Όνομα: Μπράιαν Φιτζπάτρικ

Ύψος: 2.05

Ηλικία: 25

Θέση: Πάουερ-φόργουορντ/σέντερ

Οι περισσότεροι αθλητές μεγαλώνουν με μια μπάλα στα χέρια. Η ιστορία του Μπράιαν Φιτζπάτρικ είναι όμως αρκετά διαφορετική, διότι αυτός αντί για μπάλα μεγάλωσε με μια βαλίτσα στο χέρι. Λόγω της δουλειάς του πατέρα του (οφθαλμίατρος) η οικογένεια Φιτζπάτρικ αναγκαζόταν να μετακομίζει διαρκώς και έτσι πριν καλά καλά πάει στη δεύτερη τάξη του δημοτικού είχε μετακομίσει από το Μπεθπέιτζ της Νέα Υόρκης, στην Πενσιλβάνια, στο Χιούστον ακόμη και στη Σαουδική Αραβία.

Αυτό, βέβαια, δεν τον εμπόδισε να ασχοληθεί με το αγαπημένο του άθλημα, το μπάσκετ, το οποίο κέρδισε την άτυπη μάχη με την κολύμβηση, αλλά και τον στίβο. Ακόμη και σε γυμνασιακό επίπεδο είχε πάρει μέρος σε περιφερειακούς αγώνες στα 400 μέτρα, με πολύ καλές μάλιστα επιδόσεις. Το μπάσκετ, βέβαια, ήταν το κισμέτ του: η μεταξύ τους σχέση ξεκίνησε όταν πήγαινε στο νηπιαγωγείο (ο πατέρας του έπαιζε μπάσκετ στο γυμνάσιο), με τον ίδιο να λέει: "ότι το μπάσκετ είναι σίγουρα πιο διασκεδαστικό από το κολύμπι".

Η οικογένεια Φιτζπάτρικ ήταν άκρως αθλητική, με τα πέντε παιδιά να καταλήγουν στα σπορ, στο μπάσκετ, αλλά και στο ποδόσφαιρο, όπως η μεγάλη του αδερφή Αλάνα.

Ο μικρός Μπράιαν φοίτησε στο γυμνάσιο Εξέιβιερ και στο Νόρθφιλντ Μάουντ Χέρμον, όπου κέρδισε και δάφνες all-star στην περιφέρεια αλλά και τρεις τίτλους. Αποφοίτησε ως αρχηγός της ομάδας, κατακτώντας παράλληλα έναν ακόμη τίτλο που τον συνόδευε και στα κολεγιακά του χρόνια: του εξαιρετικού αθλητή-μαθητή, που εν συνεχεία έγινε αθλητή-φοιτητή.

Ακριβώς! Ήταν τόσο καλός μαθητής που πήρε δύο πτυχία (Ιστορία και Ψυχολογία), παραδίδοντας μάλιστα μαθήματα σε συμφοιτητές του ο ίδιος κατά τη διάρκεια της τελευταίας του χρονιά.

Η συνέπεια δεν ήταν χαρακτηριστικό του μόνο στη βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου, αλλά και στο γήπεδο, καθώς θεωρείται ένας παίκτης που δουλεύει πολύ σκληρά, βγάζει ενέργεια και παλεύει για κάθε φάση, κάνοντας ακριβώς αυτό που του ζητάει ο προπονητής του. Για αυτό και στο Μπάκνελ ειχε αρχικά τον άτυπο ρόλο του να προσποιείται τον "καλό ψηλό" της αντίπαλης ομάδας.

Κι αυτό γιατί ο ίδιος δεν είχε δικαίωμα συμμετοχής από την πρώτη του χρονιά στους "Μπάισονς", καθώς πήρε μεταγραφή από άλλο κολέγιο και συγκεκριμένα αυτό της Πενσιλβάνια. Το U-Penn ήταν η πρώτη του επιλογή, ωστόσο, τα πράγματα δεν πήγαν κατ' ευχή στην πρώτη του χρονιά: ο ίδιος έπαιζε λίγο (9 λεπτά) και ο προπονητής που τον επέλεξε, ο Γκλεν Μίλερ, απολύθηκε μόλις εφτά ματς μετά την έναρξη της σεζόν.

Ο Φιτζπάτρικ δεν ήταν ευχαριστημένος και έτσι έγινε ανταλλαγή στο Μπάκνελ, ένα πανεπιστήμιο που έχει επίσης πολύ καλή φήμη σε ακαδημαϊκό επίπεδο, έστω κι αν γνώριζε πως για ένα χρόνο θα φοράει την "κόκκινη φανέλα", που δεν θα του επέτρεπε να αγωνίζεται.

Αυτό, φυσικά, δεν τον εμπόδιζε να δίνει σε κάθε προπόνηση τον καλύτερο του εαυτό, έστω κι αν χρειαζόταν να παριστάνει έναν αντίπαλο. Τη σεζόν 2011-12 όταν είχε το δικαίωμα να αγωνιστεί ερχόταν από τον πάγκο και σε 12 λεπ΄τα είχε 3.9 πόντους και 3.4 ριμπάουντ, κάνοντας θραύση στα επιθετικά ριμπάουντ. Ουσιαστικά "ξεπετάχτηκε" την τελευταία του χρονιά (πέρσι) όταν είχε 9.3 πόντους και 5.1 ριμπάουντ σε 24 λεπτά συμμετοχής, σουτάροντας με 59% εντός πεδιάς και 72% στις βολές.

Στο Μπάκνελ αγωνιζόταν κυρίως στο "5", αλλά όχι με τον τυπικό ρόλο. Το "καλό" του παιχνίδι ήταν να παίξει με πρόσωπο τον αντίπαλο σέντερ και να τον κερδίσει κυρίως με κίνηση στο αριστερό του χέρι (αριστερόχειρας γαρ). Παράλληλα κέρδιζε αρκετούς πόντους από την ταχύτητα του (τρέχει ακατάπαυστα το γήπεδο), αλλά και τα επιθετικά ριμπάουντ τα οποία διεκδικεί με περίσσιο ζήλο.

Όσο για τις ασχολίες του; Ο χρόνος για εξόδους και διασκέδαση στο κολέγιο ήταν περιορισμένος, αλλά αυτό δεν φαινόταν να τον ενοχλεί, από τη στιγμή που "αν σ' αρέσει το κάνεις με ευχαρίστηση". Πέρα από την ζωή του... φοιτητή, αυτό που έλειψε ήταν το σπίτι του, αλλά και η οικογένεια του την οποία δεν είχε τη δυνατότητα να βλέπει συχνά. Άλλωστε κι οι γονείς του όπως περιγράφει "ήταν δύσκολο να έρθουν εδώ, αφού και τα πέντε παιδιά τους είναι αθλητές, που να πρωτοπάνε";

Του αρέσει πολύ η μουσική και πριν τα ματς κάθεται για ώρα στα αποδυτήρια με τα ακουστικά στ' αυτιά. Όχι μόνο για ακούσει τα αγαπημένα του συγκροτήματα (Goo Goo Dolls και U2), ή την κρυφή του αγάπη (την μουσική κάντρι), αλλά και διάσημες ομιλίες παρακίνησης, όπως για παράδειγμα ο περίφημος λόγος του Αλ Πατσίνο στο Any Given Sunday.

Πέρα από την αγάπη του για την κάντρι, εξίσου κρυφός ήταν και ο πόθος του για την Kate Upton, τη διάσημη που θα ήθελε να βγει ραντεβού. Επειδή η Κρήτη πέφτει μακριά όμως για την Upton, o Μπιλ Φιτζπάτρικ θα στρέψει και πάλι την προσοχή του στο αγαπημένη του μπάσκετ, δίνοντας την υπόσχεση ότι θα κάνει τα πιο δυνατά σκριν και θα τρέξει πιο πολύ από κάθε άλλο παίκτη στο γήπεδο. Και το μεγαλύτερο λάθος που θα κάνει κάποιος είναι να αμφισβητήσει τη συνέπεια και την εργατικότητα του ψηλού από το Μπάκνελ που όταν βάζει κάτι στο μυαλό του το καταφέρνει. Για αυτό έπαιξε εξάλλου μπάσκετ: διότι ο προπονητής του στο γυμνάσιο του είχε πει ότι δεν μπορεί να παίξει σε κολέγιο πρώτης κατηγορίας.

Ποιος είχε δίκιο τελικά coach;