Ερωτηματικό, δουλειά σε εξέλιξη, ομάδα υπό κατασκευή. Θα μπορούσαμε να διαλέξουμε έναν από αυτούς τους τίτλους για να χαρακτηρίσουμε την Αρμάνι της φετινής σεζόν. Μετά την "μεγάλη ήττα", όπου την περσινή σεζόν δεν κατέκτησαν κανένα τίτλο, ο πιο πολυνίκης σύλλογος της Ιταλίας ξεκίνησε ένα πρότζεκτ. Η συνεργασία με τον κόουτς Λούκα Μπάνκι δεν ανανεώθηκε και τα ηνία δόθηκαν στον εξπέρ, Γιάσμιν Ρέπεσα.

* Γράφει ο coach Marco Sodini

Η κατεύθυνση πάνω στην οποία χτίστηκε η ομάδα στηρίζεται σε ένα γκρουπ παικτών-εργατών που θα πλαισιώνουν το ανερχόμενο αστέρι, τον Αλεσάντρο Τζεντίλε. Η προοπτική να αντιμετωπίσεις τα τοπ κλαμπ της Ευρώπης, χωρίς να έχει μπάτζετ όπως αυτό της ΤΣΣΚΑ, ανάγκασε την διοίκηση να σκεφτεί διαφορετικά και να επενδύσει σε παίκτες που θα μεγαλώσουν μαζί με την ομάδα μέσα στη σεζόν.

Το πρώτο πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπίσουν είναι ότι δεν πρόκειται για μία καθιερωμένη σεζόν. Το Ευρωμπάσκετ παιζόταν μέχρι τις 20 Σεπτεμβρίου και πολλοί παίκτες των πρωτοκλασάτων ομάδων βρίσκονταν στην κορυφαία διοργάνωση εθνικών ομάδων της Ευρώπης.

Αυτοί οι παίκτες έκαναν υπέρβαση τελειώνοντας μία σεζόν με έναν αριθμό αγώνων που θα μπορούσε να συγκριθεί με το πρόγραμμα του ΝΒΑ, καθώς μαζί με τα υπόλοιπα είχε και προετοιμασία για το Ευρωμπάσκετ. Αυτή η διοργάνωση είναι τοπ επιπέδου και ζητάει από τους παίκτες να δίνουν συνεχόμενα παιχνίδια σε λίγες ημέρες και μετά απ' αυτό με ελάχιστες διακοπές έπρεπε να γυρίσουν στις ομάδες, καθώς τα πρωταθλήματα ήταν έτοιμα να ξεκινήσουν.

Είναι πολύ δύσκολο για τους προπονητές να χτίσουν την ομάδα χωρίς τους ηγέτες παρόντες, ενώ είναι δύσκολο και για τους παίκτες να ενσωματωθούν στην ομάδα όντας σε καλή κατάσταση (όχι μόνο σωματικά αλλά και πνευματικά). Από τη στιγμή που η Μιλάνο άλλαξε εντελώς το ρόστερ αυτή η διαδικασία έγινε ακόμα πιο δύσκολη. Μόνο ο Τζεντίλε κι ο ειδικός στην άμυνα, Μπρούνο Τσερέλα, έμειναν από την περσινή σεζόν και ο Τζεντίλε ήταν από τους ηγέτες της Εθνικής Ιταλίας στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα.

Ήταν κρίσιμο το παιχνίδι με τον Ολυμπιακό

Ο κόουτς Ρέπεσα ήταν ξεκάθαρος όταν μιλούσε γι αυτά τα θέματα μετά την ήττα της ομάδας του στο Ιταλικό Supercup απέναντι στην Ρέτζιο Εμίλια. Τότε είχε παραπονεθεί για την αδυναμία να βρεθούν όλοι μαζί και να προπονηθούν, καθώς οι παίκτες έφταναν ενώ οι αγώνες ήταν προ των πυλών. Η αδυναμία να δουλέψουν όπως θα ήθελαν επιβράδυνε την διαδικασία να "χτιστεί" η ομάδα κι έκανε το κλαμπ να μοιάζει πιο πίσω σε σχέση με παρόμοια ρόστερ που είχαν κοινή ευρωπαϊκή εμπειρία.

Η εντός έδρας νίκη στην πρεμιέρα της Euroleague επί της Λαμποράλ Κούτσα με 78-76 ήταν έκπληξη, όμως ήταν καλή κι έκανε τους ανθρώπους της ομάδας να θεωρήσουν ότι τα πράγματα έχουν πάρει το σωστό δρόμο. Αντί να μεγαλώνουν, μετά από αυτή τη νίκη, η Μιλάνο μέτρησε συνεχόμενες ήττες μετά την πρεμιέρα. Το πιο κρίσιμο παιχνίδι ήταν αυτό απέναντι στον Ολυμπιακό κι επίσης μετά την ήττα από την Τσεντεβίτα οι εντός έδρας ήττες έγιναν δύο κι έτσι δημιουργήθηκε το κενό με τις ομάδες που βρίσκονται πλέον παραπάνω.

Ακόμα και με σκαμπανεβάσματα μέσα στη διάρκεια των ματς έχουν έναν συγκεκριμένο τρόπο παιχνιδιού. Στην πραγματικότητα αυτό είναι το κλειδί για την ομάδα του κ. Τζόρτζιο Αρμάνι. Αν αυτή τη σεζόν γίνει η έκρηξη στο κορυφαίο επίπεδο του Αλεσάντρο Τζεντίλε (αυτή τη στιγμή είναι ο πρώτος σκόρερ της Euroleague), τότε η ομάδα θα καθοδηγείται για πολλά χρόνια από αυτόν τον εξαιρετικά ταλαντούχο νεαρό. Επίσης, όλα και συχνότερα θα δείχνει ο μόνος που θα παίρνει περισσότερες αρμοδιότητες στα κρίσιμα σημεία του παιχνιδιού. Μπορεί η σωματική και η τεχνική ανωτερότητα της ομάδας να είναι επαρκής στατιστικά στην Lega A, όμως αυτά τα στατιστικά πέφτουν δραματικά όταν μιλάμε για το κορυφαίο επίπεδο.

Η Μιλάνο σουτάρει με 31% από την περιφέρεια στην Euroleague δίνοντας την ευκαιρία στους αντιπάλους της να προστατέψουν με μεγάλη προσοχή το καλάθι τους. Μόνο ο Τζένκινς και ο Μάτσβαν σουτάρουν με πάνω από 40% από το τρίποντο κι ο Μάτσβαν το κάνει με λίγες προσπάθειες (περίπου 1 ανά παιχνίδι). Η αίσθηση που αποκομίζεις βλέποντας την ομάδα κάποιες στιγμές στα παιχνίδια της Euroleague είναι πως ο Τζεντίλε παίρνει περισσότερες ευθύνες, προκειμένου να μπορέσει η ομάδα να πάρει πόντους. Δεν υπάρχουν αξιόπιστες εναλλακτικές που να έχουν φανεί σε αυτές τις πρώτες αγωνιστικές.

Οι τεχνικές αλλαγές είναι πολλές

Η αλλαγή ξεκινάει από τον κόουτς και τους νέους παίκτες που ήρθαν. Πλέον η Μιλάνο παίζει λιγότερο pick and roll σε σχέση με πέρσι και λιγότερο 1 εναντίον 1 στο low post με τον σέντερ, καθώς με τον Σαμάρντο Σάμουελς (πλέον αγωνίζεται στην Μπαρτσελόνα) είχε μεγαλύτερο πλεονέκτημα εξαιτίας της ικανότητας του να παίζει με πλάτη στο καλάθι.

Αν οι Λαφαγιέτ, Σιμόν και Τζένκινς παράγουν λιγότερο από 24 πόντους στο ιταλικό πρωτάθλημα και 22 στην Euroleague, τότε αυτό δεν είναι αρκετό για να βοηθήσει την ομάδα να ανταγωνιστεί σε υψηλό επίπεδο. Όταν συμβαίνει αυτό, όλες οι ομάδες μπορούν να ασχοληθούν με τον Τζεντίλε και να τον περιορίσουν ακόμα κι αν παίζει εξαιρετικά όπως συμβαίνει τώρα. Φυσικά η αργή είσοδο του Τσιντσιαρίνι, ο οποίος επιστρέφει μετά τον τραυματισμό που είχε στη μύτη μπορεί να βοηθήσει για να δώσει ώθηση και ένταση στην περιφερειακή γραμμή της ομάδας.

Από την άλλη πλευρά, στην περιφέρεια μετά την αποδέσμευση του Γκάνι Λαουάλ (θα παίξει στο NBDL), οι Μάτσβαν, Μπάρατς, Χούμελ και ΜακΛιν είχαν κάποιες καλές στιγμές μέχρι τώρα, όμως δεν είχαν τη συνέχεια που απαιτείται προκειμένου να διατηρηθεί η ομάδα ανάμεσα στις καλύτερες της Ευρώπης. Επιθετικά δεν δείχνουν να έχουν την συμμετοχή που θα έπρεπε στο παιχνίδι της Αρμάνι. Πολύ συχνά δημιουργούνται καταστάσεις όπου η Μιλάνο "πονάει" μέσα στο ζωγραφιστό και οι αντίπαλες ομάδες έχουν αρχίσει να το μαθαίνουν αυτό και προσπαθούν να "χτυπήσουν" εκεί όποτε έχουν την ευκαιρία.

Τα "μαγικά" χέρια του Σπανούλη

Παίρνω ως παράδειγμα το πρώτο παιχνίδι απέναντι στον Ολυμπιακό όπου ήταν ξεκάθαρη η επιλογή της ελληνικής ομάδας να επιτεθεί μέσα από το ζωγραφιστό είτε με τον Πάτρικ Γιανγκ να παίζει πλάτη, είτε σε Roll καταστάσεις που δημιουργούν τα μαγικά χέρια του Βασίλη Σπανούλη. Η αποδοτικότητα αυτής της επιλογής αποδεικνύεται από τους 34 πόντους που σημείωσαν μαζί οι Γιάνγκ και Πρίντεζης. Και σκεφτείτε ότι το σκορ ήταν χαμηλό άρα οι 34 πόντοι είναι καθοριστικοί.

Η ρακέτα δεχόταν επίθεση με μεγάλη αποτελεσματικότητα κι από τον Ντάνιελ Χάκετ εκτός από το παιχνίδι που έκανε στην περιφέρεια και στο 1 εναντίον 1. Αυτό το ξεκάθαρο πλεονέκτημα έδωσε στον Ολυμπιακό την δυνατότητα να κερδίσει ένα εκτός έδρας παιχνίδι παρότι ευστόχησε σε μόλις 5 τρίποντα από τα 20 που επιχείρησε (ο Μάντζαρης είχε 0-6).

Το γεγονός ότι μία ομάδα μπορεί να πάρει τόσους πολλούς πόντους μέσα από το ζωγραφιστό απέναντι στην Μιλάνο δίνει το στίγμα για τα πράγματα που προσπαθεί να διορθώσει ο κόουτς Ρέπεσα. Φυσικά υπάρχει και το επιθετικό θέμα, καθώς η Μιλάνο πετυχαίνει μόλις 72 πόντους στην Euroleague την ώρα που δέχεται περισσότερους από 80.

Χωρίς αυτά δεν κερδίζεις τον Ολυμπιακό

Από εκεί και πέρα, στην άμυνα υπάρχει και η άμυνα. Πολύ συχνά η Αρμάνι έχει εξαιρετικές αμυντικές στιγμές και στη συνέχιεα κάνει 3-4-5 μαζεμένα λάθη. Η συνεπής δουλειά στην άμυνα μπορεί να δημιουργήσει καταστάσεις αιφνιδιασμού, οι οποίοι δίνουν εύκολους πόντους και κάνει την επίθεση πιο αποτελεσματική. Απέναντι σε ομάδες του βεληνεκούς του Ολυμπιακού αυτά τα στοιχεία είναι υποχρεωτικά να υπάρχουν αν θες να ανταγωνιστείς.

Αν η ελληνική ομάδα βρει χώρο να πάρει εύκολους πόντους μέσα από τη ρακέτα και βγάλει τα pick and roll χωρίς την απαραίτητη πίεση τότε θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να μείνει κοντά στο σκορ. Από την άλλη πλευρά, με τους Τζεντίλε και Μάτσβαν εκτός λόγω τραυματισμών, η Αρμάνι κόντρα στην Εφές είχε σαφώς λιγότερο ταλέντο, όμως ξεκίνησε τον αγώνα με εξαιρετική αμυντική διάθεση και μεγάλη επιθετικά αποφασιστικότητα για να επιτεθεί στο αντίπαλο καλάθι. Η μπάλα κινούνταν γρηγορότερα και δίνονταν στο κατάλληλο τάιμινγκ συμπεριλαμβάνοντας όλους τους παίκτες. Φυσικά θα πρέπει να πούμε και για την εξαιρετική εμφάνιση του ΜακΛιν.

Ξαφνικά η άμυνα σταμάτησε να λειτουργεί κι αυτό είχε ως αποτέλεσμα η Εφές να τρέξει ένα 19-0 για να κλείσει το ημίχρονο στο -2, ενώ στις αρχές του δευτέρου δεκαλέπτου ήταν στο +17. Μετά, ενώ το παιχνίδι έδειχνε να πηγαίνει στην πλευρά της Εφές ήρθε μία ακόμα ιταλική αντίδραση για να εδραιώσει τη διαφορά των δύο ομάδων στο τρίτο δεκάλεπτο. Παρότι σε εκείνο το σημείο η Αρμάνι δεν σκόραρε τρίποντο.

Την ίδια στιγμή σε ένα κακό επιθετικά βράδυ ο Ολυμπιακός ήταν εκπληκτικός αμυντικά απέναντι στην Λαμποράλ Κούτσα δεχόμενος μόλις 52 πόντους. Οι Ιταλοί επιθυμούν να μείνουν μέσα στη μάχη της πρόκρισης στο ΤΟΡ 16 και το έδειξαν στα 3 τελευταία λεπτά του αγώνα με την Εφές όταν και επικράτησαν με 88-84. Ο συναισθηματικός παράγοντας έδωσε μία τεράστια νίκη την ώρα που όλοι έδιναν ώθηση στην ομάδα προκειμένου να αποφευχθούν τα λάθη και να οδηγήσουν στην ίσως καλύτερη εμφάνιση της ομάδας μέχρι τώρα.

Ερωτηματικά και ερωτήσεις

Όπως ξεκινήσαμε αυτό το blog γράφοντας για ερωτηματικά θα τελειώσουμε με ακόμα περισσότερες ερωτήσεις.

- Η εμπειρία του Σπανούλη θα είναι αρκετή για να κερδίσει την δίψα για αντίδραση μίας ομάδας που δεν είναι ακόμα έτοιμη, όμως έχει δυνατότητες;

- Θα είναι η Μιλάνο πιο έτοιμη για να αποφύγει την δύναμη του Ολυμπιακού κοντά στη ρακέτα και για να διαχειριστεί την μεγάλη γνώση του παιχνιδιού που έχουν οι Σπανούλης και Χάκετ;

- Ο Ολυμπιακός θα μπορέσει να πραγματοποιήσει ακόμα μία φοβερή αμυντική εμφάνιση ή η Μιλάνο θα μπορέσει να βρει σκορ όπως κόντρα στην Εφές;

Αυτές και πολλές ακόμα ερωτήσεις υπάρχουν, όμως το σίγουρο είναι ότι θα δούμε ένα πολύ όμορφο παιχνίδι που θα ευχαριστήσει τους φιλάθλους, τους παίκτες, τους προπονητές και όλη την μπασκετική κοινότητα, καθώς αυτό συμβαίνει όταν παλεύουν δύο μεγάλη ομάδες.

Ας συνεχίσουμε να απολαμβάνουμε το σόου!!

Devotion

* Ο Marco Sodini εργάζεται τα τελευταία 20 χρόνια ως προπονητής. Έχει υπάρξει κόουτς των εθνικών ομάδων της Ιταλίας στα τμήματα U18 και U15. Σε συλλογικό επίπεδο ήταν 2 χρόνια στην Livorno, 3 σεζόν ως βοηθός στην Βίρτους Μπολόνια, 1 χρόνο στην ουκρανική BC Kiev και μία χρονιά ως συνεργάτης του Λούκα Μπάνκι στην Αρμάνι Μιλάνο. Η περσινή σεζόν τον βρήκε στην Piacenza.