Λεσόρ: “Μεγάλη κίνηση από Γιαννακόπουλο και Παναθηναϊκό να με ανανεώσουν ενώ ήμουν τραυματίας, δεν ήθελα να φύγω με φορείο”

Περίπου τρεις μήνες μετά τον τραυματισμό του, ο Ματίας Λεσόρ, προχώρησε σε μια αρκετά αποκαλυπτική και εκ βαθέων εξομολόγηση, η οποία δημοσιεύθηκε αποκλειστικά στο CLUB 1908, την εφαρμογή της ΚΑΕ Παναθηναϊκός AKTOR. Ο Γάλλος σέντερ μίλησε για την ενστικτώδη αντίδρασή του να φύγει κουτσαίνοντας, αλλά και τρέχοντας για τα αποδυτήρια, αλλά και για την πρωτοβουλία του Δημήτρη Γιαννακόπουλου να του προσφέρει νέο συμβόλαιο.

Για την στιγμή του τραυματισμού και το σπριντ που έκανε για τα αποδυτήρια: “Ναι ακριβώς αυτό σκεφτόμουν. Έτσι είμαι εγώ. Κατανοώ ότι κάποιοι μπορεί να μην το καταλαβαίνουν, να πιστεύουν ότι είμαι τρελός ή ότι δεν βγάζει νόημα. Έτσι μεγάλωσα όμως. Αν ήθελα να κλάψω, θα το έκανα όταν ήμουν μόνος μου. Δεν θέλω ο κόσμος να βλέπει κάτω. Θα το αντιμετωπίσω μόνος μου.

Όταν ήμουν στο έδαφος, κατάλαβα πολύ γρήγορα τι συνέβη. Κοίταξα το πόδι μου και είδα ότι κρεμόταν και δεν μπορούσα να το κουνήσω πια. Ήταν γυρισμένο. Ήξερα ότι δεν υπήρχε κάτι που να μπορούσε να κάνει ο γιατρός. Το παιχνίδι για μένα είχε τελειώσει και θα έλειπα για καιρό. Ήταν σοκαριστικό στην αρχή. Μετά κατάλαβα τι συμβαίνει. Και τους άκουσα, που φώναζαν να μου φέρουν το φορείο. Και είπα ‘όχι, δεν μπορώ να φύγω με αυτόν τον τρόπο’. Δεν θέλω να φύγω με φορείο. Ήρθα στο γήπεδο μόνος, περπατώντας. Θα φύγω επίσης μόνος. Με οποιονδήποτε τρόπο. Για αυτό τους είπα να με βοηθήσουν να σηκωθώ. Τους είπα ‘απλά σηκώστε με’. Μόλις σηκώθηκα, έφυγα. Είπα ‘είμαι καλά, μην ανησυχείτε για μένα πια, απλά παίξτε το παιχνίδι’… Ήθελα απλά οι συμπαίκτες μου και όλοι στο γήπεδο να προχωρήσουν μπροστά. Είχαν τελειώσει όλα, δεν μπορούσε κανείς να κάνει κάτι. Οπότε, γι’ αυτό είπα ότι πρέπει να φύγω”.

Για τη φωτογραφία που ανέβασε με τον γιο του μέσα από το ασθενοφόρο: “Προσπαθούσα να τους κάνω όλους να μην ανησυχούν. Ήθελα να μάθουν πως είμαι ήδη καλά. Ο γιος μου ήταν επίσης εκεί. Κι αυτός ήταν ένας ακόμη λόγος για τον οποίο ήθελα να φύγω. Δεν ήθελα ο γιος μου να καταλάβει τι γινόταν. Ήταν δίπλα μου όλη την ώρα. Ήταν σημαντικό να τον έχω μαζί μου, να τον βλέπω εκεί. Δεν ήξερε τι γινόταν και έλεγε ‘μπαμπά, θέλω να δω το παιχνίδι’ κι εγώ ήμουν χαρούμενος που ήταν εκεί μαζί μου. Μου έδωσε θετική ενέργεια. Αυτό κάνει σε καθημερινή βάση, μου δίνει θετική ενέργεια. Είμαι πολύ χαρούμενος που τον έχω δίπλα μου και ήμουν τυχερός που τον είχα μαζί μου εκείνη την ημέρα”.

Για το δέσιμο με τους συμπαίκτες του: “Ναι, ήταν εδώ για μένα. Κάποιοι εξ αυτών ήρθαν στο νοσοκομείο το ίδιο βράδυ, κάποιοι την επόμενη ημέρα, κάποιοι μου έστειλαν μήνυμα. Ήταν όλοι εκεί για μένα. Όπως είπα και πριν, αυτή είναι η οικογένεια. Είμαστε μια οικογένεια. Όλοι ήταν εκεί για μένα. Όλοι με ρωτούσαν αν ήθελα κάτι. Ερχόντουσαν να με δουν στο νοσοκομείο ή στο σπίτι μου, όπου κι αν ήμουν. Στην αρχή ήταν δύσκολο για μένα να είμαι ανάμεσα στα παιδιά, γιατί το να έρχομαι εδώ και να τους βλέπω να πηγαίνουν στο γυμναστήριο κι εγώ να πρέπει να κάνω θεραπεία, να τους βλέπω να ετοιμάζονται για πρπόνηση.. Το να μην μπορώ να τους ακολουθήσω στην προπόνηση ήταν κάτι δύσκολο για μένα να το διαχειριστώ. Την πρώτη φορά που ήρθα στο γήπεδο, ρώτησα τι ώρα είναι η προπόνηση, ώστε να μην είμαι εκεί. Ήταν δύσκολο πνευματικά να είμαι εκεί. Ήταν η πρώτη φορά που τραυματίστηκα τόσο σοβαρά. Την άλλη φορά που είχα τραυματιστεί ήταν ένα μικρό διάστρεμμα. Δεν μπορούσα να παίξω, αλλά μπορούσα να περπατήσω. Μπορούσα να κάνω κάποια μπασκετικά πράγματα στην προπόνηση, να πάω για βάρη. 

Αυτή ήταν η πρώτη φορά που δεν μπορούσα να είμαι λειτουργικός και ήταν δύσκολο να τους βλέπω να είναι όλοι καλά κι εγώ να είμαι στην άκρη, μόνος μου, να κάνω τα δικά μου. Ήταν δύσκολο. Αλλά μετά όταν γύρισα και περπατούσα, που ήμουν πιο λειτουργικός, όλοι ήταν πολύ καλοί με την ενέργεια που μου έδωσαν. Όλοι ήταν πολύ χαρούμενοι που με είδαν. Ήταν κάτι πολύ θετικό και μου έδωσε πολλή ενέργεια. Με άγγιξε. Είναι τα αδέρφια μου. Είμαστε μια οικογένεια και είμαστε δεμένοι”.

Για το αν νιώθει πιο δυνατός από ποτέ μετά από αυτή τη δοκιμασία: “Ελπίζω να είμαι όταν επιστρέψω. Σε πνευματικό επίπεδο έμαθα πολλά, σίγουρα. Οι πρώτες εβδομάδες ήταν πολύ δύσκολες. Ήταν πολύ δύσκολο να τις διαχειριστώ πνευματικά. Αυτός είναι ο πρώτος σοβαρός τραυματισμός μου. Δεν έχω υπάρξει ξανά τραυματίας στην καριέρα μου για περισσότερες από 3-4 εβδομάδες. Αυτός ήταν ο χειρότερος τραυματισμός που είχα ποτέ. Για μένα, το να αποδεχθώ ότι θα είμαι μακριά από το γήπεδο για τόσο καιρό, το ότι δεν μπορούσα να περπατήσω, το να είμαι με πατερίτσες, ήταν πολύ δύσκολο. Με έκανε όμως πιο δυνατό. Είμαι ένας άλλος άνθρωπος τώρα. Έμαθα να ακούω το κορμί μου, μαθαίνω να περπατάω ξανά όπως πρέπει, μαθαίνω πολλά πράγματα που δεν ήξερα ότι χρειαζόταν να μάθω ξανά στη ζωή μου. Σίγουρα, πνευματικά θα είμαι πολύ πιο δυνατός από πριν

Ειλικρινά οι πρώτες εβδομάδες ήταν πολύ σκληρές. Δεν μπορούσα να κάνω πολλά. Δεν μπορούσα να γυμναστώ μετά την επέμβαση. Η πρώτη εβδομάδα ήταν πολύ δύσκολη. Ήθελα απλά να βρω τον εαυτό μου. Έλεγα πως δεν μπορώ να κάθομαι σπίτι, να είμαι στεναχωρημένος όλη μέρα και να σκέφτομαι ‘τι θα γινόταν, αν..΄ Ήθελα να προχωρήσω και να δω τι είναι μπροστά μου, τι ακολουθεί.

Πήρα τους βοηθούς προπονητές και τους είπα ‘πότε πιστεύετε πως είστε έτοιμοι να κάνουμε προπόνηση, ακόμα κι αν κάθομαι σε μία καρέκλα ή οτιδήποτε; Θέλω απλά να είμαι εκεί έξω, να περάσω χρόνο στο γήπεδο, κάνοντας αυτό που αγαπώ΄. Ξέρεις, στην πραγματικότητα δεν ρώτησα τον γιατρό ή κανέναν. Απλά εμφανίστηκα στο γήπεδο και είπα στους βοηθούς προπονητές να πάμε απλά να κάνουμε προπόνηση σήμερα. Έτσι ξεκίνησε. Ήμουν καλά κι έστειλα μήνυμα ρωτώντας τι ώρα θα είναι στο γήπεδο. Απλά εμφανίστηκα και αρχίσαμε να δουλεύουμε, καθήμενος απλά σε μια καρέκλα.

Μετά από αυτό άρχισα να έρχομαι πιο συχνά στο γήπεδο Με βοήθησε πολύ να είμαι σε θέση να αγγίζω την μπάλα και είμαι ενεργός. Ήθελα απλά να προχωρήσω.

Πηγαίνει καλά. Είναι πολύ δύσκολο να είμαι μακριά από την ομάδα, είναι πολύ δύσκολο να μην μπορώ να κάνω αυτό που αγαπώ περισσότερο από κάθε άλλο. Όμως είμαι ευλογημένος για την πορεία που έχω, αγκαλιάζω ότι μου συμβαίνει και σκέφτομαι πως όλα γίνονταο για κάποιον λόγο. Πιστεύω στον Θεό, πιστεύω στο κάρμα, στο καλό και το κακό. Όλα γίνονται για κάποιον λόγο. Είναι ένα μάθημα αυτό. Κι εγώ μαθαίνω πως να διαχειριστώ το σώμα μου. Οπότε κι αυτό είναι μια ευλογία”.

Για το αν έχει καταλάβει ότι αποτελεί role model: “Το συνειδητοποίησα μετά. Τη στιγμή εκείνη ως άνδρας και ως πατέρας, δεν ήθελα κανείς να με δει κάτω. Είτε ήταν ο γιος μου, είτε οι φίλαθλοι ή η οικογένειά μου που έβλεπε το παιχνίδι στο νησί (τη Μαρτινίκα), οι φίλοι μου. Δεν μου αρέσει να είμαι σε αυτή τη θέση. Όλα εξελήχθηκαν πολύ γρήγορα στο μυαλό μου. Κατάλαβα τι έγινε και θυμήθηκα ότι ο γιος μου καθόταν εκεί. Για την ακρίβεια καθόταν courtside μαζί με τον ατζέντη μου. Δεν ήταν καν στην οικογενειακή εξέδρα. Ήταν ακριβώς δίπλα στο παρκέ. Οπότε έλεγα ότι πρέπει να σηκωθώ.

Πήρα πολλά μηνύματα από τους φιλάθλους κι από ανθρώπους σε όλον τον κόσμο, που έλεγαν ότι είχαν υποστεί κι εκείνοι παρόμοιο τραυματισμό. Το να με βλέπουν να είμαι καλά ήταν κάτι θετικό. Αυτό είναι πολύ μεγαλύτερο από το μπάσκετ. Το να είμαι κάποιος τον οποίο ο κόσμος θαυμάζει. Υπάρχουν πολλοί καλοί παίκτες, αλλά δεν έχουν αυτό το πράγμα που ο κόσμος τους θαυμάζει. Δεν είναι πρότυπο για τον κόσμο. Αυτό είναι κάτι που σημαίνει τα πάντα. Πολύ περισσότερο από το να είμαι ο αγαπημένος παίκτης κάποιο, από το να είμαι MVP ή οτιδήποτε.Το να είμαι κάποιος που ο κόσμος θαυμάζει ως άντρα, ως πατέρα, είναι κάτι μεγαλύτερο από οτιδήποτε μπορούσα να φανταστώ. Το να παίρνω, λοιπόν, αυτά τα μηνύματα από τον κόσμο, (να βλέπω) το πώς αντέδρασε ο κόσμος, όλα τα θετικά μηνύματα και την κατανόηση, με έκαναν να μείνω έκπληκτος, γιατί δεν χρειάστηκε να πω κάτι”.

Για το παρατσούκλι ‘λιοντάρι’: “Νομίζω ότι μπορώ να το υποστηρίξω. Εκτιμώ το ότι μου έδωσαν αυτό το παρατσούκλι. Δείχνει ότι πιστεύουνμπως είμαι δυνατός χαρακτήρας και άνθρωπος. Το λιοντάρι είναι ο βασιλιάς της ζούγκλας και κάθε φορά που βρίσκεσαι στο παρκέ, μοιάζει με ζούγκλα, οπότε μου αρέσει αυτό. 

Δεν υπάρχουν λέξεις που να περιγράφουν το πόσο θέλω να επιστρέψω στο παρκέ. Είναι ευλογία όμως που μπορώ και περπατάω ξανά μόνος μου, χωρίς βοήθεια, να δουλέψω με το σώμα μου με το μυαλό μου. Είχα χρόνο να περάσω με τους αγαπημένους μου ανθρώπους, περισσότερο από ότι τα υπόλοιπα παιδιά στην ομάδα. Είναι δύσκολο να είμαι στην άκρη και να βλέπω την ομάδα μου.

Για αυτό ζήτησα από την ομάδα να επιστρέψω στο γήπεδο μόνο όταν μπορούσα να περπατήσω κανονικά. Το αποδέχθηκαν. Αυτός είναι ο τρόπος σκέψης μου και έτσι λειτουργώ. Δεν θέλω ο κόσμος να με βλέπει όταν δεν είμαι καλά, να με βλέπει όταν είμαι αρνητικός. Θέλω να είμαι αυτός που φέρνει θετική ενέργεια όπου κι αν βρίσκομαι. Όταν αισθάνθηκα ότι είναι η κατάλληλη στιγμή και μπορούσα να περπατήσω, τότε αποφάσισα να επιστρέψω στο παρκέ και η ομάδα το σεβάστηκε απόλυτα. Με βοήθησε πολύ που με άφησαν να είμαι ο εαυτός μου. Είμαι όντως σαν θηρίο σε κλουβί και ανυπομονώ να απελευθερωθώ”.

Για το πόσο ανυπομονεί να καρφώσει ξανά: “Το έχω ονειρευτεί αυτό. Είναι κάτι που ονειρεύομαι. Χθες έπαιζα μπάσκετ με τον γιο μου στον κήπο κι έχουμε μια μικρή μπασκέτα, οπότε κάρφωνα συνέχεια κι έλεγα ‘οκ αυτά είναι από τα πρώτα μου καρφώματα’. Έπαιζα με τον γιο μου, αλλά έπαιζα περισσότερο από αυτόν. Μου έλεγε ‘μπαμπά, ας σουτάρουμε’. Εγώ όμως κάρφωνα ξανά και ξανά. Είναι κάτι που το σκέφτομαι, το πρώτο μου καλάθι, η πρώτη μου επίθεση όταν επιστρέψω στο γήπεδο. Είναι πράγματα που έχω στο κεφάλι μου. Δεν μπορώ να βιαστώ όμως. Πρέπει να το πηγαίνω μέρα με την ημέρα. Τα καρφώματα είναι αρκετά μακριά. Τώρα άρχισα να περπατάω, να τρέχω ξανά, να ξαναγίνομαι δυνατός. Το κάρωμα δεν είναι ακριβώς το επόμενο βήμα, είναι κάτι όμως που βρίσκεται στο μυαλό μου. Και είμαι ενθουσιασμένος για την πρώτη φορά που θα βρεθώ ξανά στον αγωνιστικό χώρο

Θα πάρω τεχνική ποινή, σίγουρα. Την πρώτη φορά που θα καρφώσω μετά τον τραυματισμό μου, θα πάρω σίγουρα τεχνική ποινή. Θα ουρλιάξω, θα κρεμαστώ από την μπασκέτα, μπορεί να κυλιστώ στο έδαφος, θα τρέξω προς τα πίσω, δεν ξέρω τι θα κάνω. Ελπίζω απλά να κερδίζουμε με 20 πόντους, γιατί θα πάρω τεχνική ποινή”.

Για την υποδοχή που έλαβε όταν επέστρεψε στο ΟΑΚΑ: “Ήταν ένα περίεργο συναίσθημα, γιατί δεν αισθάνομαι άνετα με την προσοχή, σε αντίθεση με ό,τι πιστεύει ο κόσμος. Είναι κάτι που μπορώ να διαχειριστώ όταν είμαι στο παρκέ, γιατί όταν παίζω μπάσκετ είμαι ο εαυτός μου και δεν σκέφτομαι πολλά. Όταν δεν παίζω είμαι συγκρατημένος άνθρωπος. Οπότε όλη αυτή η προσοχή σε μένα, όταν δεν αγωνίζομαι, με δυσκολεύει. Οπότε αυτό είναι κάτι που εκτιμώ, αλλά ταυτόχρονα ήταν και κάτι περίεργο, γιατί δεν ήθελα να τραβήξω πάνω μου την προσοχή. Οι συμπαίκτες μου έπαιζαν και ήθελα οι φίλαθλοι να δίνουν έμφαση σε αυτούς που παίζουν.

Αλλά ξέρεις το να έχω κάτι τέτοιο όταν μπήκα μέσα, ήταν κάτι που με ανατρίχιασε. Ήταν απίστευτο το συναίσθημα. Δεν ήταν η πρώτη φορά που τραγούδησαν το όνομά μου, αλλά νομίζω ότι ήταν η φορά που το είπαν πιο δυνατά από ποτέ. Το να το βιώνω αυτό και να είμαι εκεί να βλέπω τους φιλάθλους να τρελαίνονται όταν μπήκα μέσα ήταν κάτι ιδιαίτερο. Ειδικά δεδομένου από που κατάγομαι. Από ένα μικρό νησί, ένα μικρό χωριό. Σε ένα γήπεδο στην Ελλάδα, με 20.000 οπαδούς να λένε το όνομά μου είναι κάτι που δεν μπορούν να περιγράψουν οι λέξεις. Δεν μπορούσα ποτέ να ονειρευτώ κάτι τέτοιο. Είναι μια ακόμα ευλογία. Ανυπομονώ να τους ακούσω να φωνάζουν το όνομά μου μετά από ένα κάρφωμα, γιατί έκανα κάτι στο γήπεδο”. 

Για το νέο συμβόλαιο και την υπογραφή στο σπίτι του, μαζί με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο: “Σημαίνει πολλά. Δεν μπορώ να τους ευχαριστήσω αρκετά για αυτή τη χειρονομία. Μιλούσαμε πολύ καιρό για την επέκταση. Ήθελα να είμαι υπομονετικός και προφανώς ο τραυματισμός άλλαξε πολλά. Ακόμα κι ένα αρνητικό όμως, μπορεί να φέρει κάτι θετικό. Οπότε μου έδωσε χρόνο να σκεφτώ για όλα και να υπογράψω αυτή τη συμφωνία. Οι φίλαθλοι μπορεί να με έχασαν για κάποιους μήνες, αλλά με κέρδισαν για τρία ακόμα χρόνια. Αυτό είναι καλό και για μένα και για την ομάδα. 

Ξέρεις, για εκείνον το να έρχεται στο σπίτι μου και να προσπαθεί να κλείσει τη συμφωνία το συντομότερο δυνατό, να με κάνει να νιώθω ασφαλής και να με βοηθάει να προχωρήσω, δίχως να σκέφτομαι ότι ‘τελειώνει το συμβόλαιό μου, πώς θα το διαχειριστώ γιατί είμαι τραυματίας’… Έπαιζα καλά, τα πηγαίναμε καλά. Επρόκειτο να υπογράψω ένα καλό συμβόλαιο κι έπειτα αυτό με τον τραυματισμό συνέβη για πρώτη φορά στην καριέρα μου. Ήταν κάτι που με απασχολούσε και δυσκολευόμουν να διαχειριστώ. Το να τον βλέπω όμως να έρχεται τόσο γρήγορα και να μου λέει ‘μην ανησυχείς, ακόμη σε θέλουμε, δεν πρόκειται να αλλάξουμε την προσφορά μας, θα πάρεις το συμβόλαιο και τα χρήματα που δικαιούσαι’. Ήταν μια μεγάλη κίνηση από τον ίδιο και όλο τον οργανισμό του Παναθηναϊκού AKTOR. 

Όταν είσαι κάτω είναι που έχεις τη μεγαλύτερη ανάγκη τους κοντινούς σου ανθρώπους. Όταν τα πας καλά έχεις πολύ κόσμο γύρω σου. Όταν πρωταγωνιστείς όλοι θέλουν να είναι στον κύκλο σου. Όταν όμως πέφτεις κάτω και πρέπει να σηκωθείς, κοιτάς ψηλά και βλέπεις πόσα χέρια είναι έτοιμα να σε βοηθήσουν. Τότε συνειδητοποιείς ποιοι είναι πραγματικά μαζί σου. Ξέρεις, το να βλέπω ότι ήταν εκεί (ο Γιαννακόπουλος και ο Παναθηναϊκός) ήταν κάτι σημαντικό για μένα. Σημαίνει πολλά”.

Για το στοίχημα: “Ήμουν ήδη καλός στο FIFA. Είναι ένα παιχνίδι που κλέβεις, είμαι καλός όμως. Όποιος θέλει να παίξει εναντίον μου, δέχομαι οποιοδήποτε στοίχημα. Μπορώ να παίξω οποτεδήποτε. Έτσι είμαι. Είμαι εκεί με το FIFA. Όποιος θέλει να παίξει, είμαι εδώ. Όχι, οι συμπαίκτες μου δεν θέλουν να παίξουν εναντίον μου. Δεν είναι πολλοί αυτοί που παίζουν video games. Ειδικά FIFA. Υπάρχουν κάποιοι που παίζουν 2K ή Madden. Προσκάλεσα κάποιους οπαδούς διαδικτυακά. Έπαιξα μαζί τους. Είχε πλάκα. Είχα πολύ χρόνο. Στείλ’τε μου μήνυμα, θα προσθέσω και θα κάνουμε τα δικά μας”.