Ο Νίκος Ζήσης πήρε την μεγάλη απόφαση: Σε ηλικία 38 ετών ανακοίνωσε την απόσυρσή του από τα παρκέ, παίρνοντας την σκυτάλη από τον κολλητό (και κουμπάρο του) Βασίλη Σπανούλη.

Μία πορεία 21 χρόνων σε επαγγελματικό επίπεδο, που ξεκίνησε στην τρυφερή ηλικία 17 ετών, όταν η ΑΕΚ τον πήρε από την ΧΑΝΘ. Μία πορεία που έμελλε να ολοκληρωθεί την φανέλα της ΑΕΚ, όπως πάντα ήθελε ο Νίκος Ζήσης.

Ο Νίκος Ζήσης υπήρξε πολλά πράγματα στην καριέρα του. Πρωταθλητής Ευρώπης σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο. Πρωταθλητής και Κυπελλούχος σε συλλογικό επίπεδο. Σκόρερ. Πασέρ. Αμυντικός. Ο ορισμός του two-way παίκτη (εξίσου καλός και στις δύο πλευρές του παρκέ). Υπήρξε όμως και κάτι ακόμα: Ο απόλυτος συμπαίκτης, το ιδανικό συμπλήρωμα, η “κόλλα” μίας εκ των καλύτερων περιφερειακών γραμμών στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

Αυτή που συνέθεσαν στα μέσα της δεκαετίας του 2000 οι Βασίλης Σπανούλης, Δημήτρης Διαμαντίδης, Θοδωρής Παπαλουκάς, Νίκος Ζήσης και Νίκος Χατζηβρέττας, οδηγώντας μεταξύ άλλων την Ελλάδα στην κατάκτηση του Eurobasket 2005 και την δεύτερη θέση του Παγκόσμιου Κυπέλλου του 2006. Ο δε Ζήσης, μαζί με τον Σπανούλη, οδήγησε την Ελλάδα και στο χάλκινο μετάλλιο του Eurobasket 2009.

Ενα πολυβόλο που εξελίχθηκε σε εργαλείο πολυτελείας

Ο Ζήσης εμφανίστηκε στο προσκήνιο το 1999, όταν οδήγησε την Εθνική Παίδων στο αργυρό μετάλλιο στο Eurobasket U16, όντας τότε ο πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης με 25.2 πόντους μέσο όρο. Ένας σούτινγκ γκαρντ με ύψος 1.97 μέτρα, με μαγική επαφή με το καλάθι, τον οποίο κατάφερε να αποκτήσει η ΑΕΚ και να τον ρίξει στα βαθιά της Α1 το 2000, σε ηλικία 17 ετών. Δύο χρόνια αργότερα, το 2002 αναδείχθηκε MVP στο Eurobasket Νέων, οδηγώντας μαζί με τον Βασίλη Σπανούλη και τον Χρήστο Ταπούτο την Ελλάδα στην κορυφή της Ευρώπης.

Ο Ζήσης ήταν σκόρερ στις μικρές Εθνικές. Στην ΑΕΚ του Ίβκοβιτς όμως θα γινόταν κάτι άλλο: Πόιντ γκαρντ και αμυντικός εξολοθρευτής. Στην Α1 του λυκαυγές του 2000 οι παίκτες έπαιρναν ευκαιρίες, αλλά έπρεπε να προσαρμοστούν. Ο Ζήσης προσαρμόστηκε. Και, απολύτως λογικά, εκτοξεύτηκε.

Ο Ζήσης στην ΑΕΚ κατάλαβε γρήγορα ότι από παιδί έπρεπε να γίνει άνδρας. Αργά αλλά σταθερά εξελίχθηκε σε έναν από τους ηγέτες της ομάδας. Ήταν καθοριστικός στην κατάκτηση του πρωταθλήματος του 2002 από την “Ένωση” κόντρα στον Ολυμπιακό (με 3-2, επιστρέφοντας από το 0-2), στο τελευταίο πρωτάθλημα στην ιστορία των “κιτρινόμαυρων”.

Ο Ζήσης πήγε στην ΑΕΚ ως σκόρερ. Όταν αποχώρησε το 2005 – ως πρωταθλητής Ευρώπης με την φανέλα της Εθνικής Ανδρών – ήταν ένας από τους πληρέστερους γκαρντ της Ευρώπης. Ένας combo γκαρντ με εξαιρετική επαφή με το καλάθι, που λάτρευε να διεισδύει παίρνοντας τον δεξιό διάδρομο, μπορούσε να σουτάρει μετά από ντρίμπλα, να πασάρει στον σωστό χρόνο.

Ένας πολίτης του κόσμου, με τίτλους παντού

Ο Νίκος Ζήσης αποχώρησε από την ΑΕΚ των χιλίων οικονομικών προβλημάτων το 2005 με προορισμό την Μπενετόν Τρεβίζο. Και κάπου εκεί ξεκίνησε το μεγάλο ταξίδι του με την πορτοκαλί μπάλα στα χέρια. Ένα ταξίδι που τον βρήκε να ταξιδεύει σε όλη την Ευρώπη και να αφήνει το στίγμα του, κατακτώντας τίτλους παντού.

Ο Ζήσης αγωνίστηκε στην Ιταλία (Μπενετόν, 2005-2007), την Ρωσία (ΤΣΣΚΑ, 2009-2012), ξανά την Ιταλία (Σιένα 2009-2012), την Ισπανία (Μπιλμπάο, 2012/13), ξανά την Ρωσία (Ούνικς, 2013/14), την Τουρκία (Φενέρμπαχτσε, 2014/15), την Γερμανία (Μπάμπεργκ, 2015-2019), την Ισπανία (2019/20) και τελικά επέστρεψε στην Ελλάδα για χάρη της ΑΕΚ στα μέσα της σεζόν 2019/2020, κλείνοντας την καριέρα του φέτος.

Ο Ζήσης τα έζησε όλα. Κατέκτησε πρωταθλήματα και κύπελλα σε Ρωσία, Γερμανία και Ιταλία. Κέρδισε φίλους παντού. Το όνομά του πάντα συνδεόταν με την Ελλάδα – τόσο με τον Ολυμπιακό όσο και με τον Παναθηναϊκό – αλλά ποτέ δεν ευνόησαν οι συνθήκες. Τελικά έμελλε να επιστρέψει στην ομάδα που αγάπησε περισσότερο από κάθε άλλη. Και να πάρει τον τελευταίο τίτλο της καριέρας του, το Κύπελλο Ελλάδος, με την φανέλα της ΑΕΚ την περσινή σεζόν.

Ο Ζήσης της Εθνικής

Ο Ζήσης ήταν ένας πολίτης του κόσμου. Πάνω από όλα όμως ήταν ο Ζήσης της Εθνικής. Πιστός στρατιώτης από το 1999 που ακόμα αγωνιζόταν στην Εθνική Παίδων, φόρεσε την φανέλα της Εθνικής σε μεγάλη διοργάνωση για πρώτη φορά στους Ολυμπιακού Αγώνες της Αθηνας το 2004 και αποχώρησε μετά το τέλος του Eurobasket 2015.

Ο Ζήσης ήταν πάντα εκεί για την Ελλάδα. Σε καλές και κακές στιγμές. Πιστός στρατιώτης, έδινε ό,τι είχε. Ήταν ο πρώτος σκόρερ της ομάδας στο Eurobasket 2005 της Σερβίας όταν η Ελλάδα κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο. Ήταν αυτός που πάσαρε στον Δημήτρη Διαμαντίδη στον ημιτελικό με την Γαλλία πριν το τεράστιο τρίποντο του "3D". Ήταν συνήθως στο σωστό μέρος, την σωστή στιγμή.

Ήταν επιφανές μέλος στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2006 μέχρι να τεθεί εκτός διοργάνωσης από το δολοφονικό χτύπημα του Άντερσον Βαρεχάο στον αγώνα με την Βραζιλία. Ήταν βασικός και πολύτιμος στην πορεία μέχρι το χάλκινο μετάλλιο στο Eurobasket 2009. Και παρέμεινε βασικό και αναντικατάστατο μέλος της ομάδας μέχρι να κρεμάσει την φανέλα με το εθνόσημο το 2015.

Ο Βαρεχάο και ο τραυματισμός που τον σημάδεψε

Κάθε συζήτηση για τον Νίκο Ζήση είναι λογικό με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να καταλήγει στην φάση που θυμούνται όλοι, αν και όλοι θα ήθελαν να την ξεχάσουν: Την αγκωνιά του Άντερσον Βαρεχάο στον αγώνα της Ελλάδας με την Βραζιλία για την φάση των Ομίλων του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος του 2006, στην νίκη της Ελλάδας με 91-80.

Σε μία από τις πιο βρώμικες και ντροπιαστικές στιγμές στην ιστορία του παγκόσμιου μπάσκετ, ο Βραζιλιάνος χτύπησε με δολοφονικό τρόπο στο πρόσωπο τον Ζήση, με αποτέλεσμα να του προκαλέσει διπλό κάταγμα στο ζυγωματικό. Ήταν ένας τραυματισμός που σημάδεψε τον διεθνή γκαρντ. Ένας τραυματισμός που – αν δεν είχε αντιμετωπιστεί σωστά – θα μπορούσε ακόμα και να του στοιχίσει την ζωή.

Χρόνια αργότερα, ο Βαρεχάο ζήτησε συγνώμη από τον Έλληνα γκαρντ σε ένα φιλικό της Ελλάδας με την Βραζιλία. Τότε ήταν που ο Ζήσης έδειξε το μεγαλείο της ψυχής του, συγχωρώντας τον Βαρεχάο για το χτύπημα που τον σημάδεψε και τον ακολουθεί μέχρι τώρα. Γιατί πάνω από όλα ο Νίκος Ζήσης ήταν και είναι ένας υπέροχος άνθρωπος.

Το επιμύθιο μίας σπουδαίας καριέρας

Ο Νίκος Ζήσης υπήρξε πολλά πράγματα στην καριέρα του. Πρωταθλητής Ευρώπης σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο. Πρωταθλητής σε συλλογικό επίπεδο. Κυπελλούχος. Πιστός στρατιώτης της Εθνικής. Σκόρερ. Πασέρ. Αμυντικός εξολοθρευτής. Άνθρωπος για όλες τις δουλειές. Ιδανικός συμπαίκτης. Ο καθένας μπορεί να προσθέσει όποιο θετικό προσωνύμιο θέλει και θα πέσει μέσα, επειδή – πολύ απλά – ποτέ δεν βρέθηκε κάποιος να πει κακό λόγο για τον Ζήση.

Στα 38 του χρόνια ο Ζήσης έριξε τίτλους τέλους στην καριέρα του. Μία καριέρα που ξεκίνησε με μία μπάλα μπάσκετ από την ΧΑΝΘ και τον είδε να γυρίζει όλο τον κόσμο με αυτή, κάνοντας παντού φίλους. Γιατί, στο τέλος της ημέρας, όσο καλοί και να είναι οι τίτλοι και οι διακρίσεις, αυτό που μένει είναι τι αφήνεις πίσω σου. Και ο Νίκος Ζήσης άφησε πολλά. Βασικά, άφησε τα πάντα στο παρκέ. Και το ελληνικό μπάσκετ του οφείλει πολλά.