Μπορεί να αγχώθηκε, να... ίδρωσε, αλλά αυτό που μετράει είναι η επίτευξη του στόχου για την Εθνική Νέων Ανδρών. Το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα έκανε το αυτονόητο , κερδίζοντας την άνοδό του στην Α' Κατηγορία του Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος εν όψει του επόμενου καλοκαιριού.

Έχοντας αποβάλλει το άγχος και την πίεση του αγώνα, ο Ηλίας Παπαθεοδώρου μίλησε στην κάμερα της ΕΡΤ για πράγματα που αφορούν το ελληνικό μπάσκετ, τη δομή του, τα λάθη των συλλόγων, αλλά και τον ρόλο των εθνικών ομάδων. Κάποια ήταν σωστά, κάποια άλλα όχι.

Η ουσία είναι πως έδωσε αφορμή για να ανοίξει μια μεγάλη κουβέντα περί των διεθνών και του τρόπου διαχείρισης/μεταχείρισής τους από τις ομάδες. Τρεις ατάκες που σηκώνουν πολλή συζήτηση, κυρίως για την επιχειρηματολογία και λιγότερο για την ουσία τους.

Πριν σχολιάσουμε κάποια από τα αποσπάσματα των δηλώσεών του, οφείλουμε να επισημάνουμε ότι:

• Είχε την τύχη να διαχειριστεί την καλύτερη φουρνιά που έβγαλε η χώρα τα τελευταία χρόνια (1997)
• Το έργο του ως ομοσπονδιακός είναι εκ του αποτελέσματος επιτυχημένο

Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα

" Στην Ελλάδα πιστεύουν ότι οι Εθνικές υπάρχουν για να κερδίζουν και να παίρνουν μετάλλια, όμως πιστεύω ότι εμείς πρέπει να βλέπουμε κάποια άλλα πράγματα".

Είναι σωστή η τοποθέτησή του για το ότι δεν είναι αυτοσκοπός η κατάκτηση μεταλλίων από τις "μικρές" εθνικές ομάδες. Αν και προφανώς όλες οι ομάδες παίζουν για να νικούν και γι' αυτό βγαίνουν στο παρκέ. Πέρα από αυτό όμως, το πόσο καλή είναι μια φουρνιά φαίνεται από το πόσα παιδιά από αυτή ενσωματώνονται στην πορεία στην Εθνική Ανδρών και πόσα καταφέρνουν να κάνουν καριέρα σε υψηλό επίπεδο. Σαφώς δεν μπορούν όλα τα παιδιά να συνεχίσουν στην Ανδρών, ούτε να καταφέρουν να αγωνιστούν στο ΝΒΑ ή την Euroleague.

Από την άλλη όμως, υπάρχει ένας μικρός αντίλογος. Κυρίως σε ό,τι είχε να κάνει με ένα συγκεκριμένο παιδί: τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο. Κι αυτό γιατί μιλάμε για έναν νεαρό αθλητή, ο οποίος -για παράδειγμα- το καλοκαίρι του 2014 έμενε στο παρκέ κατά μέσο όρο περισσότερα από 36'00'', με σκοπό η Εθνική Εφήβων να κατακτήσει ένα μετάλλιο. Εν τέλει αυτό δεν έγινε, αφού το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα τερμάτισε στην τέταρτη θέση, χάνοντας στον μικρό τελικό από την Κροατία.

Το δέον λοιπόν θα ήταν να μην επιβαρυνθεί τόσο πολύ ένας νεαρός αθλητής, ο οποίος παρεμπιπτόντως πέντε ημέρες μετά το τέλος της διοργάνωσης θα έπρεπε να συμμετάσχει -μαζί με κάποιους από τους συμπαίκτες του- στο Παγκόσμιο Παίδων του Ντουμπάι. Για όσους δεν το θυμούνται (ή δεν το γνωρίζουν) εκείνο το καλοκαίρι, τα παιδιά που είναι γεννημένα το 1997 αγωνίστηκαν τόσο στο Πανευρωπαϊκό Εφήβων όσο και στο Παγκόσμιο Παίδων. Δύο διοργανώσεις που κράτησαν συνολικά είκοσι ημέρες, περιλαμβάνοντας δεκαέξι (16) αγώνες. Χώρια την προετοιμασία που ξεκίνησε παραπάνω από ένα μήνα πριν το Πανευρωπαϊκό του Ικονίου.

Το πρόβλημα είναι η "ελληνική σχολή"

" Το βασικό για το ελληνικό μπάσκετ, κι ας λένε ό,τι θέλουν οι ειδικοί, είναι η άμυνα. Εκεί, στην άμυνα και στον χαρακτήρα πρέπει να μπουν τα θεμέλια του ελληνικού μπάσκετ. Εμείς δεν είμαστε ούτε Ισπανοί, ούτε Αμερικανοί να παίξουμε επίθεση και να εκμεταλλευτούμε αυτά τα χαρίσματα. Αυτά τα υλικά έχουμε, αυτά εκμεταλλευόμαστε".

Πολύ άστοχη δήλωση. Για πολλούς και διάφορους λόγους. Το ότι στην άμυνα πρέπει να μπουν τα θεμέλια του ελληνικού μπάσκετ είναι κάτι το οποίο επικρατεί ως (προπονητική) άποψη από πολλούς συναδέλφους (του). Καλώς ή κακώς έτσι είναι τα πράγματα. Θεωρητικά η ελληνική σχολή βγάζει καλούς αμυντικούς και παίκτες που ξέρουν τα βασικά του αθλήματος σε ικανοποιητικό βαθμό. Από εκεί και πέρα όμως, το περιεχόμενο της υπόλοιπης δήλωσης είναι άστοχο.

Τι σημαίνει δηλαδή "αυτά τα υλικά έχουμε, αυτά εμπιστευόμαστε"; Προφανώς τα "υλικά" δεν είναι εκ γενετής "προβληματικά" σε συγκεκριμένα κομμάτια του παιχνιδιού, εν προκειμένω στην επίθεση. Δημιουργούνται και καταλήγουν έτσι. Κι αυτό γιατί η "ελληνική σχολή" επιβάλλει κατά κάποιον τη δημιουργία παικτών που μπορούν να διαβάσουν τα miss match, να παίξουν πικ εν ρολ και να διαχειριστούν σωστά τον χρόνο της επίθεσης. Προς τέρψιν αυτών των πλεονεκτημάτων δουλεύονται από πολύ μικροί σε ηλικία, αφήνοντας σε δεύτερη και τρίτη μοίρα τα πραγματικά "βασικά" του αθλήματος, όπως είναι η πάσα και το σουτ.

Σε πόσα από αυτά τα παιδιά (κάθε ηλικίας, όχι μόνο αυτά που είδαμε στη Χαλκίδα) επιτρέπεται να παίξουν με το ένστικτό τους; Ρητορική η ερώτηση προφανώς, γιατί από τα μίνι μαθαίνουν το πικ εν ρολ, και το ποστ απ. Στις περισσότερες ομάδες τουλάχιστον. Το "give n' go" αρχίζει να ατονεί όσο περνούν τα χρόνια, το "ένας εναντίον ενός" είναι είδος προς εξαφάνιση στις προπονήσεις. Κι έτσι καταλήγουμε να δημιουργούμε παίκτες που παίζουν όπως θέλει ο προπονητής τους, κι όχι όπως θέλουν αυτά.

Προς Θεού, δεν τους παίρνει όλους η μπάλα. Αναφερόμαστε απλά στην πλειοψηφία των περιπτώσεων. Κοινώς: τα "υλικά" δημιουργούνται λάθος στη διάρκεια της καριέρας τους, δεν είναι "ελαττωματικά" εκ γενετής.

Κι επειδή όλα είναι αλληλένδετα. Αυτή η τάση υπάρχει στις μικρές ηλικίες, πολύ απλά γιατί οι προπονητές των ανδρικών ομάδων αυτό ζητούν. Όλα είναι θέμα αγοράς και ζήτησης. Ξέρετε πολλούς προπονητές που ψάχνουν για πιτσιρικάδες που να ξέρουν να βάλουν την μπάλα στο καλάθι ή να έχουν επιθετικό θράσος; Η συντριπτική πλειονότητα ψάχνει για παίκτες που θα παίξουν άμυνα σαν τα σκυλιά, κι άμα λάχει θα πάρουν κανά σουτ.

Κόουτς, όχι κι εσύ

" Σε αυτή τη 12άδα, είχα μόνο δύο παίκτες με χρόνο συμμετοχής στις ομάδες τους, τον Σταμάτη και τον Χαραλαμπόπουλο προς το τέλος της σεζόν. Δεν φταίνε οι ομάδες, αλλά δεν γίνεται όλα αυτά τα παιδιά στα 19 τους να απορροφώνται από τις μεγάλες ομάδες. Πρέπει να υπάρχει μία άλλη λογική. Να δίνονται με υποσχετική, έστω και στην Α2. Να βλέπεις και να κάνεις προπόνηση σίγουρα βοηθάει, αλλά ως ένα σημείο. Στα 19 σου πρέπει να παίζεις".

Πολύ σωστή τοποθέτηση. Αντικατοπτρίζει ως ένα βαθμό τη λανθασμένη λογική που υπάρχει σε πολλές περιπτώσεις, κι αυτό είναι αυταπόδεικτο. Πλην όμως, υπάρχουν κάποια "αλλά" στη συγκεκριμένη τοποθέτηση. Όπως αυτό σύμφωνα με το οποίο ο Δημήτρης Σταμάτης (αθλητής της Κηφισιάς, ομάδας στην οποία εργαζόταν μέχρι πρότινος ο Ηλίας Παπαθεοδώρου) δεν είχε μεγάλο χρόνο συμμετοχής στην Basket League.

Εκτός κι αν τα 9'23'' κατά μέσο όρο (σ.σ.: αγωνίστηκε στα 17 από τα 29 παιχνίδια της Κηφισιάς) σε μια ομάδα που είχε εξασφαλίσει την παραμονή της ουσιαστικά από το τέλος του α' γύρου -κι ως εκ τούτου δεν είχε την παραμικρή πίεση- θεωρούνται επαρκή για τον αρχηγό της Εθνικής Νέων Ανδρών.

Ενδεχομένως να μην άξιζε να παίζει περισσότερο, να μην κέρδισε παραπάνω χρόνο από την παρουσία του στις προπονήσεις. Δεν ήμασταν παρόντες και δεν το γνωρίζουμε. Αλλά αυτό το "9'23'' μέσος όρος" δεν ακούγεται καλά, ειδικά αν σκεφτεί κανείς πως ο Δημήτρης Σταμάτης έπαιξε 22'48'' στο εκτός έδρας παιχνίδι με την ΑΕΚ (όπου η Κηφισιά πάλεψε για την ανατροπή και έφτασε κοντά στην έκπληξη) και 27'48'' στον εκτός έδρας αγώνα με τον Ολυμπιακό (που έληξε με 97-59 υπέρ των "ερυθρολεύκων"), οπότε ο μέσος όρος ανέβηκε πολύ.

Γιατί υπήρχαν και παιχνίδια που έπαιξε από λίγο έως ελάχιστα (1'07'' με Απόλλωνα Πατρών, 3'02'' με Άρη, 4'56'' με Ολυμπιακό, 2'07'' με Ρέθυμνο, 2'17'' με ΠΑΟΚ, 3'24'', με Κόροιβο, 5'57'' με Απόλλωνα Πατρών, 6'50'' με Παναθηναϊκό, 1'21'' με Άρη στα playoffs).

Στο παραπάνω, θα μπορούσε να προστεθεί ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίστηκε τον Γιώργο Διαμαντάκο την περσινή αγωνιστική περίοδο, ενδεχομένως. Έναν παίκτη με τον οποίο συνεργάστηκε στην Εθνική Εφήβων προ τριετίας (2013) και τον οποίο έπεισε -με κατ' ιδίαν συζητήσεις- να υπογράψει στην Κηφισιά το περασμένο καλοκαίρι. Για να ακολουθήσει, εν συνεχεία, η μη χρησιμοποίησή του και η αποδέσμευσή του.

Το πρόβλημα βρίσκεται στα επιχειρήματα

Αντί επιλόγου: Η ουσία στον αντίλογο των δηλώσεών του κρύβεται στο γεγονός πως αυτό που θεωρείται αυτονόητο ενδεχομένως να τοποθετήθηκε σε λάθος βάση από τον ίδιο. Εκεί εστιάζουμε και σε αυτό αναφερόμαστε. Το νόημα όσων είπε ήταν σωστό, αλλά η βάση των επιχειρημάτων του λάθος.