Αναλυτικά η συνέντευξη:
Η πρώτη κουβέντα του Μπράιαντ είναι: " Γεια σου όμορφη Ελλάδα!". Μετά από τέτοια ατάκα, δεν χρειάζεται να σπάσει κανένας πάγος. Οπότε πήγαμε κατ’ ευθείαν στο... ψητό. Το μεγαλύτερο όνομα της ομάδας των Αμερικάνων, οι οποίοι τη χαρακτηρίζουν Redeem Team (Ομάδα Εξιλέωσης), είναι κάτι παραπάνω από ενθουσιασμένος από τη συμμετοχή του στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνο: " Είναι όλα όσα φανταζόμουν και άλλα τόσα. Αποτελεί τρομερή τιμή. Είμαι πολύ περήφανος που βρίσκομαι στην θέση να εκπροσωπώ την πατρίδα μου στο κορυφαίο αθλητικό γεγονός του πλανήτη. Περνάω τρομερά στο Πεκίνο κι ελπίζω να φύγω από εδώ με την καλύτερη ανάμηση. Το χρυσό μετάλλιο".



Η παρουσία του και μόνο σε αυτήν την ομάδα των Αμερικάνων άσων του ΝΒΑ, τους δίνει ξεκάθαρα τον τίτλο του φαβορί. Ο ίδιος, μετά από 12 σεζόν στο ΝΒΑ 3 πρωταθλήματα, 1 βραβείο MVP και 10 συμμετοχές σε All Star Games, κάθε άλλο παρά πίεση νιώθει: "Η πεποίθηση του κόσμου ότι κάνω τη διαφορά σε αυτήν την ομάδα, δεν μου δημιουργεί πίεση ή άγχος. Την λαμβάνω ως κοπλιμέντο και προχωρώ. Είμαι εδώ έτοιμος να προσφέρω οτιδήποτε μπορώ για να βοηθήσω την Εθνική να ξαναφέρει στην πατρίδα το χρυσό μετάλλιο".



Μιλάει αργά και καθαρά. Με αυτοπεποίθηση. Φέρνει στο μυαλό του την μία και μοναδική Dream Team, όταν του ζητάω να προσπαθήσει να συγκρίνει τις δύο ομάδες: "Δεν μπορούμε να συγκρίνουμε ανόμοια πράγματα. Εχω παρακολουθήσει τι είχε κάνει εκείνη η σπουδαία ομάδα. Ηταν η κορυφαία όλων των εποχών. Κι αν υπάρχει κάτι που θα ήθελα από αυτήν, είναι το χρυσό μετάλλιο (γέλια)".

Μιλά με σεβασμό για την Εθνική Ελλάδος. Την παραδέχεται. Δεν κρύβει ότι είχε παρακολουθήσει τον μαρτυρικό -όπως εξελίχθηκε- για τους Αμερικάνους ημιτελικό, στο Μουντομπάσκετ της Ιαπωνίας: "Η Ελλάδα τότε έπαιξε καλύτερα και νίκησε δίκαια. Είναι μία ομάδα που παίζει σκληρά. Εκτελεί σχεδόν άψογα κι έχει πολύ δύναμη, αλλά και φινέτσα στο παιχνίδι της". Μοιραία η κουβέντα φτάνει στην... παγκοσμιοποίηση του μπάσκετ. Ο ίδιος στους Λέικερς έχει ξένους συμπαίκτες. Τον Ισπανό Πάου Γκασόλ, τον Σέρβο Βλάντιμιρ Ραντμάνοβιτς, τον Σλοβένο Σάσα Βούγιατσιτς και τον Γάλλο Ρόνι Τούριαφ.

Απαριθμεί τους κορυφαίους ξένους του ΝΒΑ: "Χωρίς κάποια ιδιαίτερα σειρά είναι ο Πάου (Γκασόλ), ο Πέτζα (Στογιάκοβιτς), ο Ντιρκ (Νοβίτσκι, ο Μανού (Τζινόμπιλι), ο Γιάο (Μινγκ), ο Νας και ο Τόνι (Πάρκερ)".


"Θα έπαιζα στην Ελλάδα"

Το ερώτημα, που απασχολεί άπαντες στο μπασκετικό στερέωμα, είναι αν η Ευρώπη θα συνεχίσει τη φετινή συνήθεια της "κλοπής" παικτών από το ΝΒΑ. Την αρχή έκανε ο Τζος Τσίλντρες, υπογράφοντας τριετές συμβόλαιο με τον Ολυμπιακό ύψους 20.000.000 δολαρίων. Ποιος ξέρει. Μπορεί ο επόμενος που θα ακολουθήσει να είναι ο Κόμπι. Μην γελάτε. Γιατί ούτε αυτός το έκανε. Οταν τον ρώτησα αν θα άφηνε το ΝΒΑ και τους Λέικερς για να παίξει στην Ελλάδα. Αντιθέτως απάντησε: "Ασφαλώς και θα έπαιζα μπάσκετ στην Ελλάδα. Σίγουρα".

Αρκεί να ήταν ικανοποιητικό το αντίτιμο. Οπως μου έλεγε προ ημερών άνθρωπος από το περιβάλλον του ατζέντη του Κόμπι , Ρομπ Πελίνκα, θα άφηνε το ΝΒΑ για την Ευρώπη μόνο για ένα τριετές συμβόλαιο ύψους 150.000.000 δολαρίων! Ο Κόμπι το καλοκαίρι του 2009 μένει ελεύθερος, αν ενεργοποιήσει σχετικό όρο στο συμβόλαιό του. Θεωρείται βέβαιο στους κύκλους του ΝΒΑ ότι θα το πράξει. Οπως σίγουρος είναι ότι θα έρθει στην Ελλάδα το επόμενο καλοκαίρι: "Είναι μέσα στα άμεσα σχέδιά μου να επισκεφτώ τη χώρα σας. Ελπίζω ότι θα τα καταφέρω το ερχόμενο καλοκαίρι και θα είμαι στην Ελλάδα".

Τώρα άν θα έρθει εδώ για τον καταγάλανο ουρανό, το promotion της Nike ή τα καταπράσινα δολάρια είναι κάτι που θα το δούμε. Οταν κι αν τελικά γίνει. Είναι πολύ δύσκολο να μην εκτιμήσει κάποιος τα κατορθώματα του Κόμπι στο παρκέ και απίθανο να μην τα παρατηρήσει. Πολλές φορές κάνει πράγματα που δεν τα μπόρεσε ούτε ο Μάικλ Τζόρνταν. Το να σκοράρει για παράδειγμα 62 πόντους μέσα σε τρεις περιόδους. Το να πετύχει 45+ πόντους σε 4 συνεχόμενους αγώνες.

Αλλά και 81 σε έναν, συμπεριλαμβανομένων 55 στο β’ μέρος και 22 σερί για τους Λέικερς. Σκοράρει με κάθε δυνατό τρόπο. Με διεισδύσεις, ανάποδα λέι απ, καρφώματα, τρίποντα. Στη διαφήμιση του νέου παπουτσιού της Nike, "Hyperdunk", που σχεδιάστηκε ειδικά γι’ αυτόν, πηδά πάνω από μία λίμνη με φίδια για να καρφώσει. Τώρα λέει χαριτολογώντας: "Ελπίζω ότι τα Hyperdunk, θα με βοηθήσουν να πηδήξω πάνω από το Σινικό τείχος"

Μόλις ακούει την λέξη "Τζόρνταν" τρελαίνεται. Λατρεύει τον Air. Τον είχε πρότυπο μεγαλώνοντας. Σιχαίνεται όμως τη σύγκριση και με προλαβαίνει: "Ξέρω τη συνέχεια της ερώτησής σου. Ο Μάικ με έμαθε πολλά και συνεχίζει να με συμβουλεύει. Οι συγκρίσεις με αυτόν δεν έχουν νόημα. Ούτε μου αρέσουν. Αφήστε με να είμαι αυτός που είμαι. Θα ήθελα ο κόσμος να εκτιμήσει τους παίκτες που παίζουν τώρα. Τον ΛεΜπρόν (Τζέιμς), τον Μέλο (Αντονι), τον Γκαρνέτ ή τον Ντάνκαν".

Πιστεύει και θέλει να κερδίσει τουλάχιστον άλλο ένα δαχτυλίδι. Τον Ιούνιο έφτασε στην πηγή (τους τελικούς του ΝΒΑ) αλλά δεν ήπιε νερό. Μετά από 3 σερί πρωταθλήματα (2000,2001,2002) ήταν η δεύτερη συνεχόμενη φορά που γνώρισε την ήττα σε τελικούς (η προηγούμενη από τους Πίστονς). Η πρώτη χωρίς τον Σακίλ Ο’ Νιλ. Ομολογεί ότι ακόμα δεν επουλώθηκαν οι πληγές από τους τελικούς με τους Σέλτικς αλλά δείχνει αισιόδοξος: "Δεν υπάρχει αμφιβολία στο μυαλό μου ότι θα ξαναέχουμε την ευκαιρία να διεκδικήσουμε πολύ σύντομα ένα πρωτάθλημα και να το κατακτήσουμε. Θα ξεκινήσουμε τη φετινή σεζόν με τον Μπάινουμ υγιή. Θα είμαστε και πάλι μέσα στους διεκδικητές του πρωταθλήματος. Η χημεία υπάρχει".

Οσο και η όρεξη για δουλειά. Αποτελεί πια θρύλο το εξαντλητικό ατομικό πρόγραμμα που ακολουθεί τα καλοκαίρια, υπό τις οδηγίες του γυμναστή του Τζο Καρμπόνε. Ξύπνημα πριν χαράξει, τρέξιμο, βάρη και εκατοντάδες σουτ. Σχεδόν κάθε μέρα. Ολο το καλοκαίρι. Λατρεύει, όπως λέει, να αναζητά τα όρια του εαυτού του: "Οι γονείς μου με έμαθαν ότι πρέπει να επιμένω σε κάτι μέχρι να το τελειοποιήσω. Ετσι προσεγγίζω τις προπονήσεις. Αν για κάτι δε νιώθω σίγουρος, δεν έχω πρόβλημα να επαναλάβω μία άσκηση ή να σουτάρω για όλη την μέρα. Συνεχίζω να σπρώχνω τα όριά μου. Το μπάσκετ είναι ένα παιχνίδι όπου προσπαθώ να είμαι ο καλύτερος σε αυτό. Χωρίς να με ενδιαφέρει πόσο θα δουλέψω μέχρι να τα καταφέρω".



Ή αν θα είναι σκληρός με τους συμπάικτες του: "Οταν έχουμε ομάδα που διεκδικεί το πρωτάθλημα, πρέπει να προκαλέσω τους συμπαίκτες μου. Ακόμα και να τους μιλήσω αυστηρά. Ομως την ίδια στιγμή γνωρίζω πότε να τους χτυπήσω στην πλάτη και να πω "μπράβο, πάμε πάλι". Ηγούμαι μιας ομάδας και αυτά είναι μερικά από τα καθήκοντά μου. Με ενδιαφέρει να καταλάβουν ότι επιθυμώ να τους δω να βελτιώνονται και μέσα από τη βελτίωσή τους θα γίνει και καλύτερη η ομάδα".

Η ώρα πέρασε. Ο Κόμπι πρέπει να κλείσει. Αποδεικνύοντας ότι οι πραγματικοί σταρ δεν έχουν ίχνος κόμπλεξ λέει ευγενικά: "Πρέπει να φύγω. Χάρηκα που μιλήσαμε. Ελπίζω να τα ξαναπούμε το επόμενο καλοκαίρι από κοντά. Στην Ελλάδα". Λέτε;