Το ελληνικό πρωτάθλημα μπορεί να μη ξεχειλίζει από ποιότητα, αλλά τηρουμένων των αναλογιών αυτό που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια (και είναι συνέπεια της κρίσης) έχει κάνει το έργο των προπονητών σκέτη πρόκληση και τον ανταγωνισμό κύριο στοιχείο -εξαιρουμένων πάντα των δυο "μεγάλων", όπως τους αποκαλούν όλοι.

Δεν υπάρχει κάτι διακριτό να χωρίζει τις ομάδες που "μπαίνουν" στα πλέι οφ από εκείνες που υποβιβάζονται και αυτό σημαίνει πως ουδείς αισθάνεται ασφάλεια (ή έχει την πολυτέλεια να... αράξει) πριν το τέλος της regular season. Αλλά ας αφήσουμε τον Κώστα Φλεβαράκη να σας τα πει, ο οποίος το... ζει το θέμα.

Μετά το 82-76 επί του Άρη, τα Τρίκαλα έκαναν πέντε τις επιτυχίες τους, επ ουδενί όμως, μπαίνουν στη λογική να μετρήσουν πόσες χρειάζονται για να "επιβιώσουν", διότι " αυτό είναι ένα κομμάτι που έχει πολύ δρόμο ακόμα. Όποιος νομίζει στην παρούσα φάση, πως έχει "τελειώσει", μπορεί να κινδυνέψει. Για αυτό ούτε καν μπαίνουμε στη λογική των αριθμών".

Σε ποια λογική μπαίνουν; " Να συνεχίσουμε να δουλεύουμε καλά. Ευθύς εξ αρχής κάναμε ό,τι μπορούσαμε, ώστε να μην "ανοιχτεί" η ομάδα και να δημιουργηθούν δεδομένα που θα μας επιτρέπουν να δουλεύουμε με όρεξη. Αυτό λοιπόν, θεωρώ πως είναι το πιο σημαντικό για εμάς. Η διάθεση που έχουμε όλοι να δουλεύουμε καλά και σωστά".

Και κάπως έτσι ήλθε η νίκη επί του Άρη " αλλά και του ΠΑΟΚ, ενώ μεγάλες ήταν και οι νίκες επί της Πάτρας, της Ελευσίνας και του Ικάρου, καθώς είναι ομάδες με τις οποίες έχουμε ίδιους στόχους. Βέβαια, από σήμερα γυρίζουμε σελίδα. Κοιτάμε την επόμενη προπόνηση και μετά τον επόμενο αντίπαλο".

Πριν γυρίσουν αυτή τη σελίδα, του ζητήσαμε να μας... γνωρίσει τον Τζέρεμι Γκρέιντζερ. " Ο Πάτρικ (Γιούινγκ) και ο Τζέρεμι είναι οι μόνοι ξένοι που έχουμε με εμπειρία από ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, διότι έπαιζε στην Α2 Τουρκίας, με τη Σελτσούκ (που τώρα είναι στην Α1)". Ο απόφοιτος του Ιλινόις "είναι πολύ καλό παιδί και δουλεύει πολύ σκληρά στις προπονήσεις. Ξέρει τι περιμένουμε από εκείνον όταν ξεκινά, όταν σηκώνεται από τον πάγκο και δεν διστάζει να πάρει τα σουτ. Έχει την εντολή και τη δυνατότητα. Κάποιες φορές δικαιώνεται, άλλες όχι. Αλλά αυτό είναι το μπάσκετ".

Το ελληνικό δαιμόνιο (της τελευταίας στιγμής)

Τα Τρίκαλα απέκτησαν προπονητή στις 23/8 και ως εκ τούτου είχαν ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα για να "φτιάξουν" ρόστερ και να προετοιμαστούν για τη φετινή Basket League ΟΠΑΠ. " Οι συνθήκες με τις οποίες "χτίστηκε" η ομάδα ήταν πολύ ιδιαίτερες. Όλα έγιναν πολύ γρήγορα και πολύ οικονομικά. Όλοι οι παίκτες μας είναι οικονομικοί, αλλά τρεις... παραείναι. Με τα δεδομένα που υπήρχαν επιδιώξαμε να δημιουργήσουμε κάτι που θα μπορούσε να αποκτήσει χημεία το συντομότερο δυνατό. Η προετοιμασία ήταν ελλιπέστατη, το πρόγραμμα μας στην αρχή δεν θα το λέγατε και εύκολο, παρ' όλα αυτά καταφέραμε γρήγορα να βρούμε ρυθμό και να είμαστε ανταγωνιστικοί" και το αυτό επιθυμούν και για το 2014.

Η Γερμανία που γίνεται Ελλάδα (και τούμπαλιν)

Πώς είναι τα πράγματα στα πάτρια εδάφη, μετά την εμπειρία που είχε στο γερμανικό πρωτάθλημα με την Μπραουνσβάιγκ; " Η βελτίωση της ποιότητας είναι ένα ζητούμενο. Δεν είναι αυτή των περασμένων χρόνων και υπάρχει φυσικά, πολύ συγκεκριμένος λόγος: η κρίση. Τα λεφτά που υπήρχαν τα προηγούμενα χρόνια άφησαν την τεχνογνωσία και αυτό είναι στα υπέρ μας, όπως και ότι μιλάμε για ένα άθλημα που αρέσει στον Έλληνα.

Για την ιστορία, και στη Γερμανία οι ομάδες που υποβιβάζονται από εκείνες που προκρίνονται στα πλέι οφ είναι πολύ κοντά. Τα νούμερα βέβαια, ουδεμία σχέση έχουν με τα ελληνικά. Εκεί υπάρχουν έξι ξένοι και οι περισσότερες ομάδες έχουν μεγάλα μπάτζετ, κάτι που αλλάζει τους χειρισμούς".

Τα μετρημένα κουκιά της Ελλάδας κάνουν πιο μεγάλη την πρόκληση για κάθε προπονητή; " Ναι, είναι μεγαλύτερη η πρόκληση, αλλά είναι και λίγο άδικο (γελάει). Στη Γερμανία, ομάδες που δεν είναι γνωστές εδώ, όπως η Άρτλαντ, η Βούρτζμπουργκ, η Μπραουνσβάιγκ, η Ουλμ, έχουν νούμερα για ξένους που είναι όσα το συνολικό μπάτζετ κάποιων ελληνικών ομάδων. Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά. Ακόμα και η τελευταίοι έχουν προϋπολογισμό κοντά στα 600 με 700.000 ευρώ και αυτό αλλάζει τα πάντα".

Όπου "πάντα" βάλτε και τη φιλοσοφία. " Η γερμανική λίγκα είναι μικρό αντίγραφο του αμερικανικού πρότυπου. Έχει εκπροσώπους 18 πόλεων και πολλά ταξίδια, ενώ δίνουν προτεραιότητα στο δικό τους πρωτάθλημα. Όχι στην Ευρωλίγκα. Δεν τους νοιάζει αν η Μπάγερν, για παράδειγμα, θα παίξει Πέμπτη εκτός στην Ευρώπη, Σάββατο στη λίγκα και ξανά Πέμπτη στην Euroleague. Είναι πολύ πιο σκληρό το πρωτάθλημα, με πολλές μετακινήσεις και 34 ματς.

Δίνουν πολύ μεγάλη σημασία στο μάρκετινγκ και τις υποδομές, αλλά τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια αλλαγή στη φιλοσοφία. Ενώ έδιναν μεγαλύτερη βαρύτητα στην ταχύτητα και το αθλητικό στοιχείο και μετά ασχολούνται με την τακτική, τώρα αρχίζουν και έχουν ως προτεραιότητα την τακτική.

Από την άλλη, στην Ελλάδα ενώ είχαμε την τακτική στο Νο1, τώρα γινόμαστε πιο γρήγοροι, πιο αθλητικοί -γιατί δεν επιτρέπουν κάτι άλλο τα οικονομικά δεδομένα. Αν κάτι καθυστερεί την καταξίωση των Γερμανών στο ευρωπαϊκό μπάσκετ είναι ότι το μπάσκετ δεν είναι στο DNA τους, εν αντιθέσει με την Ελλάδα που το άθλημα είναι στην κουλτούρα μας. Αλλά θεωρείται δεδομένο πως θα βρουν το δρόμο τους. Για παράδειγμα, φέτος η Μπάγερν Μονάχου πέρασε στο ΤΟΡ16 και δεν θα είναι έκπληξη να φτάσει ακόμα πιο ψηλά, κουβαλώντας και ένα πολύ βαρύ όνομα".

Το... χέρι του Έλληνα

Οι Έλληνες κόουτς έχουν πέραση τα τελευταία χρόνια, για το λόγο που φέρνει αρκετούς παίκτες στα μέρη μας, μολονότι δεν δέχονται από εδώ τις καλύτερες -σε δολάρια- προτάσεις: η έμφαση στην ατομική βελτίωση, μέσω των τακτικών. " Η αλήθεια είναι αυτή. Ακόμα έρχονται πολλά παιδιά στην Ελλάδα, για να βελτιωθούν. Στα θετικά της κρίσης (αν μπορούμε να το πούμε αυτό) είναι πως δίνονται ευκαιρίες και σε Έλληνες παίκτες, να δείξουν το ταλέντο τους και να δουλέψουν. Αρκεί βέβαια, να αναγνωρίσουν την ευκαιρία και να την εκμεταλλευτούν. Πιο πολύ είναι στο χέρι τους".