O συγχωρεμένος ο Τζίμης Πανούσης, για να πικάρει κάποτε τον άσπονδο εχθρό του, είχε πει πως «η εισβολή των Τούρκων έγινε μόνο και μόνο για να δίνει συναυλίες στην πράσινη γραμμή ο Νταλάρας»!

Μάρτυς μου ο Θεός, αλλά κι εγώ πιστεύω πια πως οι τελικοί του ΝΒΑ γίνονται για να κλαίνε οι πρωταθλητές, πολλώ δε μάλλον οι σούπερ σταρς και οι MVPs!

Πλάνταξε στο κλάμα στις 20 Ιουλίου του 2020 ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, βαλάντωσε τα ξημερώματα ο Στεφ Κάρι στο TD Garden της Βοστώνης και είναι προφανές πως η Ιστορία δεν γράφεται πια με μολύβι πάνω στο χαρτί, αλλά με δάκρυα που ρέουν από τις παρειές των παικτών!

Απλώς σε αντίθεση με τον Γιάννη, που σήκωνε το δάχτυλο και το βλέμμα του προς τον ουρανό, ο Στεφ είχε δίπλα του τον δικό του πατέρα και χώθηκε στην αγκαλιά του για να κλάψουν παρέα...

Μια καινούργια Ιλιάδα, μετά από κάθε Οδύσσεια

Δεν τα γράφω όλα αυτά με την παραμικρή δόση ειρωνείας, τουναντίον με το δάκρυ να πέφτει κορόμηλο κόντεψα να αναλυθώ κι εγώ σε λυγμούς!

Στην πραγματικότητα αυτό είναι το νόημα του αθλητισμού: να υποφέρεις, να επιμένεις, να υπομένεις, να θριαμβεύεις ή να σπας τα μούτρα σου, να το ξαναπαίρνεις από την αρχή και μετά το τέλος της κάθε Οδύσσειας, να αρχίζεις μια καινούργια Ιλιάδα, όπως είχε πει κάποτε ο Νίκος Φώσκολος...

Τα σπορ δεν παράγουν μονάχα λεφτά και πρωταθλήματα: πρωτίστως γεννούν εικόνες, συγκινήσεις και συναισθήματα, ρε γαμώ το!

Το "κλάψε, κλάψε" του Γιαννάκη και το "ο Μουρούζης κλαίει"

Κάποτε στην Ελλάδα ήταν πολύ δημοφιλές το σύνθημα «ο Μουρούζης κλαίει» και αργότερα βρέθηκε στο επίκεντρο το «κλάψε, κλάψε» που φώναζαν οι οπαδοί των ομάδων στις οποίες αγωνιζόταν ο Παναγιώτης Γιαννάκης...

Και τα δυο συνθήματα ενείχαν ειρωνεία, αλλά διάβολε, οι δακρυγόνοι αδένες έχουν πάντοτε την τιμητική τους στα γήπεδα και όταν οι στάλες των δακρύων μπερδεύονται με αυτές του ιδρώτα, τότε το κοκτέιλ είναι εκρηκτικό.

Κάπου εκεί, στα δάκρυα και στον ιδρώτα ανακατεύεται και η σαμπάνια των επινικίων, μαζί με τα κομφετί, οπότε φτιάχνεται καθ’ ολοκληρίαν το σκηνικό της μαγικής βραδιάς...

Ούτως ή άλλως με το που έληξε ο αγώνας, ο Κάρι θα αιχμαλώτιζε τα βλέμματα των θεατών και θα μαγνήτιζε τα πλάνα του σκηνοθέτη της τηλεοπτικής μετάδοσης...

Σαν σε περιφορά Επιταφίου!

Άλλος στη θέση του θα ξεσάλωνε στους πανηγυρισμούς και θα τα έκανε λίμπα, αλλά ελόγου του είδε-και δεν εμπόδισε- να εκκρίνονται τα διθυραμβικά δάκρυα του...

Φορούσε κιόλας μοβ παπούτσια και μολονότι οι Γουόριορς είχαν κατακτήσει τον έβδομο τίτλο τους (και τον τέταρτο σε έξι τελικούς τα τελευταία οκτώ χρόνια) η εικόνα έμοιαζε βγαλμένη από την περιφορά του Επιταφίου!

Αστειεύομαι και υπερβάλλω, αλλά όσο το σκέπτομαι, τόσο θαρρώ πως αυτή η πλάκα δεν απέχει από την πραγματικότητα...

Κανένα πρωτάθλημα δεν χαρίζεται, κανένα δεν απονέμεται αριστίνδην, κανένα δεν είναι απλό και εύκολο...

Για όλες αυτές τις επιχειρήσεις και σε κάθε τέτοιο «Championship Run» θα ισχύει αυτό που είπε ο Γουίνστον Τσόρτσιλ στον ιστορικό ρόλο τον οποίο εκφώνησε από του βήματος της Βουλής των Κοινοτήτων, στις 13 Μαΐου του 1940 όταν ανακοίνωσε την είσοδο της Αγγλίας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο...

Αίμα, κόπος, δάκρυα και ιδρώτας

«I have nothing to offer but blood, toil, tears and sweat», που σε απλά ελληνικά σημαίνει πως «δεν έχω τίποτε άλλο να σας προσφέρω παρά αίμα, κόπο, δάκρυα και ιδρώτα»!

Αυτά πρόσφερε και στους Γουόριορς ο Στιβ Κερ, αυτά καταθέτουν με όλη τους την ψυχή εδώ και οκτώ χρόνια "οι τρεις καμπαλέρος στο ίδιο το μέρος": ο Στεφ Κάρι, ο Κλέι Τόμπσον και ο Ντρέιμοντ Γκριν, οι "Big Three" που έγιναν οι τελευταίοι αυτοκράτορες του ΝΒΑ...

Μιας και, κατά την προσφιλή συνήθεια μου, χρησιμοποίησα ήδη τρία τσιτάτα, θα προσθέσω και ένα τέταρτο που κολλάει γάντι στην περίσταση των Dubs...

Οι Καλιφορνέζοι που βρέθηκαν εκτός νυμφώνος τις προηγούμενες δυο σεζόν και μάλιστα πρόπερσι κατάντησαν το... ανέκδοτο της λίγκας (με ρεκόρ 15-5) αξιώθηκαν να επιστρέψουν μετά από μια τετραετία στο θρόνο κραδαίνοντας όχι μοναχά το ιερό δισκοπότηρο, αλλά και μια ταμπέλα που γράφει "Redeem Team"!

Αυτό που (δεν) είπε ο Γκάντι

Έγιναν κι ελόγου τους η ομάδα της εξιλέωσης, της εκδίκησης προς τους αυτούς τους και προς την περιρρέουσα λοιδορία, ώστε να επιβεβαιώσουν με πανηγυρικό τρόπο αυτό που πιστώνεται στον Μαχάτμα Γκάντι, αλλά νεότερες έρευνες απέδειξαν ότι πρόκειται για ένα πλαστό ανάλεκτο...

"Πρώτα σε αγνοούν, μετά σε κοροϊδεύουν, μετά σε πολεμούν, μετά τους νικάς"!

Οι Γουόριορς πέρασαν απ’ όλες αυτές τις φάσεις μετά τους χαμένους τελικούς του 2019 (κόντρα στους Ράπτορς), που στιγματίσθηκαν κιόλας από τον πρώτο (εκ των δυο) φρικαλέο τραυματισμό του Κλέι Τόμπσον, ο οποίος έμεινε στα πιτς επί 941 ημέρες...

Και τους αγνόησαν και τους κορόιδεψαν και τους πολέμησαν και κατόπιν όλων αυτών ανασηκώθηκαν μέσα από τη ρωγμή του χρόνου και νίκησαν!

Έβγαλε βρόμα η Ιστορία ότι ξοφλήσαμε!

Αυτό είναι στ’ αλήθεια ένα πολύ όμορφο παραμύθι με happy end και μάλιστα μέσα στα αποδυτήρια οι εστεμμένοι της εφετινής σεζόν, αντί να αυτοσαρκάζονται τραγουδώντας το υβριστικό σύνθημα με το οποίο έλουζαν οι Βοστωνέζοι τον Ντρέιμοντ Γκριν, θα μπορούσαν κάλλιστα να πουν κάτι από (να’ τον πάλι στο προσκήνιο) Νταλάρα

Έβγαλε βρόμα η Ιστορία ότι ξοφλήσαμε!

Βρόμες, ανυπόστατες φήμες, fake news, καθόσον οι Γουόριορς όχι μονάχα δεν ξόφλησαν, αλλά η αυτοκρατορία τους αντεπιτίθεται και μάλιστα τώρα διαβάζω ότι προτού καν κατακάτσει ο χθεσινός κουρνιαχτός, θεωρούνται ήδη ως το πρώτο φαβορί για το repeat στην επόμενη σεζόν, μπροστά, λέει, από τους Σέλτικς και τους Νετς!

Συγγνώμη για την άμυνα, Σέλτικς!

Γελώ τώρα που το γράφω αυτό, αλλά το τραγούδι (σε στίχους Κώστα Τριπολίτη και μουσική Θάνου Μικρούτσικου) περιλαμβάνεται σε ένα άλμπουμ που κυκλοφόρησε το 1992 με έναν κατά το μάλλον ή ήττον αθλητικό τίτλο...

Συγνώμη για την άμυνα!

Ταμάμ ταιριάζει στην περίσταση αυτός ο τίτλος, διότι και στους τέσσερις τελικούς στους οποίους επικράτησαν οι Γουόριορς δέχθηκαν 88, 97, 94 και 90 πόντους αντιστοίχως, ξεχαρβαλώνοντας την επιθετική λειτουργία των Σέλτικς.

Παρεμπιπτόντως οι Βοστωνέζοι μόστραραν την κορυφαία άμυνα στην εφετινή σεζόν του ΝΒΑ και οι Γουόριορς την τρίτη καλύτερη, μετά και από αυτή των Μάβερικς.

Στο τέλος της ημέρας αποδείχθηκε ότι η καλή άμυνα, χάνει από μια καλούτσικη επίθεση!

Μ’ αυτά κ’ εκείνα οι Σέλτικς συνεχίζουν την ενοχλητική συγκατοίκηση στο ρετιρέ με τους ακατονόμαστους από το Λος Αντζελες, οι Γουόριορς προσπέρασαν τους Μπουλς, ο Γκρεγκ Πόποβιτς και προσεχώς ο Μπιλ Ράσελ νιώθουν πια στο σβέρκο τους την καυτή ανάσα του επελαύνοντος Στιβ Κερ και ο Στεφ Κάρι κλαίει!

Κλαίει για τον θρίαμβο της ομάδας του, για τον εαυτό του, αλλά κλαίει και για τον ετεροθαλή αδερφό του, που κάνει κιόλας ρίμα, καθόσον τον λένε Κλέι!

Αυτό που δεν έτυχε, αλλά πέτυχε

Είτε πετύχουν το back-to-back, είτε καταφέρουν το three-peat, είτε δεν κατακτήσουν άλλον τίτλο, η Ιστορία και η Μυθολογία έχουν αφήσει ένα πολύ μεγάλο δωμάτιο για να παρκάρουν τη δόξα, την αίγλη και την κληρονομιά τους οι λεγάμενοι.

Πέρα από τα επτά πρωταθλήματα, τους πέντε τίτλους MVP και τα ρεκόρ τους, οι Γουόριορς θα μνημονεύονται εις τους αιώνας των αιώνων για το πώς και πόσο πολύ άλλαξαν το παιχνίδι από το 2014 και εντεύθεν...

Το άλλαξαν δραματικά, το εξέλιξαν, το οδήγησαν σε άλλες σφαίρες και εκτός από αποτελεσματικό και θριαμβευτικό, το κατέστησαν επίσης ψυχαγωγικό και διασκεδαστικό.

Διέπραξαν και κάτι ακόμη, κάτι που δεν έτυχε, αλλά πέτυχε: λάνσαραν, υποστήριξαν και καθιέρωσαν ως θυρεό τους ένα παιχνίδι που είναι καθ’ όλα επαναστατικό, νεωτεριστικό, ρηξικέλευθο και εντέλε

Με το smallball, με τις αλλαγές στα σκριν, με το passing game, με τις τέλειες αποστάσεις, με τη διανομή των ρόλων, με την αέναη ροή της μπάλας και των παικτών στην επίθεση motion, την οποία όταν κρίνεται απαραίτητο (όπως συνέβη στη σειρά των τελικών) αφήνουν σε δεύτερο πλάνο για να χρησιμοποιήσουν ως πολιορκητικό κριό το παραδοσιακό pickn’ roll και δεν συμμαζεύεται...

To παιχνίδι τους είναι multiculti, αλλά επ’ ουδενί καταντάει σε λίθους, πλίνθους, κεράμους ατάκτως ερριμμένους!

Οι επαναστάτες με αιτία, ο Ντιν, ο Πρίσλεϊ και ο Κάρι

Δεδομένου ότι ίσως έχουν εξαντληθεί τα περιθώρια των (νέων) ανακαλύψεων και τίποτε δεν προέρχεται από παρθενογένεση ο Κέρ λάνσαρε ένα στιλ παιχνιδιού που συνδυάζει στοιχεία από διάφορες τεχνοτροπίες οι οποίες δοκιμάσθηκαν στο παρελθόν και είναι ολοκληρωτικό και κυριαρχικό.

Επαναστάτες, λοιπόν...

Επαναστάτες, αλλά με αιτία, όχι «Rebels Withouta Cause», όπως τιτλοφορούνταν η εμβληματική ταινία του 1955 με τον Τζέιμς Ντιν...

Ο ηθοποιός που έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 24 ετών, λίγες εβδομάδες μετά την ολοκλήρωση των γυρισμάτων του φιλμ, πρόλαβε να γίνει o ήρωας και το (πολιτιστικό) είδωλο της παγκόσμιας εφηβικής επανάστασης...

Μια άλλη ταινία ονόματι "Ο Γίγας" ολοκληρώθηκε μετά τον θάνατο του και θαρρώ πως ταιριάζει γάντι στον Κάρι, που είναι μικρός, αλλά γίγας με τα ούλα του!

Στην κουλτούρα της εποχής μας ο Κάρι μοιάζει βγαλμένος από συναρπαστικές φιγούρες και ανεξίτηλες στιγμές του παγκόσμιου γίγνεσθαι: είναι μια "cultural icon" που μπαίνει στην ίδια πρόταση με τον Τζέιμς Ντιν, τον Ελβις Πρίσλεϊ και το Γούντστοκ!

ΥΓ: Δεν ξέρω πώς θα εκληφθεί αυτό που θα γράψω στο υστερόγραφο, αλλά το πήρε ήδη το ποτάμι από τα ξημερώματα στη διάρκεια της τηλεοπτικής μετάδοσης του έκτου τελικού στην Cosmote TV: αναρωτήθηκα φωναχτά μπας και αξίζει- διάβολε-και ο Κάρι να λογίζεται ως ένας δυνητικός G.O.A.T του μπάσκετ. Κι αυτόν μανούλα τον γέννησε και δεν κατούρησε στο πηγάδι!