Μια μεγάλη συζήτηση, μια κουβέντα ανάμεσα σε φίλους. Ο Μίλαν Τόμιτς φιλοξενήθηκε την Πέμπτη (18/11) στην εκπομπή Show Must Go On και απάντησε σε όλες τις ερωτήσεις του Παντελή Διαμαντόπουλου, για τον Σλούκα, για τον Σπανούλη, για τον πάγκο του αγαπημένου του Ολυμπιακού, για το ΣΕΦ, για την συνύπαρξή του με Ιωαννίδη και Ίβκοβιτς, για την ατμόσφαιρα των προηγούμενων δεκαετιών, για τον Ερυθρό Αστέρα, αλλά και για το μέλλον του στην προπονητική.

Για τον Κώστα Σλούκα και αν μπορεί να γίνει ηγέτης του Ολυμπιακού: "Φυσικά και μπορεί ο Σλούκας να γίνει ο ηγέτης του Ολυμπιακού. Τι σημαίνει ηγέτης; Αυτό πρέπει να αναλύσουμε πρώτα. Ηγέτης δεν σημαίνει ότι είσαι στο γήπεδο και έχεις 20 πόντους και 10 ασίστ. Πρέπει να έχεις προσωπικότητα, να είσαι ηγέτης μέσα και έξω από το γήπεδο, να έχεις επαφή με τον προπονητή, να φαίνεται ότι υπάρχει άμεση επαφή προπονητή και ηγέτη".

Για το αν φοβάται ότι ο φετινός Ολυμπιακός μπορεί να γίνει ομάδα έδρας: "Πιστεύω ότι προτρέχουμε. Είναι το πρόγραμμα. Είναι αρχή της σεζόν ακόμα. Είναι πολλά παιχνιδια ακόμα, έχεις άλλα 24. Οι συγκυρίες είναι έτσι που δεν κέρδισε κανένα εκτός έδρας. Μην βγάζουμε όμως συμπεράσματα ότι θα είναι ομάδα έδρας. Πέρυσι ο Ολυμπιακός κέρδιζε περισσότερα εκτός έδρας. Κάθε χρονιά είναι ξεχωριστή. Δεν μπορεί να είναι καρμπόν της προηγούμενης. Ξεκινάει διαφορετικά, με διαφορετικά αποτελέσματα. Αυτή η χρονιά ξεκίνησε με κάποιες νίκες στην έδρα του και κάποιες ήττες εκτός έδρας. Πρέπει να υπάρξει αντίδραση για να μην μαζευτούν οι ήττες".

Για τον λόγο που πιστεύει πως ήταν καλό ότι ο Ολυμπιακός δεν πήρε τελικά τον Λάιτι: "Το καλοκαίρι φοβήθηκα όταν ο Ολυμπιακός πήγε να υπογράψει τον Λάιτι. Έτσι όπως είχα δει την ομάδα έλεγα ότι - για εμένα - η χημεία της ομάδας πήγε να γίνει λάθος. Ευτυχώς που δεν υπέγραψε και πήραμε τον Ντόρσεϊ. Σαν χτίσιμο της ομάδας και χημεία είναι τέλεια και όπως πρέπει να είναι μία ομάδα. Με τα αρκετά γκαρντ, με τους ψηλούς, με τα 4αρια, τα 5αρο4αρια, είναι πολύ καλά".

Για το φινάλε του Βασίλη Σπανούλη και αν είχε το τέλος που του άξιζε: "Ιστορικά, ποιος μεγάλος παίκτης έχει τελειώσει την καριέρα του με ιδανικό τρόπο; Το ιδανικό είναι να πάρει στην τελευταία χρονιά το πρωτάθλημα, το ευρωπαϊκό, έναν τίτλο. Άρα ποιος είναι ο σωστός τρόπος και για τον Βασίλη; Πιστεύω ότι κατά κάποιο τρόπο ήταν σωστό και ανώδυνο. Το ιδανικό θα ήταν να έπαιρνε ένα πρωτάθλημα.

Ο Βασίλης είχε πάντα έναν σημαντικό ρόλο στις ομάδες που έπαιξε. Άρα είναι δύσκολο και για τον ίδιο παίκτη να αλλάξει σε ένα βράδυ και να πει ότι θα έχει άλλο ρόλο. Μπορεί να λέει "ναι", αλλά μέσα του δύσκολα αποδέχεται αυτό τον ρόλο. Το ξέρει, αλλά υπάρχει μεγάλος εγωισμός στους μεγάλους παίκτες και πιστεύουν ότι μπορούν ακόμα να δώσουν πράγματα. Ήταν σωστό. Μέσα του μπορεί να ήθελε να παίξει μέχρι τα 45 αλλά πρέπει να βλέπουμε ρεαλιστικά τα πράγματα στην ζωή μας. Για τον Βασίλη πιστεύω ότι θα ήθελε η τελευταία χρονιά να συνδυαστεί με έναν τίτλο, αλλά όλο αυτό που έγινε ήταν πάρα πολύ ωραίο".

Για το πώς σταμάτησε εκείνος το μπάσκετ: "Εγώ όσο έπαιζα μπάσκετ έλεγα ότι πρέπει ένας μπασκετμπολίστας πρέπει να σταματήσει την καριέρα του όταν είναι ψηλά και ας μπορεί να παίξει κι άλλο. Καλύτερα έτσι, παρά να έχεις παραπάνω χρόνια δουλειά και να πέφτεις στα μάτια του κόσμου. Εγώ σταμάτησα στην καριέρα μου όταν έφαγα μία τάπα από έναν παίκτη με τον Απόλλωνα Πάτρας και εκείνη την στιγμή είπα "στοπ". Το αποφάσισα ΄μέσα στο γήπεδο. Είπα "τι έγινε εδω; Τρώω τάπα έτσι απλά; Τέλος". Δεν ήμουν αθλητικός, αλλά δεν έτρωγα τάπες, αλλά αυτή ήταν γερή. Όταν τελείωσε το παιχνίδι πήρα την γυναίκα μου και είπα "τέλος".

Για το κλίμα και τα επεισόδια στους αγώνες της δεκαετίας του 90' σε σχέση με σήμερα: "Όταν πήγα στον Ερυθρό Αστέρα και παίξαμε με Παρτιζάν εκτός έδρας μου είπε ο Πρόεδρος, ο Τσόσιτς, να προσέχουμε και αν αρχίσουν να πετάνε πράγματα να φύγουμε. Και είπα στον Τσόσιτς, λες να είναι χειρότερα από αυτά που έζησα ως παίκτης 20 χρόνια; Πάμε εκεί, πετάξαν κέρματα, κανένα μπουκαλάκι ούζο, αλλά τίποτα ιδιαίτερο. Και όχι συνέχεια. Φτυσίματα, τα κλασικά, ανθρώπινα (γέλια).
Στο ΟΑΚΑ, νομίζω τελικοί ήταν με Ίβκοβιτς, μας πετούσαν πέτρες γιατί είχαν κατεβάσει τα πτυσσόμενα πίσω από την μπασκέτα. Είχαν κάνει μία τρύπα στο δίχτυ και πετούσαν πέτρες σε μικρή απόσταση. Αλλά η δεκαετία του 90' ήταν διαφορετικά. Ερχόμασταν από το ΣΕΦ και περνούσε το λεωφορείο μέσα από τους οπαδούς των αντιπάλων και οι φωτοβολίδες έφευγαν και από τις δύο πλευρές και η κυκλοφορία δεν σταματούσε. Αλλά δεν πρέπει να γίνονται, αλλά ήταν μία εμπειρία που ζήσαμε όλοι".

Οι δύο ιστορίες που μοιράστηκε από την συνύπαρξή του με τον Ιωαννίδη: "Με τον Ιωαννίδη θυμάμαι ότι πριν από κάθε παιχνίδι μας έβαζε στο ξενοδοχείο και είχε πάρα πολλές προλήψεις. Ερχόταν πάντα από έναν συγκεκριμένο δρόμο. Μία φορά είχε αργήσει και είχε ένα τρακάρισμα. Είχε σταματήσει η αστυνομία την κυκλοφορία και ο Ιωαννίδης ήθελε να περάσει. Και μάλωσε με όλους για να περάσει από αυτό τον δρόμο και πέρασε από εκεί για να έρθει στο ξενοδοχείο. Μία άλλη ιστορία ηταν που ήμασταν στην Λάρισα και γυρνάγαμε με μικρό αεροπλάνο. και ένας κινητήρας πήρε φωτιά και άρχισε κάποιος να λέει ότι θα καούμε. Και ο Ιωαννίδης λέει στον πιλότο "προχώρα". Και βγήκαμε και είπαμε στον Ιωαννίδη να προχωρήσει αυτός".

Μία ιστορία που του έχει μείνει από τον Ντούσαν Ίβκοβιτς: "Με τον Ντούντα ήμασταν στην Γερμανία έχουμε μπει στο αεροπλάνο και περιμένουμε τον Κέσελ, τον Μάντζαρη, τον Πρίντεζη και τον Άντιτς. Όλοι περίμεναν αυτόν. Και πάει ο Ντούντα και λέει "κλείσε την πόρτα και φύγαμε". Θα τους άφηνε. Σου λέει είσαι μεγάλος άνθρωπος, πρέπει να υπολογίσεις τον χρόνο σου".

Για το τι θα κάνει με το μέλλον του: "Οι κεραίες είναι ανοιχτές. Υπήρξαν προτάσεις. Δεν υπάρχει κάτι στην Ελλάδα. Για να πάω κάπου πρέπει να έχω κίνητρο και να υπάρχουν βάσεις. Στην Ελλάδα δεν βλέπω καμία ομάδα από αυτές που είναι πιο κάτω από Ολυμπιακό και Παναθηναίκό να γίνει. Προς τα έξω το βλέπω. Υπήρξαν κάποιες προτάσεις, αλλά δεν ήταν κάτι που θέλω. Θέλω να κάνω το σωστό βήμα και να μην πάω σε μία ομάδα απλώς για να πάω".

Για τον λόγο που αποχώρησε από τον Ερυθρό Αστέρα: "Η πρώτη χρονιά ήταν μία πολλή επιτυχημένη χρονιά από μία χάλια χρονιά. Έπρεπε ο Αστέρας να πάει Ευρωλίγκα, γιατί μετά θα ήταν δύσκολο να επιστρέψει. Ήταν δύσκολο γιατί είχαμε καινούριους παίκτες. Είχαμε φτιάξει όμως καλή χημεία. Πάντρεψα εμπειρία με νιάτα και βγήκε κάτι πολύ ωραιο. Κάναμε το τριπλ-κράουν, ξεκινάμε να χτίσουμε την ομάδα την επόμενη χρονιά, καταλαβαίνω ότι όλοι έχουν μεγαλύτερες απαιτήσεις.

Εγώ έφυγα γιατί όταν έχεις ευθύνη σαν προπονητής - κι εγώ στην ήττα έπαιρνα πάντα πρώτος την ευθύνη - ενώ όταν κερδίζαμε το έδινα στους παίκτες. Όταν οι επιλογές δεν είναι δικές σου και όταν χάσεις δεν είναι ευθύνη δική σου, εγώ δεν μπορώ να δουλέψω έτσι. Και τις δύο σεζόν ήταν όλες οι επιλογές δικές μου, αλλά υπήρχαν παρεμβάσεις στο ποιος θα παίξει. Δεν έχω παράπονο από τον Ερυθρό Αστέρα, είναι μία καλή ομάδα. Ήθελα όμως να είμαι τίμιος. Είπα ότι θα φύγω. Είμαι ευγνώμων για την ευκαιρία που πήρα, αλλά πιστεύω ότι φεύγοντας έκανα καλό και στην ομάδα. Μπορεί να μην ταιριάζαμε στον τρόπο δουλειάς. Αν ένας τρόπος δουλειάς όμως είναι πετυχημένος γιατί να μην το συνεχίσεις; Αφού οι φιλοσοφίες μας δεν ταίριαζαν, ήταν καλύτερα για την ομάδα να υπάρξει το διαζύγιο".