Τα καμπανάκια ηχούσαν στο Μιλγουόκι από όταν επανεκκίνησε η σεζόν στο Ορλάντο. Ο Γιάννης προσπάθησε όχι μία, αλλά δύο φορές να πει ότι κάτι δεν πάει καλά. Ο Μάικ Μπούντενχολζερ είχε στείλει και αυτός προειδοποιήσεις. Τα σημάδια ήταν εκεί. Απλώς κανείς δεν ήθελε να τα δει. Και το αποτέλεσμα ήταν καταστροφικό με τον αποκλεισμό από τους Χιτ.

Οι Μπακς έμοιαζαν στα μάτια αρκετών με υπερομάδα στην κανονική περίοδο μέχρι να έρθει η διακοπή λόγω του κορονοϊού. Πετούσαν φλόγες σε άμυνα και επίθεση. Ο Γιάννης έπαιζε πάλι σαν MVP, οι συμπαίκτες του έμοιαζαν να “κολλάνε” ιδανικά δίπλα του. Μετά ήρθε η διακοπή της σεζόν λόγω του κορονοϊού και ακολούθως η επανεκκίνηση. Και οι Μπακς έμοιαζαν πλέον με άλλη ομάδα. Ίσχυε όμως αλήθεια κάτι τέτοιο;

Το Μιλγουόκι σίγουρα ήταν ασύνδετο από την στιγμή που επανεκκίνησε η σεζόν. Τα δυνατά και τα αδύνατα σημεία του όμως ήταν πάντα ίδια. Είχαν φανεί σε κάποια παιχνίδια κόντρα στις πραγματικά καλές ομάδες της λίγκας, όταν το scouting report ήταν καλύτερο και η διαφορά στο ταλέντο δεν ήταν χαώδης.

Στο Μιλγουόκι κάποιοι έμοιαζαν εφησυχασμένοι. Οι φωνές του Γιάννη και κάποιων πιο έμπειρων παικτών όπως ο Κόρβερ έδειχναν ότι κάτι δεν πάει καλά. Αρκετοί πίστευαν ότι ο διακόπτης θα γύριζε όταν θα ξεκινούσαν τα playoffs, μέχρι που ήρθε η ήττα από τους διαλυμένους Μάτζικ στο Game 1 του πρώτου γύρου. Κάποιοι πίστεψαν ότι ο διακόπτης γύρισε μετά την άνετη νίκη του Μιλγουόκι στο Game 2 επί των Μάτζικ, ωστόσο ήταν σαφές πως αυτό δεν ίσχυε. Και μετά ήρθαν οι Χιτ. Και έβγαλαν στην φόρα όλα τα προβλήματα του Μιλγουόκι. Προβλήματα τα οποία στην πραγματικότητα έγιναν σαφή από την περσινή offseason.

Η ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΟΥ ΜΠΡΟΓΚΝΤΟΝ ΑΥΞΗΣΕ ΤΗΝ ΕΞΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ

Το καλοκαίρι οι Μπακς ήθελαν να κρατήσουν τον Μάλκολμ Μπρόγκντον. Ο ίδιος όμως ήθελε να έχει μεγαλύτερο ρόλο. Ήθελε μεγαλύτερη αναγνώριση, κάτι που το Μιλγουόκι δεν σκόπευε να του δώσει. Τότε ήταν που εμφανίστηκαν οι Πέισερς και του πρόσφεραν 85 εκατ. δολάρια για 4 χρόνια και – κυρίως – πρωταγωνιστικό ρόλο. Το μόνο που κατάφεραν να κερδίσουν οι Μπακς από αυτή την συμφωνία ήταν ένα ντραφτ πικ πρώτου γύρου και δύο μελλοντικά ντραφτ πικ δεύτερου γύρου. Οι συνέπειες δεν άργησαν να εμφανιστούν.

Πολύς κόσμος δεν είχε συνειδητοποιήσει πόσο σημαντικός ήταν ο Μάλκολμ Μπρόγκντον για τους Μπακς. Ενδεχομένως να το κατάλαβαν τώρα, βλέποντας το Μιλγουόκι να αντιμετωπίζει τεράστια προβλήματα από την εξαιρετική άμυνα των Χιτ, που έμοιαζε σε έναν βαθμό με την αντίστοιχη άμυνα των Ράπτορς που οδήγησε στον αποκλεισμό των Μπακς στους περσινούς τελικούς της Ανατολής.

Η επίδραση του Μπρόγκντον στο παιχνίδι των Μπακς ήταν τεράστια την προηγούμενη σεζόν. Το γεγονός ότι στους περσινούς τελικούς της Ανατολής κόντρα στους Ράπτορς δεν ήταν 100% υγιής λόγω τραυματισμού (είχε μείνει εκτός δράσης για σχεδόν δύο μήνες) ήταν από τους λόγους που το Μιλγουόκι δεν βρήκε απάντηση στην άμυνα του Τορόντο, χάνοντας τον δεύτερο άξονα δημιουργίας του. Αυτό όμως δεν ήταν αρκετό για το Μιλγουόκι για να καταλάβει και το ίδιο την σημασία του Μπρόγκντον.

Όποιος είχε παρακολουθήσει το περσινό Μιλγουόκι και το φετινό, καταλάβαινε ότι μπορεί ο Μπρόγκντον να ήταν ο 4ος ή και ο 5ος παίκτης στην ιεραρχία, αλλά στην πραγματικότητα ήταν ο δεύτερος σημαντικότερος παίκτης της ομάδας, για έναν πολύ απλό λόγο: Ήταν το αποκούμπι του Γιάννη, ο παίκτης που τον αποφόρτιζε στην επίθεση. Ο Μπρόγκντον ήταν – επιθετικά – ο πληρέστερος παίκτης του Μιλγουόκι, αφού μπορούσε να δημιουργήσει το δικό του σουτ, αλλά και να δημιουργήσει για τους συμπαίκτες του, ήταν εξαιρετικός σουτέρ σε Spot Up καταστάσεις και παράλληλα συμπλήρωνε όλους τους άλλους. Ήταν η “ασφάλεια” του Μιλγουόκι στις τρέλες του Μπλέντσο, ήταν αυτός που βοηθούσε να κρυφτεί το γεγονός ότι ο Μίντλετον είναι περισσότερο εκτελεστής παρά δημιουργός, αλλά και αυτός που φρόντιζε ώστε να μην χρειάζεται να τα κάνει όλα ο Γιάννης στην επίθεση.

Με τον Μπρόγκντον να αποχωρεί και να αντικαθίσταται από τον βετεράνο Γουέσλι Μάθιους – έναν 3 – and – D παίκτη δηλαδή που δε μπορεί να δημιουργήσει το δικό του σουτ – η εξάρτηση των Μπακς από τον Γιάννη έγινε ακόμα μεγαλύτερη. Το usage rate του “Greek Freak” ( μετάφραση: το ποσοστό των επιθέσεων που τρέχει μία ομάδα μέσα από έναν παίκτη όταν βρίσκεται αυτός στο παρκέ) εκτοξεύτηκε από το 31.4% στο 36.3%. Τι σήμαινε αυτό σε απλά ελληνικά; Ο Γιάννης ανέλαβε ακόμα μεγαλύτερο φορτίο στην επίθεση, έχασε ένα σημαντικό στήριγμα και είχε στο πλευρό του έναν δημιουργό λιγότερο σε μία εποχή που έχει αποδειχθεί πως συνήθως επικρατεί η ομάδα που έχει τους περισσότερους δημιουργούς στο παρκέ.

ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ ΓΙΑ... PLAN B ΣΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ

Ο Μάικ Μπουντενχόλζερ είναι ένας εξαιρετικός προπονητής, ο οποίος έχει αποδείξει ότι μπορεί να χτίσει εξαιρετικές ομάδες. Όπως ωστόσο είχε φανεί και στο πέρασμά του από τους Χοκς, τους οποίους το 2015 είχε οδηγήσει στο καλύτερο ρεκόρ στην Ανατολή αλλά αποκλείστηκε με “sweep” από τους Καβαλίερς στους Τελικούς της Ανατολής, έχει κάποιες εμμονές, που δεν τον αφήνουν να έχει ένα αποτελεσματικό Plan B, κάτι που φάνηκε (και) στην σειρά με τους Χιτ.

Η επιθετική φιλοσοφία του Μιλγουόκι ήθελε να εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τον Γιάννη σε καταστάσεις ένας εναντίον ενός και όταν κλείνεται να βρίσκει έναν ελεύθερο παίκτη στην περιφέρεια. Μόνο που αυτό το πλάνο είναι εξαιρετικά προβλέψιμο και μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ όταν ο βασικός δημιουργός είναι κακός σουτέρ και δεν έχει χώρους. Χώροι που ήταν δεδομένο ότι θα κλείσουν στα playoffs, όταν οι αντίπαλες ομάδες θα δώσουν με μεγαλύτερη ευκολία το σουτ σε παίκτες που θεωρούνται απλώς “καλοί” και όχι “εξαιρετικοί” σουτέρ. Οι Χιτ το έδειξαν αυτό, στήνοντας το γνωστό “τοίχος” στον Γιάννη και αφήνοντας χωρίς φόβο ελεύθερους στην περιφέρεια παίκτες όπως ο Μπλέντσο, ο Κόνατον, ο ΝτιΒιντζέντζο, ο Μάρβιν Γουίλιαμς. Ο Μπούντενχολζερ το είδε αυτό, αλλά δεν μπόρεσε να κάνει κάτι για να αλλάξει τα δεδομένα.

Το Μιλγουόκι ήταν στο μεγαλύτερο μέρος της σεζόν μία ομάδα που χρειαζόταν γήπεδο για να τρέξει και να σκοράρει ενώ σε σετ καταστάσεις άνοιγε το γήπεδο για τον Γιάννη. Ήταν όμως και μία ομάδα με περιορισμούς στην επίθεση. Μία ομάδα χωρίς κίνηση μακριά από τη μπάλα, που χρησιμοποίησε λιγότερο από ότι έπρεπε τον Γιάννη ως σκρινέρ σε καταστάσεις Πικ εν Ρολ, που έδωσε κάποιες μπάλες στον Ντόντε ΝτιΒιντσέντζο στην κανονική περίοδο στην προσπάθειά της να τον κάνει δημιουργό αντί για εκτελεστή, αλλά δεν τον βοήθησε να εξελιχθεί αρκετά ώστε να είναι έτοιμος στα playoffs.

ΟΙ ΕΜΜΟΝΕΣ ΣΤΗΝ ΑΜΥΝΑ

Οι Μπακς ήταν στην κανονική περίοδο η ομάδα με το καλύτερο Defensive Rating (πόντοι που δέχεται ανά 100 κατοχές) στο ΝΒΑ, επιλέγοντας ένα πλάνο ελαφρώς διαφορετικό από το άλλο: Προστάτευε με κάθε κόστος την ρακέτα, δίνοντας το σουτ από μέση και μακρινή απόσταση στους αντιπάλους. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι αντίπαλοι των Μπακς επιχειρούσαν 39.3 τρίποντα ανά αγώνα. Καμία ομάδα δεν έδινε περισσότερα τρίποντα στους αντιπάλους της.

Το συγκεκριμένο πλάνο έφερε τους Μπακς μέχρι την κορυφή του ΝΒΑ στην κανονική περίοδο. Στα playoffs βρίσκεις απέναντί σου ομάδες με περισσότερο ταλέντο και – κυρίως – ομάδες που έχουν παίκτες που τους αρέσει να παίρνουν τέτοια σουτ. Ομάδες όπως οι Χιτ δηλαδή, που είχαν πλειάδα παικτών που τους αρέσει να σουτάρουν μετά από ντρίμπλα (Ντράγκιτς, Μπάτλερ) ή απλώς να... σουτάρουν (Ρόμπινσον, Χίρο, Κράουντερ, Ναν, Ολίνικ). Όταν λοιπόν σε ομάδες όπως το Μαϊάμι επιλέγεις να δώσεις το σουτ, θα το πληρώσεις.

Οι Μπακς είχαν εμμονή στο να μαρκάρουν το Πικ εν Ρολ με άμυνα “drop”, όπου ο παίκτης που μαρκάρει τον σκρινέρ μένει πίσω, δίνοντας χώρο στον παίκτη που έχει τη μπάλα. Και αν είχε λογική να το κάνουν αυτό όταν το Πικ εν Ρολ μάρκαρε ο Λόπεζ, δεν υπήρχε λογική να το κάνουν αυτό όταν στην άμυνα εμπλεκόταν ο Γιάννης, ο Μάρβιν Γουίλιαμς ή ακόμα και ο Μπλέντσο. Από ένα σημείο και μετά απλώς παραήταν εύκολο για το Μαϊάμι να σκοράρει σημαδεύοντας σε καταστάσεις Πικ εν Ρολ το Μιλγουόκι, αλλά και με διαρκή κίνηση μακριά από τη μπάλα, αφού οι Μπακς γενικά έχουν επιλέξει να μην κάνουν αλλαγές ούτε στα σκριν μακριά από τη μπάλα.

Οι ομάδες δεν γίνεται να αλλάξουν φιλοσοφία από τη μία μέρα στην άλλη. Αν το κάνουν είναι πολύ πιθανό να διαλυθούν σε έναν αγώνα μέχρι οι παίκτες να εντρυφήσουν στις νέες αρχές που θα μπουν. Όταν όμως παίζεις όλη την σεζόν σου, όταν ο αντίπαλος έχει αποκωδικοποιήσει την άμυνά σου, τότε μάλλον έχει έρθει η ώρα για να αλλάξεις κάτι και να μην έχεις εμμονές. Οι Μπακς δεν το έκαναν και το πλήρωσαν.

ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΤΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ

Οι Μπακς βρίσκονται σε χειρότερη θέση σε σχέση με πέρυσι. Πρακτικά, έκαναν ένα βήμα πίσω, αφού πέρυσι έφτασαν μέχρι τους Τελικούς της Ανατολής, ενώ φέτος αποκλείστηκαν στον δεύτερο γύρο των playoffs και μάλιστα πιο εύκολα. Είναι λογικό να υπάρχει ανησυχία πλέον στο Μιλγουόκι για το ποιο θα είναι το μέλλον της ομάδας κι ας δήλωσε ο Γιάννης ότι δεν πρόκειται να ζητήσει ανταλλαγή.

Οι Μπακς βρίσκονται μπροστά σε σημαντικές αποφάσεις. Τα περιθώρια λάθους αρχίζουν και στενεύουν επικίνδυνα, δεν θέλει πολύ για να υπάρξει ένας μικρός πανικός και να γίνουν σπασμωδικές κινήσεις. Οι κινήσεις τους από εδώ και πέρα θα έχουν πολύ μεγάλο ενδιαφέρον.

AP Photo/Wilfredo Lee, AJ Mast