NBA: Ο Κλέι Τόμπσον έγινε παγκίτης, αλλά δεν ξόφλησε

Ήταν 8 Ιανουαρίου 2022, όταν ο Κλέι Τόμπσον ετοιμαζόταν να πατήσει παρκέ σε επίσημο παιχνίδι έπειτα από σχεδόν 2.5 χρόνια και δύο καταστροφικούς τραυματισμούς. Υπήρχαν πολλά ερωτήματα. Ένα από αυτά ήταν το εξής: Θα ξεκινήσει βασικός κόντρα στους Καβαλίερς μία ημέρα αργότερα;

Το ερώτημα έμοιαζε λογικό. Ο Τόμπσον είχε να παίξει μπάσκετ από τις 13 Ιουνίου 2019, όταν είχε υποστεί ρήξη χιαστού στο Game 6 των τελικών κόντρα στους Γουόριορς. Ακολούθησε ένας νέος τραυματισμός (ρήξη αχίλλειου τένοντα) και συνολικά 2.5 χαμένες σεζόν. Ο Στιβ Κερ όμως δεν το συζητούσε καν.

“Σκεφτόμουν το παιχνιδι που επέστρεψε ο Μάικλ Τζόρνταν στους Μπουλς” ανέφερε τότε ο Κερ, αναφέροντας το ντεμπούτο του Μάικλ Τζόρνταν με τους Μπουλς μετά την επιστροφή του στα παρκέ για την σεζόν 1994/95, μετά το διάλειμμα που είχε κάνει παίζοντας μπέιζμπολ, για να προσθέσει:

“Θυμάμαι να πηγαίνω προς το αεροδρόμιο για να πάμε στην Ιντιάνα και ήμουν στο αμάξι με τον (συμπαίκτη του) Τζαντ Μπούσλερ.

Ο Μάικλ είχε επιστρέψει για τα τελευταία 16 παιχνίδια της σεζόν και έκανε μαζί μας δύο προπονήσεις, οπότε ρώτησα τον Τζαντ: “Τζαντ, τι πιστεύεις ότι θα κάνει ο Φιλ Τζάκσον με τον Μάικλ; Θα τον φέρει από τον πάγκο;’ Και ο Τζαντ μου απάντησε: ‘Στιβ, Στιβ… Ως γενικός κανόνας υπάρχει ότι αν υπάρχει ένα δικό σου άγαλμα έξω από το γήπεδο, τότε ξεκινάς στην βασική πεντάδα’.

Αρκετοί με ρωτάνε τι θα κάνω με τον Κλέι. Ειναι ο Κλέι Τόμπσον έτσι; Όταν κάποιος μπορεί να σκοράρει 60 πόντους σε 29 λεπτά, τότε ο προπονητής του πρέπει να τον ξεκινήσει. Οπότε ο Κλέι θα ξεκινήσει”.

Ο Κλέι Τόμπσον πράγματι ξεκίνησε την επόμενη μέρα κόντρα στους Καβαλίερς. Και σημείωσε 17 πόντους σε 19 λεπτά και 55 δευτερόλεπτα συμμετοχής. Στα σχεδόν δύο χρόνια που ακολούθησαν, ξεκίνησε στα επόμενα 149 παιχνίδια των Γουόριορς που ήταν διαθέσιμος. Έφτασε τα 727 συνεχόμενα παιχνίδια ως βασικός. Τα χαράματα της Παρασκευής (16/2) ώρα Ελλάδος όμως, ήρθε από τον πάγκο στην νίκη με 140-137 από τους Τζαζ.

Το σερί έσπασε. Ο ίδιος απάντησε σκοράροντας 35 πόντους, στην καλύτερη φετινή του εμφάνιση. Και μοιάζει πιο έτοιμος από ποτέ να αποδεχθεί ότι τα καλύτερα χρόνια είναι πίσω του. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι ξόφλησε.

Θάβοντας τον παίκτη που ήταν, για να αποδεχθεί τον παίκτη που είναι

Η 13η Μαρτίου 2012 ήταν ξεχωριστή μέρα για τον Κλέι Τόμπσον. Όντας ρούκι, ξεκίνησε για πρώτη φορά στην καριέρα του στην βασική πεντάδα των Γουόριορς, έχοντας 14 πόντους με 6/19 σουτ (0/5 τρίποντα) στην νίκη με 115-89 επί των Κινγκς. Από εκείνο το βράδυ πέρασαν 11 χρόνια, 11 μήνες και 2 ημέρες ή, αλλιώς, 4.356 μέρες. Τόσος καιρός χρειάστηκε να περάσει για να έρθει από τον πάγκο σε έναν αγώνα ο Τόμπσον. Μία καριέρα ολόκληρη.

Πριν από περίπου μία εβδομάδα, μετά την νίκη των Γουόριορς επί των Νετς (109-98), όπου είδε τα τελευταία λεπτά του αγώνα από τον πάγκο, ο Τόμπσον παραδέχθηκε ότι δεν ήταν καλά: “Πλάκα μου κάνεις; Φυσικά και είναι δύσκολο. Από εκεί που ήμουν ένας από τους καλύτερους παίκτες στο NBA… είναι δύσκολο για όλους. Θα είμαι ειλικρινής. Είναι πραγματικά δύσκολο”. Ήξερε ότι το πλήρωμα του χρόνου είχε φτάσει. Έμοιαζε δύσκολο να το αποδεχθεί, αλλά πλέον έχει αρχίσει να το καταλαβαίνει: Στα 34 του χρόνια και έχοντας δύο καταστροφικούς τραυματισμούς να τον ακολουθούν - και να του κλέβουν 2.5 από τα καλύτερα χρόνια της καριέρας του - δεν είναι ο ίδιος παίκτης.

Δεν είναι καθόλου εύκολο να το αποδεχθεί αυτό κάποιος. Για τον Κλέι Τόμπσον, όλη αυτή η διαδικασία μοιάζει με έναν μικρό θάνατο. Ένας από τους καλύτερους σουτέρ όλων των εποχών, ένας παίκτης που κάποτε έβαζε 60 πόντους σε 29 λεπτά, που διέλυσε ομάδες μόνος του, πρέπει να δει την αλήθεια κατάματα. Ο παίκτης που κάποτε ήταν, δεν υπάρχει πια. Ο Κλέι καλείται να θάψει στο μυαλό του τον παίκτη που ήταν. Και να αποδεχθεί τον παίκτη που είναι τώρα.

Ο Τόμπσον παραμένει ένας καλός παίκτης. Απλώς είναι ένας άλλος παίκτης. Ένας διαφορετικός παίκτης. Εξακολουθεί να σπέρνει τρόμο στους αντιπάλους του όταν σηκώνεται να σουτάρει. Υπάρχουν - και θα υπάρξουν - βράδια που θα πάρει φωτιά και θα βάλει το ένα τρίποντο μετά το άλλο. Υπήρξαν - και θα υπάρξουν - όμως και βραδιές που θα ξεκινήσει με 1/8 σουτ και πλέον ο Κερ δεν θα έχει την πολυτέλεια να τον αφήσει στο παρκέ περιμένοντας από αυτόν να ευστοχήσει στα επόμενα 8 σουτ του και να φέρει τούμπα την κατάσταση.

Η αποδοχή, ο Τζινόμπιλι και η συνέχεια

Την τελευταία φορά που ο Κλέι Τόμπσον είχε έρθει από τον πάγκο, στις 11 Μαρτίου 2012 σε μία νίκη με 97-93 επί των Κλίπερς, ο Μπράντιν Ποντζιέμσκι ήταν 9 χρονών. Μπορεί και να είχε δει το παιχνίδι. Σχεδόν 12 χρόνια αργότερα, ο Ποντζιέμσκι είναι ρούκι. Και ήταν αυτός που ξεκίνησε αντί του Κλέι Τόμπσον στην βασική πεντάδα των Γουόριορς. Ο Τόμπσον δεν ενθουσιάστηκε που ήρθε από τον πάγκο. Αλλά ήξερε τι έπρεπε να κάνει.

“Το έμαθα το πρωί. Το συζητήσαμε με τον Κερ. Μπορείς να αντιδράσεις με δύο τρόπους. Να κλάψεις ή να ανταποκριθείς και νομίζω ότι έκανα το δεύτερο πολύ καλά” δήλωσε μετά τον αγώνα ο Τόμπσον, για να προσθέσει: με νόημα: “Κατάλαβα ότι θα παίξω πολλά λεφτά και πρέπει να αφήσω τον εγωισμό μου στον πάγκο επειδή ήρθα από τον πάγκο.

Σκέφτηκα τον Μανού Τζινόμπιλι. Ο τύπος έχει 4 δαχτυλίδια πρωταθλητή και χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο και σε όλη την καριέρα του ερχόταν από τον πάγκο. Δεν νομίζω κανείς να αμφισβητεί ότι είναι Hall of Famer. Είναι ένας από τους καλύτερους παίκτες.

Αποδέχθηκα την κατάσταση. Το άξιζα να έρθω από τον πάγκο, αφού δεν είχα παίξει καλά στο τελευταίο παιχνίδι μας (σ.σ κόντρα στους Κλίπερς) και ξέσπασα στους ασισταντ κόουτς μας. Τους ζήτησα συγγνώμη σήμερα και νομίζω ότι αυτό με βοήθησε να είμαι ο εαυτός μου”.

Κλείνοντας, ο Τόμπσον τόνισε: “Την στιγμή που ανησυχείς για το τι λέει ο κόσμος, ή τι γράφεται για το γεγονός ότι θα έρθεις από τον πάγκο ή ότι σπάει το σερί σου, τότε δεν παίζεις με την αγάπη που έχεις για τους συμπαίκτες σου που σε έφερε εδώ. Δεν ήθελα να πάω πικραμένος στο All Star Break και πραγματοποίησα την καλύτερη φετινή μου εμφάνιση. Ελπίζω να χτίσω πάνω σε αυτό”.

Ο Κλέι Τόμπσον είναι σε μία ιδιαίτερη φάση. Στα 34 του χρόνια πενθεί για τον παίκτη που ήταν, αλλά πρέπει να χαρεί για τον παίκτη που είναι. Έναν παίκτη με 4 πρωταθλήματα, που δεν έχει να αποδείξει τίποτα σε κανέναν, άντεξε χτυπήματα που άλλους θα τους λύγιζαν και παραμένει ένας από τους καλύτερους σουτέρ όλων των εποχών. Δεν θα γίνει ποτέ ο παίκτης που ήταν πριν από τους τραυματισμούς του. Εξακολουθεί όμως να είναι ένας παίκτης που μπορεί να κάνει την διαφορά. Και δείχνει να το αποδέχεται αυτό.