O Nτιμίτρις Νίκολς δεν έχει ξαναπατήσει το πόδι του σε Final Four της Euroleague και για να συγκεντρώσει όσες περισσότερες (χρήσιμες) πληροφορίες μπορούσε, κάθισε δίπλα στον Ντάριλ Μίντλετον και τον "βομβάρδισε" με ερωτήσεις.

Η πρώτη ήταν " τι θυμάσαι περισσότερο από το πρώτο σου Final Four" με τον νυν ασίσταντ του Δημήτρη Ιτούδη και θρύλο του ευρωπαϊκού μπάσκετ να γυρίζει πίσω στο 2002, οπότε πήγε με τον Παναθηναϊκό στην Μπολόνια και έφτασε στο τέλος της διαδρομής. Ομολόγησε πως "ήταν κάτι που προσωπικό. Κάτι που ήθελα να κάνω. Είχα φτάσει στα 36-37. Ήταν κάτι που δεν μπορούν να πουν πολλοί παίκτες ότι το έχουν καταφέρει. Να πάρουν το ευρωπαϊκό, στα 37".

Τι έκανε για να προετοιμάσει το μυαλό και το σώμα του, για την πρόκληση; "Επικέντρωσα στους παίκτες που έπρεπε να "πιάσω". Προετοιμάστηκα όσο πιο δυνατά μπορούσα, φρόντισα να ξεκουραστώ και να επικεντρωθώ στο στόχο. Είναι δύσκολο, για το μυαλό σου κυρίως. Νιώθεις νευρικός. Αλλά στο τέλος της ημέρας, πρέπει να παίξεις".

Θυμάται πόσους πόντους σκόραρε; "Όχι. Αυτό που ξέρω είναι ότι έπαιξα εκπληκτικά, εναντίον της Μακάμπι. Έκανα πολύ καλό παιχνίδι. Ήξερα πως ΠΡΕΠΕΙ να "πάρουμε" το πρώτο ματς, ότι ΠΡΕΠΕΙ να πάμε στον τελικό. Κουβάλησα στην πλάτη μου την ομάδα. Ίσως... ίσως (γελάει) να έφτασα τους 17 πόντους, αλλά σε ένα Final Four δεν έχει σημασία τίποτα όσο η προσπάθεια που κάνεις να νικήσεις. Να προσπαθήσεις να φέρεις εις πέρας την αποστολή σου, χωρίς να αγχωθείς, να παίξεις όσο δυνατά μπορείς και να μην εξαρτάσαι από τον τύπο που είναι δίπλα σου".

Ο Νίκολς τον ενημέρωσε πως είναι 30 και αυτή είναι η πρώτη του φορά σε Final Four " και καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα επιστρέψω, αλλά ποια συμβουλή θα μου έδινες;", με τον Μίντλετον να αρκείται στο "να είσαι ο εαυτός σου. Να κάνεις τη δουλειά σου, να τακτοποιήσεις το ρόλο σου και να μην ανησυχήσεις για τίποτα. Έχεις εκπληκτικούς παίκτες δίπλα σου. Να επικεντρώσεις στο να κάνεις τη δουλειά σου, όσο πιο απλά μπορείς. Να μην επιχειρήσεις να γίνεις ο Superman, να κάνεις πράγματα που δεν έχεις ξανακάνει. Κάνε το παιχνίδι σου και θα είσαι καλά".

Η επόμενη ερώτηση αφορούσε... τους πανηγυρισμούς. Τι έκαναν οι "πράσινοι" τότε; Έκλαψαν; Αγκάλιασαν τη μητέρα τους; Τι έκαναν; " Η οικογένεια μου ήταν εκεί και θυμάμαι μια έκρηξη συναισθημάτων. Δεν έχω κλάψει ποτέ στη ζωή μου, αλλά ήμουν τόσο ευτυχισμένος που... δάκρυσα".