Ο Μπορίς Ντιό (ή Ντιαό, για να έχουμε και τις δυο εκδοχές του ονόματός του) ήταν τεράστιος. Όσο και το τεράστιο κορμί του. Ο αρχηγός της Εθνικής Γαλλίας, ο άνθρωπος που εμψυχώνει τους πάντες μέσα στους “τρικολόρ” δεν μπορούσε παρά να νιώθει υπερήφανος μετά τη λήξη του τελικού.

Στο λαιμό του είχε περάσει το δυχτάκι του τελικού, μαζι με το ολόχρυσο μετάλλιο. Καμάρωνε και είχε να λέει:

“Είμαστε ευτυχισμένοι γιατί βγήκε η δουλειά δυο μηνών. Πήραμε το χρυσό μετάλλιο. Για την ακρίβεια δεν είναι δυο μήνες, αλλά δέκα χρόνια. Είμαστε πολύ βελτιωμένοι σαν ομάδα και ξέραμε μέσα μας ότι ο τροχός γυρίζει. Ίσως μας έλειπε η νοοτροπία του νικητή, που πιστεύω ωστόσο ότι τώρα την έχουμε βρει...”

Για τον συμπαίκτη, ακόμη και στο ΝΒΑ, του Τόνι Πάρκερ “αυτή η δεκαετία ήταν μια συνεχής προσπάθεια για να πάρουμε το μετάλλιο. Τώρα βλέπετε έχω πάνω μου το δυχτάκι και το χρυσό, αλλά και μεγάλες αναμνήσεις. Θα το θυμάμαι για πάντα. Προφανώς τώρα πρέπει να είμαστε ακόμη πιο δυνατοί. Δεν σταματάμε εδώ. Πρέπει να μείνουμε στην κορυφή”.

Ο Μπορίς έκανε μεγάλο δεύτερο ημίχρονο “σε ένα ματς που δεν γίνεται να χάσεις. Ο τελικός είναι για να τον κερδίζεις. Πιστεύω ότι αυτή η Γαλλία πήγε βήμα-βήμα. Πρώτα πήραμε το χάλκινο, μετά το αργυρό και τώρα το χρυσό. Νομίζω ότι η πρόοδός μας είναι σημαντική”.

Όπως εξελίχθηκε το ματς ο Ντιό έπρεπε να δώσει χείρας βοηθείας στον Πάρκερ: “Το ξέραμε ότι δεν ήταν εύκολο ματς. Έπρεπε κι εγώ και ο Μπατούμ να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να βοηθήσουμε τον Τόνι”