"Ήμουν ρολίστας στην καριέρα μου ως παίκτης. Αυτό με βοήθησε στην προπονητική μου καριέρα. Αντιλήφθηκα τα τελευταία χρόνια ότι θα ακολουθήσω το δρόμο του προπονητή".
"Ο μεγάλος παίκτης έχει κάποια υψηλά στάνταρ που τον ακολουθούν στην προπονητική. Αυτά δεν τον βοηθούν να ανοίξει το μυαλό του και να καταλάβει καλύτερα τους παίκτες. Να τους δει από άλλη οπτική γωνία. Αντιθέτως ο μέτριος ή ο ρολίστας έχει τελείως διαφορετική προσέγγιση. Κρίνοντας από τον εαυτό μου θεωρώ ότι είναι πιο ανοιχτόμυαλος. Μπορώ να καταλάβω τις ανάγκες του σταρ, αλλά και του τελευταίου παίκτη. Διαθέτω περισσότερη υπομονή".

"Όταν πήγα στη Βαλένθια έδειξε στους ανθρώπους της ομάδας ένα πλάνο. Δεν παρέκκλινα από αυτό κι έτσι κέρδισα την εμπιστοσύνη τους".

"Είχα πάρει απόφαση να γυρίσω στην Αμερική. Όμως άλλαξα γνώμη και πήγα στν ΑΕΚ λόγω του Τσόσιτς. Νιώθω πολλές το αγνό του χαμόγελο όταν κοιτάω εκεί ψηλά".

"Από την ατμόσφαιρα που επικρατεί στην ομάδα εξαρτάται η πορεία της. Πρέπει να είναι ξεκάθαρες οι σχέσεις. Γιατί με αυτόν τον τρόπο μπορώ να πάρω περισσότερα από τους παίκτες. ο μάξιμουμ των δυνατοτήτων τους. Τι να το κάνω αν έχω παιχταράδες με σούπερ ταλέντο και δεν μπορώ να συννενοηθώ μαζί τους; Πιστεύω ότι ο προπονητής είναι καταρχήν διαχειριστής προσωπικοτήτων".

"Οι Ισπανοί έχουν... ξεφύγει. Έχεις τα πάντα λυμμένα και κάνεις τη δουλειά σου απερίσπαστος. Δηλαδή δεν πονοκεφαλιάζω αν πληρώθηκαν στην ώρα τους οι πάικτες, για να μην υπάρχουν μουρμούρες. Τα γήπεδα είναι γεμάτα.Εμείς στη Βαλένθια έχουμε πληρότητα 85% και 6.000 διαρκείας. Φέτος περιμένουν ακόμη περισσότερα. Το πιο σημαντικό είναι ότι υπάρχει σεβασμός στον αντίπαλο. Δηλαδή μας πιέζουν για σαράντα λεπτά και μετά μπορεί να μας ζητήσουν αυτόγραφα".

"Με ρώτησαν όταν πρωτοπήγα αν αισθάνομαι πίεση που ανέλαβα την ομάδα στη μέση της χρονιάς. Του απάντησα ότι... αν έχεις ζήσει στο πετσί σου την πίεση των ελληνικών γηπέδων τότε μπορείς να παίξεις και να κοουτσάρεις οπουδήποτε στον κόσμο".

"Ήθελα να μιλήσω στον Ρέμπρατσα. Να καταλάβω σε τι φάση βρίσκεται. Να μάθω το κίνητρο του. Να τον ζήσω από κοντά. Όταν λοιπόν μου είπε "κόουτς γυρνάω στην Ευρώπη επειδή θέλω να τελειώσω το μπάσκετ με το κεφάλι ψηλά ήμουν σίγουρος ότι κάναμε τη σωστή επιλογή".

"Στην Ελλάδα είμαστε... μακριά που να πάρει. Δεν ξέρω αν τελικά είναι θέμα παιδείας, οργάνωσης ή κάτι άλλο. Όμως δεν έχει καμία σχέση. Το κοινό των ομάδων είναι καθαρά μπασκετικό. Και αντιμετωπίζει τους αγώνες σαν γιορτή. Σαν παιχνίδι. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο δεν είναι πόλεμος".

"Δυστυχώς τις ήττες ή τις κακές εμφανίσεις τις μεταφέρω στο σπίτι. Νομίζω ότι είναι αναπόφευκτο για έναν προπονητή. Και ως παίκτης το ίδιο έκανα. Απλώς ο θυμός ήη στενοχώρια έφευγαν πιο γρήγορα. Ίσως επειδή ως παίκτης σκέφτεσαι πιο πολύ τον εαυτό σου. Ως προπονητής έχεις να κάνεις με τους παίκτες, τη διοίκηση και τον κόσμο. Το φάρμακο για τη στενοχώρια της ήττας είναι η επόμενη νίκη".

"Μπορώ να σπάσω κάτι στα αποδυτήρια από τα νεύρα μου. Να φωνάξω, να βρίσω. Όμως αυτό που με καίει είναι να ξέρω γιατί χάσαμε. Έτσι ώστε να μην το επαναλάβουμε".

"Ο βοηθός βλέπει πιο ψύχραιμα τον αγώνα. Δεν είναι στην "τσίτα" όπως ο πρώτος. Εγώ λέω στους συνεργάτες μου να μου μιλούν. Είτε για να επιβεβαιωθώ για την επόμενη κίνηση, είτε πολύ απλά για να μου πουν κάτι που εγώ μπορεί να μην βλέπω. Τρελένομαι όμως αν μου πουν κάτι που έπρεπε να γίνει μετά τον αγώνα. Τι να το κάνω τώρα τους λέω".

"Ο Έλληνας προπονητής είναι παντός καιρού. Μπαρουτοκαπνισμένος. Έχει φτιάξει καλό όνομα στην Ευρώπη. Οι επιτυχίες της Εθνικής τα δύο τελευταία χρόνια βοήθησαν πολύ".

"Το που μεγάλωσες (σ.σ ο ίδιος στη Νίκαια) και το πως είναι το ποιος είσαι. Αν τα ξεχάσεις δεν είσαι ο εαυτός σου. Είμαι περήφανος για τη γειτονιά, το χαρακτήρα της και τα εφόδια που μου έδωσε μεγαλώνοντας. Άλλωστε μπορείς να βγάλεις κάποιον από το δρόμο, αλλά είναι αδύνατο να βγάλεις το δρόμο από μέσα σου".