Λουίς Σκόλα: Πώς ήταν ο κόσμος της EuroLeague την τελευταία του χρονιά;

Η απόφαση του Λουίς Σκόλα να επιστρέψει στη EuroLeague για λογαριασμό της Αρμάνι Μιλάνο "πυροδότησε" τη μεγαλύτερη μεταγραφική βόμβα της διοργάνωσης, παραμονές της έναρξής της.

Στα 39 του, ο χαλκέντερος φόργουορντ/σέντερ, αφού έσπασε τα ηλικιακά ταμπού με μία τρομερή (προσωπική) πορεία στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Κίνας (17,9 πόντους και 8,1 ριμπάουντ μέσο όρο) επέλεξε τον ευρωπαϊκό… νόστο μετά από 12 ολόκληρα χρόνια, διαλέγοντας μεταξύ τριών ηπείρων που απλώθηκαν στα πόδια του: Η αργεντίνικη Μπόκα τού προσέφερε την επιστροφή στην πατρίδα, η Κίνα τα μεγάλα και εύκολα συμβόλαια και η Αρμάνι Μιλάνο (υπενθυμίζεται ότι το όνομά του είχε παίξει δυνατά και στο ρεπορτάζ της Ρεάλ Μαδρίτης) το κορυφαίο επίπεδο, τον υψηλό ανταγωνισμό. Μαζί και την μεγαλύτερη -ποσοτική αλλά και ποιοτική- καταπόνηση, μιας και η ιταλική ομάδα, μόνο στη EuroLeague, θα δώσει 34 παιχνίδια… στη χειρότερη.

Αγέραστος γαρ, με τη λάμψη του “ασημένιου” μεταλλίου, προτίμησε να εξαργυρώσει τη συγκινητική και… παραδειγματική παρουσία του Παγκοσμίου Κυπέλλου με μπάσκετ υψηλής ραπτικής, όχι λόγω του ιδιοκτήτη της Αρμάνι, αλλά λόγω της ποιότητας της διοργάνωσης.

Ο Σκόλα, λοιπόν, επιστρέφει στη EuroLeague, όπου αγωνίστηκε για τελευταία φορά το 2007 ως παίκτης της -τότε- Ταού Κεράμικα (νυν Μπασκόνια) κι αυτή είναι μία πολύ καλή αφορμή για να ανατρέξουμε σστην τότε ζωή της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης. Μετά από 12 χρόνια, το τρόπαιο της EuroLeague άλλαξε επτά χέρια, το format έκανε... format, η δομή της διαφοροποιήθηκε ριζικά, ένα πράγμα παρέμεινε ίδιο: Ο Λουίς Σκόλα, επιστρέφει έχοντας καταγεγραμμένα επτά χρόνια (με την Ταού) στη Euroleague, τρία Final 4 και μία συμμετοχή σε τελικούς (το 2001 με την Μπολόνια), αλλά δεν έχει πάρει τον τίτλο!

Ας θυμηθούμε λοιπόν…

Η EUROLEAGUE TOY 2007

Τα τελευταία τρία χρόνια η EuroLeague έχει θεσπίσει ένα νέο format και μία παγιωμένη μορφή, όπου εκτός από τα εγγυημένα συμβόλαια, έχει αλλάξει το σύστημα διεξαγωγής της “αφαιρώντας” από το καλεντάρι το “Top-16”. Αυτή δεν ήταν η μοναδική αλλαγή, όμως, που έχει σε σχέση με τη διοργάνωση εκείνης της εποχής.

Αρχικά, η EuroLeague του 2007 ξεκίνησε με 24 ομάδες, μεταξύ αυτών και… περασμένα μεγαλεία όπως ο Άρης, η Τσιμπόνα, η Μπενετόν, η Μπανταλόνα, η Παρτιζάν. Στη regular season ήταν χωρισμένες σε τρεις ομίλους των οκτώ ομάδων, από τους οποίους οι πέντε πρώτες και η καλύτερη έκτη προκρίνονταν στους "16". Και η φάση του “Top-16”, όμως, δεν ήταν όπως την θυμόμαστε από το 2012-13 μέχρι να καταργηθεί, αφού εκεί οι ομάδες χωρίζονταν σε τέσσερα γκρουπ των τεσσάρων.

Από εκεί, οι δύο πρώτες κάθε ομίλου προκρίνονταν στα πλέι οφ, όπου πάλι είχαν διαφορετική δομή: Τα τέσσερα εισιτήρια για το Final 4 κρίνονταν στις δύο νίκες, κάτι που άλλαξε δύο χρόνια αργότερα όταν και καθιερώθηκε το "best of five".

Ο ΣΚΟΛΑ, Η ΤΑΟΥ ΚΕΡΑΜΙΚΑ ΚΑΙ ΟΙ "ΑΙΩΝΙΟΙ"

Τον Οκτώβριο του 2006, ο Σκόλα, παρέα με τους Πριτσιόνι, Ρακόσεβιτς, Πλάνινιτς, Σπλίτερ, Τελέτοβιτς, Πεκέρ και με προπονητή, αρχικά, τον νυν τεχνικό της Μπασκόνια (πια), Βέλιμιρ Περάσοβιτς και έπειτα τον Μπόζινταρ Μάλκοβιτς, ξεκινά με την Ταού Κεράμικα ένα ευρωπαϊκό ταξίδι με εξίσου μεγάλες προσδοκίες, που είχαν δημιουργήσει οι δύο προηγούμενες χρονιές με συνεχόμενες συμμετοχές σε Final 4. Επιβεβαιώθηκαν και δικαιώθηκαν, όχι μόνο από τον… προορισμό (Αθήνα), αλλά από τη διάρκειά του.

Η Ταού τερματίζει πρώτη στον όμιλο, όπου συμμετείχε και ο Ολυμπιακός. Οι έτεροι πρώτοι των άλλων δύο ομίλων, ο Παναθηναϊκός και η ΤΣΣΚΑ Μόσχας (στον όμιλό της και ο Άρης που επίσης προκρίθηκε ως πέμπτος). Οι τρεις αυτές ομάδες (μαζί με την Ουνικάχα Μάλαγα) έσμιξαν στο Final 4 της Αθήνας εκείνη τη χρονιά.

Στο ενδιάμεσο, όμως, η Ταού Κεράμικα προκρίθηκε, ξανά πρώτη, μέσω του "Top-16" στα πλέι οφ, όπου συνάντησε τον Ολυμπιακό! Οι δύο ομάδες μετρούσαν από μία νίκη στα μεταξύ τους ματς στη regular season (97-78 στο ΣΕΦ, 89-74 στην Ισπανία) και διεκδικούν ακόμα δύο για ένα εισιτήριο στο Final 4. Η Ταού Κεράμικα τις πήρε χωρίς να χρειαστεί τρίτο ματς, με τον Σκόλα να κάνει double-double στο ματς του ΣΕΦ (89-95) με 20 πόντους και 10 ριμπάουντ!

Στις 4 Μαΐου, στην Αθήνα, η Ταού αντιμετωπίζει τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ. Έναν χρόνο νωρίτερα, του είχε στερήσει την πρόκριση στο Final Four, με 2-1 νίκες στα πλέι οφ και με τον Σκόλα να πετυχαίνει από 20 πόντους στα δύο πρώτα ματς. Στο Final 4, όμως, τα πράγματα ήταν διαφορετικά.

Στα 27 του τότε, ο Αργεντινός έχει 6 πόντους και 7 ριμπάουντ που δεν ήταν αρκετά για να βοηθήσουν την ισπανική ομάδα να σταθεί εμπόδιο στο συγκρότημα του Ζέλικο Ομπραντοβιτς που έφτασε μέχρι τέλους κερδίζοντας στον τελικό την ΤΣΣΚΑ του Έτορε Μεσίνα, του νέου προπονητή του Σκόλα στην Αρμάνι.

Η Ταού αποκλείστηκε (67-53), καταλήγοντας στην τέταρτη θέση αφού έχασε από την Ουνικάχα Μάλαγα των Μάρκους Μπράουν, Ινιάκι Ντε Μιγκέλ και Κώστα Βασιλειάδη στον μικρό τελικό (74-76). Εκείνοι οι 14 πόντοι, τα 7 ριμπάουντ και οιτις 2 ασίστ του Σκόλα ήταν και η τελευταία του επίδοση στη EuroLeague, σε μία χρονιά όπου είχε δώσει 23 ευρωπαϊκά παιχνίδια, “γράφοντας” 15,5 πόντους, 5,9 ριμπάουντ και 2,2 ασίστ μέσο όρο.

Στο τέλος της σεζόν, είχε περίοπτη θέση στις στατιστικές κατηγορίες, όντας δεύτερος σκόρερ (πίσω από τον Ρακόσεβιτς) και πρώτος ριμπάουντερ της ομάδας του. Παράλληλα, ήταν στην πεντάδα των κορυφαίων ριμπάουντερ, ενώ με τους 357 πόντους του στους 23 αγώνες της EuroLeague ήταν δεύτερος σκόρερ συνολικών πόντων της διοργάνωσης (μαζί με τους Ρακόσεβιτς και Λάνγκτον), πίσω από τον Ναβάρο. Από αυτούς, οι 282 ήταν με σουτ δύο πόντων, όντας ο παίκτης με τα περισσότερα εύστοχα δίποντα στη διοργάνωση (141). Πόσα τρίποντα είχε εκτελέσει εκείνη τη χρονιά; Μόλις ένα από τα συνολικά… 11 των επτά σεζόν του στη EuroLeague!

Μετά από επτά χρόνια στη EuroLeague, (144 παιχνίδια με 14,3 πόντους και 5,6 ριμπάουντ μέσο όρο), τρία Final 4 (2005, 2006, 2007) και μία συμμετοχή σε τελικούς (το 2001 με τη Μπολόνια, πριν η διοργάνωση επανέλθει στην… κανονικότητα των Final 4), ο 39χρονος δεν έχει κατακτήσει το τρόπαιο, βρίσκοντας όμως παρηγοριά στις δύο φορές που αναδείχτηκε μέλος της καλύτερης πεντάδας της διοργάνωσης (2006, 2007).

ΟΤΑΝ Ο ΣΠΑΝΟΥΛΗΣ "ΕΣΤΕΙΛΕ" ΤΟΝ ΣΚΟΛΑ ΣΤΟΥΣ ΡΟΚΕΤΣ

Το 2007, ο Σκόλα συνάντησε τον Παναθηναϊκό στο Final 4 του ΟΑΚΑ, αλλά δεν βρήκε απέναντί του τον… Βασίλη Σπανούλη, ο οποίος είχε ήδη "αποδημήσει" για το NBA για τους Χιόυτον Ρόκετς. Ο Αργεντινός είχε γίνει draft πέντε χρόνια νωρίτερα από τους Σαν Αντόνιο Σπερς, οι οποίοι εκείνη τη χρονιά προχώρησαν σε ανταλλαγή.

Αυτή έγινε τον Ιούλη του 2007, όταν τα “σπιρούνια” αντάλλαξαν τα δικαιώματα του Λουίς Σκόλα (και του Τζάκι Μπάτλερ) με αυτά του νυν αρχηγού του Ολυμπιακού. Και κάπως έτσι ξεκίνησε η πορεία του "Μιλανέζου" -σήμερα- Σκόλα στον μαγικό κόσμο του NBA, με την υπογραφή τριετούς συμβολαίου στους Ρόκετς.

ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΤΟΤΕ Η "ARMANI JEANS MILANO";

Τη σεζόν 2006-07, ο Σκόλα συμμετείχε σε τρίτο συνεχόμενο Final 4 με την Ταού Κεράμικα, ο Έτορε Μεσίνα έπαιζε τελικό με την ΤΣΣΚΑ, 12 χρόνια πριν σμίξουν οι δρόμοι τους στο Μιλάνο. Πού βρισκόταν, όμως, τότε η τοπική Αρμάνι; Ήταν η μοναδική χρονιά από το 2005 μέχρι και τη φετινή της συμμετοχή, τις τελευταίες 15 σεζόν δηλαδή, όπου η "AJ Milan" βρισκόταν εκτός EuroLeague! Την τεχνική ηγεσία είχε αναλάβει από την προηγούμενη σεζόν ο Σάσα Τζόρτζεβιτς, στην πρώτη του ομάδα ως προπονητής, επαναφέροντας την ιταλική ομάδα στα “σαλόνια” της ευρωπαϊκής διοργάνωσης, έναν χρόνο πριν η ομάδα περάσει ολοκληρωτικά στα χέρια του Τζόρτζιο Αρμάνι.

Όσο για τους νέους συμπαίκτες του Λουίς Σκόλα; Από τη σημερινή Αρμάνι Μιλάνο, το 2007, έπαιζαν μπάσκετ: ο ο Ροντρίγκεθ (Μπλέιζερς), ο Μίτσοβ (Μπούντουτσνοστ), ο Μπερνς (Ουλμ), ο Τσιντσιαρίνι (Πιστόια) και ο Ρολ (UCLA). Αντίθετα, οι Νέντοβιτς, Γουάιτ και Γκουντάιτις ηταν 16, 15 και 14 χρονών αντίστοιχα. Στο Μιλάνο, ο 39χρονος φόργουορντ/σέντερ, θα πλαισιώσει μία - πληρέστατη- front-line των Ταρτσέφσκι, Μπιλίγκα και Γκουντάιτις στο “5”, με τους Γουάιτ και Μπρουκς στο "4" (με back-up τους Μπερνς και Ρέι), για να προσδώσει "σοφία" στη ρακέτα της Αρμάνι.

Αναμφίβολα, η συνύπαρξή του με τον Ροντρίγκεθ στην ομάδα του πολύπειρου Μεσίνα, δεν μεγαλώνει σημαντικά τις προσδοκίες ενόψει της νέας σεζόν, αλλά και αυξάνει την ποιότητα και την "ωριμότητα" της ιταλικής ομάδας. Μίας ομάδας που, παραδοσιακά, είχε μόνο το… πρώτο.