Ξεκινώντας αναφέρθηκε στα τελευταία λόγια του Στιβ Τζομπς λέγοντας: "Μια από τις καλύτερες ατάκες που είχα διαβάσει ποτέ ήταν μια από τις τελευταίες φράσεις του Στιβ Τζομπς, ενός από τους μεγαλύτερους οραματιστές της σύγχρονης εποχής.

Μιλάνο, αποστολή: Στέφανος Τριαντάφυλλος

Είπε "Ουάου". Είδε κάτι που έδωσε ελπίδα σε όλους μας. Σκεφτείτε το λίγο. Στα σπορ δεν έχεις πάντα καλές ημέρες, έχεις απογοήτευση, έχεις προβλήματα. Το πως θα αντιμετωπίζεις, όμως, κρίνουν το αν θα συνεχίσεις μπροστά. Αν είσαι ο προπονητής από αυτό εξαρτάται αν θα ηγηθείς των παικτών σου και θα τους οδηγήσεις μακριά από το σκοτάδι, στο φως".

Και συνέχισε: "Ήταν μια μεγάλη μέρα για τη Μακάμπι. Σήμερα είδατε μια ομάδα που δεν είναι αυτή που έχει το μεγαλύτερο ταλέντο, αλλά ήταν η καλύτερη ομάδα. Το δείχνει το αποτέλεσμα, το δείχνει και ο τρόπος. Συγχαρητήρια και στη Ρεάλ. Δεν νομίζω ότι θα τις κερδίζαμε σε μια σειρά αγώνων. Αλλά έτσι είναι τα φάιναλ-φορ.

Παίξαμε πολύ σωστά, σαν πρωταθλητές. Το λέω με ταπεινότητα: αξίζαμε να κερδίσουμε. Είμαι περήφανους για τους παίκτες μας και την ομάδα μας. Είμαι πολύ χαρούμενος για το μήνυμα που στέλνουμε στις ομάδες και στους προπονητές: ότι μπορούν να κάνουν πολλά με λίγα. Αρκεί να το κάνουν σωστό".

Για το αν αυτή ήταν μια από τις μεγαλύτερες νίκες της καριέρας του απάντησε ότι: "Είχα πολλές νίκες ως προπονητής. Είμαι γέρος, αλλά όχι τόσο γέρος... Η σημερινή είναι μια από τις μεγαλύτερες στιγμές που έχω ζήσει. Είμαι χαρούμενος που έχω την ευκαιρία να κοουτσάρω παίκτες σαν αυτόν τον τύπο (σ.σ δείχνει τον Ράις). Αυτό είναι το μπάσκετ. Το μπάσκετ είναι ομαδικότητα, είναι να βρίσκεις καλούς παίκτες, καλούς χαρακτήρες και να συνεχίζεις".

Ακολούθως αναφέρθηκε στην επιλογή του Ράις, για την οποία τον είχαν κριτικάρει στο ξεκίνημα. "Είναι εύκολο να κριτικάρεις και να απογοητεύεσαι και να παρατάς τους ανθρώπους και τα πράγματα. Ένας φίλος μου έλεγε ότι "οι άλλοι λένε ότι θέλουν κι εμείς πρέπει να κάνουμε, αυτό που πρέπει να κάνουμε". Θεέ μου τι εμφάνιση έκανε. Ουάου. Και πάλι".

Σε ερώτηση που αφορούσε τις δηλώσεις του Μεσίνα (ότι πρέπει να αγαπάς τους παίκτες και την ομάδα σου σαν τη γυναίκα σου) το έριξε στην πλάκα λέγοντας: "Υπήρχαν προπονήσεις που δεν με αγαπούσαν πολλοί. Υπήρχαν και κάποιες στιγμές που ούτε εγώ τους αγαπούσα πολύ. Αυτό που χρειάζεται μια ομάδα είναι σεβασμός. Πολλές φορές τους στριμώχνω, αλλά το ξέρουν ότι είναι επειδή θέλω για το καλό τους. Είμαι αρκετά σκληρός με τους παίκτες, δεν πιστεύω ότι μ' αγαπούν. Ίσως να μ' αρέσουν.

Τι έρχεται πρώτα; Το αυγό ή κότα; Η χημεία ή η επιτυχία. Όταν έχεις επιτυχία, υπάρχει και αγάπη. Αλλά εγώ τους αγαπώ, επειδή ξέρω ότι είναι καλοί χαρακτήρες. Ζούμε μαζί για 10 μήνες. Δεν είναι σαν τη γυναίκα μου, αλλά τους αγαπάω".

Όσο για το μέλλον; "Την Πέμπτη παίζουμε με την Εϊλάτ στα πλέι-οφ. Δεν ξέρω ποιο είναι το πλάνο. Προσωπικά; Θέλω να πάνε καλά τα πράγματα με τη Μακάμπι. Έχω έναν όρο και η Μακάμπι έχει όρο να μ' αφήσει. Νιώθω το Τελ Αβίβ σπίτι μου και θέλω να συνεχίσω, αλλά αν δεν γίνει αυτό, νομίζω ότι θα βρω μια ομάδα να δουλέψω". Τον ρώτησαν μάλιστα αν έχει δεχτεί πρόταση από την ΤΣΣΚΑ, αλλά εκείνος απάντησε αρνητικά.

Αναφερόμενος στο τι είπε στους παίκτες του πριν το ματς, αποκάλυψε ότι "Τους είπα ότι δεν ήμαστε εδώ τυχαία, ούτε λόγω έκπληξης. Κερδίσαμε τη θέση μας εδώ. Μας βοήθησε το γεγονός ότι και στα δύο ματς ήμασταν το αουτσάιντερ και ξέραμε ότι το αβαντάζ μας θα ήταν να κρατηθούμε μες στο παιχνίδι και να ελέγξουμε τον ρυθμό. Θέλαμε να κάνουμε την άλλη ομάδα να νιώσει την πίεση. Σήμερα παίζοντας με την καλύτερη επιθετική ομάδα ξέραμε ότι πρέπει να τους σταματήσουμε. Τους είπα ότι αν τους κρατήσουμε κάτω από τους 75 πόντους θα κερδίσουμε. Δεν τους κερδίσαμε, αλλά τουλάχιστον δεν χάσαμε. Το ματς έμοιαζε με αγώνα μποξ. Σαν το ματς του Αλί με τον Φόρμαν. Στο πρώτο ημίχρονο μας έριχναν πολλές μπουνιές, αλλά στο σώμα, όχι στο πρόσωπο. Κι εμείς δεν πέφταμε. Αντίθετα στο τέλος τους ρίξαμε εμείς μια καλή στο πρόσωπο και έπεσαν νοκ-άουτ".

Ολοκληρώνοντας είπε άλλη μια προσωπική ιστορία για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. "Είμαι τυχερός που πήρα μέρος σε δύο Ολυμπιακούς Αγώνες, το 2008 που δεν τα πήγαμε καλά και το 2012 που γράψαμε ιστορία κατακτώντας μετάλλιο με τη Ρωσία. Από μικρός, λοιπόν, λάτρευα τους Ολυμπιακούς και ειδικότερα το αγώνισμα των 100 μέτρων, που ήταν το αγαπημένο μου. Όσο μεγάλωνα και άρχισα να καταλαβαίνω τα πράγματα άλλαξα άποψη όμως για τα 100 μέτρα, γιατί είναι ένας αγώνας που όλοι θυμούνται μόνο τον νικητή και όχι τον δεύτερο. Ήμουν κι εγώ δεύτερος το 2011 στη Βαρκελώνη. Αλλά διάολε αν έρθεις 2ος στα 100 μέτρα είσαι ο δεύτερος πιο γρήγορος άνθρωπος στον κόσμο. Ο δεύτερος! Ανάμεσα σε δισεκατομμύρια ανθρώπους! Κανείς όμως δεν το θυμάται. Αυτό δεν είναι δίκαιο. Ο Λάσο πέρσι ήταν 2ος. Και φέτος. Ξέρετε όμως πόσο δύσκολο είναι να παίξεις σε δύο τελικούς Ευρωλίγκας; Ξέρετε πόσο καλός πρέπει να είσαι για να παίξεις δύο συνεχόμενους τελικούς; Τον θαυμάζω για το μπάσκετ που έπαιξε η ομάδα του. Είναι πολύ καλός άνθρωπος και πολύ καλός προπονητής".