Μια μέρα μετά τον επίπονο πρώτο αγώνα κόντρα στον Πανιώνιο για τους μικρούς τελικούς του Ελληνικού Πρωταθλήματος, οι πέντε Αμερικανοί καλαθοσφαιριστές του Άρη ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση που τους έγινε για να μιλήσουν στους μαθητές του Αμερικάνικου Κολεγίου "Ανατόλια", σχετικά με το πώς μπορούν να συνδυαστούν αρμονικά ο αθλητισμός με την εκπαίδευση.
Την εκδήλωση επιμελήθηκε το Αμερικάνικο Προξενείο της Θεσσαλονίκης, σε συνεργασία με τον Άρη και οι Αμερικανοί καλαθοσφαιριστές της ομάδας συνέβαλλαν τα μέγιστα, ώστε να στεφθεί με απόλυτη επιτυχία!

Περισσότεροι από 100 μαθητές του "Ανατόλια" περίμεναν τα ινδάλματα τους στο κλειστό γήπεδο μπάσκετ του κολεγίου και όταν τους είδαν να κάνουν την είσοδο τους στον αγωνιστικό χώρο ξέσπασαν σε χειροκροτήματα και επευφημίες. Το πανδαιμόνιο που επικρατούσε διαδέχθηκε μια απόλυτη ησυχία, όταν ο Μάικ Ουίλκινσον ζητήθηκε να μιλήσει στα μικρά παιδιά για τις εμπειρίες του ως καλαθοσφαιριστής:

"Μεγάλωσα σε μια φάρμα του Γουισκόνσιν και παίζω μπάσκετ από τεσσάρων χρονών. Μετά το κολέγιο ήρθα στον Άρη και φέτος διανύω τον δεύτερο χρόνο παρουσίας μου στην ομάδα. Ο Άρης είναι η πρώτη μου ομάδα εκτός ΗΠΑ και είμαι πολύ χαρούμενος εδώ. Ο κόσμος είναι πολύ καλός και η Θεσσαλονίκη υπέροχη. Μου αρέσει πολύ το μπάσκετ και στην Θεσσαλονίκη έχω κάνει καινούργιους φίλους. Η συμβουλή που έχω να σας δώσω είναι να δουλεύετε σκληρά με ότι καταπιάνεστε", ήταν τα λόγια του 26χρονου πάουερ φόργουορντ, ενώ ο Τζέρεμι Μάσεϊ αν και χθες ήταν σαν το θηρίο στο κλουβί επειδή δεν είχε την δυνατότητα να αγωνιστεί λόγω τραυματισμού, εντούτοις σήμερα έδειχνε ιδιαίτερα ευδιάθετος και είχε όρεξη για... αστειάκια.

"Γνωρίζετε τους Λος Άντζελες Λέικερς;", ρώτησε ο Τζέρι τους μαθητές λαμβάνοντας καταφατική απάντηση: "Ωραία! Εγώ πάντως δεν κατάγομαι από το Λος Άντζελες, αλλά από το Ντιτρόϊτ του Μίτσιγκαν", ήταν η ατάκα του Αμερικανού και όλοι όσοι βρισκόντουσαν στο κλειστό γήπεδο λύθηκαν στα γέλια: "Λατρεύω το μπάσκετ και άρχισα την ενασχόληση μου με το άθλημα σε ηλικία 10 ετών. Επαγγελματικά ασχολούμαι δύο χρόνια με το μπάσκετ και ο Άρης είναι η δεύτερη ομάδα που αγωνίζομαι μετά το τέλος της κολεγιακής μου καριέρας.

Είμαι πολύ χαρούμενος που αποτελώ μέλος αυτής της ομάδας και διασκεδάζω την παραμονή μου στην Θεσσαλονίκη, αλλά και το γεγονός ότι διαθέτουμε υπέροχους φιλάθλους"

, υποστήριξε ο Μάσεϊ, ενώ ο Κέβιν Φλέτσερ τόνισε:

"Παίζω μπάσκετ εδώ και 10 χρόνια. Κατά την διάρκεια των πανεπιστημιακών μου χρόνων δεν μου έμαθαν μόνο πώς να παίζω καλό μπάσκετ, αλλά και πώς να συμπεριφέρομαι καλά και εκτός αγωνιστικών χώρων. Αν και είμαι ψηλός μη νομίζετε ότι αυτό ήταν αρκετό για να γίνω επαγγελματίας καλαθοσφαιριστής. Έπρεπε παράλληλα να δουλέψω σκληρά για να φτάσω μέχρι εδώ. Αυτό που έχω να σας πω είναι ότι άμα είστε καλοί σε κάποιον τομέα, θα πρέπει να δουλεύετε σκληρά σε καθημερινή βάση για να πετύχετε. Τίποτα δεν γίνεται από μόνο του, αν δεν προσπαθήσετε".



Ο Τερέλ Καστλ δήλωσε: "Παίζω μπάσκετ περίπου 20 χρόνια και κατάγομαι από την Λουιζιάνα των ΗΠΑ. Επί μια 12ετία αγωνίζομαι ως επαγγελματίας καλαθοσφαιριστής. Πάντα ήθελα να αγωνιστώ στην Ευρώπη και να επισκεφθώ πολλές χώρες. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που είδα τόσα πράγματα και αυτό το οφείλω στο μπάσκετ.

Μου δόθηκε η δυνατότητα να γνωρίσω από κοντά διαφορετικές κουλτούρες και πολιτισμούς και το ότι μάθαινα συνεχώς καινούργια πράγματα με βοήθησε να γνωρίσω καλύτερα τον ίδιο μου τον εαυτό"

, υποστήριξε ο αρχηγός των "κίτρινων", ενώ ο Άλεξ Σκέιλς παρατήρησε:

"Ασχολούμαι με το μπάσκετ εδώ και 17 χρόνια. Σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα έχω κάνει πολλούς φίλους. Ο καθένας έχει τα δικά του όνειρα. Είναι καλό να έχουμε όνειρα και να κάνουμε ότι μπορούμε για να τα υλοποιήσουμε. Μπορεί να θέλετε να γίνετε μια μέρα καλαθοσφαιριστές, ή γιατροί, ή δικηγόροι… Εγώ εύχομαι να γίνετε αυτό που θέλετε, αλλά θα πρέπει να δουλέψετε για να τα καταφέρετε. Για μένα το μπάσκετ είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μου, αλλά το ότι μπόρεσα να κάνω καριέρα το οφείλω στο σχολείο. Χωρίς τα εφόδια από το σχολείο δεν μπορείς να κάνεις τίποτα".



Αμέσως μόλις οι πέντε καλαθοσφαιριστές του Άρη τελείωσαν με την ομιλία τους προς τους μαθητές, ο Τερέλ Καστλ έδωσε στον διευθυντή του "Ανατόλια", Νικόλαο Αρναούτη μια μπάλα και ένα λάβαρο της ομάδας, ενώ λίγο αργότερα κατέφθασε και ο Πρόεδρος του Αμερικάνικου κολεγίου, Ρίτσαρντ Τζάκσον. Κάθε ένας παίκτης των "κίτρινων" κρατούσε επίσης από μια σακούλα με δώρα (που περιείχε το πάνω και το κάτω μέρος της στολής τους, μια αγωνιστική πετσέτα, αλλά και ένα λάβαρο του Άρη), τις οποίες έδωσαν σε πέντε μαθητές.

Κάπου εκεί όμως είχε φθάσει η ώρα να αρχίσει το... σόου. Κατόπιν... λαϊκής απαίτησης, ο Κέβιν Φλέτσερ με τον Μάικ Ουίλκινσον πήραν μια μπάλα μπάσκετ και άρχισαν να παίζουν μονό. Άτυπος νικητής αναδείχθηκε στη σύντομη φιλική αναμέτρηση ο Φλέτσερ, μια και ο Ουίλκινσον δεν είχε... διάθεση για να παίξει σοβαρή άμυνα. Ωραία ήταν η επίδειξη, αλλά οι μικροί μαθητές είχαν... ζεσταθεί για τα καλά και είχαν όρεξη να παίξουν και αυτοί μπάσκετ.

Αγόρια και κορίτσια εναντίον Κάστλ, Ουίλκινσον, Μάσεϊ, Σκέιλς και Φλέτσερ. Οι μαθητές έβαζαν στοιχήματα μεταξύ τους ποιος θα κλέψει τη μπάλα από τα ινδάλματα τους, ενώ οι πέντε Αμερικανοί καλαθοσφαιριστές των «κίτρινων» έκαναν τα «μαγικά» τους κόλπα σε μια αναμέτρηση αλλιώτικη από τις άλλες. Το πιο αστείο περιστατικό ήταν όταν 100 περίπου παιδιά έτρεχαν από κάθε κατεύθυνση με σκοπό να πάρουν τη μπάλα από τον Σκέιλς, ο οποίος έτρεχε πάνω, κάτω στο γήπεδο με σκοπό να τα αποφύγει.

Τελικά ο Αμερικανός φόργουορντ ως καλός χειριστής της μπάλας κατάφερε να την διατηρήσει υπό την κατοχή του, ενώ το κερασάκι στην τούρτα έβαλε ο Ουίλκινσον. Σε ανύποπτο χρόνο πέρασε τη μπάλα στο πίσω μέρος της μπλούζα του και ξαφνικά άπαντες «πάγωσαν» ψάχνοντας να βρούνε που είχε πάει η μπάλα! Το σόου συνεχίστηκε για αρκετή ώρα και ολοκληρώθηκε με μερικά εντυπωσιακά καρφώματα του Φλέτσερ, καθώς και από ένα τρίποντο του καθενός.

Το πιο σημαντικό στοιχείο από την όλη εκδήλωση ήταν ότι οι μαθητές του "Ανατόλια" είχαν την ευκαιρία να δουν από κοντά τα πρότυπα τους, αλλά και οι ίδιοι οι παίκτες ευχαριστήθηκαν την παρουσία τους στο Αμερικάνικο Κολέγιο με την ψυχή τους. Είχαν έστω για μια ώρα την ευκαιρία να αποφορτιστούν από τις επαγγελματικές τους υποχρεώσεις και να δώσουν χαρά στα μικρά παιδιά. Γι’ αυτό και με το χαμόγελο μόνιμα ζωγραφισμένο στα πρόσωπα τους, δεν σταμάτησαν να υπογράφουν αυτόγραφα και να βγαίνουν φωτογραφίες για χάρη των μικρών τους θαυμαστών.