Λένε ότι οι άνθρωποι χωρίζονται σε ηγέτες και ακόλουθους. Οι ηγέτες δείχνουν τον δρόμο και οι άλλοι ακολουθούν. Μία παρόμοια αναλογία στο μπάσκετ υπαγορεύει ότι υπάρχουν σταρ και ρολίστες. Ο Κοζέρ δεν είναι σταρ. Είναι όμως σταρ στον ρόλο του. Για αυτό και ήταν καθοριστικός στην κατάκτηση του “Decima” από την Ρεάλ.

Η φετινή Ρεάλ ήταν μία ομάδα με όλη την σημασία της λέξης. Χτίστηκε απλώς γύρω από τον Λούκα Ντόντσιτς μετά τον τραυματισμό του Σέρχιο Γιουλ, εκμεταλλευόμενη τα δυνατά στοιχεία του "παιδιού θαύματος" του ευρωπαϊκού μπάσκετ στην δημιουργία και την εκτέλεση. Αυτό είναι μία πραγματικότητα. Όλοι οι παίκτες που απέκτησαν οι Μαδριλένοι έπρεπε να ταιριάζουν στο πλευρό του Ντόνσιτς. Κανένας άλλος παίκτης δεν ταίριαζε περισσότερο σε αυτή την περιγραφή από τον Φαμπιάν Κοζέρ, ο οποίος – καθόλου τυχαία – αποκτήθηκε περίπου 3 εβδομάδες μετά τον τραυματισμό του Γιουλ.

Ο Γάλλος γκαρντ είναι ένα πολυεργαλείο. Με ικανότητα να αγωνιστεί στις τρεις θέσεις της περιφέρειας και – κυρίως – να μαρκάρει και τις τρεις θέσεις της περιφέρειας, αποτέλεσε το ιδανικό συμπλήρωμα σε μία εξαιρετικά ισορροπημένη περιφερειακή γραμμή. Για την ακρίβεια, ήταν το κλειδί αυτής της περιφερειακής γραμμής, επειδή ήταν ο πληρέστερος ρολίστας της ομάδας. Κάτι που αποδείχθηκε περίτρανα και στο Final Four.

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΑΛΛΑΞΕ ΤΟΝ ΤΕΛΙΚΟ

Η απόφαση του Πάμπλο Λάσο να ξεκινήσει τον Κοζέρ στην βασική πεντάδα της Ρεάλ στον τελικό με την Φενέρμπαχτσε και ακολούθως να τον... ξεχάσει στο παρκέ στην τρίτη περίοδο δεν ήταν τυχαία . Έχοντας παρακολουθήσει τον ημιτελικό ανάμεσα στους Τούρκους και την Ζάλγκιρις, ο Ισπανός τεχνικός ήξερε ότι η Φενέρμπαχτσε θα είχε ως στόχο να “πνίξει” με την πίεσή της τον Ντόντσιτς και ταυτόχρονα να κλείσει το πεδίο στους υπόλοιπους με τα μεγάλα της κορμιά. Η Ρεάλ χρειαζόταν να έχει στο παρκέ έναν ακόμα δημιουργό από την περιφέρεια στην επίθεση, ο οποίος ταυτόχρονα δεν θα αποτελούσε “στόχο” στην άμυνα όπως θα ήταν ήδη ο Φακούντο Καμπάτσο. Ο μόνος που ταίριαζε σε αυτή την περιγραφή ήταν ο Κοζέρ.

AP Photo/Darko Vojinovic

Ο ύψους 1.95 μέτρων Γάλλος γκαρντ βρισκόταν σε καλύτερη κατάσταση από τον Σέρχιο Γιουλ (που ακόμα δεν είναι 100% έτοιμος), πιο “καθαρός” οργανωτής, δημιουργός και αμυντικός από τον Τζέι Σι Κάρολ, καλύτερος σε σετ παιχνίδι από τον Ρούντι Φερνάντεθ και πιο απειλητικός από τον Τζέφρι Τέιλορ. Ο Κοζέρ θα μπορούσε να ξεκουράσει τον Ντόντσιτς στο κατέβασμα της μπάλας και στην οργάνωση, να αποτελέσει τον δεύτερο πόλο δημιουργίας, αλλά και να επιφορτιστεί το μαρκάρισμα του Μάρκο Γκούντουριτς (στην αρχή) και του Κώστα Σλούκα (στο δεύτερο ημίχρονο) στην άμυνα. Κοινώς, έπρεπε να κάνει... ακριβώς όσα έκανε, ειδικά στην τρίτη περίοδο όταν, διάστημα στο οποίο είχε 12 πόντους και 2 ασίστ, όταν και η Ρεάλ πήρε τη μεγάλη διαφορά.

Είναι ξεκάθαρο ότι η “έκρηξη” του Κοζέρ στην τρίτη περίοδο έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη του τελικού, με την Ρεάλ να καταφέρνει στο φινάλε να κατακτήσει το τρόπαιο. Ο Κοζέρ ήταν ο “X-Factor” αυτής της νίκης, κυρίως επειδή έδωσε μία διαφορετική διάσταση στο παιχνίδι της ομάδας του όταν πραγματικά την χρειαζόταν. Όχι βέβαια πως αυτό θα έπρεπε να αποτελεί έκπληξη, αφού για αυτό αποκτήθηκε.

ΣΤΑΡ ΣΤΟΝ ΡΟΛΟ ΤΟΥ

Ο Κοζέρ δεν θα μπορούσε να είναι ποτέ πρώτο βιολί σε μία ομάδα επιπέδου της Ρεάλ Μαδρίτης. Στα 30 του χρόνια έχει αποδεχθεί ότι δύσκολα θα γίνει σταρ και πιθανότατα για αυτό ξεχωρίζει. Επειδή έχει συνειδητοποιήσει ότι μπορεί να είναι ένας εξαιρετικός ρολίστας σε μία ομάδα υψηλού επιπέδου.

AP Photo/Darko Vojinovic

Ο Κοζέρ μπορεί να παίξει ιδανικά τον ρόλο του δεύτερου οργανωτή, του λεγόμενου “Secondary Playmaker” σε ένα παιχνίδι. Να είναι αυτός που αποφορτίζει τον σταρ περιφερειακό της ομάδας του με την ικανότητά του να δημιουργεί καταστάσεις για τον ίδιο (έστω και πηγαίνοντας... μόνο αριστερά) και τους συμπαίκτες του, όντας ταυτόχρονα πολύ επικίνδυνος σε καταστάσεις Catch and Shot, ανοίγοντας την αντίπαλη άμυνα. Ταυτόχρονα χάρη στην αμυντική του προσήλωση και τα μακριά του χέρια προσφέρει και στην άλλη πλευρά του παρκέ, χωρίς να είναι εξολοθρευτής. Αυτά τα πράγματα έκανε σε όλη την καριέρα του και αυτά κάνει και τώρα.

Σε μία εποχή που οι περισσότεροι θέλουν να γίνουν σταρ, ο Κοζέρ έχει ακολουθήσει έναν άλλο δρόμο: Θέλει να είναι σταρ στον ρόλο του, κάνοντας ό,τι περνάει από το χέρι του για το καλό της ομάδας. Είτε αυτό είναι να ευστοχήσει σε ένα μακρινό σουτ, είτε να σκοράρει μέσω διείσδυσης, είτε να δημιουργήσει για τους συμπαίκτες του. Παίκτες σαν αυτόν συνήθως δεν αναδεικνύονται MVP σε Final Four. Αν δεν υπήρχαν παίκτες σαν αυτόν όμως, τότε σταρ όπως ο Ντόνσιτς δεν θα μπορούσαν να λάμψουν τόσο εύκολα γιατί, πολύ απλά, θα έφευγαν με σκυμμένο το κεφάλι από τον τελικό.

Κεντρική Φωτογραφία Photo Credits: AP Photo/Darko Vojinovic