Κόνιαρης: Πέρασε η μπόρα, πέρασε...

Το μαρτύριο του Αντώνη Κόνιαρη ολοκληρώθηκε με ένα χρόνο καθυστέρηση. Ο 19χρονος γκαρντ, που από τον Ιούνιο του 2015 βρισκόταν στα "πιτς", πάτησε ξανά παρκέ το βράδυ της Πέμπτης (12/5) θυμίζοντας σε όλους -μα πάνω απ όλα στον εαυτό του- πως... το έχει. Μία μέρα αργότερα μάλιστα βοήθησε σημαντικά το "τριφύλλι" να κατακτήσει τον τίτλο στο U21 της ΕΣΚΑ.

Η ιστορία του από τις 3.4.2015 που φόρεσε για τελευταία φορά τα αθλητικά μέχρι τον ημιτελικό της Πέμπτης (12/5) με τη Νίκη Αμαρουσίου, για το U21 της ΕΣΚΑ, περιελάμβανε δύο χειρουργεία, ατελείωτες ώρες στο φυσικοθεραπευτήριο και το γυμναστήριο κι ένα διαρκές "γιατί σε εμένα" να τον συνοδεύει. Αυτό το τελευταίο μοιάζει να είναι η φράση που έλεγε περισσότερο από κάθε άλλη τον τελευταίο χρόνο. Μαζί με το "θέλω όσο τίποτε να επιστρέψω".

Μη νομίζετε, σε τόσο νεαρή ηλικία, με εύθραυστη -λόγω ηλικίας- ψυχολογία και ένα κάρο προβλήματα να παρουσιάζονται διαρκώς μπροστά του, υπήρχαν φορές που σκέφτηκε να τα παρατήσει. Για την ακρίβεια, υπήρχε ακόμη κι η περίπτωση να επιβεβαιωθεί αυτό το σενάριο. Το πείσμα, το πάθος γι αυτό που κάνει, κι η στήριξη που έλαβε από την ομάδα και την οικογένειά του ήταν τα στοιχεία που τον έκαναν να παίρνει δύναμη κάθε πρωί αυτών των 406 ημερών που ξυπνούσε κι ήξερε πως δεν μπορεί να παίξει.

Ο ΠΟΝΟΣ ΔΕΝ ΕΛΕΓΕ ΝΑ ΤΟΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΕΙ

Όλα ξεκίνησαν λίγο πριν το φινάλε της περσινής σεζόν. Έχοντας κατακτήσει τον εφηβικό τίτλο της ΕΣΚΑ με τον Παναθηναϊκό, ο Αντώνης Κόνιαρης ήταν έτοιμος να διεκδικήσει με το "τριφύλλι" το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα στην Πτολεμαΐδα. Ένας τραυματισμός όμως, που στην αρχή έμοιαζε επιπόλαιος, αρκούσε για να βάλει "απαγορευτικό" στην παρουσία του εκεί.

Αυτό βέβαια ήταν το έλασσον, αφού στην πορεία αποδείχθηκε πως το πρόβλημα ήταν πολύ πιο σοβαρό απ ότι όλοι πίστευαν. Οι ενοχλήσεις στον αστράγαλο δεν τον εγκατέλειπαν, εκεί που έδειχνε να αισθάνεται καλύτερα έρχονταν να του θυμίσουν πως... υπάρχει θέμα και να αναβάλλουν διαρκώς την επιστροφή του στο κανονικό πρόγραμμα προπονήσεων.

Κάπως έτσι, κι αφού υποβλήθηκε σε όλες τις απαραίτητες εξετάσεις, πάρθηκε η απόφαση να μπει στο χειρουργείο . Η επέμβαση ολοκληρώθηκε, η αποθεραπεία ξεκίνησε κι ο ίδιος είχε βάλει ως στόχο να είναι "παρών" στην "πρώτη" του Παναθηναϊκού για τη νέα αγωνιστική περίοδο.

Ενώ στην αρχή ένιωθε καλά, σταδιακά οι ενοχλήσεις και οι πόνοι έγιναν πιο έντονοι. Εξετάσεις, εξετάσεις και πάλι εξετάσεις. Για ένα διάστημα η ζωή του ήταν μεταξύ του νοσοκομείου και του φυσικοθεραπευτηρίου, για να μπορέσει να κρατηθεί σε καλή κατάσταση μέχρις ότου βρεθεί οριστική λύση και δοθεί απάντηση σχετικά με το πότε θα επιστρέψει. Όσο κι αν προσπάθησε όμως, το ερωτηματικό συνέχιζε να τον συνοδεύει. Καθημερινά.

Η ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΠΑΠΑΠΕΤΡΟΥ

Πάνω στο σημείο που έμοιαζε απηυδισμένος, βρήκε κάτι για να ελπίζει. Ένας εξειδικευμένος ορθοπεδικός από την Πορτογαλία, ο Νικ Βαν Ντικ, ο οποίος θεωρείται ο κορυφαίος στο είδος του (αστράγαλος και γόνατο) στην Ευρώπη. Δεν είναι λίγοι οι αθλητές που τον επιλέγουν για να δώσουν μια και καλή τη λύση. Μεταξύ αυτών ο Ιωάννης Παπαπέτρου, που τον εμπιστεύτηκε το 2014 και... σώθηκε.

Από εκεί τον έμαθε κι ο Αντώνης Κόνιαρης, που είπε να δοκιμάσει την τύχη του. Η μετέπειτα δικαίωση ήταν το ωραιότερο συναίσθημα που είχε εδώ και πολλούς μήνες. Οι πέντε μέρες που πέρασε στην Πορτογαλία έμοιαζαν με αιωνιότητα, αλλά ταυτόχρονα με λύτρωση. Έκανε τις απαραίτητες εξετάσεις, μίλησε προσωπικά με τον 64χρονο ορθοπεδικό από το Άμστερνταμ και... βρήκε την υγειά του.

Παρεμπιπτόντως, ο Νικ Βαν Ντικ έγινε διάσημος παγκοσμίως όταν εισήγαγε την περίφημη "Amsterdam Approach", μία διαφορετική τακτική στη χειρουργική των αστραγάλων. Ξεφεύγοντας κατά πολύ από τις θεωρίες που επικρατούσαν στον υπόλοιπο πλανήτη, εκείνος επέλεξε τον δικό του δρόμο, που αποδείχθηκε κάτι παραπάνω από αποτελεσματικός, χαρίζοντας το χαμόγελο σε ένα κάρο αθλητές. Μεταξύ των οποίων και τα δύο "δικά μας" παιδιά.

ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΕΠΕΣΤΡΕΨΕ ΣΤΑ ΧΕΙΛΗ ΤΟΥ

Από την πρώτη στιγμή που επέστρεψε στην Ελλάδα, ένιωθε πολύ καλύτερα. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως το χαμόγελο επέστρεψε -για τα καλά- στα χείλη του, απέκτησε την ελπίδα να επιστρέψει φέτος στη δράση, έβαλε ένα υπαρκτό χρονοδιάγραμμα επιστροφής (σε συνεννόηση με το ιατρικό επιτελείο και τους φυσικοθεραπευτές του Παναθηναϊκού) και μαζί τον στόχο να ξαναπατήσει παρκέ μέσα στους επόμενους έξι μήνες, με σκοπό να έχει τη δυνατότητα να διεκδικήσει μια θέση στην Εθνική Νέων Ανδρών.

Τίποτα απ όλα αυτά δεν θα ήταν βέβαια εφικτό, αν δεν υπήρχαν τρεις συγκεκριμένοι άνθρωποι στη ζωή του, να του δίνουν δύναμη κάθε μέρα και να τον κρατούν "όρθιο", όταν ένιωθε πως δεν... αντέχει άλλο την αναμονή. Ο λόγος για τους γονείς του (στρατιωτικοί κι οι δύο) και την κοπέλα του, που ο ίδιος δεν παύει ποτέ να ευγνωμονεί για την ηθική υποστήριξη και το κουράγιο.

Από κοντά φυσικά κι οι συμπαίκτες του, που δεν έπαψαν να τον εμψυχώνουν λεπτό κάθε μέρα. Ποιος ήταν λίγο πιο κοντά του σε σχέση με τους άλλους; Ο Λευτέρης Μποχωρίδης, που επίσης βίωνε έναν δύσκολο τραυματισμό (επίσης στον αστράγαλο) και βρισκόταν κι αυτός με τη σειρά του στη φάση της επιστροφής στη δράση. Οι δυο τους ήρθαν πιο κοντά όλο αυτό το διάστημα, στήριζαν ο ένας τον άλλον (με τον τρόπο τους) και συνέχιζαν την προσπάθεια για το comeback.

Ήταν βέβαια δεδομένο πως ο Αντώνης Κόνιαρης θα αργούσε λίγο παραπάνω. Αυτό όμως δεν ήταν πρόβλημα για εκείνον, από τη στιγμή που κάθε μέρα που περνούσε ένιωθε διαρκώς καλύτερα. Ξεκίνησε σταδιακά το χαλαρό τρέξιμο και τα βάρη, ακολούθησε η αυξανόμενη ένταση και η επαφή με την μπάλα. Δίχως πολλές αντιστάσεις. Ακολουθούσε με ευλαβική ακρίβεια το ατομικό πρόγραμμα προπονήσεων που είχε, θυμόταν τα... παλιά και περίμενε να έρθει η στιγμή να ξαναπατήσει το παρκέ.

ΣΑΝ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ

Έχοντας περάσει αρκετές εβδομάδες μόνος του στο γήπεδο, ένιωθε πως πλέον μπορεί να δοκιμάσει τις δυνάμεις του στο "πέντε εναντίον πέντε". Γι αυτό ζήτησε από τους προπονητές του να αγωνιστεί στο Final Four του U21 που ξεκίνησε την Πέμπτη (12/5) στο κλειστό της "Κοκκινιάς" στο Μαρούσι. Η καταφατική απάντηση που πήρε, από τη στιγμή που κι ο ίδιος ένιωθε έτοιμος και είχε αυτοπεποίθηση, του έδωσαν αυτόματα φτερά στα πόδια. Κι ένα ακόμη κίνητρο. Να αποδείξει σε όλους (μα πάνω απ όλα στον εαυτό του) πως όλο το κακό πέρασε ανεπιστρεπτί και είναι έτοιμος να θυμηθεί τα παλιά.

Κι έτσι έγινε. Όσοι τον είδαν να αγωνίζεται στον ημιτελικό με τη Νίκη Αμαρουσίου και μία μέρα μετά στον τελικό με την ΑΕΚ, μπόρεσαν να διαπιστώσουν πως ο πιτσιρικάς που υπέγραψε τετραετές συμβόλαιο συνεργασίας με τον Παναθηναϊκό το καλοκαίρι του 2014 είχε επιστρέψει. Για τα καλά. Δεν είναι μόνο οι 23 πόντοι με τα 5 τρίποντα που σημείωσε στην αναμέτρηση, ούτε ότι αντιμετώπιζε παίκτες που ήταν μερικά χρόνια μεγαλύτεροι από αυτόν.

Το μείζον ήταν πως δεν είχε τον παραμικρό φόβο, το παραμικρό άγχος σε κάθε βήμα που έκανε στο παρκέ. Η αυτοπεποίθησή του "χτυπούσε κόκκινο", η θέλησή του να τρέξει, να παίξει άμυνα, να δημιουργήσει, να σκοράρει βρίσκονταν στο υψηλότερο επίπεδο. Μετά από 406 ημέρες ένιωθε ξανά όπως παλιά. Για την ακρίβεια, σαν να μην πέρασε μια μέρα από εκείνο το παιχνίδι με τον Δούκα. Μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα αυτές οι 406 ημέρες εξανεμίστηκαν από το μυαλό του. Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο που πήρε. Όλα πλέον μοιάζουν με κακή ανάμνηση, ο ίδιος βρίσκεται -ψυχολογικά- στην καλύτερη δυνατή κατάσταση και πλέον κάθε μέρα που περνά, κερδίζει. Σε όλα.