Κυρίαρχοι... Παίδες στη Σόφια

Αυτό που πέτυχε η Εθνική Παίδων στη Βουλγαρία δεν αποτελεί κάτι που θα μνημονεύεται τα επόμενα χρόνια. Η επιστροφή στην Α' Κατηγορία αποτελούσε άλλωστε υποχρέωση για τον Κώστα Παπαδόπουλο και τους παίκτες του , όπως επισήμανε κι ο ίδιος λίγη ώρα μετά το φινάλε του τελικού στο Πανευρωπαϊκό Β' Κατηγορίας. Το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο, ολοκληρώνοντας με απόλυτη επιτυχία την αποστολή που είχε αυτό το καλοκαίρι .

Το μείζον είναι ότι η Ελλάδα επέστρεψε άμεσα εκεί όπου πρέπει να βρίσκεται, την ώρα που η συγκεκριμένη φουρνιά παικτών (2001) έδειξε ότι είναι ικανή να μας απασχολήσει στο μέλλον. Δεν είναι μόνο ότι ο Νίκος Ρογκαβόπουλος αρχίζει να επιβεβαιώνει τα καλά σχόλια που τον συνοδεύουν, είναι ότι συνολικά οι διεθνείς μας παρουσίασαν εξαιρετικό πρόσωπο στη Σόφια. Σε άμυνα και επίθεση. Η κατάκτηση της κορυφής στη Β' Κατηγορία ήταν άλλωστε εμφατική, αφού ήρθε με +30.3 πόντους κατά μέσο όρο σε κάθε ένα από τα οκτώ παιχνίδια που έδωσε η Εθνική Παίδων στη γειτονική χώρα. Η Ισλανδία ήταν η μοναδική ομάδα που ηττήθηκε με μονοψήφιο αριθμό πόντων (9), την ώρα που οι παίκτες του Κώστα Παπαδόπουλου σημείωσαν απέναντι στην Ελβετία τη μεγαλύτερη σε έκταση νίκη στην ιστορία όλων των εθνικών ομάδων από το 1995 ( το +72 βρίσκεται στην τέταρτη θέση της all time list της Ελλάδας ).

Η ελληνική κυριαρχία επιβεβαιώνεται επίσης στατιστικά, κι αυτό γιατί η Ελλάδα ήταν:

1. Η πρώτη επίθεση του Πανευρωπαϊκού Β' Κατηγορίας με 89 πόντους
2. Η καλύτερη στα σουτ εντός παιδιάς με 45.7%
3. Η πρώτη σε εκτελεσμένα σουτ δύο πόντων, με 476
4. Η πρώτη σε ριμπάουντ με 54 ανά αγώνα
5. Η πρώτη σε τάπες με 5.3 ανά αγώνα
6. Η πρώτη σε ασίστ με 20.1 ανά αγώνα
7. Η τρίτη καλύτερη σε λάθη με μόλις 15.4 ανά αγώνα
8. Η δεύτερη σε κλεψίματα με 12.8 ανά αγώνα

Παρεμπιπτόντως, η Εθνική Παίδων έδειξε αξιοζήλευτη προσαρμοστικότητα σε όλη τη διάρκεια της διοργάνωσης. Όποτε το απαιτούσαν οι περιστάσεις (βλ. φάση των ομίλων) άπλωνε την άμυνά της στα 4/4 του γηπέδου, σκοράροντας κατά ριπάς στο ανοιχτό γήπεδο, κι όποτε τα πράγματα ήταν πιο απαιτητικά (βλ. νοκ άουτ) παρουσίαζε ένα επαρκές αμυντικό πλάνο, που της έδινε τον πρώτο λόγο για τη νίκη.

Σε ό,τι αφορά στους αγώνες που διαχωρίζουν την επιτυχία από την αποτυχία, αυτούς με Ουκρανία (προημιτελικά), Μεγάλη Βρετανία (ημιτελικά) και Ολλανδία (τελικός), είναι σημαντικό να αναφέρουμε ότι:

• Με την Ουκρανία, η ελληνική ομάδα δέχθηκε μόλις 22 πόντους στο β' μέρος του αγώνα. Κάτι που τη βοήθησε να ξεφύγει με διψήφια διαφορά και να κερδίσει με +15 (78-63) στο πιο κρίσιμο -μέχρι το επόμενο- παιχνίδι της στη Σόφια.
• Με τη Μεγάλη Βρετανία, δέχθηκε μόλις 6 πόντους στην α' περίοδο, για να ξεφύγει από νωρίς με +18 (24-6). Προβάδισμα που προστάτευσε μέχρι τέλους, αφού μόνο παροδικές αποδείχθηκαν οι αντεπιθέσεις που έγιναν από την απέναντι πλευρά, με τη διαφορά να πέφτει σε μονοψήφια επίπεδα μόλις δύο φορές -πριν επιστρέψει με συνοπτικές διαδικασίες στους +10 πόντους.
• Με την Ολλανδία, δέχθηκε μόλις 3 (!) βολές στη γ' περίοδο για να αποκτήσει ένα σημαντικό προβάδισμα στο τέλος αυτής (53-38) και να κάνει το πιο σημαντικό βήμα για την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου

Συνολικά, θα μπορούσε να πει κάποιος πως στη Σόφια αποτυπώθηκε ανάγλυφα η δουλειά του προπονητικού επιτελείου, το οποίο -προεξάρχοντος του Κώστα Παπαδόπουλου- βοήθησε τους παίκτες της Εθνικής Παίδων να παρουσιάσουν το καλύτερο πρόσωπό τους και να επαναφέρουν την Ελλάδα στην Α' Κατηγορία. Επόμενο ραντεβού; Σε ένα χρόνο, ως Έφηβοι πια για να συνεχίσουν το έργο τους, παρέα με τα παιδιά του 2000. Με μεγαλύτερες απαιτήσεις και προσδοκίες πλέον. Οι ίδιοι άλλωστε φρόντισαν να ανεβάσουν λίγο τον πήχη εν όψει των επόμενων ετών και των χρόνων που έρχονται...