Η Euroleague ανακοίνωσε κάτι που ο κόσμος το 'χε τούμπανο κι αυτή κρυφό καμάρι! Το Final Four της τρέχουσας σεζόν θα διεξαχθεί στο Κάουνας και τούτο το χρονικό μιας προαναγγελθείσης ανάθεσης είναι όντως χαρμόσυνο.

Χαρμόσυνο, διότι διάβολε, οι Λιθουανοί εδέησαν και αξιώθηκαν να αναλάβουν μια διοργάνωση που (υποτίθεται πως) έπρεπε να την έχουν φιλοξενήσει από τα... μπετά της!

Μπασκετίλα και μπυρίλα

Άργησε όντως αυτή η κατ' εξοχήν ακραιφνώς μπασκετική χώρα να γίνει ο προορισμός του Final Four και είναι βέβαιο πως εκείνες τις μαγιάτικες μέρες, το Κάουνας θα βρωμοκοπάει από δυο έντονες οσμές. Την μπασκετίλα και την μπυρίλα.

Στ' αλήθεια δεν ξέρω ποια μυρωδιά θα επικρατήσει, χώρια που είναι νωπή η υπόθεση από την ποτοαπαγόρευση στο Κατάρ, οπότε πάμε από το ένα άκρο στο άλλο. Αφήνω στην άκρη την μπύρα, άλλωστε δεν είμαι φίλος της και καταπιάνομαι μοναχά με το μπάσκετ, που αποτελεί το θρήσκευμα αυτής της χώρας: ένα θρήσκευμα στο οποίο προσκυνάνε και κλίνουν ευλαβικά το γόνυ 2.900.000 πιστοί!

Ναι, τόσος είναι ο πληθυσμός της Λιθουανίας, σκάρτα τρία εκατομμύρια, πάει να πει πως πρόκειται για τη μακράν μικρότερη χώρα που έχει αναλάβει ποτέ ένα Final Four - άλλωστε ο πληθυσμός όλης της χώρας είναι μικρότερος από εκείνον διαφόρων πόλεων, οι οποίες το έχουν φιλοξενήσει.

Φρίττω τώρα που το συνειδητοποιώ, αλλά αυτά τα 45 χρόνια που ταλαιπωρώ τη δημοσιογραφία, μόνο μια φορά μ' έβγαλε ο δρόμος μου προς τα εκεί. Nαι, ντρέπομαι που το παραδέχομαι, αλλά με εξαίρεση τον αγώνα Ζαλγκίρις - ΑΕΚ στις 12 Ιανουαρίου του 2006 δεν έχω ξαναταξιδέψει σε μια χώρα που αποτελεί κλασικό και αδιαμφισβήτητο μπασκετικό προορισμό.

Όχι τίποτ' άλλο, αλλά επειδή καμώνομαι και τον καλοφαγά, δεν έτυχε τότε να πάω σε εκείνο το υπόγειο εστιατόριο που (λένε ότι) είναι σκέτη κόλαση και το έχω απωθημένο. Καλά να 'μαστε να πάμε και να φάμε και τα... κουφώματα του!

Μηδέν στα τρία

Για κάποιους συγκεκριμένους λόγους ήμουν απών από τα τρία EuroBasket που έχει αναλάβει η Λιθουανία.

1. Το 2011 μου έτυχε κάτι την τελευταία στιγμή και άφησα τον φίλο μου τον Ηλία Ζούρο να βουρλίζεται μόνος του!
2. Το 1939 ήμουν αγέννητος!
3. Το 1941 ήμουν επίσης αγέννητος, αλλά ούτως ή άλλως εκείνη η διοργάνωση γράφτηκε στο χιόνι, επειδή είχε ξεσπάσει ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος!

Μηδέν στα τρία, λοιπόν, κοινώς δεν με θέλει το πράγμα!

Basketball language is spoken here

Η Λιθουανία, λοιπόν, είναι η χώρα που όπου και να την ακουμπήσεις θα νιώσεις τα σπυριά της πορτοκαλί μπάλας να τσαγκουρνάνε τα δάχτυλα σου.

Τηρουμένων των αναλογιών, μοιάζει με την Ιντιανάπολις, όπου με το που φτάνεις στο αεροδρόμιο βλέπεις φάτσα κάρτα μια ταμπέλα στην οποία είναι γραμμένη η φράση "Basketball language is spoken here"!

Υπάρχουν όντως κάποιες πόλεις και χώρες στις οποίες η μπασκετική γλώσσα ομιλείται φαρσί και μπορούν να καυχιούνται ότι "here smells basketball". Στα καθ' ημάς σε αυτή τη λίστα βρίσκεται ανέκαθεν η Θεσσαλονίκη η οποία βρέθηκε στο επίκεντρο τις τελευταίες ημέρες με το ντοκιμαντέρ "Hoop Cities" του ΝΒΑ και την εκδήλωση της επετείου των 90 ετών από την ίδρυση της FIBA.

Το παχύ λάμδα της Θεσσαλονίκης

Μάλιστα στη Θεσσαλονίκη αυτή η γλώσσα oμιλείται με παχύ λάμδα και ακόμη πιο παχιά την μπασκετοσύνη της!

Στην ίδια συνομοταξία βρίσκονται το Ισραήλ, το Πουέρτο Ρίκο, οι Φιλιππίνες, το τρίγωνο του διαβόλου (Τσάπελ Χιλ - Ντούραμ - Ράλεϊ) στη Νορθ Καρολάινα και το Κεντάκι, το Ζάνταρ, το Σίμπενικ κοκ.

Ασφαλώς η Λιθουανία καλλιεργεί και άλλα σπορ, αλλά το crepsinio, όπως λέγεται το μπάσκετ στη γλώσσα τους, είναι αυτό που κυριαρχεί στη συνείδηση της κοινής γνώμης και συναρπάζει περισσότερο τον κόσμο.

Στη διακεκομμένη ιστορία της (ως ανεξάρτητη χώρα) η Λιθουανία έχει κατακτήσει 11 μετάλλια, εκ των οποίων τρία χρυσά, τρία ασημένια και πέντε χάλκινα: 3-3-1 σε ΕuroBasket, 0-0-3 σε Ολυμπιακούς Αγώνες και 0-0-1.

Η... λουμπινιά του Λούμπινας

Αυτή η συλλογή δεν είναι ούτε μικρή ούτε ευκαταφρόνητη, χώρια που θα αβγατιζόταν πολύ περισσότερο, εάν οι Λιθουανοί δεν βρίσκονταν υπό τον σοβιετικό ζυγό επί 45 συναπτά έτη (1946-1991).

Θεωρώ περιττό να απαριθμήσω ονόματα μεγάλων παικτών που έχουν σημαδέψει το παγκόσμιο μπασκετικό γίγνεσθαι, αρχής γενομένης από τον διαβόητο χρυσό Ολυμπιονίκη του 1936 Φρανκ Λούμπιν και πρωταθλητή Ευρώπης το 1939 ως Πράνας Λούμπινας με τον οποίο έγινε κιόλας μια... λουμπινιά! Κάμποσοι από δαύτους, παίκτες και προπονητές ήρθαν στα μέρη μας και το πέρασμα τους κάθε άλλο παρά απαρατήρητο ή αδιάφορο υπήρξε, οπότε υπάρχει (και) αυτή η μεταξύ μας σύνδεση.

"Lie-tu-va, Lie-tu-va, Lie-tu-va"

Βεβαίως η κουβέντα που αφορά τις παρτίδες των δυο μπασκετικών εθνών θα μπορούσε ν' αρχίζει, να τελειώνει, να περικλείεται και να εξαντλείται σε αυτό που έγινε μυριόστομο σύνθημα εκείνο το αλησμόνητο βράδυ της 2ας Ιουλίου του 1995, στο νεόδμητο ΟΑΚΑ.

Τότε που καθ' όλη τη διάρκεια του συγκλονιστικού και φαντασμαγορικού τελικού του EuroBasket ανάμεσα στη Γιουγκοσλαβία και στη Λιθουανία (96-90 με τους 41 πόντους και τα 9/12 τρίποντα του Σάσα Τζόρτζεβιτς) καμιά εικοσαριά χιλιάδες νοματαίοι αλάλαζαν διαρκώς την ίδια λέξη: "Lie-tu-va, Lie-tu-va, Lie-tu-va".