Κινήσεις σήμα-κατατεθέν

Οι ίδιοι τις έχουν κάνει τόσες και τόσες φορές στην προπόνηση και στα παιχνίδια. Οι θαυμαστές τους από την άλλη προσπαθούν να την κάνουν σε κάποιο ανοιχτό γήπεδο με σκισμένο διχτάκι και χαλασμένα φώτα ή ακόμη και στον ύπνο τους. Είναι οι "signature moves" όπως τις λένε χαρακτηριστικά οι Αμερικάνοι. Η κίνηση με την οποία σπουδαίοι παίκτες έβγαλαν το... ψωμί τους στο ΝΒΑ.

Το Sport24.gr παρουσιάζει, λοιπόν, από τη μια τα επιθετικά όπλα των δέκα κορυφαίων σκόρερ, αλλά και το "μυστικό" σύγχρονων σταρ του αθλήματος όπως ο ΛεΜπρόν Τζέιμς, ο Καρμέλο Άντονι κι ο Στιβ Νας.

Τα "όπλα" των 10 πρώτων

1. Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ: Sky hook

38.387 πόντοι (24.6)

Χαρακτηρίστηκε ως το "πιο επικίνδυνο όπλο στην ιστορία του αθλητισμού". Κι όχι μόνο του μπάσκετ. Είναι η περίφημη ραβέρσα του Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ, του πρώτου σκόρερ στην ιστορία του ΝΒΑ. Ο άλλοτε παίκτης του UCLA, των Μπακς και των Λέικερς πέτυχε αμέτρητους πόντους στην καριέρα του με το "sky hook", χάρις στο οποίο εκμεταλλευόταν το ύψος και τα μακριά του χέρια.

Η κίνηση: Ο Καρίμ έβαζε τον αγκώνα του για δημιουργήσει απόσταση με τον αμυντικό, γυρνούσε τον ώμο του και με το δεξί του χέρι (συνήθως) έφερνε τη μπάλα από χαμηλά στα... ύψη. Το μυστικό ήταν το γεγονός ότι το μπράτσο πρέπει να κολλήσει στο αυτί, τα δάχτυλα να δείξουν το καλάθι και το αντίστοιχο πόδι (δεξί εν προκειμών) να λυγίσει για ισορροπία.

Η παράδοση: Η "ραβέρσα", η κίνηση με την οποία αρχίζει από χαμηλά για να ξεκινήσει ψηλά, χρησιμοποιείται ελάχιστα πλέον. Οι Έχει δώσει τη θέση της στο "hook", που αποτελεί ουσιαστικά τη... μισή κίνηση. Ελάχιστοι παίκτης έχουν τελειοποιήσει αυτή την κίνηση φέρνοντας το χέρι τους ψηλά και τον ώμο τους στη σωστή θέση.

2. Καρλ Μαλόουν: pick n roll

36.928 πόντοι (25.0)

Χρωστάει τους μισούς και πλέον πόντους στον Τζον Στόκτον, χωρίς τον οποίο δεν θα είχε φτάσει τόσο ψηλά. Βέβαια για να εκτελεσθεί στην εντέλεια το πικ-εν-ρολ χρειάζεται η καλή δουλειά τόσο του ντριμπλέρ, όσο και του σκρίνερ. Η "επιτυχία" του Μαλόουν είχε να κάνει με την ικανότητα του να ρολάρει και να τελειώσει τη φάση γρήγορα χρησιμοποιώντας σωστά το σώμα του, αλλά και με την έφεση που είχε στο σουτ από μέση απόσταση όταν άνοιγε μακριά από το καλάθι.

Η κίνηση: Ο "Ταχυδρόμος" υπήρξε λάτρης του γυμναστηρίου και το πρώτο σημαντικό βήμα για να πετύχει ένα εύκολο καλάθι, ήταν να κάνει ένα καλο σκριν στον συμπαίκτη του (τον Στόκτον δηλαδή), δημιουργώντας έτσι το αρχικό πλεονέκτημα. Στη συνέχεια έπρεπε να διαβάσει την αντίδραση της άμυνας, να επεξεργαστεί τους χώρους και να αποφασίσει σε κλάσματα του δευτερολέπτου αν είναι προτιμότερο να κόψει στο καλάθι, ή να ανοίξει για σουτ.

Bonus: Το κάρφωμα του Μαλόουν με το ένα χέρι πίσω από το κεφάλι σαν να... ξαπλώνει, έχει περάσει επίσης στην ιστορία.

Η παράδοση: Το πικ-εν-ρολ, που παίχτηκε στην τελειότερη του μορφή από τους δύο αυτούς παίκτες, έχει γίνει πλέον η Νο1 επιθετική φιλοσοφία στο παγκόσμιο μπάσκετ.

Στο παρακάτω βίντεο υπάρχουν πολλές φάσεις από πικ-εν-ρολ αλλα και το "ξαπλωτό" κάρφωμα

3. Μάικλ Τζόρνταν: fade away σουτ

32.292 πόντοι (30.1)

Συστήθηκε στο ΝΒΑ ως ένας γκαρντ με εντυπωσιακά αθλητικά προσόντα, με μεγάλο ρεπερτόριο στα τελειώματα όταν βρίσκεται στον αέρα και φυσικά μια "μανιά" για θεαματικά καρφώματα. Όταν πέρασαν τα χρόνια, όμως, ο "Αιρ" βελτίωσε το σουτ του και στηρίχτηκε τελικά σε αυτό.

Στο μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του πόνταρε πολύ στο "fade away" σουτ, είτε έπαιζε με πρόσωπο, είτε με πλάτη στο καλάθι.

Η κίνηση: Οι τριγωνικές επιθέσεις των Μπουλς κατέληγαν πολλές φορές με τον Τζόρνταν να παίζει με πλάτη στο καλάθι. Από εκείνη τη θέση ο "Αιρ" προσπαθούσε να κερδίσει χώρο είτε με τον ώμο του, είτε με μια προσποίηση. Στη συνέχεια έκανε πίβοτ, έφερνε το σώμα του μακριά από τον αμυντικό και μένοντας για λίγο στον αέρα (ώστε να βρει ισορροπία) έκανε το σουτ. Το μυστικό του; Το χέρι του έμενε πάντα τεντωμένο ακολουθώντας πάντα την ίδια μηχανική.

Η παράδοση: Πολλοί παίκτες χρησιμοποιούν την ίδια τακτική, όπως ο Κόμπι Μπράιαντ, ο Κέβιν Ντουράντ, ο Καρμέλο Άντονι ή ο Ντιρκ Νοβίτσκι.

4. Ουίλτ Τσάμπερλεϊν: finger-roll

31.419 πόντοι (30.1 πόντοι)

Ο Τσάμπερλεϊν δεν φημιζόταν για την τεχνική του, αλλά παρόλα αυτά ήταν άκρως αποτελεσματικός, όπως αποδεικνύεται κι από το γεγονός ότι είναι ο μοναδικός παίκτης στην ιστορία του ΝΒΑ που έχει σκοράρει 100 πόντους σε ένα και μόνο παιχνίδι. Το μεγάλο του πλεονέκτημα ήταν ότι εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν πολλοί παίκτες με μπόι πάνω από 2.10 και κανείς με τα δικά του... αθλητικά προσόντα. Άλωστε πριν ασχοληθεί με το μπάσκετ ήταν άλτης του ύψος και του μήκους. Κι εκεί ψηλά δεν μπορούσε να τον κόψει κανείς που δεν λέγεται Μπιλ Ράσελ.

Ο Τσάμπερλεϊν συνήθως έκανε πίβοτ στον αριστερό του ώμο κι αν είχε πάρει ήδη καλή θέση άφηνε τη μπάλα με τα ακροδάχτυλα του πάνω από τη στεφάνη. Διαφορετικά γυρνούσε για ένα σουτ.

Η κίνηση: Στα "συν" του Τσάμπερλεϊν ήταν ότι απέφευγε να κάνει ντρίμπλα. Έτσι γλίτωνε τα... πολλά-πολλά με τους κοντούς που συνήθως "έκλειναν" γύρω του σε κάθε ευκαιρία. Αντίθετα προσπαθούσε να βάλει το σώμα του από την αρχή, για να βγάλει τον αμυντικό εκτός ισορροπίας. Στη συνέχεια με το που υποδεχόταν την μπάλα απογειωνόταν και προσπαθούσε να φτάσει ψηλά εκεί που δεν μπορούσε να τον κόψει κανείς.

Η παράδοση: Τα "finger-rolls" αποτέλεσαν στη συνέχεια σήμα κατατεθέν του Τζορτζ "Άισμαν" Γκέρβιν. Ο Τσάμπερλεϊν πάντως που έσπασε όλα τα ρεκόρ σκοραρίσματος, ανάγκασε τους υπεύθυνους του ΝΒΑ να μεγαλώσουν τη ρακέτα, για να τον αναγκάσουν να απομακρυνθεί από το καλάθι και να γίνει λιγότερο επικίνδυνος.

5. Σακίλ Ο'Νιλ: drop-step

28.590 πόντοι (23.7)

Το "τέρας της φύσης". Σκεφτείτε τον Τσάμπερλεϊν και μετά προσθέστε μια "πανοπλία" από μυς! Ο Σακίλ Ο'Νιλ αποτέλεσε μια μεγάλη δύναμη στο low-post και συνεχίζει να αποτελεί ακόμη και στη δύση της καριέρας του. Όγκος και έκρηξη, ένας ανίκητος συνδυασμός.

Ειδικά στα πρώτα του χρόνια ο "Σακ" συνηθιζε να σκοράρει μόνο με κάρφωμα (από ασίστ, ή επιθετικό ριμπάουντ), αλλά στη συνέχεια απέκτησε και 1-2 καλές κινήσεις, όπως το χουκ με το δεξί χέρι.

Εκεί που ήταν ανίκητος, βέβαια, ήταν όταν "κλείδωνε" τον αντίπαλο του πριν πάρει τη μπάλα και με ένα γρήγορο "drop-step".

Η κίνηση: Ο Ο'Νιλ αφού πάρει τη μπάλα με πλάτη στο καλάθι κάνει μια προσποίηση και στη συνέχεια βάζει το πόδι του πίσω από αυτό του αμυντικού (ουσιαστικά πρέπει να περάσει τη γραμμή των ποδιών του αμυντικού, ώστε να μην μπορεί να κάνει πλάγιο βήμα για να κερδίσει τον χώρο) και γυρνάει με πίβοτ για να τελειώσει απευθείας τη φάση) κάρφωνε δυναμικά, αφού προηγουμένως είχε απωθήσει κάθε υποψήφιο... μπλοκέρ με το σώμα του.

Η παράδοση: Νομίζετε ότι τσάμπα λένε τον Σοφοκλή Σχορτσιανίτη... Baby-shaq;

6. Κόμπι Μπράιαντ: jab-step

Ο Κόμπι Μπράιαντ είναι πολύ άνετος με τη μπάλα. Και δεν χρειάζεται καν να... ιδρώσει για να ξεκαρμαριστεί και να ευστοχήσει σε ένα σουτ απέναντι στον πιο "προσηλωμένο" αμυντικό. Και το κάνει να μοιάζει τόσο εύκολο.

Ο άσος των Λέικερς που ξεπέρασε μέσα σε λίγες ημέρες τόσο τον Έλβιν Χέιζ, όσο και τον Μόουζες Μαλόουν "ποντάρει" πολλά στο γεγονός ότι απειλεί με σουτ από μακριά κι έτσι κάθε προσποίηση που κάνει συνήθως είναι και επιτυχημένη, καθώς όλοι οι παίκτες που τον μαρκάρουν θέλουν να του δυσκολέψουν το σουτ κι έτσι χάνουν την καλή τους αμυντική θέση.

Το jab-step αποτελεί ουσιαστικά την πρώτη προσποίηση του Κόμπι κι αυτή που του δίνει τη δυνατότητα να πάρει ένα προβάδισμα, που καταλήγει σε διαφορετικό τελείωμα (σουτ, νέα προσποίηση ή drive) ανάλογα με το τι του δώσει η άμυνα.

Η κίνηση: Μόλις ο Κόμπι Μπράιαντ υποδεχτεί τη μπάλα παίρνει τη θέση τριπλής απειλής (σουτ-πάσα-ντρίμπλα), ώστε να διατηρεί τον αμυντικό σε εγρήγορση. Στη συνέχεια έρχεται το jab-step, δηλαδή μια προσποίηση με το εξωτερικό πόδι (αυτό που βρίσκεται μακριά από το καλάθι) που δεν είναι και το σταθερό. Με αυτή ο Κόμπι θέλει να βγάλει τον αμυντικό εκτός θέσης, να τον κάνει είτε να πάει πίσω, είτε να χαμηλώσει για να του δώσει το χώρο να κάνει επίθεση με ντρίμπλα ή να σουτάρει.

Το βίντεο είναι ιδιαίτερα κατατοπιστικό και δείχνει τον τρόπο σκέψης (και αντίδρασης) του Μπράιαντ ανάλογα με την άμυνα σε διαφορετικές περιπτώσεις που ξεκινούν από το jab step.

Η παράδοση: Το jab-step αποτελεί όπλο του Καρμέλο Άντονι, αλλά και του Κέβιν Ντουράντ.

7. Μόουζες Μαλόουν: επιθετικό ριμπάουντ

27.409 πόντοι (20.6)

Μπορεί ο "Μπομπ Πετίτ να έκανε τις δεύτερες επιθέσεις μέρος του παιχνιδιού" όπως είχε πει ο Μπιλ Ράσελ, αλλά ο Μόουζες Μαλόουν τις έκανε... επιστήμη! Ο "Μωυσής" του ΝΒΑ άλλωστε τελείωσε την καριέρα του ως ο παικτης με τα περισσότερα κερδισμένα επιθετικά ριμπάουντ (6.731), που τον βοήθησαν να σκοράρει αμέτρητους πόντους με νέες επιθέσεις.

Άλλωστε ο Μαλόουν δεν υπήρξε ποτέ ένας παίκτης με πλαστικές κινήσεις ή πλούσιο επιθετικό ρεπερτόριο. Αντίθετα χρησιμοποιούσε τη δύναμη και την πονηριά του για να νικήσει ψηλότερους αντιπάλους.

Η κίνηση: Όπως έλεγε ο ίδιος ο Μαλόουν το μυστικό ήταν να δεις την τροχιά της μπάλας και να μαντέψεις που θα καταλήξει. Γνωρίζοντας ότι τα περισσότερα σουτ από τα πλάγια καταλήγουν στην αδύνατη πλευρά, ο Μαλόουν φρόντιζε να είναι στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή.

Από εκεί και πέρα το έργο του ήταν εύκολο, καθώς μετά από επιθετικό ριμπάουντ η άμυνα είναι εκτός θέσης. Έτσι προσπαθούσε να τελειώσει τη φάση είτε γρήγορα, είτε μετά από μια προσποίηση που του εξασφάλιζε την "απενεργοποίηση" του άλλου ψηλού.

Παράδοση: Ο Ρόμπερτ Πάρις έβγαλε το... ψωμί του βάζοντας στο καλάθι τα χαμένα σουτ των υπόλοιπων Σέλτικς, ενώ πολλοί παίκτες επέζησαν με την ικανότητα τους να πάρουν επιθετικό ριμπάουντ, όπως έκανε ο Ρόντμαν, ο Όουκλεϊ ή ακόμη κι ο Μπάρκλεϊ. Τη σημερινή εποχή ο Χάουαρντ είναι ο κυριάρχος των "αιθέρων".

8. Έλβιν Χέιζ: spin move

27.313 πόντοι (21.0)

Ο λιγότερο διαφημισμένος από τους κορυφαίους σκόρερ του ΝΒΑ! Κι όμως υπήρξε ένας εξαιρετικός ψηλός που έμελλε να γράψει ιστορία. Ο "Big-E" δεν ήταν πολύ ψηλός (2.06) κι έτσι στηρίχτηκε στην ταχύτητα του για να νικήσει τους αντιπάλους του. Σε αυτά τα πλαίσια ο άλλοτε παίκτης των Ροκετς και των Μπούλετς εφάρμοζε πολύ συχνά την περίφημη "spin move".

Με αυτή προσπαθούσε να νικήσει τους άλλους ψηλούς στα πόδια. Αν δεν έπιανε ούτε αυτή προτιμούσε να σουτάρει από κοντά για δύο ξεκούραστους πόντους.

Η κίνηση: Το μυστικό είναι η άμεση αντίδραση! Το έργο του Χέιζ γινόταν πολύ ευκολότερο αν ο αντίπαλος είχε "κολλήσει" πάνω του. Σε αυτή την περίπτωση ο Χέιζ με που θα έπαιρνε τη μπάλα με πλάτη στο καλάθι, θα γυρνούσε το σώμα του πάνω σε αυτό του αμυντικού για να κινηθεί προς τη base-line. Στη συνέχεια θα κάνει μια γρήγορη ντρίμπλα και ένα εξίσου αιφνίδιο τελείωμα, την ώρα που ο προσωπικός του αντίπαλος θα είχε μείνει στην πλάτη του.

Η παράδοση: Στην Ελλάδα την χρησιμοποίησε πολύ ο Φασούλας. Στο ΝΒΑ την κάνουν πολλοί ψηλοί, ειδικά οι πιο γρήγοροι όπως ο Κέβιν Γκαρνέτ ή ο Κρις Μπος. Καλύτερα από όλους βέβαια την εφαρμόζει ο Πάου Γκασόλ.

Η δεύτερη φάση στο παρακάτω βίντεο είναι το περίφημο spin move

9. Χακίμ Ολάζουον: dream shake

26.946 πόντοι (21.8)

Ο "Ντριμ" έμεινε στην ιστορία ως ο ψηλός με τις πλαστικότερες κινήσεις. Το μυστικό του; Η σωστή τοποθέτηση των ποδιών, όπως εξήγησαν στη συνέχεια προπονητές σαν τον Πιτ Νιούελ. "Το καλύτερο footwork σε όλο το ΝΒΑ" είχε πει χαρακτηριστικά.

Ο Σακίλ Ο'Νιλ έδινε τη δική του εξήγηση. "Ο Χακίμ έχει πέντε κινήσεις. Και κάθε κίνηση έχει άλλες τέσσερις συνέχειες. Έχει δηλαδή 20 κινήσεις". Άλλωστε τόσο ο "Σακ", όσο κι ο Ντέιβιντ Ρόμπινσον έχουν πάρει πολλές φορές το ρόλο του "κομπάρσου" στα καλάθια του Ολάζουον που έχουν μείνει στην ιστορία.

Η κίνηση: Η "σημαία" των Ρόκετς έκανε τη μια προσποίηση πάνω στην άλλη. Το "dream shake" ήταν ουσιαστικά η κίνηση στην οποία έκανε μισό πίβοτ, έριχνε εκεί το βάρος για να κάνει τον αμυντικό να χάσει την ισορροπία του και στη συνέχεια γυρνούσε ξανά στην αρχική του θέση (επέστρεφε δηλαδή με στροφή στο σταθερό) για να σουτάρει.

Ο ίδιος είχε αποκαλύψει ότι ήταν μια προσποίηση που έκανε όταν έπαιζε μικρός ποδόσφαιρο! Κι εξηγεί: "Την έκανα για τρεις λόγους: πρώτον για να μπερδέψω τον αμυντικό ώστε να πάει σε άλλη κατεύθυνση, δεύτερον για να τον "παγώσω" και να χάσει την ισορροπία του και τρίτον για να τον κουνήσω και να μην μπορέσει έτσι να μαρκάρει το σουτ".

Η παράδοση: Ο Τιμ Ντάνκαν χρησιμοποιεί συχνά τέτοιες προσποιήσεις για να ελευθερωθεί για ένα σουτ με ταμπλό, ενώ κι ο ΛαΜάρκους Όλριτζ φημίζεται για ανάλογη πλαστικότητα.

10. Όσκαρ Ρόμπερτσον: overpower drive

26.710 πόντοι (25.7)

Ο Ρόμπερτσον έμεινε στην ιστορία ως ο πρώτος all-around παίκτης του ΝΒΑ. Αυτός δηλαδή που τα έκανε όλα. Χαρακτηριστικό και το γεγονός ότι τέλειωσε δύο σεζόν έχοντας μέσους όρους τριπλ-νταμπλ φίγκιουρ σε πόντους, ριμπάουντ και ασίστ! Ήταν αρκετά ψηλός και ογκώδης για περιφερειακός και χρησιμοποιούσε τα προσόντα του για να σκοράρει, να μαζέψει ριμπάουντ και να πασάρει στον αμαρκάριστο συμπαίκτη.

Ούτε ο "Ο" είχε ιδιαίτερη τεχνική. Μάλιστα η μηχανική του σουτ ήταν κάπως αργή και περίεργη. Βέβαια υπάρχει και το ελαφρυντικό ότι ήταν περισσότερο αθλητικός από τους αντιπάλους του κι έτσι το σουτ αποτελούσε την... ύστατη λύση.

Η κίνηση: Ο Ρόμπερτσον προσπαθούσε να κερδίσει πλεονέκτημα κάνοντας ένα δυναμικό drive. Χρησιμοποιούσε τον ώμο για να κερδίσει αυτό το προβάδισμα και στη συνέχεια έβαζε το σώμα του για να προστατεύσει τη μπάλα και να τελειώσει τη φάση κοντά στο καλάθι. Είναι μια συνηθισμένη κίνηση πλέον, αν και εκείνη την εποχή δεν υπήρχουν πολλοί παίκτες με τόσο πλούσια αθλητικά προσόντα.

Παράδοση: Ο ΛεΜπρόν Τζέιμς είναι ο Ρόμπερτσον της σύγχρονης εποχής.

Άλλες γνωστές κινήσεις

In-and-out ντρίμπλα (Τζέισον Κιντ)

*Η αλλιώς η αγαπημένη ντρίμπλα του Νίκου Γκαλη

Euro-step (Μανού Τζινόμπιλι)

*Η αλλιώς: την κίνηση που δίδαξε ο Ντέγιαν Μποντιρόγκα

Shake and bake (Τζαμάλ Κρόφορντ)

*Η αλλιώς: το σπάσιμο των αστραγάλων

Running hook (Πάου Γκασόλ)

Το σουτ με ταμπλό του Τιμ Ντάνκαν