Ο Όγκνιεν Κούζμιτς δεν είναι ο πιο δημοσιογραφικός παίκτης που θα συναντήσεις εκεί έξω, η Mozzart Sport κατάφερε όμως να του βγάλει μια πλευρά που δεν είχαμε ξαναδεί. Ο πρώην σέντερ του Παναθηναϊκού Superfoods μίλησε στη σερβική ιστοσελίδα για την πορεία του στον χώρο του ευρωπαϊκού μπάσκετ, από το... χωριό του στη Βοσνία μέχρι τα παρκέ της EuroLeague.

Μίλησε για την αγάπη του για το ποδόσφαιρο, για την αντικειμενική δυσκολία που τον οδήγησε στο μπάσκετ, αλλά και το πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισε ως έφηβος κι ήταν ικανό να βάλει άμεσα τέλος στην καριέρα του. Τι είπε για τον Παναθηναϊκό, που "είναι μεγάλος σύλλογος", και τι ανέφερε στη σύγκριση των "πρασίνων" με τον Ερυθρό Αστέρα.

Αναλυτικά η συνέντευξη του στη Mozzart Sport :

Για την πρώτη του επαφή με τον αθλητισμό: "Στην περιοχή που γεννήθηκαν, όσο μεγάλωνα καταλάβαινα πως το ποδόσφαιρο ήταν το πρώτο άθλημα. Έτσι ξεκίνησα κι εγώ. Στα 11 μου πήγα για πρώτη φορά σε προπόνηση ποδοσφαιρικής ομάδας, ήμουν βέβαια ψηλότερος από το συνηθισμένο και κάπως αργός. Λίγο αφότου ξεκίνησα, ήμουν ήση 1μ90. Κοιτούσα τους άλλους και γελάγαμε με τη διαφορά ύψους που είχαμε. Έπαιζα σέντερ μπακ γιατί ήμουν αργός και με έβαζαν πιο πολύ πίσω, δεν μπορούσα να βοηθήσω στην επίθεση. Πάλι καλά το άφησα για το μπάσκετ. Φαντάζεσαι να ήμουν ποδοσφαιριστής και να φορούσα Νο51 στα παπούτσια;".

Για το πότε άρχισε να ξεχωρίζει:"Όταν πήγα σχολείο στο Ντόμποϊ, γνώρισα έναν προπονητή. Με είδε ψηλό, ήμουν ήδη 2μ05 περίπου στο γυμνάσιο και τότε έγινε η πρώτη επαφή μου με το μπάσκετ. Πριν από αυτό, δεν είχα ιδέα για το μπάσκετ. Έπαιξα για δύο περίπου χρόνια, κι ύστερα έφυγα για την Μπάνια Λούκα. Μέσα σε έξι μήνες με έβαλαν στο αντρικό".

Για το αν θα μπορούσε να γίνει μηχανικός σαν τον πατέρα του: "Θα μπορούσα, είναι αστείο πραγματικά. Ο πατέρας μου δούλευε στα τρένα, επομένως είχα αυτή την επιλογή, εφόσον το αποφάσιζα. Είχα επαφή με τα τρένα και την δουλειά του μηχανικού, με έπαιρνε μαζί του, όταν έφτιαχνε αυτοκίνηατα. Μου έλεγε "έλα να οδηγήσεις κι εσύ λίγο, για δοκιμή". Εντάξει, προφανώς και δεν το έκανα γιατί φοβόμουν".

"Άργησα να καταλάβω το πρόβλημα υγείας που είχα"

Για το πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισε: "Όταν πήγα στη Λιουμπλιάνα για προπονήσεις, οι γιατροί διέγνωσαν ότι πάσχω από αναιμία και πρόβλημα με το σίδηρο στο αίμα μου. Το κατάλαβα περίπου στα 17 με 18 γιατί τότε άρχισα να προπονούμαι πιο εντατικά και να κοιτάζω την καριέρα μου πιο σοβαρά. Πιο πριν δεν έδινα σημασία. Ήταν αργά, όταν κατάλαβα τι πρόβλημα είχα. Έπρεπε λοιπόν να γυρίσω στο Ντόμποϊ για να τελειώσω το σχολείο και να βελτιώσω την υγεία μου. Μου πήρε περίπου έξι μήνες προκειμένου να φέρω τις μετρήσεις στο επιθυμητό επίπεδο και να μπορώ να διεκδικήσω κάτι καλύτερο στην καριέρα μου".

Για την εμπειρία του στη Φινλανδία: "Την πρώτη μου χρονιά έπαιξα στην Κοριχάιτ. Μου πήρε κοντά στον μήνα μέχρι να μάθω να προφέρω σωστά το όνομα της ομάδας. (γέλια) Δεν ήξερα κιόλας αγγλικά. Ήμουν όμως συμπαίκτης με ένα παιδί που καταγόταν επίσης από το Ντόμποϊ, οπότε με βοήθησε με τα αγγλικά. Τα φινλανδικά είναι η δυσκολότερη γλώσσα του κόσμου, για μένα. Έμαθα μόνο μια λέξη. Το "κίτος" που θα πει "ευχαριστώ".

Για την παρουσία του στους Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς: "Ήταν δύσκολα. Δεν έπαιζα πολύ, σε ένα φιλικό παιχνίδι αγωνίστηκα για 29 λεπτά, αυτό ήταν και το προσωπικό μου ρεκόρ. Ο Στίφεν (Κάρι) και ο Κλέι (Τόμσον) μου άφησαν πολύ καλή εντύπωση, είναι καλά παιδιά, φυσιολογικά. Με βοήθησε πολύ ο χαρακτήρας και η απλότητά τους".

"Ο Τζόρτζεβιτς με... έσπρωξε στη Σερβία"

Για το γεγονός ότι είναι αμφιδέξιος: "Τρώω, γράφω και κάνω τα πάντα με το αριστερό χέρι. Μόνο μπάσκετ παίζω με το δεξί. Ξεκίνησα να προπονούμαι και άργησα να καταλάβω ότι δεν είχα καλή επαφή με την μπάλα με το αριστερό. Ακόμη κι όταν έπαιζα ποδόσφαιρο, σούταρα με το δεξί".

Για το γεγονός ότι έπαιξε με τη Σερβία και όχι με τη Βοσνία: "Πήγα να προπονηθώ με τη Βοσνία, αλλά δεν είχα ιδιαίτερο ρόλο. Τότε προπονητής ήταν ο Άτσο Πέτροβιτς. Μετά από εφτά μέρες εκεί αποφάσισα να φύγω, να προπονηθώ μόνος μου. Την επόμενη χρονιά με κάλεσε στη Σερβία ο Σάσα Τζόρτζεβιτς, να συμμετάσχω στην προετοιμασία για να δει κατά πόσο μπορώ να βοηθήσω την εθνική ομάδα. Την πρώτη χρονιά βέβαια είχα έναν τραυματισμό, οπότε δεν κατάφερα να κάνω κάτι. Λίγες ημέρες αργότερα, ο κόουτς ανέλαβε τον Παναθηναϊκό, μιλήσαμε, έγινε η πρόταση και μου δόθηκε ο ρόλος του back up του Μίροσλαβ Ραντούλιτσα".

"Παναθηναϊκός, όπως Ερυθρός Αστέρας"

Για τον Παναθηναϊκό: "Είναι ένας τεράστιος σύλλογος. Οι προσδοκίες, η πίεση για επιτυχία, όλα το δείχνουν αυτό. Είναι όλα γνωστά για το τι σημαίνει ο Παναθηναϊκός. Ήμουν τυχερός που αγωνίστηκα εκεί, έχοντας μαζί τον Σάσα (Τζόρτζεβιτς), τον Μίροσλαβ (Ραντούλιτσα) και τον Σάσα (Πάβλοβιτς). Όταν απολύθηκε ο κόουτς, τόσο εγώ όσο και ο Σάσα (Πάβλοβιτς) φύγαμε. Σε κανέναν δεν αρέσει να φεύγει από μια ομάδα, αλλά αυτό συμβαίνει στη ζωή, το συναντάς στην καριέρα σου αργά ή γρήγορα. Ο Γιώργος Παπαγιάννης είναι πολύ ταλαντούχος, απλά πρέπει να εξελιχθεί".

Για τη σύγκριση ανάμεσα σε Παναθηναϊκό και Ερυθρό Αστέρα, σε ό,τι αφορά την πίεση: "Είναι αντίστοιχη στις δύο ομάδες, είναι σπουδαίοι σύλλογοι με μεγάλη ιστορία και σπουδαίους φιλάθλους. Δεν είναι συνηθισμένες ομάδες, είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρον να παίζεις γι αυτές, να φοράς τη φανέλα τους. Θέλεις να αποδείξεις στον εαυτό σου ότι αξίζεις να βρίσκεσαι εκεί. Η πίεση είναι το πιο δύσκολο κομμάτι. Ο κόουτς Ντέγιαν Ράντονιτς με βοήθησε πολύ στο να διαχειριστώ όλο αυτό το κομμάτι. Ειδικά όταν πρέπει να διαδεχθώ παίκτες όπως ο Μπόμπαν Μαριάνοβιτς και ο Μάικ Τσίρμπες. Αυτή είναι έξτρα πίεση".

Για το ντέρμπι με την Παρτίζαν: "Είναι κάτι αντίστοιχο με αυτό της Ελλάδας ανάμεσα σε Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό. Υπάρχει πολλή ένταση και φωνή. Η μόνη διαφορά είναι ίσως ότι στη Σερβία δεν χρειάζεσαι τόση πολύ ασφάλεια όταν μπαίνεις στο γήπεδο. Η ατμόσφαιρα πάντως είναι τρομερή".