1. Υπομονή: Τη λέει σχεδόν σε κάθε του συνέντευξη, δήλωση, ομιλία προς τους παίκτες, τον κόσμο ή τους δημοσιογράφους. Και δεν το κάνει για το "εφέ" της υπόθεσης, αλλά για την ουσία. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης δεν είναι από τους προπονητές και γενικότερα τους ανθρώπους που βιάζονται. Είναι της άποψης ότι όλα έρχονται στην ώρα τους...
2. Δουλειά: Πάει μαζί με την "υπομονή". Ένας παίκτης που δούλευε... διπλές βάρδιες για να γίνει καλύτερος κι ένας προπονητής που κοιμάται και ξυπνάει με το μπάσκετ στο μυαλό του, δεν θα μπορούσε παρά να απαιτήσει από την ομάδα του πολλή και σκληρή δουλειά. Χωρίς αυτήν τίποτα δεν είναι έφικτο για τον Παναγιώτη Γιαννάκη. Με αυτήν, όμως, τα πάντα μπορεί να συμβούν και να επιτευχθούν.

3. Ομάδα: Κάνεις δεν είναι πάνω από αυτήν, όσα χρήματα κι αν παίρνει, όσους τίτλους κι αν έχει κατακτήσει, όση αναγνωρίση και αποδοχή κι αν απολαμβάνει από τον κόσμο. Η ομάδα κερδίζει και η ομάδα χάνει και ο "δράκος" έχει περάσει αυτή τη νοοτροπία και στους παίκτες του Ολυμπιακού. Και τους έλειπε πάρα πολύ, αν αναλογιστούμε ποιόν είχαν πριν στην άκρη του πάγκου...

4. Παιδιά: Τις περισσότερες φορές λέει "τα παιδιά", όταν αναφέρεται στους παίκτες, λέξει που μαρτυράει, ότι δεν τους βλέπει σαν μηχανές, σαν εργαλεία και απλούς... υπαλλήλους μιας εταιρίας. Για τον Γιαννάκη, μέσα σε κάθε παίκτη υπάρχει κι ένας άνθρωπος και προσπαθεί να τον "πλησιάσει", πάντα τηρώντας τις κατάλληλες ισορροπίες.
5. Προπόνηση: Δεν είναι εύκολη, δεν έχει... πίτσες και διαρκεί όσο πρέπει και με την ένταση που πρέπει. Μέσα από αυτήν ένας παίκτης γίνεται καλύτερος και όχι από το πόσα λεπτά χρησιμοποιείται στους αγώνες. Ο προπονητής του Ολυμπιακού είναι τρεις μήνες στο Λιμάνι και τον πρώτο από αυτούς, οι ερυθρόλευκοι παίκτες είχαν "πιαστεί" λες και έκαναν καλοκαιρινή προετοιμασία.

6. Press: Το ζητάει συνέχεια και μάλιστα με χαρακτηριστικές εκφράσεις του προσώπου του. Όλα ξεκινούν από την άμυνα και ο Γιαννάκης από την πρώτη στιγμή στον Πειραιά, θέλησε να αλλάξει την επιθετική νοοτροπία που επικρατούσε στον Ολυμπιακό. Όχι, για να κάνει... αντιμπασκετική την ομάδα, αλλά για να δείξει ότι δεν μπορείς να κερδίσεις με 100 πόντους, όταν έχει φάει 101.

7. Πάσα: Συνδέεται με τη λέξη "ομάδα" και το πνεύμα συνεργασίας που θέλει να υπάρχει ανάμεσα στους παίκτες του. Όχι περιττές ενέργειες, όχι βεβιασμένες προσπάθειες. Καλή κυκλοφορία της μπάλας και μια ωραία τελική πάσα, που ως γνωστόν κάνει ευτυχισμένους δύο ανθρώπους.

8. Ταμπλό: Να μην το κοιτάνε, ζητάει από τους παίκτες, καθώς όταν ένας παίκτης κολλάει στο σκορ και το χρόνο, αποσυντονίζεται και βγαίνει έξω από το προκαθορισμένο πλάνο. Γι' αυτό και σε κάθε τάιμ άουτ υπενθυμίζει στους ερυθρόλευκους και τους διεθνείς με την Εθνική ομάδα, ότι το ματς δεν τελειώνει ούτε στο 20', ούτε στο 30'.

9. Πάθος: Η έξη του με νίκη είναι χαρακτηριστική, όσο κι αν καλύπτεται πίσω από το ευγενές προσωπείο του. Για τον Παναγιώτη Γιαννάκη η λέξη ήττα είναι απαγορευμένη, αν και έχει μάθει να χρησιμοποιεί ακόμη και αυτήν, διορθώντας τα λάθη για να γίνεται ο ίδιος και η ομάδα του καλύτερη. Ωστόσο, θέλει προσπάθεια και τα 40 λεπτά και κυρίως θέλει να βλέπει στα μάτια των... παιδιών του το πάθος για τη νίκη.

10: Μπάσκετ: Η ζωή του, η δουλειά του, το πάθος του, η εμμονή του. Μιλάει διαρκώς, ασχολείται, βλέπει, διαβάζει, παρακολουθεί. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης είναι ένας άνθρωπος που δεν επέλεξε το μπάσκετ. Το μπάσκετ είχε επιλέξει από πριν αυτόν...