Το Weekly Show της Euroleague έκανε focus στον Παναθηναϊκό και πιο συγκεκριμένα "στον παίκτη που φωτίζει τη ρακέτα" όπως είπε ο κύριος που κάνει τις... αφηγήσεις στα video, ο οποίος είναι ευρύτερα γνωστός ως Στεφάν Λασμέ. Οι λόγοι ήταν πολλοί. Ποιοι; Δείτε και μόνοι σας.

Ο ποδοσφαιριστής Στεφάν Λασμέ

Το παιδί δεν ήξερε από μπάσκετ, πριν φτάσει τα 15. " Ήταν τότε που ψήλωσα απότομα και με είδε ο γυμναστής του high school, για να μου προτείνει να δοκιμάσω το σπορ. Έως τότε έπαιζα ποδόσφαιρο" στη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Γκαμπόν: το... Ωραίο Λιμάνι (Port Gentil). Προφανώς και ό,τι αφορά υπάρχει και αφορά το παιχνίδι στον, ήταν δικό του. Του άνηκε.

Ο αμυντικός Στεφάν Λασμέ

Όλα τα παιδάκια ήθελαν να σκοράρουν, εκείνος ήθελε... να τους το απαγορεύει. Απ' όταν θυμάται τον εαυτό του να παίζει μπάσκετ, δεν τον ενδιέφερε να βάλει πόντους, αλλά να μη "φάει". Για αυτό και σε όλη του την πορεία, τον συνόδευαν τίτλοι που είχαν τη λέξη "αμυντικός" κολλητά με το "καλύτερος". " Από τεχνικής απόψεως, δεν σκέφτηκα ποτέ τον εαυτό μου ως επιθετικό παίκτη. Δεν νομίζω εν τω μεταξύ, πως είναι πολλοί εκείνοι που θέλουν να παίξουν κατ' αρχάς άμυνα!

Για να είμαι ειλικρινής, στα περισσότερα μέρη που έπαιξα, είχα διακρίσεις ως αμυντικός. Όταν ήλθα στον Euroleague το έθεσα ως προσωπικό στόχο να κάνω το ίδιο. Για 1-2 χρόνια σταμάτησα να το σκέφτομαι, αλλά από πέρυσι που ήλθα στον Παναθηναϊκό, ξεσκόνισα τις γνώσεις".

Τον ρώτησαν για το βελτιωμένο ranking του. Απάντησε πως " όταν είσαι στον Παναθηναϊκό, δεν σκέφτεσαι αυτά τα πράγματα. Μόνο το ομαδικό παιχνίδι". Του έθεσαν ως παράδειγμα αυτής της βελτίωσης, τα όσα έκανε εναντίον του Ολυμπιακού, στο ΟΑΚΑ. "Προφανώς και είμαι χαρούμενος που βοήθησα, ώστε να νικήσουμε τον Ολυμπιακό, στην έδρα μας, ενώπιον του κοινού μας. Αλλά μέχρι εκεί".

Το πολιτιστικό σοκ

Γεννήθηκε πριν 31 χρόνια (τα "έκλεισε" στις 17 Δεκεμβρίου). Δεν είχε ωστόσο, ιδία άποψη από Ευρώπη, πριν γίνει 26. Απασχολούνταν στο ΝΒΑ και τη D-League (με τους Warriors και τους Heat και τους Los Angeles D-Fenders). Η αλήθεια είναι πως και το καλοκαίρι του 2008 επιχείρησε να βρει δουλειά στον "άλλον πλανήτη", αυτό όμως, δεν κατέστη δυνατό και κίνησε για τα μέρη μας. Για την ακρίβεια, χάραξε πορεία προς τη Σερβία και το Βελιγράδι, όπου έγινε μέλος της Παρτίζαν " και έζησα το απόλυτο σοκ" ενημερώνει. Γιατί; "ήταν η πρώτη φορά που ερχόμουν στην Ευρώπη και έζησα πολιτιστικό σοκ. Χρειάστηκα τέσσερις με 5 μήνες, για να προσαρμοστώ".

Επόμενος σταθμός (2009-2010) ήταν το Ισραήλ, το Τελ Αβίβ και η Μακάμπι. " Το Ισραήλ όπως ξέρετε, είναι διαφορετικό από όλα. Όλα θυμίζουν Αμερική, αλλά οι κανόνες και η κουλτούρα είναι τελείως διαφορετικά". Από Ρωσία δεν πρόλαβε να καταλάβει πολλά (υπέγραψε διετές συμβόλαιο, τον Ιούλιο του 2010, αλλά τον Σεπτέμβρη ενημερώθηκε πως έπρεπε να επιστρέψει στις ΗΠΑ, αλλιώς θα έχανε το δικαίωμα να ζήσει εκεί), πριν κάνει το come back για την Ισπανία και την Ομπραντόιρο (2011-2012), για να έλθει η σειρά της Ελλάδας, της Αθήνας και του Παναθηναϊκού (το 2012): " Από όλες τις απόψεις, η Αθήνα είναι το πιο εύκολο μέρος για να προσαρμοστείς και να ζήσεις. Όλα κυλούν πολύ εύκολα. Ο οργανισμός είναι εξαιρετικός, ενώ και οι άνθρωποι είναι υπέροχοι".

In your face (στη δευτέρα)

Ένας από τους τρόπους που διαθέτει για να ξεσηκώνει τα πλήθη (όπως βοηθά πάντα την ομάδα του -κατά του ιδίου το ρηθέν) είναι οι τάπες. " Είναι θέμα timing. Όταν ήμουν νεαρότερος, σκεφτόμουν πως το άλμα μου αρκεί για να τα κάνω όλα. Τώρα, συνήθως δεν πάω... εκεί ψηλά έτσι. Φροντίζω να το κάνω, την κατάλληλη ώρα. Νιώθω εκπληκτικά και μέσω αυτής της οδού. Είναι κάτι που δίνει αυτοπεποίθηση σε εμένα και την ομάδα μου. Μας δίνει ενέργεια. Μου αρέσει ό,τι μπορεί να μας δίνει ενέργεια". ".

Ο λαός ενθουσιάζεται και με τα alley oop. " Είναι αυτό το μισό δευτερόλεπτο που χρειάζεσαι για να συντονιστείς με τον συμπαίκτη σου, ενώ είσαι στον αέρα. Βέβαια, όταν έχεις τον Διαμαντίδη να σου δίνει πάσες, όλα είναι πιο απλά. Οι πάσες του είναι τέλειες. Το νιώθεις από τη στιγμή που απογειώνεσαι".

Τι προτιμά; Τις τάπες ή τα alley oop; " Τις τάπες! Νιώθεις πως έχεις μεγαλύτερη συμβολή στο παιχνίδι. Τα καρφώματα συμβαίνουν. Πολλοί μπορούν να καρφώσουν. Η τάπα όμως, και ειδικά αυτή που "ρίχνεις" σε κρίσιμο σημείο του ματς, όταν πραγματικά τη χρειάζεται η ομάδα σου, είναι κάτι το μοναδικό".