Το post του Βασιλόπουλου

Καλησπέρα...

Αν θα μπορούσα να βάλω μία επικεφαλίδα στην τελευταία εβδομάδα θα ήταν «ο άνθρωπος με το Νο13» και «πάμε Βερολίνο». Γιατί το λέω αυτό; Γιατί λίγο πολύ όσοι με βρίσκουν στο δρόμο μου εκφράζουν την αισιοδοξία τους, λέγοντας οτι θα είμαστε στο φάιναλ φορ του Βερολίνου αλλά μου το λένε ακριβώς έτσι: «Πάμε Βερολίνο...»

Και εγώ έχω πάρα πολύ εμπιστοσύνη στην ομάδα μας αλλά δεν μου αρέσει να κάνω προβλέψεις. Προτιμώ να είμαι πιο συγκρατημένος στην δηλώσεις μου.

Και πάμε «στον άνθρωπο με το νούμερο 13». Είναι απίστευτο πόσο πολύ έχει επηρεάσει τον κόσμο το νούμερο που φοράω στη φανέλα μου και ενώ είχα σκοπό να το κάνω κάποια στιγμή και να αναφερθώ σε αυτό, λες και είχαν βαλθεί όλοι μου το ανέφεραν συνέχεια οπότε είπε δεν πάει άλλο θα το γράψω να τελειώνουμε με αυτό το θέμα.

Ξέρω ότι δεν διαβάζουν όλοι το blog μου αλλά τουλάχιστον ακόμα και έτσι θα έχει γίνει μία αρχή και θα έχω να το λέω σε μικρότερη μερίδα ανθρώπων. Γιατί και αυτό έχει να κάνει λίγο με το τι μπορεί να άφησαν κάποιοι να εννοηθεί στο συγκεκριμένο θέμα.

Φαντάζομαι θα θυμάστε αυτό που θα είχα γράψει την τελευταία φορά περι παραφιλολογίας. Αυτό είναι ένα πάρα πολύ μικρό δείγμα.

Για να μην το κουράζω πολύ το θέμα, τον αριθμό 13 τον επέλεξα στις μικρές εθνικές ομάδες επειδή πολύ απλά δεν το ήθελε κανείς, γιατί όπως γνωρίζετε αθλητισμός και πρόληψη είναι δύο έννοιες που συμβαδίζουν.

Κατά αυτή την έννοια όμως θρησκεία και πρόληψη δεν συμβαδίζουν και επειδή προτιμώ να κάνω τον σταυρό μου όταν μπαίνω να παίξω σε ένα παιχνίδι (ώστε να καταφέρω να το τελειώσω υγιής), είπα θα το πάρω εγώ για να σας δείξω ότι δεν είναι τίποτα άλλο από έναν αριθμό. Μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον το ότι δεν το ήθελε κανείς και μου προκαλούσε εντύπωση το πόσο μπορεί ο καθένας για τον δικό του λόγο να κολλάει με έναν αριθμό.

Και αυτή ήταν η ευκαιρία στον κάθε κακοπροαίρετο, εκμεταλλευόμενος τη δική μου ειλικρίνεια (που είχα πει ότι μικρός ήμουν Παναθηναϊκός) να βγαίνει και να λέει ότι αυτός είναι ο λόγος που το φοράω.

Που θέλατε να ξέρω όταν ήμουν μικρός στο χωριό μου το Σάμικο, ότι μία ημέρα θα έπαιζα στον Ολυμπιακό και θα γινόμουν και αρχηγός. Ούτε μπασκέτες δεν είχαμε τότε στο χωριό μου. Θα μου πεις γιατί έχετε τώρα;;; Και φυσικά όχι!!!!!

Τώρα που το σκέφτομαι θα ήταν μία καλή ιδέα να πάω να βάλω κάποια και να μην παίζουν τα παιδιά στο μονόζυγο όπως έπαιζα εγώ...

Βέβαια κανείς δεν είπε αυτό που είχα δηλώσει ότι ήμουν φίλαθλος και όχι οπαδός και υποστήριζα και τον Ολυμπιακό και είχα χαρεί όταν είχε πάρει ευρωπαϊκό το 1997 αλλά αυτό είναι ψιλά γράμματα.

Εντάξει μην τρελαίνεστε όταν με ρωτάτε γιατί φοράω το 13 δεν κάνω όλη αυτή την ανάλυση απαντάω απλά και περιεκτικά... lucky for some...

Δεν έχω διάθεση να αναφερθώ στο θέμα που σας είχα ξεκινήσει γιατί θα πω κάτι που ανέφερε μία φίλη για τα πρωταθλήματα στην Α1 και Α2 και δεν θέλω να τσαντιστώ διπλά.

Τα της Ρεάλ ή Πέμπτη ή Τετάρτη....


Φυσικά θα απαντήσω στον φίλο που παίζει στην Ναύπακτο και λόγο ύψους παίζει σέντερ. Φίλε μου και εγώ το ίδιο πρόβλημα με εσένα είχα. Επειδή ήμουν ψηλός έπαιζα 5άρι και αργότερα δεν είχα τα εφόδια και την υποδομή για να «κατέβω» θέση και δυσκολεύτηκα πολύ περισσότερο. Βέβαια δεν ήξερα και μπάσκετ και για αυτό λέω ότι αφού τα κατάφερα εγώ μπορούν να τα καταφέρουν όλοι.

Για αυτό συνονόματε θα σου πω να πιστεύεις σε αυτό που κάνεις. Να μην ακούς κανέναν. Να δουλεύεις συνέχεια ώστε να γίνεις όσο καλύτερος μπορείς και να έχεις το μυαλό σου στο κεφάλι σου. Γιατί να ξέρεις ότι θα βρεθούν πολλοί που θα σε κοροϊδέψουν στην προσπάθειά σου να γίνεις καλύτερος.

Μην σε απασχολεί η θέση, είσαι πολύ μικρός για να προβληματίζεσαι με κάτι τέτοιο. Να χαίρεσαι το κάθε λεπτό που είσαι στο γήπεδο και παίζεις, γιατί σε αυτή τη ζωή εκτός από τυχερός, δουλευταράς κλπ, κλπ, κλπ, κλπ, να είσαι και κ......κουφός!!!! Αλλά μόνο σε αυτά που δεν είναι για το καλό σου.

Μία φορά και έναν καιρό ήταν κάποιοι παίκτες που έπαιζαν μπάσκετ στην Ελλάδα και δεν είχαν κανένα πρόβλημα!!!!! Σαν παραμύθι φαίνεται αλλά συνήθως τα παραμύθια έχουν ευτυχισμένο τέλος. Στο συγκεκριμένο ποτέ δεν ξέρεις πιο μπορεί να είναι το τέλος και συνήθως εξαρτάται από κάποιους ανθρώπους που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι πως θα εξυπηρετήσουν τα δικά τους συμφέροντα και την δική τους ματαιοδοξία. Χωρίς να υπολογίζουν τις ζωής κάποιων παιδιών που λόγο ωραρίου δεν μπορούν να κάνουν τίποτα στη ζωή τους για να ζήσουν και είναι στο έλεος κάθε παράγοντα, παρακαλώντας να πάρουν έναν μισθό και να νιώθουν και υπόχρεοι όταν τον πληρώσουν για δύο μήνες συνεχόμενους (πράγμα σπάνιο)!!!!

Να φοβάσαι κιόλας μην κάνεις καμιά ήττα εκτός προγράμματος και τσαντιστεί ο έχων τα πολλά, με αποτέλεσμα να μην δώσει ούτε τα λίγα...

Δυστυχώς υπάρχουν πολλά προβλήματα στο ελληνικό μπάσκετ και δεν είναι μόνο το οικονομικό, αν αναλογιστεί κανείς ότι μέχρι πριν λίγο καιρό τα παιδιά στην Α2 ήταν ανασφάλιστα και έπαιζαν με κίνδυνο της ζωή τους.

Θέλω να πιστεύω ότι το δικό μου παραμύθι όσον αφορά το ελληνικό μπάσκετ και τις υπόλοιπες ομάδες θα έχει χαρούμενο τέλος και α πρέπει να ξεκινήσει από εμάς που έχουμε την τύχη να βρισκόμαστε σε ομάδες που τα πάντα κυλάνε ρολόι και πριν σκεφτούμε κάτι το έχουν λύσει.

Εμείς θα πρέπει να κάνουμε την κατάσταση να αλλάξει μίας και όσοι έχουν φέρει σε αυτή τη θέση το ελληνικό μπάσκετ είναι άτομα που τους βολεύει να διατηρείται. Για να μπορούμε να πούμε ζήσαμε εμείς καλά και αυτοί καλύτερα....

Και επειδή το παραμύθι είναι φαντασία, που η φαντασία είναι η αρχή της δημιουργίας, φανταζόμαστε αυτό που επιθυμούμε, θέλουμε αυτό που φανταζόμαστε και τελικά δημιουργούμε αυτό που θέλουμε....