Το μπάσκετ αποτελεί μια μεταφορά στη... ζωή: Γίνονται πράγματα, δράματα και ανατροπές, τακτικές προσεγγίσεις και στρατηγικές. Αλλά, κυρίως, είναι η ήττα μεταμφιεσμένη σε αγωνία και οδύνη. Ουδείς μπορεί να νικά όλη την ώρα.

Όπως, συνέβη, με τον Νέιτ Χάφμαν. Ο Αμερικανός πρώην σέντερ της Φουενλαμπράδα, της Μακάμπι και των Raptors έφυγε σήμερα (15/10) από τη ζωή στα 40 του χρόνια , νικημένος από τον καρκίνο. Η ζωή είναι ωραία με τις αναμνήσεις και οι σκηνές με τον Χάφμαν να μεγαλουργεί με τη μεγάλη Μακάμπι στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίες θα είνα πάντα χαραγμένες στη μνήμη όλων.

Ο Τσαρλς Μπάρτον, πρώην ασίσταντ κόουτς της Μακάμπι Τελ Αβίβ και πρώτος προπονητής στον Άρη, γράφει στο Sport24.gr για τον αδικοχαμένο Χάφμαν, με τον οποίο συνεργάστηκαν στην "ομάδα του λαού". Έναν τύπο με τον "οποίο είχαμε εντελώς διαφορετικό background, ωστόσο έφτασα στο σημείο να τον αγαπήσω και να τον νιώσω σαν δικό μου άνθρωπο!".

"Ήξερα ότι θα παλέψει ως το τέλος"

"Ο Νέιτ δεν ήταν ένας ακόμα Αμερικανός που ήλθε στην Ευρώπη για να παίξει μπάσκετ. Για την ακρίβεια, ήταν ο πρώτος πραγματικά καλός σέντερ με τον οποίο δούλεψα! Ξέρεις, με τον Χάφμαν είχαμε εντελώς διαφορετικές απόψεις. Πως να το εξηγήσω... Διαφορετική κουλτούρα, διαφορετικό background... Έστω κι έτσι, έφτασα στο σημείο να τον αγαπήσω και να τον νιώσω σαν δικό μου άνθρωπο! Είναι αυτό που λένε ότι ο αθλητισμός σε φέρνει κοντά με ανθρώπους που ποτέ δεν πίστευες ότι τα ταιριάξεις. Ήταν ένας πολύ ενδιαφέρον τύπος. Δεν είχα δει ποτέ μου παίκτη σαν κι αυτόν! Απίστευτο ταλέντο και τεράστια προσόντα. Απολαύσαμε όσα έγιναν στη Μακάμπι. Ο Νέιτ αγαπούσε το παιχνίδι, έβγαζε πάθος μέσα στο γήπεδο γιατί πολύ απλά δεν μπορούσε να κάνει κάτι άλλο. Ήταν μαχητής, ήξερα ότι θα παλέψει ως το τέλος. Είχε το κουράγιο και τη δύναμη να βγει και να μιλήσει δημόσια για το πρόβλημά του. Ισχύει αυτό που λένε ότι η ζωή είναι μικρή και πρέπει να την απολαμβάνεις. Θα σου πω κάτι. Κάποια στιγμή ένας φίλος του Άρη μου έστειλε ένα μήνυμα στο Facebook για να μου θυμήσει τον τελικό Κυπέλλου με τον Παναθηναϊκό, το 2005. Ότι μας είχαν κλέψει τον τίτλο, κλπ. Ξέρεις τι του είπα; Ότι δεν πρόκειται να κάτσω να... καταστρέψω τη ζωή μου και τον εαυτό μου με το να κάθομαι και να θυμάμαι τι έγινε πριν από 15 και 20 χρόνια! Ζήστε τη ζωή σας και μην ασχολείστε με χαζά πράγματα".