Αν αυτές οι αράδες προορίζονταν για φύλλο εφημερίδας, σίγουρα δεν θα χωρούσαν αναλυτικά τα κατορθώματα του ΛεΜπρόν Τζέιμς από το φθινόπωρο του 2003 έως το φθινόπωρο του 2020. Σε 17 σεζόν επαγγελματικής καριέρας ο οσονούπω 36χρονος φόργουορντ έχει πάρει κάθε πιθανό βραβείο, έχει κατακτήσει τέσσερα πρωταθλήματα, έγινε τα ξημερώματα της Δευτέρας (12/10) ο πρώτος που πανηγύρισε τίτλους με τρεις διαφορετικές ομάδες, στο παλμαρέ του βρίσκονται κυριολεκτικά τα πάντα, έχει σαρώσει τους πάντες και τα πάντα, είτε ως απόλυτος alpha dog, είτε ως μέλος κάποιας super team.

Μετά από 1265 αγώνες κανονικών περιόδων και ακόμη 260 στα playoffs, με 48.551 + 10.811 λεπτά συμμετοχής, με 34.241 + 7491 πόντους, 9405 + 2348 ριμπάουντ, 9346 + 1871 ασίστ, 2015 + 445 κλεψίματα και 957 + 250 μπλοκ στα παρκέ του ΝΒΑ, δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση για να εξηγήσει κάποιος γιατί αποκαλείται Βασιλιάς. Είναι ο απόλυτος σταρ, είναι ο κορυφαίος παίκτης της Λίγκας εδώ και τουλάχιστον μία δεκαετία, είναι ένα πραγματικό κτήνος φυσικής και πνευματικής δύναμης.

Και όμως, ακόμη και μετά από ένα ιστορικό επίτευγμα σε μια πραγματικά πρωτόγνωρη κατάσταση, ο Τζέιμς άφησε μια περίεργη γεύση με τις δηλώσεις του. Λίγα λεπτά μετά από την κατάκτηση του πρωταθλήματος, με μια άνετη επικράτηση επί των Μαϊάμι Χιτ που συνδυάστηκε με ακόμη ένα triple-double, ο ΛεΜπρόν αναφώνησε "I want my damn respect too".

Γιατί; Ίσως επειδή πολύς κόσμος δεν τον θεωρεί (ακόμη) ως τον GOAT. Ίσως γιατί μεγάλο μέρος των fans του ΝΒΑ θεώρησε στο ξεκίνημα της σεζόν φαβορί τους Μπακς στην Ανατολή και τους Κλίπερς στη Δύση. Μπορεί να θυμήθηκε την απόφαση της ομάδας του Μιλγουόκι να μην κατέβει στο ματς με τους Ορλάντο Μάτζικ, μια απόφαση που όπως ο ίδιος είχε πει ήθελε να γνωρίζει εκ των προτέρων και όχι εκ των υστέρων. Το ίδιο έκανε και όταν το ΝΒΑ έδωσε το δικαίωμα στους παίκτες του να αντικαταστήσουν τα ονόματά τους στις φανέλες με κοινωνικά μηνύματα. Δεν ακολούθησε το πλήθος και την πλειοψηφία επειδή δεν ζητήθηκε η γνώμη του, χρησιμοποίησε κανονικά το όνομά του και με αυτό έφτασε στην κορυφή της Λίγκας.

Ουδείς μπορεί πραγματικά να γνωρίζει τι ήθελε να πει ο ΛεΜπρόν τα ξημερώματα της Δευτέρας. Στα χαρτιά, οι Λέικερς δεν έδειχναν να έχουν το απαιτούμενο βάθος για να κατακτήσουν το πρωτάθλημα, στο τέλος της ημέρας όμως είχαν στο ρόστερ τους τον κορυφαίο παίκτη του ΝΒΑ και τον πιθανότατα κορυφαίο ψηλό του πρωταθλήματος, με αρκετούς παίκτες να κάνουν step-up είτε γιατί είχαν την εμπειρία από αγώνες αυτής της κρισιμότητας (Ραζόν Ρόντο), είτε γιατί ανταποκρίθηκαν στους ρόλους τους (Άλεξ Καρούζο, Κεντάβιους Κάλντγουελ-Πόουπ) και με το παραπάνω.

Για τον παίκτη ΛεΜπρόν, τι περισσότερο να αναλύσουμε; Διαβάσατε και το blog του Παντελή Διαμαντόπουλου, έχετε κουραστεί να τον βλέπετε να γράφει το ένα ρεκόρ πίσω από το άλλο, να καταπίνει τα milestones και να κυριαρχεί. Το ίδιο κι εμείς. Πραγματικά δεν έχει κάτι να αποδείξει, δεν έχει άλλα στόματα να κλείσει, τα έχει κλείσει όλα. Οι συζητήσεις περί GOAT πάντα υπήρχαν και θα συνεχιστούν γιατί το "καφενείο" είναι στην ψυχοσύνθεσή μας, ο ίδιος θέλει να αποχωρήσει ως νούμερο 1 στην ιστορία του παγκόσμιου μπάσκετ, το κακό όμως είναι ότι κάποιες φορές προσπαθεί να επιβληθεί με λάθος τρόπους και όχι να κερδίσει με την εικόνα του εντός κι εκτός παρκέ.

"Χτύπησε" άσχημα όταν δήλωσε ενοχλημένος επειδή έχασε το βραβείο του MVP της κανονικής περιόδου από τον Αντετοκούνμπο. Ακούστηκε ακόμη χειρότερο όταν είπε ότι θα τσεκάρει ποιοι δημοσιογράφοι δεν τον ψήφισαν και προτίμησαν τον Γιάννη. Όχι γιατί πριόνισε την καρέκλα του ανθρώπου που η συντριπτική πλειοψηφία θεώρησε κορυφαίο της regular season, αλλά γιατί γκρίνιαξε για ένα βραβείο το οποίο δεν έχει ανάγκη. Δεν θα του πρόσφερε κάτι, δεν θα μεγάλωνε τον μύθο του, δεν θα τον ανέβαζε επίπεδο, θα ήταν ακόμη ένα MVP όπως ήταν και για τον Greek Freak που δύο έχει πάρει, αλλά ξέρει πως οι τίτλοι μετρούν και όχι οι ατομικές διακρίσεις. Κι άλλοι έχασαν αυτό το παράσημο στο παρελθόν, δεν μίλησαν, το χρησιμοποίησαν ως κίνητρο, πήγαν στους τελικούς και κατάπιαν την ομάδα του ανθρώπου που τα media επέλεξαν ως κορυφαίο εκείνης της σεζόν.

Προκάλεσε αμηχανία όταν η πρώτη του αντίδραση ήταν να ζητήσει σεβασμό. Τον έχει. Τον έχει κερδίσει. Δεν υπάρχει λόγος να απαιτεί το παραμικρό. Το γεγονός ότι πολλοί δεν τον θεώρησαν πρώτο φαβορί για τον τίτλο δεν τον κάνει μικρότερο ως μπασκετμπολίστα ή ως άνθρωπο, σίγουρα όμως αντιδράσεις όπως αυτή μπορούν να γίνουν ενοχλητικές, ειδικά όταν επαναλαμβάνονται. Στο επιχείρημα "ακούει πολλά, περνάει ένα εμπόδιο και του βάζουν άλλα δύο", ας είμαστε σοβαροί, ποιος φυσιολογικός fan του μπάσκετ δεν υποκλίνεται σε όσα έχει πετύχει στην καριέρα του; Με τους επαγγελματίες haters των social media ουδείς ασχολείται...

Ο ΛεΜπρόν Τζέιμς είναι ένας σπουδαίος ανθρωπιστής, ένας ευεργέτης για τις ΗΠΑ, ένας άνθρωπος που μπορεί να γίνει πολύ οξύς όταν αποφασίσει να μιλήσει. Το έκανε στην περίπτωση του Ντόναλντ Τραμπ, εδώ που τα λέμε όμως, αυτό παραήταν εύκολο για εκείνον. Έχει ασχοληθεί στον υπερθετικό βαθμό με την αφροαμερικανική κοινότητα, έχει βοηθήσει χιλιάδες παιδιά, ανθρώπους που έχουν ανάγκη για να βγάλουν τη μέρα, έχει πραγματικά προσφέρει στην κοινωνία. Για κάποιον λόγο όμως έχει στιγμές που μουτζουρώνουν το προφίλ του, αγωνιστικό και μη, όπως για παράδειγμα, η επίθεση στον Ντάριλ Μόρι, στη μεγαλύτερη ήττα της ζωής και της καριέρας του. Το συνειδητοποίησε κι ο ίδιος εκείνο το λάθος, σταμάτησε να μιλάει για την κόντρα του ΝΒΑ με την Κίνα γνωρίζοντας ότι μπορεί να χάσει όχι μερικά, όχι δεκάδες, αλλά εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια.

Για να γυρίσουμε στα φρέσκα κουλούρια, ο ΛεΜπρόν έχει τουλάχιστον 3-4 καλά χρόνια μπροστά του και μαζί την ευκαιρία να διεκδικήσει κι άλλα MVPs και πρωταθλήματα. Ακόμη δύο θέλει για να πιάσει τον Μάικλ Τζόρνταν, 4146 πόντους πρέπει να σκοράρει για να γίνει ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία του ΝΒΑ και πιθανότατα θα πιάσει και θα προσπεράσει τον Καρίμ Αμπντούλ-Τζαμπάρ στην επόμενη τριετία. Όταν αποφασίσει να βγει στη σύνταξη, τότε θα γίνει ο απολογισμός, ακόμη και τότε για κάποιος κορυφαίος θα είναι ο Μάικλ Τζόρνταν, ο Μάτζικ Τζόνσον, ο Μπιλ Ράσελ, οποιοσδήποτε άλλος. Σεβαστό, άλλωστε κάθε άποψη είναι υποκειμενική και κάθε άνθρωπος έχει τα δικά του κριτήρια για να ξεχωρίσει τον GOAT.

Αυτό που δεν μπορεί να εξηγηθεί είναι γιατί ο Τζέιμς αισθάνεται συνεχώς τα τελευταία χρόνια την ανάγκη για επιβεβαίωση, γιατί ασκεί πιέσεις προς κάθε κατεύθυνση, γιατί απαιτεί σεβασμό, αναγνώριση και γενικώς γιατί προσπαθεί να χειραγωγήσει ανθρώπους. Είδαμε ακόμη και κωμικές αιτιολογήσεις δημοσιογράφων που προσπαθούσαν να εξηγήσουν γιατί τον ψήφισαν πολυτιμότερο παίκτη της σεζόν 2019/20, είδαμε ένα ολόκληρο δίκτυο να προσπαθεί να πείσει ότι ο ΛεΜπρόν είναι το αδιαφιλονίκητο φαβορί (!) για το MVP της κανονικής περιόδου και ο Άντονι Ντέιβις ο κορυφαίος αμυντικός όταν εδώ, στο Sport24.gr γράφαμε πως ο Γιάννης Αντετοκούνμπο θα πάρει και τα δύο βραβεία.

Ο Βασιλιάς δεν έχει ανάγκη από κανένα ατομικό βραβείο, η σεζόν παίζεται στα playoffs και εκεί έχει αποδείξει ότι είναι κάτι περισσότερο από κυρίαρχος. Ας αφήσει το παιχνίδι του, το ολοκληρωτικό παιχνίδι του, να μιλήσει για εκείνον και όταν σε τρία, τέσσερα, πέντε χρόνια αποχωρήσει από τα παρκέ με τέσσερα, πέντε ή επτά πρωταθλήματα, τότε θα γίνει ο απολογισμός.