NBA, Σέλτικς- Μπακς: Ο εξαντλημένος Γιάννης, ο Μίντλετον και ο λόγος που το Μιλγουόκι έδωσε τα σουτ στον Γουίλιαμς

Οι Σέλτικς είναι η ομάδα που πέρασε στους τελικούς της Ανατολής. Παίζοντας το δικό τους μπάσκετ στο Game 7, οι “Κέλτες” διέσυραν με 109-81 τους Μπακς και πήραν μία δίκαιη πρόκριση.

Ήταν μία σκληρή σειρά ανάμεσα σε δύο μπασκετικά… θηρία. Στο τέλος όμως, η Βοστώνη αποδείχθηκε ανώτερη, παίρνοντας πανάξια την πρόκριση, αφήνοντας τους Μπακς να σκέφτονται την επόμενη μέρα τους. Πώς όμως έφτασαν οι Σέλτικς σε αυτή την άνετη νίκη και πού οφείλεται η κυριαρχία τους στο Game 7;

Η επιλογή των Μπακς με τον Γουίλιαμς και ο νόμος του μέσου όρου

Οι Μπακς έκαναν μία συνειδητή επιλογή στην σειρά με τους Σέλτικς: Θα άφηναν το σουτ σε κάποιους παίκτες. Συγκεκριμένα, το Μιλγουόκι είχε επιλέξει να αφήσει χώρο στους Γκραντ Γουίλιαμς, Ντέρικ Γουάιτ, Ντάνιελ Τάις και (λιγότερο) στον Μάρκους Σμαρτ. Συνήθως δε, ήταν ο Μπρουκ Λόπεζ που μάρκαρε τον Γουίλιαμς, τον Γουάιτ ή τον Τάις.

Ο λόγος που συνέβαινε αυτό δεν ήταν όμως για να “κρυφτεί” ο Λόπεζ στην άμυνα. Αντιθέτως, ο λόγος που συνέβαινε αυτό ήταν επειδή οι Μπακς ήθελαν από αυτόν να είναι ενεργός, αφού άφηνε τον αντίπαλό του στην περιφέρεια και πήγαινε προς το “ζωγραφιστό” για να κλείσει διαδρόμους στους περιφερειακούς των Σέλτικς. Ιδού ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα:

Ο Τζέιλεν Μπράουν στήνει Pick and Roll με τον Μάρκους Σμαρτ. Ο Λόπεζ είναι ήδη κοντά στο “ζωγραφιστό”, αφήνοντας αρκετά μέτρα Γουίλιαμς

Ο Μπράουν εφορμά προς το καλάθι, με τον Λόπεζ να τον περιμένει:

Ο Μπράουν πασάρει στον Γκραντ Γουίλιαμς, ο οποίος επιχειρεί τρίποντο. Ο Μάθιους (αριστερά) θέλει να κάνει close out, αλλά δεν μπορεί, αφού μαρκάρει τον Τέιτουμ:

Αυτό το πλάνο είχε επιτυχία στα προηγούμενα τέσσερα παιχνίδια της σειράς (Game 3 έως Game 6), αφού ο Γκραντ Γουίλιαμς είχε συνολικά 2/14 τρίποντα σε αυτό το διάστημα. Οι Μπακς είχαν κάθε λόγο να πιστεύουν ότι θα είχε επιτυχία και στο Game 7 που το άγχος ήταν μεγαλύτερο. Υπάρχουν όμως δύο γεγονότα που έκαναν την διαφορά, ένα μετρήσιμο και ένα μη μετρήσιμο: 1. Η ψυχοσύνθεση του Γουίλιαμς, που δεν ταράχτηκε όταν αστόχησε σε συνεχόμενα τρίποντα στο πρώτο ημίχρονο, που σαφώς δεν είναι μετρήσιμη μονάδα. 2. Τον νόμο του μέσου όρου. Τι σημαίνει αυτό; Ότι σε βάθος αγώνων, στο τέλος πάντα επικρατεί ο μέσος όρος στις προσπάθειες για σουτ ενός παίκτη.

Ο Γκραντ Γουίλιαμς την φετινή σεζόν σούταρε με 41.1% στα τρίποντα. Στους 4 αγώνες που τα “έσπασε” σούταρε μόλις με 14.3%. Αν συνυπολόγιζε κάποιος τα δύο πρώτα παιχνίδια της σειράς στην Βοστώνη (όπου είχε συνολικά 8/13 τρίποντα), αυτός ο αριθμός ανέβαινε στο 37%. Κοινώς, βάσει αριθμών, αν ο Γουίλιαμς απλώς συνέχιζε να σουτάρει, κάποια στιγμή οι αριθμοί θα ερχόντουσαν σε ισορροπία. Με τα 7/18 τρίποντα που είχε στο ματς, ο Γουίλιαμς έκλεισε την σειρά σουτάροντας με 37.8% στα τρίποντα, κοντά στον μέσο όρο καριέρας του στο NBA (36.9%).

Είναι σαφές ότι οι αριθμοί δεν παίζουν μπάσκετ. Η θεωρία από την πράξη απέχουν. Ότι υπάρχουν πολλοί παράγοντες που παίζουν ρόλο σε ένα παιχνίδι. Οι Μπακς θεώρησαν ότι ο Γουίλιαμς ήταν ο πιο ακίνδυνος σουτέρ στην πεντάδα των Σέλτικς και επέλεξαν να δώσουν το σουτ σε αυτόν. Ήταν ο μόνος παίκτης στον οποίο μπορούσε να πάει ο Λόπεζ για να μείνει στην πεντάδα, αφού αν πήγαινε στον Αλ Χόρφορντ τότε οι Σέλτικς θα σημάδευαν τον ψηλό των Μπακς στο Pick and Roll. Ο Γουίλιαμς όμως έμελλε τελικά να τους τιμωρήσει.

Μπορεί να γίνει μεγάλη κουβέντα για το κατά πόσο οι Μπακς θα μπορούσαν να αλλάξουν προσέγγιση ή έστω να προσαρμοστούν. Μπορεί να πει κάποιος ότι ίσως ο Γιάννης θα μπορούσε να περάσει περισσότερη ώρα στην θέση του σέντερ για να έχει ευελιξία το Μιλγουόκι και στις δύο πλευρές του παρκέ. Να επιλέξουν οι Μπακς την λογική των αλλαγών στην άμυνα. Με τον Μίντλετον όμως εκτός, το Μιλγουόκι δεν είχε αρκετά μεγάλα κορμιά στην περιφέρεια. Αν χαμήλωναν το σχήμα οι Μπακς, αυτό θα έδινε την ευκαιρία στους Τέιτουμ και Μπράουν να τιμωρήσουν τα μις-ματς. Αν οι Μπακς έπαιζαν με τρεις ψηλούς (Γιάννης, Πόρτις, Λόπεζ), τότε οι Σέλτικς θα “έτρεχαν” συνεχώς τους δύο τελευταίους. Οι Μπακς τα σκέφτηκαν και τα δοκίμασαν όλα. Απλώς, στο Game 7, δεν είχαν πλέον τίποτα άλλο να δώσουν.

Η απουσία του Μίντλετον εξάντλησε τον Γιάννη

Είναι γεγονός ότι η απουσία του Κρις Μίντλετον πλήγωσε τους Μπακς. Το να απουσιάζει το Νο2 της επίθεσης μίας ομάδας κόντρα στην καλύτερη άμυνα του NBA σε σειρά 7 αγώνων είναι λογικό να οδηγεί σε προβλήματα. Διαφορετικά χτίζει μία ομάδα το πλάνο της για ένα ματς και διαφορετικά σε βάθος 7 αγώνων, όταν υπάρχει φθορά. Αυτό το κατάλαβε καλά το Μιλγουόκι, που υποχρεώθηκε να αλλάξει στυλ παιχνιδιού χωρίς τον Μίντλετον και το πλήρωσε.

Σύμφωνα με το InStat Scout, κατά την διάρκεια της σεζόν οι Μπακς εκδήλωναν τις επιθέσεις τους έχοντας τους εξής πέντε πυλώνες:
Catch and Shoot (σουτ από στάση): 18.2% (18.9 κατοχές - 1.15 πόντοι ανά κατοχή)
Transition (αιφνιδιασμός): 13.1% (13.6 κατοχές - 1.18 πόντοι ανά κατοχή)
Pick and Roll όπου σουτάρει ο χειριστής: 12.7% (13.1 κατοχές - 0.97 πόντοι ανά κατοχή)
Isolation (ένας με έναν): 11.7% (12.1 κατοχές - 0.98 πόντοι ανά κατοχή)
Post Up (παιχνίδι με πλάτη): 8.8% (9.1 κατοχές - 0.95 πόντοι ανά κατοχή)

Στην σειρά με τους Σέλτικς το Μιλγουόκι όμως υποχρεώθηκε να αλλάξει στυλ λόγω της απουσίας του Μίντλετον και επιτέθηκε ως εξής:
Isolation (ένας εναντίον ενός): 19.7% (20.3 κατοχές - 0.73 πόντοι ανά κατοχή)
Transition (αιφνιδιασμός): 13.2% (13.6 κατοχές - 1.31 πόντοι ανά κατοχή)
Pick and Roll όπου σουτάρει ο χειριστής: 11.8% (12.1 κατοχές - 0.82 πόντοι ανά κατοχή)
Catch and Shoot (σουτ από στάση): 10.7% (11 κατοχές - 0.97 πόντοι ανά κατοχή)
Post Up (παιχνιδι με πλάτη): 9.6% (9.9 κατοχές - 0.78 πόντοι ανά κατοχή)

Όπως μπορεί να δει κάποιος, στην σειρά με τους Σέλτικς ανέβηκαν κατακόρυφα οι προσπάθειες στο isolation (ένας με έναν), ενώ έπεσαν οι κατοχές στο Catch and Shoot (σουτ από στάση). Οι δε αριθμοί του Γιάννη Αντετοκούνμπο εκτοξεύτηκαν στις προσπάθειες που πήρε στο σε κατάσταση Isolation από τις 5.2 κατοχές στις 11.6 ανά αγώνα, όπως και του Χόλιντεϊ από τις 3 κατοχές στις 6.6.

Γιατί όμως συνέβη αυτό; Η απάντηση είναι τόσο απλή όσο φαίνεται: Ο Γιάννης και ο Χόλιντεϊ ήταν οι μοναδικοί παίκτες της ομάδας που μπορούσαν να δημιουργήσουν καταστάσεις με συνέπεια κόντρα στην σκληρή άμυνα της Βοστώνης.

Με τα "Ελάφια" να κλείνουν την σειρά σουτάροντας με το τραγικό 27.9% στα τρίποντα (και μόλις 4/33 στο Game 7), οι Μπακς δεν είχαν άλλη επιλογή από το να στηρίζονται στην κλάση και το ταλέντο του Γιάννη και του Χόλιντεϊ για να σκοράρουν. Αυτό μπορεί να ήταν αρκετό σε κάποια παιχνίδια, αλλά σε σειρά 7 αγώνων είναι εξαντλητικό, κάτι που φάνηκε στις προσπάθειες του Γιάννη στο Game 7, όταν η άμυνα των Σέλτικς έκλεινε όλο και περισσότερο πάνω του μετά από κάθε άστοχο τρίποντο των συμπαικτών του.

Είχε αναφερθεί στην ανάλυση πριν από το Game 7 ότι για να νικήσει το Μιλγουόκι ο Γιάννης είχε ανάγκη από τα τρίποντα των συμπαικτών του. Αυτά δεν ήρθαν όμως και το Μιλγουόκι πλήρωσε τις συνέπειες.

Η απουσία του Μίντλετον ήταν δεδομένο ότι θα πλήξει το Μιλγουόκι. Τελικά εξάντλησε τον Γιάννη. Ο Μίντλετον είναι ο καλύτερος σουτέρ μετά από ντρίμπλα των Μπακς, ο δεύτερος καλύτερος παίκτης της ομάδας σε καταστάσεις Pick and Roll και ο τρίτος καλύτερος δημιουργός τους. Αυτά είναι που στερήθηκε το Μιλγουόκι όσο έλειπε.

Η άμυνα των Σέλτικς πρακτικά έχει ένα ψεγάδι, ένα πράγμα που δεν μπορεί να σταματήσει με συνέπεια: Έναν παίκτη που σουτάρει καλά μετά από ντρίμπλα. Με τον Μίντλετον εκτός δράσης οι Μπακς δεν έχασαν απλώς έναν παίκτη 20 πόντων και 5.4 ασίστ. Έχασαν το απόλυτο στήριγμα του Γιάννη, τον παίκτη που τον βοηθάει να ξεκλειδώνει τις αντίπαλες άμυνες.

Πέρασε η καλύτερη ομάδα

Η σειρά των Σέλτικς με τους Μπακς ήταν σκληρή. Είχε συγκινήσεις, ανατροπές. Στην πραγματικότητα, ο μόνος λόγος που έφτασε μέχρι το Game 7 όμως ήταν η προσωπικότητα των Μπακς και του Γιάννη, κάτι που φάνηκε στο Game 5. Υπό άλλες συνθήκες, αυτή η σειρά θα είχε τελειώσει λογικά στο Game 6 για τους Σέλτικς. Το Μιλγουόκι τράβηξε την σειρά μέχρι εκεί που μπορούσε. Την πραγματική του ευκαιρία την έχασε όμως στο Game 6, όταν είδε τον Τέιτουμ να το εκτελεί με 46 πόντους.

Στο τέλος της ημέρας, οι Σέλτικς ήταν η καλύτερη ομάδα. Μπορεί σίγουρα να γίνει κουβέντα για την απουσία του Μίντλετον, που ήταν τεράστια. Μπορούν να γίνουν υποθέσεις σχετικά με το τι θα γινόταν αν το Μιλγουόκι είχε τον υπαρχηγό του. Δεν είναι πάντως ότι και οι Σέλτικς δεν είχαν τα θέματά τους. Η Βοστώνη νίκησε το Game 2 χωρίς τον Μάρκους Σμαρτ, ενώ στα 4 τελευταία παιχνίδια της σειράς δεν είχε τον Ρόμπερτ Γουίλιαμς.

Οι τραυματισμοί - δυστυχώς - πάντα θα υπάρχουν. Καμία ομάδα δεν είναι απολύτως υγιής αυτή την περίοδο. Απλώς οι Σέλτικς ήταν σε λίγο καλύτερη κατάσταση από τους Μπακς. Και για αυτό προκρίθηκαν στους τελικούς της Ανατολής. Πανάξια.