Εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες, μα εξίσου τρανοί προπονητές. Εμπνευσμένοι μέντορες για αναρίθμητους αστέρες του αμερικάνικου (και μη) μπάσκετ που εφάρμοζαν αντιστρόφως ανάλογες τακτικές και πρακτικές, την ίδια ώρα όμως δυο δημοφιλείς φιγούρες των πάγκων που εξέπεμπαν ισόποσο σεβασμό. Προς τους άλλους, αλλά και αλληλεπιδραστικά.

Ο Ντιν Σμιθ, που έφυγε από τη ζωή πριν από 7 χρόνια (7/2 του 2015), και ο 81χρονος σήμερα Μπόμπι Νάιτ υπήρξαν δύο άνθρωποι με ισχυρό χαρακτήρα, σταθερές θέσεις και αναλλοίωτες αξίες, αλλά ταυτόχρονα ανοικτοί ν' ακούν ο ένας τον άλλον και ν' ανταλλάσσουν στα κρυφά απόψεις μιλώντας επί ώρες. Να μπαίνει ο ένας στο μυαλό του άλλο και να το επηρεάζει ως ένα βαθμό.

Το Sports Illustrated αφιέρωσε ένα άρθρο του στην αυθεντικά και αιχμηρά ειλικρινή σχέση που είχαν αναπτύξει με τα χρόνια οι δύο πολυπετυχημένοι προπονητές, οι οποίοι σε παράλληλη δράση κατέκτησαν πέντε τίτλους κολεγιακού πρωταθλήματος, 16 παρουσίες σε Final Four και συνολικά κέρδισαν περισσότερους από 1.800 αγώνες. Ο ένας συνδέοντας την πορεία του με το Νορθ Καρολάινα (που έδωσε στο ΝΒΑ τον Μάικλ Τζόρνταν) και ο άλλος δουλεύοντας επί 29 χρόνια (1971-2000) στο Ιντιάνα.

Όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά στο άρθρο, Σμιθ και Νάιτ ήταν στενοί φίλοι που περνούσαν ώρες μαζί. Εξ αποστάσεως ή εκ του σύνεγγυς. Όπως χαρακτηριστικά γράφει ο Τζον Βερτχάιμ "τηλεφωνούσαν ο ένας στον άλλον - άλλοτε για να μιλήσουν για μπάσκετ κι άλλοτε για να μιλήσουν για τη ζωή. Θα επισκέπτονταν ο ένας τον άλλον. Θα έπαιζαν γκολφ μαζί. Και συχνά, αντάλλασσαν μεγάλα, χειρόγραφα γράμματα". Η επικοινωνία τους ξεπερνούσε τα στενά όρια των παρκέ, ήταν στενοί φίλοι.

"Μαζί δημιούργησαν μια από τις βαθύτερες -και πιο απίθανες- φιλίες του κολεγιακού μπάσκετ", επισημαίνεται επίσης, με τον συντάκτη να εστιάζει στην κοινή (κοινωνική και όχι γεωγραφική) καταγωγή τους που τους ένωνε από την αρχή της γνωριμίας τους. Μια γνωριμία που είχε αναμφίβολα σημείο αναφοράς τον Μάικλ Τζόρνταν, μιας και από τον έναν "πλάστηκε" στους Ταρ Χιλς και με τον άλλον κέρδισε το πρώτο χρυσό ολυμπιακό μετάλλιό του (Λος Άντζελες 1984), αλλά δεν ήταν το μοναδικό.