Ένα από τα θέματα που γοήτευαν ανέκαθεν τον κόσμο, ειδικά στον αθλητισμό, είναι τα υποθετικά ερωτήματα. Τα " Τι θα γινόταν αν". Ο λόγος; Η γοητεία του μυστηρίου και των σεναρίων, το πώς θα μπορούσε να αλλάξει η ίδια η ιστορία από μία διαφορετική επιλογή.

Δεδομένου λοιπόν ότι ο Μάικλ Τζόρνταν θεωρείται από πολλούς ο καλύτερος παίκτης όλων των εποχών, είναι λογικό να τον ακολουθούν πολλά υποθετικά ερωτήματα, από αυτά που οι Αμερικάνοι λένε "What If", που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει "Τι θα γινόταν αν".

Με αφορμή λοιπόν το ντοκιμαντέρ "The Last Dance" του MJ, το Sport24.gr συγκέντρωσε τα πέντε πιο ιντριγκαδόρικα "What if" της καριέρας του και σας τα παρουσιάζει.

ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΟΤΑΝ ΑΝ ΟΙ ΜΠΛΕΪΖΕΡΣ ΤΟΝ ΕΠΕΛΕΓΑΝ ΣΤΟ ΝΟ2;

Αυτό είναι πιθανότατα το μεγαλύτερο “What If” στην ιστορία του ΝΒΑ. Η ιστορία είναι γνωστή: Στο ΝΒΑ Draft του 1984 οι Μπλέιζερς είχαν στα χέρια τους το Νο2. Όλος ο κόσμος ήξερε ότι στο Νο1 οι Ρόκετς θα επέλεγαν τον Χακίμ Ολάζουον, ο οποίος είχε αποφοιτήσει από το Κολέγιο του Houston. Το θέμα ήταν τι θα γινόταν στο Νο2.

Οι Μπλέιζερς είχαν μία καλή ομάδα και τους έλειπε ένας σέντερ για να βάλουν στο πλευρό του Μίκαλ Τόμπσον (πατέρα του Κλέι Τόμπσον), ενώ στην θέση του σούτινγκ γκαρντ είχαν τον Κλάιντ Ντρέξλερ. Το δίλημμα ήταν μεγάλο, ωστόσο στο Πόρτλαντ αποφάσισαν στο τέλος να πάνε με την λογική της εποχής: Επέλεξαν σέντερ. Και το όνομα αυτού ήταν Σαμ Μπούι.

Είναι γνωστό τι ακολούθησε με τον Μπούι, τον οποίο τα τεράστια προβλήματα δεν τον άφησαν να κάνει την καριέρα που μπορούσε, όπως και τι ακολούθησε στην καριέρα του Τζόρνταν. Τι θα γινόταν όμως αν οι Μπλέιζερς επέλεγαν των Τζόρνταν; Πιθανότατα ο MJ θα αγωνιζόταν παρέα με τον Τζιμ Πάξον και έναν εκ των Ντρέξλερ ή Κίκι Βάντεγουεϊ στην περιφέρεια.

Την πρώτη σεζόν (1984/85) οι Μπλέιζερς δύσκολα θα έφταναν μαζί του πιο μακριά από ότι έφτασαν έτσι κι αλλιώς (αποκλείστηκαν από τους Λέικερς των Μάτζικ και Αμπντούλ-Τζαμπάρ στον 2ο γύρο). Η λογική ωστόσο λέει ότι σταδιακά θα βελτιωνόντουσαν και με την προσθήκη παικτών όπως ο Τέρι Πόρτερ, ο Κλιφ Ρόμπινσον και ο Κέβιν Ντάκγουορθ που ήρθαν αργότερα, θα μπορούσαν να κάνουν πολλές ζημιές και ίσως να κατακτούσαν και τον τίτλο του πρωταθλητή είτε το 1990 – που ηττήθηκαν στους Τελικούς από τους Πίστονς – είτε το 1992 όταν και ηττήθηκαν στους τελικούς από τους... Μπουλς του Τζόρνταν.

ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΟΤΑΝ ΑΝ ΗΤΑΝ ΣΥΜΠΑΙΚΤΗΣ ΜΕ ΟΛΑΖΟΥΟΝ-ΝΤΡΕΞΛΕΡ;

Αυτή είναι μία ιστορία που δεν την ξέρει πολύς κόσμος και είναι... ακόμα πιο τρομακτική. Πριν το ΝΒΑ Draft του 1984 λοιπόν, θρυλείται ότι οι Μπλέιζερς προσέγγισαν τους Ρόκετς και τους πρόσφεραν τον Κλάιντ Ντρέξλερ και το Νο2 του Draft για χάρη του Ραλφ Σάμπσον, ο οποίος είχε επιλεχθεί στο Νο1 του Draft έναν χρόνο νωρίτερα. Κοινώς, έδωσαν στο Χιούστον την ευκαιρία να φτιάξει μία ομάδα που θα ξεκινούσε με τους – τοπικούς ήρωες – Ολάζουον και Ντρέξλερ και πιθανότατα τον Τζόρνταν! Οι Ρόκετς όμως δεν το συζήτησαν.

Η αλήθεια είναι ότι αυτό έμοιαζε λογικό τότε, αφού ο ύψους 2.24 μέτρων πάουερ φόργουορντ (!) Σάμπσον είχε μόλις ολοκληρώσει την ρούκι σεζόν του έχοντας 21 πόντους και 11.1 ριμπάουντ μέσο όρο και ήταν ήδη All Star, ενώ ο Ντρέξλερ αντίστοιχα είχε μόλις 7.7 πόντους μέσο όρο στην ρούκι σεζόν του και ο Τζόρνταν δεν ήταν ακόμα ο... Τζόρνταν. Και, για να καταλάβει κανείς πόσο καλή ομάδα ήταν οι Ρόκετςτότε, κατάφεραν δύο χρόνια αργότερα χάρη στο δίδυμο των Ολάζουον/Σαμπσον να φτάσουν μέχρι τους τελικούς του ΝΒΑ το 1986 όπου ηττήθηκαν από τους Σέλτικς, μοιάζοντας με την επόμενη μεγάλη δύναμη της λίγκας, μέχρι οι τραυματισμοί του δεύτερου και τα προβλήματα με τα ναρκωτικά που αντιμετώπισαν... όλοι οι guard της ομάδας να τους διαλύσουν.

Όπως και να έχει όμως, το ερώτημα παραμένει: Τι θα γινόταν όμως αν οι Rockets δεχόντουσαν; Τότε θα ξεκινούσαν την σεζόν 1984/85 με τους τρεις σταρ, συν τον Ρόντεϊ ΜακΚρέι (σμολ φόργουορντ, Νο3 στο ΝΒΑ Draft του 1983) και χρήσιμους ρολίστες όπως ο Λιούις Λόιντ, o Τζόν Λούκας, o γνωστός μας Μίτσελ Γουίγκινς και ο Ρόμπερτ Ριντ. Θα έλεγε κάποιος ότι πρόκειται για μία εξαιρετική ομάδα, η οποία πιθανότατα δεν θα πήγαινε στους Τελικούς του ΝΒΑ το 1986, αλλά μπορεί σε βάθος χρόνου να κυριαρχούσε και να αποτελούσε μεγάλο αντίπαλο για τους Λέικερς.

ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΟΤΑΝ ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΑΠΟΣΥΡΘΕΙ ΤΟ 1993;

Ακόμα ένα ενδιαφέρον ερώτημα. Κι αυτό γιατί ο “Air” προερχόταν από τρία σερί πρωταθλήματα και βρισκόταν στην καλύτερη φάση της καριέρας του. Και οι Μπουλς ήταν... μία χαρά ομάδα και χωρίς αυτόν, κάτι που φαίνεται και από αυτά που έκαναν την σεζόν 1993/94, την πρώτη σεζόν που έλειψε δηλαδή από το παρκέ ο Τζόρνταν.

Για όποιον δεν το γνωρίζει: Την σεζόν 1993/94 οι “Ταύροι” ολοκλήρωσαν την κανονική περίοδο με ρεκόρ 55-27,όταν μία σεζόν νωρίτερα είχαν ρεκόρ 57-25, είδαν τρεις παίκτες τους να γίνονται All Star (Σκότι Πίπεν, Χόρας Γκραντ, Μπι Τζέι Άρμστρονγκ) και έφτασαν μέχρι τον δεύτερο γύρο των playoffs όπου αποκλείστηκαν με 4-3 νίκες από τους μετέπειτα φιναλίστ των Τελικών, Νικς! Πού να είχαν και τον Τζόρνταν δηλαδή!

Η αλήθεια είναι ότι οι Μπουλς των πρώτων τριών πρωταθλημάτων του Τζόρνταν έμοιαζαν... ανίκητοι. Και, όσο και αν το σενάριο αυτό είναι υποθετικό, με δεδομένη την δυναμική της εποχής θα έμοιαζε δύσκολο να μην κατακτήσουν τουλάχιστον το πρωτάθλημα της σεζόν 1993/94 και, γιατί όχι και αυτό του 1994/95, αφού με τους Μπουλς στην κορυφή, δύσκολα ο Χόρας Γκραντ θα αποχωρούσε με προορισμό τους Ορλάντο Μάτζικ το καλοκαίρι του 1994. Το θέμα βέβαια πλέον είναι άλλο: Είναι ανοιχτό το ενδεχόμενο να υπήρχε κορεσμός μετά από 4 ή 5 σερί πρωταθλήματα και να μην ερχόντουσαν τα τρία επόμενα πρωταθλήματα (1996-1998), τα οποία έφεραν την “σφραγίδα” του Ντένις Ρόντμαν, που ήρθε το καλοκαίρι του 1995.

ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΟΤΑΝ ΑΝ ΔΕΝ ΕΛΕΓΕ “I'M BACK”;

Έχουν γίνει πολλές συζητήσεις για το τι θα γινόταν αν ο Τζόρνταν δεν είχε αποσυρθεί. Πόσοι όμως αλήθεια έχουν σκεφτεί τι θα γινόταν αν δεν... επέστρεφε στην δράση στα μέσα της σεζόν 1994/95; Αυτό θα άλλαζε την ιστορία του ΝΒΑ όπως την ξέρουμε σήμερα αν σκεφτεί κανείς ότι μιλάμε για τον άνθρωπο που κυριάρχησε την δεκαετία του 90'.

Τα 3.5 χρόνια που κράτησε η δεύτερη περίοδος του Τζόρνταν στους Μπουλς, οι “Ταύροι” δεν κατέκτησαν απλώς 3 Πρωταθλήματα. Στέρησαν την συγκεκριμένη ευκαιρία σε εξαιρετικές ομάδες, όπως οι Ορλάντο της σεζόν 1995/96 των Σακίλ Ο'Νιλ και Πένι Χάρνταγουεϊ (που είχαν κλείσει την χρονιά με ρεκόρ 60-22), οι Σιάτλ Σούπερ Σόνικς της σεζόν 1995/96 των Γκάρι Πέιτον και Σον Κεμπ, οι Ιντιάνα Πέισερς της σεζόν 1997/98 των Ρέτζι Μίλερ και Κρις Μάλιν (μοναδικής ομάδας που έφτασε σειρά με το Σικάγο σε 7 παιχνίδια κατά την διάρκεια του 2ου three-peat του MJ) και τους Γιούτα Τζαζ της διετίας 1996-98 των Καρλ Μαλόουν και Τζον Στόκτον!

Είναι κάτι παραπάνω από σαφές ότι θα είχε αλλάξει όλη η ιστορία. Ίσως ο κόσμος να μην θεωρούσε... loser τον Μαλόουν επειδή ηττήθηκε σε δύο τελικούς από τους Μπουλς (1997, 1998) και να μην έφευγε ποτέ ο “ταχυδρόμος” από τους Τζαζ. Ίσως ο O'Neal να μην έφευγε ποτέ από τους Μάτζικ για τους Λέικερς αν είχαν κατακτήσει το πρωτάθλημα νωρίτερα, ή οι Σόνικς να μην διαλύονταν την επόμενη χρονιά μετά τους τελικούς του 1996 από τα τερτίπια του Κεμπ. Ίσως ο Ρέτζι Μίλερ να κατακτούσε ένα πρωτάθλημα το 1998. Δεν θα το μάθουμε ποτέ.

ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΟΤΑΝ ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΑΠΟΣΥΡΘΕΙ ΤΟ 1998;

Το τελευταίο ερώτημα και ένα από τα πιο ενδιαφέροντα της λίστας. Τι θα γινόταν αλήθεια αν ο Τζέρι Κράουζε αποφάσιζε να... κάνει το χατίρι του Τζόρνταν και δεν διέλυε την ομάδα που μόλις είχε κατακτήσει το πρωτάθλημα το 1998 ενόψει της σεζόν του lock out (1998/99), δίνοντας την ευκαιρία στο Chicago να παλέψει για ακόμα ένα πρωτάθλημα; Θα ήταν άραγε οι Μπουλς το ίδιο αποδοτικοί;

Το Σικάγο ήταν ξεκάθαρα γηρασμένο. Ο Τζόρνταν θα ξεκινούσε την σεζόν έχοντας ηλικία 35 ετών και μαζί με τους συμπαίκτες του θα καλείτο να παίξει περισσότερα back-to-back από ότι συνήθως για να “χωρέσει” στο πρόγραμμα μία σεζόν 66 αγώνων. Ήδη από την σεζόν 1997/98 τα πράγματα ήταν δύσκολα, με τους Μπουλς να ζορίζονται περισσότερο από κάθε άλλη σεζόν. Θα άντεχαν και την σεζόν 1998/99;

Η αλήθεια είναι πως αυτό είναι ίσως το μοναδικό ερώτημα στο οποίο δεν μπορεί κανείς ούτε υποθετικά να απαντήσει θετικά ή αρνητικά. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι Μπουλς της σεζόν 1998/99 θα είχαν πολύ ενδιαφέρον και θα έδιναν κάτι διαφορετικό στο ΝΒΑ. Το πόσο μακριά θα μπορούσαν να φτάσουν βέβαια δεν μπορεί να το ξέρει κανείς.

AP Photo/AP Photo/Karl DeBlaker, AP Photo/David J. Phillip, Kevin Larkin, Michael Conroy