Από το Νόβι Σαντ πήγε στο Βελιγράδι, από εκεί στο "Ελ. Βενιζέλος" και αμέσως μετά στον Πειραιά... Όχι δεν είναι το ταξίδι της ζωής του Αλεξέι Ποκουσέβσκι, έστω κι αν θυμίζει σε όλο το δρόμο που προς την δόξα που ακολούθησε ο 20χρονος Σέρβος.

Είναι το ταξίδι - αστραπή που έκανε την περασμένη Δευτέρα ο παίκτης των Οκλαχόμα Σίτι Θάντερ, που έφτασε το μεσημέρι στα Σπάτα και αμέσως φρόντισε να βρεθεί στην παλιά του γειτονιά. Εκεί στο κέντρο του Πειραιά, που έφτασε στα 13 του χρόνια και έκτοτε άλλαξε η ζωή του όλη. Ήθελε έστω για δύο ώρες να επισκεφθεί τα παλιά του λημέρια, το σπίτι που έζησε για έξι χρόνια, το διάσημο "Μπακάλικο του Φίλιππα" που φρόντιζε για τη διατροφή του...

Ο Ολυμπιακός και οι άνθρωποι της γειτονιάς εκείνης τον φρόντισαν σαν δικό τους παιδί και ο Ποκουσέβσκι με την οικογένειά του έδειξαν με τον τρόπο τους ότι δεν λησμόνησαν τίποτα.

Λίγο πριν μπει στο καράβι για την Κρήτη - για ολιγοήμερες - διακοπές, έκανε μια στάση στον φίλο του Φίλιππα, απόλαυσε παραδοσιακό ελληνικό φαγητό και ενδιάμεσα μίλησε στο SPORT24, θυμήθηκε τα παλιά και συνάμα μίλησε για την εμπειρία του από την πρώτη χρονιά στο ΝΒΑ.

"Μου λείπει πολύ η Ελλάδα. Παρακολουθώ όποτε μπορώ τον Ολυμπιακό όταν παίζει. Ο Ολυμπιακός, η Ελλάδα και ο Πειραιάς είναι σίγουρα το δεύτερό μου σπίτι", ομολόγησε ο "Πόκου", που το 2015 σε ηλικία 13 (είναι γεννημένος 26/12/2001) πρωτοήρθε στα μέρη μας δίχως να μιλάει ελληνικά ή αγγλικά. Τότε ο πατέρας του Σάσα και η μητέρα του Νάντα, έμεναν μαζί του εναλλάξ στην Ελλάδα και ο άλλος γονιός έμενε με τον αδελφό του στο Νόβι Σαντ.

"Ο Ολυμπιακός πάντα με φρόντιζε και γι αυτό δεν έχω σταματήσει τις επαφές μαζί τους. Μιλάω πολύ συχνά με τους ανθρώπους της ομάδας, που ήταν δίπλα μου στις πιο δύσκολες στιγμές", θυμάται ο Αλεξέι, που σε μικρή ηλικία - κι ενώ πηγαινοερχόταν με τα πόδια στο ΣΕΦ (απόσταση όχι μεγαλύτερη του 1 χιλιομέτρου), δέχθηκε επίθεση από αγνώστους όταν γύριζε σπίτι του. Τότε του έκλεψαν το κινητό, ήταν φοβισμένος και ήθελε να γυρίσει στην πατρίδα του. Εκτοτε ποτέ δεν ξαναπερπάτησε μόνος του, ένας άνθρωπος του Ολυμπιακού τον πήγαινε στο ΣΕΦ και τον γύριζε σπίτι του και μπορούσε απερίσπαστος να ζήσει χωρίς να τρομάζει.

Ο φόβος δεν υπάρχει πια, λατρεύει τον Πειραιά, έχει κρατήσει το σπίτι μου έμεινε και έχει υποσχεθεί πως κάθε χρόνο θα γυρίζει εδώ για διακοπές, στη δεύτερη πατρίδα του.

Οι πρώτες μέρες στο NBA

Βέβαια παρότι εκπαιδευμένος να ζει σε μια ξένη χώρα, ήταν δύσκολα και στις πρώτες στιγμές στις ΗΠΑ.

"Ήταν θετική η πρώτη μου χρονιά, όμως μεγάλωσα σαν παίκτης και σαν άνθρωπος έξω από το γήπεδο. Ήταν δύσκολα στην αρχή αλλά γινόμουν όλο και καλύτερος κάθε μήνα και αυτός ήταν ο στόχος", εξήγησε ο Ποκουσέβσκι και συμπλήρωσε: "Με δυσκόλεψε αρκετά το γεγονός ότι ήμουν μόνος μου. Όλα ήταν καινούργια, δεν ήξερα τι να περιμένω. Όλα ήταν διαφορετικά και το πιο δύσκολο ήταν ότι ήμουν μακριά. Με βοήθησε, βέβαια, ότι πήγα στην Οκλαχόμα και όχι στο Λος Άντζελες για παράδειγμα. Η Οκλαχόμα είναι μία σχετικά μικρή πόλη και δεν υπάρχουν πολλά πράγματα να κάνεις, δεν είναι δημοφιλής προορισμός. Αυτό με βοήθησε να συγκεντρωθώ".

- Ένιωσες καθόλου άβολα; Αισθάνθηκες ότι μπορεί να μην τα καταφέρεις στο ΝΒΑ;

"Δεν φοβήθηκα, απλά ήξερα ότι στην αρχή θα ήταν κάπως έτσι. Έπρεπε να συνεχίσω να "σπρώχνω" τον εαυτό μου και να προσπαθώ και όλα θα έφτιαχναν στο τέλος όπως και έγινε. Βλέποντας το πρώτο και το τελευταίο παιχνίδι, υπήρξε βελτίωση και νομίζω ότι αυτό είναι και το πιο σημαντικό".

Έβλεπα ΛεΜπρον, Χάρντεν και Ντουράντ και δεν πίστευα ότι ήταν μπροστά μου

- Τα καθιερωμένα καψώνια στα έκαναν οι "παλιοί";

"Δεν είχαμε πολλούς μεγάλους αλλά μας πείραζαν λίγο μετά τα ταξίδια σαν ρούκι. Ε, κουβάλησα και κάτι τσάντες, αλλά και στον Ολυμπιακό το είχα κάνει. Ήμουν (γελάει) βοηθός του Μήτσου (Πασχόπουλος).

- Οι πιο παλιοί σε βοήθησαν να προσαρμοστείς;

"Ναι, οι πιο μεγάλοι και έμπειροι παίκτες με βοήθησαν, όπως ο Aλ Xορφορντ και ο Τζορτζ Χιλ. Ο Aλ Xορφορντ ήταν εκεί μου έλεγε να συνεχίσω, αλλά να πάω λίγο πιο σιγά στο παιχνίδι και να μην βιάζομαι. Αυτό με βοήθησε. Και ο προπονητής μου έδειξε εμπιστοσύνη και με πίεσε, λέγοντάς μου ότι όλα θα πήγαιναν καλά, αν συνέχιζα να δουλεύω και να προπονούμαι".

- Όταν ήσουν στην Ελλάδα ξενύχταγες για να βλέπεις ΝΒΑ... Έπαιζες video games με κάποιους παίκτες. Τώρα τους αντιμετώπισες. Πώς το έζησες όλο αυτό;

"Θυμάμαι ότι οι ΛεΜπρον, Χάρντεν και Ντουράντ ήταν αυτοί που τους έβλεπα και δεν πίστευα ότι ήταν μπροστά μου. Ήταν σοκ όταν τους είδα για πρώτη φορά. Δεν με τρόμαξαν αλλά ήταν πολύ καλοί, ειδικά οι ΛεΜπρον και Ντουράντ, δεν μπορούσες να κάνεις κάτι για να τους παίξεις στην άμυνα. Ο,τι και να έκανες, εξαρτιόταν από τη δική τους μέρα".

- Η μετάβαση από το κλειστό του Αιγάλεω ή του Αμύντα, στα γήπεδο του ΝΒΑ πώς ήταν;

"Από μικρός ονειρευόμουν τα μεγάλα γήπεδα του κόσμου και το να βρίσκομαι εκεί, ήταν ένα από τα καλύτερα συναισθήματα που έχω νιώσει στο παιχνίδι. Ήταν τέλειο".

Η μεταμόρφωση άρχισε στον Ολυμπιακό

Ο Αλεξέι Ποκουσέβσκι είχε ύψος 1.93 όταν υπέγραψε στον Ολυμπιακό το 2015 και όταν αποχώρησε το 2020 ήταν 2.11. Από 65 κιλά έγινε 93. Από το 2015 έως το 2017 πήρε 17 εκατοστά και αυτό τον πονούσε πολύ και δεν μπορούσε να κάνει συστηματικά προπόνηση. Τον Δεκέμβριο του 2016, βγήκε η επιγονατίδα του, κάτι σύνηθες στα παιδιά που έχουν τεράστια ανάπτυξη. και χρειάστηκε να δουλέψει σκληρά στον Ολυμπιακό με τον Ανδρέα Γκατζούλη για να ανταποκριθεί το σώμα του. Και τον Μάρτιο του 2020, εν μέσω καραντίνας άρχισε να κάνει προπονήσεις περιμετρικά του ΣΕΦ, ώστε να μην χάσει έδαφος.

Επί της ουσίας πήγε έτοιμος στο ΝΒΑ, κάτι που το αντιλήφθηκαν στην Οκλαχόμα. Ακόμα κι έτσι όμως το κορμί του κουράστηκε προς το τέλος της σεζόν και οι Θάντερ τον προστάτευσαν. Ποιες ήταν οι οδηγίες που του έδωσαν όταν πήγε εκεί; Οχι πάντως κάτι τρομερό που δεν ήξερε όταν έφυγε.

"Η Οκλαχόμα μου ζήτησε να είμαι στην ώρα μου σε κάθε προπόνηση, να έχω τη φανέλα μέσα στο σορτσάκι, να έχω δεμένα τα παπούτσια μου, να είμαι επαγγελματίας και να δίνω κάθε μέρα το 100% γιατί μόνο έτσι μπορώ να μεγαλώσω σαν παίκτης".

- Πότε άρχισες να προσαρμόζεσαι;

"Μετά τη G-League ξεκίνησα να παίζω καλύτερα. Και εγώ ένιωσα καλύτερα στο παιχνίδι, πήρα μία ανάσα και ηρέμησα. Μόλις επέστρεψα από την G-League άρχισα να παίζω περισσότερο και όλα ήταν καλύτερα".

- Ποιο είναι το πιο δύσκολο κομμάτι στην καθημερινή ζωή ενός ΝΒΑερ; Τα ταξίδια, οι συνεχόμενοι αγώνες, ο τρόπος διαβίωσης σε μία ξένη χώρα;

"Το πιο δύσκολο κομμάτι στη ζωή ενός ΝΒΑερ είναι τα συνεχόμενα ταξίδια και τα συνεχόμενα ματς, ο ρυθμός των συνεχόμενων αγώνων".

- Πολύς κόσμος σε έχει στο μυαλό ως περιφερειακό, άλλοι ως πάουερ φόργουορντ. Εσύ πώς οραματίζεσαι τον εαυτό σου;

"Δεν πιστεύω ότι στο ΝΒΑ έχω μία συγκεκριμένη θέση. Φέτος παίζω πιο πολύ με μπάλα πικ εν ρολ, ελάχιστες φορές ήταν που έπαιζα πικ εν ρολ χωρίς μπάλα ή έκανα πικ εν ποπ. Ήμουν αυτός που είχε τη μπάλα και μπορούσε να κάνει αυτό που ήθελε. Μπορούσα να παίζω περισσότερο απ' έξω και αυτό μου αρέσει περισσότερο, νομίζω είμαι καλύτερος σε αυτό από το να παίζω σαν 4-5. Πρέπει να δουλέψω στην πάσα, στην ντρίμπλα και στο σουτ αλλά πιστεύω ότι αυτή είναι η θέση μου".

Σε κάποιες φάσεις θυμόμουν τον Σπανούλη στο πικ εν ρολ, σκεφτόμουν ότι δεν χρειάζεται να βιάζεσαι

- Μέσα στην σεζόν είχες δηλώσει κάποια στιγμή ότι παρακολουθώντας τον Πορζίνγκις έμαθες να μην βιάζεσαι με το σουτ σου, επειδή λόγω ύψους είναι δύσκολο να κοπείς. Υπάρχει κάτι άλλο που έμαθες βλέποντας κάποιον άλλο παίκτη;

"Παρακολουθώντας τον Πορζίνγκις έμαθα να μην βιάζομαι με το σουτ μου. Σε κάποιες φάσεις θυμόμουν και τον Σπανούλη στο πικ εν ρολ ότι δεν χρειάζεται να βιάζεσαι και να μαζεύεις την ντρίμπλα σου κατευθείαν, αυτό είναι κάτι που θυμόμουν σε ορισμένες φάσεις, ότι δεν πρέπει να βιάζομαι".

- Την επόμενη σεζόν πώς βλέπεις τον εαυτό σου στο ΝΒΑ;

"Θέλω σίγουρα να είμαι καλύτερος, θα προσπαθήσω να είμαι πιο δυνατός και με μεγαλύτερη εμπειρία έτσι ώστε να βοηθήσω την ομάδα".

- Η Οκλαχόμα Σίτι θεωρείται μικρή κοινωνία για τα δεδομένα του ΝΒΑ. Είχες στιγμές που κόσμος σου μίλησε στον δρόμο ή σου είπε κάτι για την ομάδα;

"Ο κόσμος άρχισε να με καταλαβαίνει σιγά σιγά. Στην Οκλαχόμα στηρίζουν πολύ την ομάδα τους, παρά το γεγονός ότι δεν πήγαμε καλά. Είναι μπασκετικοί, καταλαβαίνουν".

- Στην Σερβία σε υποδέχθηκαν σαν ήρωα όταν επέστρεψες, ενώ υπήρχε και ένα μεγάλο γκράφιτι για σένα. Περίμενες αυτή την υποδοχή; Σου προσθέτει βάρος και πίεση;

"Θυμάμαι ότι όταν έφτασα στο Νόβι Σαντ δεν περίμενα καθόλου την υποδοχή που είχα. Μπήκα στο γήπεδο που έπαιζα από μικρός και δεν περίμενα καθόλου αυτό που έγινε. Συγκινήθηκα όταν βγήκαν οι άνθρωποι που ήξερα από μικρός, δάκρυσα κι όλας λίγο, δεν το περίμενα καθόλου. Ήταν πολύ ωραίο".

O Ολυμπιακός ήθελε νίκες, δεν είχε χρόνο να ρισκάρει, ενώ οι Θάντερ δεν χρειάζονται τώρα νίκες, αλλά να βγάλουν παίκτες

- Η Ελλάδα και Ολυμπιακός σου λείπουν;

"Μου λείπει πολύ η Ελλάδα. Παρακολουθώ και τον Ολυμπιακό όποτε μπορώ όταν παίζει. Η Ελλάδα είναι σίγουρα το δεύτερό μου σπίτι".

- Πολλοί αναρωτιούνται πώς γίνεται να είχες τόσο χρόνο συμμετοχής στο ΝΒΑ, αλλά να μην έπαιξες σχεδόν καθόλου στην EuroLeague.

"Το ότι δεν έπαιξα στην EuroLeague εξαρτάται και από το τι θέλει ο καθένας. O Ολυμπιακός ήθελε νίκες πάση θυσία, δεν είχε χρόνο να ρισκάρει. Δεν έχω παράπονο, ούτε πρέπει κανείς να θεωρεί λάθος αυτό που έγινε. Η Ευρώπη είναι διαφορετική από το ΝΒΑ και η Οκλαχόμα ξεκινάει να χτίζει την ομάδα από την αρχή. Δεν χρειάζονται τις νίκες τόσο τη δεδομένη στιγμή όσο το να βγάλουν παίκτες. Το μπάσκετ της EuroLeague είναι πολύ ωραίο, η EuroLeague είναι ακριβώς μετά το ΝΒΑ".

- Με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο είχες επαφή;

"Είδα τον Γιάννη πριν από το ντραφτ, έκανε προετοιμασία στο ΣΕΦ και θυμάμαι ότι μου είπε να σκέφτομαι μόνο το μπάσκετ. Δεν πρόλαβα να αντιμετωπίσω τον Γιάννη αυτή τη χρονιά, ήμουν στη G-League όταν παίξαμε με τους Μπακς".

- Εσύ θέλεις να βαδίσεις στα δικά του βήματα; Κάποιοι βρίσκουν ομοιότητες στις δύο περιπτώσεις.

"Είναι ωραίο να σε βάζουν στην ίδια κατηγορία με τον Γιάννη, αλλά θέλω να αφήσω το δικό μου στίγμα. Δεν θέλω να λένε ότι μπορεί να γίνω σαν τον Γιάννη. Θέλω να λένε ότι ο Αλεξέι Ποκουσέβσκι παίζει με το στυλ του Αλεξέι Ποκουσέβσκι".

Photo Credits: Andreas Papakonstantinou / Tourette Photography