Οι αδύναμοι κρίκοι του Παγκοσμίου Κυπέλλου

Λίγες ώρες μετά το back to back της Team USA, σε Παγκόσμια Κύπελλα η ηλεκτρονική έκδοση της Marca, ολοκλήρωσε το κεφάλαιο της διοργάνωσης, με τις απογοητεύσεις.

Στο Νο1 φυσικά και υπήρχε η Ισπανία, με τους καθ' ύλην αρμόδιους να εξηγούν τα προφανή (πως ήταν το απόλυτο φαβορί, έως ότου έχασε από τη Γαλλία, ενώ τονίζεται πως ο κόσμος έριξε όλη την ευθύνη στον Χουάν Αντόνιο Ορένγκα).

Στο Νο2 βρέθηκε ο Νενέ Χιλάριο. Τι έφταιξε; "Οι τρίδυμοι πύργοι της Βραζιλίας -Νενέ, Βαρεζάο, Σπλίτερ- επρόκειτο να είναι το μεγαλύτερο πλεονέκτημα της. Μόνο ένας εξ αυτών στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, με τον Νενέ να είναι ο χειρότερος στο ματς με τη Σερβία. Είχε 6.4π., 4.1 ριμπ. σε 19.7'' συμμετοχής, με 43% στα σουτ και 59% στις βολές".

Την πρώτη τριάδα συμπλήρωσε ο Ντέρικ Ρόουζ "αν και δεν είναι σωστό να υπάρχει ένας φιναλίστ σε αυτή τη λίστα". Γιατί τότε τον έβαλαν; "Δεν ήταν στο ίδιο επίπεδο με τους συμπαίκτες του. Ούτε καν τους πλησίασε. Είναι αλήθεια πως προέρχεται από δυο δύσκολες σεζόν, αλλά δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Είχε 5.4 π. με 2/7 σουτ και 2.8 ασίστ, ανά αγώνα και 1/17 τρίποντα στο σύνολο.

Ακολούθησε ο Ντάντε Εξούμ "αν και μάλλον δεν αξίζει να είναι εδώ, γιατί είναι 19 χρόνων και δύσκολα θα μπορούσε να γίνει ο ηγέτης της Αυστραλίας, στην πρώτη του μεγάλη διοργάνωση. Προφανώς και δεν έγινε. Είχε 12.5'' λεπτά συμμετοχής κατά μ.ο., σκόραρε πέντε σουτ (σε 15 προσπάθειες) και έδωσε 2.7 π. και 2 ασίστ ανά αγώνα.

Ο Ντονάτας Μοτιεγιούνας επίσης, δεν... έβγαλε μάτια "με το ερώτημα πριν το τζάμπολ της διοργάνωσης, να είναι αν μαζί με τον Βαλαντσιούνας θα μπορούσαν να συνθέσουν δίδυμο ικανό να καλύψει την απουσία του Γιασικεβίτσιους, του Σονγκάιλα και του Κλέιζα. Είχε 4.7π. και 4 ριμπ. ανά αγώνα".

Στο Νο6 είναι ο Κώστας Παπανικολάου. "Η Ελλάδα είχε ως στόχο το μετάλλιο και μια ονειρική πεντάδα (Καλάθης, Ζήσης, Παπανικολάου, Πρίντεζης, Μπουρούσης) για να το διεκδικήσει, με τον "Greek Freak" Αντετοκούνμπο να δίνει ενέργεια από τον πάγκο. Όλοι μαζί δημιουργούσαν μια επικίνδυνη ομάδα. Ο Παπανικολάου δεν ανταποκρίθηκε. Είχε 22.3'' ανά αγώνα και 6.5 π. με 3 ριμπ., κατά μ.ο. Για αυτό και ο βετεράνος Καϊμακόγλου του "έφαγε" τη θέση. Ενδεχομένως η νέα του καριέρα στο Χιούστον, να του δώσει περισσότερα".

Μετά τον Παπανικολάου, υπήρχε ο Ρόκο Λένι Ούκιτς, παρέα με τον Όλιβερ Λαφαγιέτ. Ποιος ο λόγος; "Η Κροατία για μια ακόμη φορά, υπέστη απρόσμενες ήττες (π.χ. Σενεγάλη), έκανε δραματικά ματς που έπρεπε να "πάρει" εύκολα (βλ. Φιλιππίνες). Παρουσίασε μια από τις χειρότερες ομάδες όλων των εποχών και ο λόγος είχε να κάνει κυρίως με τους Ούκιτς και Λαφαγιέτ, γιατί δεν μπόρεσαν να διαχειριστούν σωστά την ομάδα τους, που είχε ως επίκεντρο τον Μπόγκνταν Μπογκντάνοβιτς".

Για το τέλος άφησαν την Αγκόλα (πρωταθλήτρια Αφρικής), τον Κερκ Πένι (ηγέτης της Νέας Ζηλανδίας) και την Αργεντινή "γιατί αυτή η γενιά παικτών άξιζε κάτι καλύτερο, αλλά τα δεύτερα ονόματα δεν ανταποκρίθηκαν ούτε στο ελάχιστο".