Μάλκολμ Ντιλέινι: Ένας ευτυχισμένος παίκτης!

Μεγάλωσε στη Βαλτιμόρη. Όχι στους δρόμους. Όχι σε συμμορίες της Charm City. Ήξερε καλύτερα από αυτό, γιατί οι γονείς του ήξεραν καλύτερα από αυτό. Εν αντιθέσει με τη συντριπτική πλειοψηφία των φίλων του, ο Μάλκομ Χακίμ Ντιλέινι είχε και τους δυο γονείς σπίτι (τον Βίνσεντ και την Πατρίτσια), ενώ είχε και έναν μεγαλύτερο αδελφό, τον Βίνσεντ Jr., ο οποίος ασχολήθηκε με το football.

Εκείνος περπάτησε στο δρόμο του πατέρα του: επέλεξε το μπάσκετ. Τώρα το πώς το έκανε αυτό, είναι άλλη ιστορία.

Κατ' αρχάς, για να μπορεί να πάει να συναντήσει τους φίλους του και να παίξουν μπάσκετ, έπρεπε να τελειώσει τις εργασίες για το σχολείο. Το διάβασμα. Μετά, αντάμωνε με τους κολλητούς, μεταξύ των οποίων ήταν και ο Ντόντε Γκριν. Όλο μαζί το παρεάκι είχε χαρακτηριστεί "Circle of Success".

Η άρνηση του να ενταχθεί στον... υπόκοσμο του μπάσκετ (να δεχθεί χρήματα για να παίξει ή να δουλέψει με συγκεκριμένο προπονητή που θα τον έστελνε σε συγκεκριμένα προγράμματα κολεγίων) είχε και τις συνέπειες της. Δεν είχε θέμα. Είχε αποφασίσει να χαράξει το δρόμο του και άπαξ και τράβηξε τις γραμμές, γνώριζε ότι τίποτα δεν θα ήταν εύκολο.

Τα "όχι" που μοίρασε σε μάνατζερ της περιοχής του κόστισαν τη φήμη του στα κολέγια (φυσικά και είχαν να πουν τα χειρότερα, αφού δεν είχαν λαμβάνειν κάτι από εκείνον). Παρέμεινε απτόητος και ανέθεσε τον εαυτό του... στον πατέρα του, ο οποίος διευκρίνισε ευθύς εξ αρχής πως "α ν πάτε δια άλλης οδού, απλά θα χάσετε το χρόνο σας. Όποιος τον θέλει, πρέπει να περάσει από εμένα".

Ποιος τον ήθελε; Το Virginia Tech, ξακουστό για το πρόγραμμα που έχει στο football. Ο κόουτς Σεθ Γκρίνμπεργκ ήταν το "γιατί". Επρόκειτο για έναν τύπο που όλη του τη ζωή είχε κολλημένη στην πλάτη την ταμπέλα του "αουτσάιντερ". Σαν και τον Ντιλέινι. Όταν άρχισε να οικοδομεί αυτό που έγινε "μπασκετική κουλτούρα" στο VT, όλοι γελούσαν εις βάρος του. Ο Γκρίνμπεργκ έκλεισε τα αυτιά του, συνέχισε την προσπάθεια και κέρδισε το σεβασμό όλων. Ο Ντιλέινι έγινε η προέκταση του κόουτς στο παρκέ. Μαζί, οδήγησαν τους Hokies στην επιτυχία. " Λέγαμε για πλάκα μεταξύ μας, πως ήμασταν σιαμαίοι", είχε αποκαλύψει ο προπονητής του.

Εκείνος είπε έπειτα από χρόνια πως "ήθελα να παίξω στην ACC για να αντιμετωπίσω το Duke, το UNC και το Maryland. Επειδή είμαι πολύ ανταγωνιστικός, ήθελα να παίξω εναντίον των καλύτερων. Ο κόουτς με έπεισε πως εγώ ήμουν αυτός που ήθελε. Ένιωσα πως στο Virginia Tech θα είχα την καλύτερη ευκαιρία". Παρεμπιπτόντως, νίκησε και το Duke και το Maryland. Το τελευταίο είχε ασχοληθεί με την περίπτωση του " αλλά δεν έκαναν πολύ καλή δουλειά. Για αυτό και δεν πήγα εκεί. Πίστευαν ότι και μόνο που μου έκαναν την πρόταση ήταν αρκετό. Δεν ήταν".

Η πρώτη δήλωση του Ντιλέινι, στα ΜΜΕ, ήταν μετά την ήττα της ομάδας του από το North Carolina. " Τα παρατήσαμε" είπε και άφησε τους ρεπόρτερ να αναρωτιούνται αν άκουσαν καλά. Ο ίδιος δεν μπορούσε να βάλει μπουκιά στο στόμα του, αν η δουλειά δεν γινόταν σωστά. Αποτέλεσε το παράδειγμα για όλους και εξελίχθηκε σε ένας από τους κορυφαίους γκαρντ, όπως ηγήθηκε των Hokies (σε στατιστικά και διακρίσεις), αλλά και της ACC στο σκοράρισμα.

Πήρε πτυχίο στη διαχείριση πόρων (διδάχθηκε τις μελέτες που αφορούν τον καταναλωτή, τα της κτηματομεσιτικής τέχνης), αλλά αν τον ρωτάτε ποιο ήταν το πιο ιδιαίτερο μάθημα " ήταν το women's studies. Η τάξη ήταν γεμάτη κορίτσια!". Το πιο δύσκολο "ήταν τα στατιστικά και τα οικονομικά, αλλά με βοήθησαν να καταλάβω πώς να "χτίσω" κάτι, πώς να διαχειριστώ τα χρήματα μου, πριν καν "βγάλω" ένα δολάριο".

Όταν ήλθε η ώρα να "βγάλει" δολάρια (2011), δεν βρήκε δουλειά στο ΝΒΑ. Βρήκε στην Ευρώπη και για την ακρίβεια στη γαλλική Σαλόν Σαονέ, για 130.000 δολ. (αναδείχθηκε κυπελλούχος και πρωταθλητής), με 15π., 3.1 ριμπ., 3.3 ασίστ και 1.2 κλεψ., σε 31.1'' συμμετοχής ανά αγώνα, στα 35 που μετείχε.

Ακολούθησε (2012-2013) η Μπουντιβέλνικ, όπου έπαιξε ως "δυάρι" (" δεν πιστεύω ότι με χρησιμοποίησαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, γιατί δεν είμαι μόνο σκόρερ. Βάζω πόντους, αλλά κάνω καλύτερους και τους συμπαίκτες μου"). Με την ουκρανική ομάδα έδωσε 52 ματς και 14.7π., 4.5 ριμπ., 4 ασίστ και 1.2 κλεψ. κατά μ.ο. σε 31.8'' συμμετοχής.

Το καλοκαίρι του 2013 υπέγραψε στην Μπάγερν, όπου επέστρεψε στον "άσο" "κ αι αυτός ήταν ο κύριος λόγος που δέχθηκα την προσφορά".

Γιατί σε τρία χρόνια, άλλαξε τρεις ομάδες; " Στην Ευρώπη, είναι δύσκολο για έναν νεαρό Αμερικανό να ξεκινήσει από το ύψιστο επίπεδο και να βρει ομάδα που να μην έχει οικονομικά προβλήματα. Με τον εκπρόσωπο μου συμφωνήσαμε πως κατ' αρχάς θα πρέπει να φτάσω στο υψηλότερο επίπεδο και μετά να αναζητήσω πολυετή συνεργασία. Ναι, λοιπόν, το ερχόμενο καλοκαίρι έχω στόχο ένα μεγάλο -σε διάρκεια- συμβόλαιο, με μια ομάδα που να έχει νοοτροπία νικητή και καλή οικονομική κατάσταση". Αν έχει άγχος; " Κανένα! Όσο κάνω τη δουλειά μου, θα βρίσκω εργοδότες".

Ενδεχομένως να μη χρειαστεί να ψάξει, γιατί... μια χαρά περνάει στην Μπάγερν και μια χαρά περνούν οι του Μονάχου με αυτόν στο ρόστερ τους. " Λατρεύω τον τρόπο που μου συμπεριφέρεται ο Πέσιτς. Με εμπιστεύεται και μου δίνει τα κλειδιά στην επίθεση. Με έχει εξελίξει σε ηγέτη. Πιστεύει σε όσα μπορώ να προσφέρω, στις δυνατότητες μου και ξέρει πως θα πάρω τη σωστή απόφαση. Όταν κάνω λάθη, δεν τρελαίνεται, γιατί ξέρει ότι ακόμα μαθαίνω τη θέση και γνωρίζει πως κάνω ο,τι καλύτερο μπορώ. Λατρεύω το σύστημα του. Έχουμε καλή ισορροπία και με αφήνει να πηγαίνω στο τρανζίσιον, που είναι το καλύτερο κομμάτι του παιχνιδιού μου".

Ποιο είναι το παιχνίδι του; "Προσπαθώ να καθιερωθώ ως εκ των κορυφαίων. Οι αντίπαλοι μας πάντα στέλνουν τον καλύτερο αμυντικό τους πάνω μου και πάντα με παίζουν δυνατά. Συνήθως είμαι μεγαλύτερος από αυτούς που έχω απέναντι μου" και... συνήθως κερδίζει φάουλ. Είναι στο Νο2 της σχετικής λίστας, στη φετινή Euroleague, με 6.35 ανά αγώνα (στο Νο1 είναι ο Κιθ Λάνγκφορντ, με 6.55). "Κ ανείς δεν με δίδαξε πώς να το κάνω αυτό. Μελέτησα το παιχνίδι και είδα ότι το να είσαι σκόρερ, σημαίνει πως μπορείς να βάλεις πόντους με διάφορους τρόπους. Όχι μόνο με σουτ. Δεν είμαι ο πιο αθλητικός τύπος, μπορώ όμως, και παίζω πιο έξυπνα από τους περισσότερους. Για αυτό και ξέρω πώς να φορτώνω με φάουλ τους αντιπάλους".

Τι θα γίνει με την Μπάγερν; Θα πάει στα play offs; " Ξέρουμε τι σημαίνει για την πόλη και το γερμανικό ποδόσφαιρο η Μπάγερν, αλλά είναι σαφές πως ως μέλη αυτού του τεράστιου οργανισμού, θέλουμε και εμείς να κάνουμε υπερήφανο τον κόσμο. Συν τοις άλλοις, η Εuroleague χρειάζεται νέες δυνατές ομάδες και εμείς μπορούμε να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις. Η πρόκριση στα play offs θα είναι ένα σημαντικό βήμα. Είναι αυτό που θέλω για την ομάδα".