είναι εκτός κλίματος, ο Μπουρούσης δεν έχει τη σωματοδομή (και τη νοοτροπία του "ψηλού") και ο Μπουρούσης πρέπει να βγει έξω στα σκριν, να καλύψει, να αλλάξει παίκτη, να γυρίσει πίσω, να πάει στην περιστροφή και να κάνει και τάπα. Αν μπορούσε να τα κάνει όλα αυτά τέλεια, θα έπαιζε στο All Star Game του NBA. Οπότε, μόνος του να καλύψει το κενό μέσα στη ρακέτα του Ολυμπιακού δεν γίνεται και ο Σόφο δεν μπορεί να εξαντλείται στην επίθεση.

*Ο κόσμος της ομάδας κάνει κι αυτός λάθη και μάλιστα ανεξήγητα. Αν περιμένει να πάει στο ΣΕΦ, για να δει τον Παναθηναϊκό, στο τέλος θα πάει να δει τα ματς με τον... Πανιώνιο! Το Μαρούσι έχει αποδείξει ότι είναι ο πιο σοβαρός αντίπαλος που θα μπορούσε να τύχει στον Ολυμπιακό, αλλά οι φίλαθλοι της ομάδας απουσιάζουν από το ΣΕΦ!