Το λέω αυτό γιατί την προηγούμενη φορά που σας έγραψα, μέσα σε λίγες ώρες ολόκληρο το blog είχε μεταφραστεί στα αγγλικά και βρισκόταν σε site οπαδών των Ρόκετς. Προφανώς, κάποιος θεότρελος Ελληνοαμερικανός είχε αυτή την ιδέα και όταν το είδα γραμμένο στα αγγλικά, ομολογώ ότι μου προκάλεσε τεράστια εντύπωση και έπαθα την πλάκα της ζωής μου!

Είναι πολύ σημαντικό εξάλλου το γεγονός ότι σε όποια πόλη πηγαίνουμε με τους Ρόκετς με πλησιάζουν Ελληνες και μου δείχνουν την αγάπη τους. Οταν βρίσκεσαι τόσο μακριά από την πατρίδα σου, είναι πραγματικά σπουδαίο να σου συμβαίνει κάτι τέτοιο και ειλικρινά θέλω να στείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους τους συμπατριώτες μας που ζουν στις ΗΠΑ και είναι φίλοι του μπάσκετ.

Οπως θα ξέρετε, αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε στο Λος Αντζελες για τον αγώνα με τους Λέικερς και είμαι βέβαιος ότι το πρώτο πράγμα που θα θέλατε να σχολιάσω είναι οι εξωπραγματικές εμφανίσεις του Κόμπι Μπράιαντ! Οπως το λέω: Εξωπραγματικές!

Και με τους 81 πόντους εναντίον των Τορόντο Ράπτορς και φέτος με τις τέσσερις συνεχόμενες 50άρες και βάλε, ο Κόμπι γράφει τη δική του Ιστορία στο επαγγελματικό μπάσκετ. Ο παίκτης αυτός δεν σταματιέται με προσωπική, αλλά μόνο με ομαδική άμυνα. Στο ΝΒΑ, όμως, είθισται το "ένας εναντίον ενός" και για αυτό τον βλέπουμε να πετυχαίνει 65 πόντους σε έναν αγώνα.

Ο ντόρος που έχει δημιουργηθεί γύρω από το όνομά του θα έλεγα ότι είναι απολύτως φυσιολογικός, γιατί πραγματικά αξίζει να τον μνημονεύουν όλα τα ΜΜΕ στα ρεπορτάζ τους και οι φίλοι του μπάσκετ στις συζητήσεις τους. Μόνο ένα πράγμα δεν μου αρέσει.

Οι συγκρίσεις με τον Μάικλ Τζόρνταν, οι οποίες είναι βέβαια αναπόφευκτες λόγω των ρεκόρ που καταρρίπτει κάθε χρόνο ο Κόμπι. Τζόρνταν δεν θα ξαναβγεί ποτέ. Μπορεί ο Κόμπι να είναι ό,τι πιο κοντινό υπάρχει, ωστόσο κάθε παίκτης έχει τη μοναδικότητά του και οι συγκρίσεις είναι αδόκιμες...

Ας αφήσουμε, όμως, αυτό το θέμα και ας μείνουμε στην ομάδα μας. Οπου να 'ναι, τελειώνει η κανονική περίοδος και ο στόχος μας είναι να ξεπεράσουμε τους Γιούτα Τζαζ, ώστε να έχουμε εμείς το πλεονέκτημα της έδρας στα πλέι οφ.

Οσο η σεζόν φτάνει προς το τέλος, δεν υπάρχουν εύκολοι αγώνες, γιατί από τη μια οι αντίπαλοι θέλουν να πετύχουν όσο το δυνατόν περισσότερες νίκες για να κατακτήσουν το καλύτερο ρεκόρ και από την άλλη οι παίκτες των ομάδων που δεν προλαβαίνουν τα πλέι οφ τα δίνουν όλα για να μπορέσουν να υπογράψουν καλύτερα συμβόλαια το καλοκαίρι.

Για αυτό κάθε ματς είναι τελικός και μετά τη νίκη επί των Κλίπερς θα προσπαθήσουμε να κάνουμε το ίδιο και με τους Λέικερς.

Μου φαίνεται απίστευτο το πόσο γρήγορα η χρονιά φτάνει προς το τέλος της. Ισως να φταίει το πολύ φορτωμένο πρόγραμμα, τα συνεχή ταξίδια και οι αγώνες. Αν το καλοσκεφτεί κανείς, τώρα αρχίζουν τα ωραία και εννοώ τα πλέι οφ, όπου κρίνονται οι στόχοι των ομάδων και εμείς θα προσπαθήσουμε να εμφανιστούμε όσο το δυνατό πιο δυνατοί για να ευχαριστήσουμε τους φιλάθλους μας.

Τώρα, που το θυμήθηκα, είναι πολύ ευχάριστο το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός, η πρώην ομάδα μου, επελέγη για να δώσει φιλικούς αγώνες με τους Χιούστον Ρόκετς και τους Σαν Αντόνιο Σπερς το διήμερο 11-13 Οκτωβρίου. Ο Παναθηναϊκός άξιζε αυτή τη διάκριση και νομίζω ότι ήταν αδικία για το ελληνικό μπάσκετ που η Αθήνα δεν συμπεριλήφθηκε στη λίστα των πόλεων, που φιλοξένησαν ομάδες του ΝΒΑ τον περασμένο Οκτώβριο.

Στην Ελλάδα υπάρχουν ομάδες με Ιστορία και σοβαρή οργάνωση. Και ο Παναθηναϊκός πρέπει να παίζει με ομάδες του ΝΒΑ και ο Ολυμπιακός, γιατί όχι και ο Αρης. Αυτή είναι η γνώμη μου και δεν νομίζω να έχει κανείς αντίρρηση. Το ΝΒΑ πρέπει να κάνει στάση και στην Ελλάδα!

Λοιπόν, αυτά προς το παρόν. Για άλλη μια φορά θέλω να σας ευχαριστήσω για τα mail σας ([email protected]), τα οποία μου φτιάχνουν το κέφι και μου κρατούν συντροφιά. Να είστε όλοι καλά! Θα τα ξαναπούμε πολύ σύντομα...

Βασίλης.