Έπειτα από δεκαοχτώ χρόνια, ο Απόλλων Πάτρας επιστρέφει σε τελικό Κυπέλλου Ελλάδος. Το 1997 ο Νίκος Βετούλας ήταν ο εντός παρκέ ηγέτης των Αχαιών. Το 2014 έγινε ο κόουτς που έδειξε το δρόμο. Μαζί με τον Νίκο Αργυρόπουλο, είναι εκείνοι που ξέρουν πολύ καλά τι έγινε τότε, αλλά θα ζήσουν και το τώρα.

Το Sport24.gr θέλησε να γυρίσει πίσω στον Απρίλιο του 1997 και ζήτησε από δύο εκ των πρωταγωνιστών των Πατρινών να αναλάβουν τα υπόλοιπα. Να μας πουν τις πιο έντονες αναμνήσεις, από εκείνον τον τελικό με τον Ολυμπιακό. Ας αφήσουμε λοιπόν, τον Βαγγέλη Αλεξανδρή και τον Χρήστο Μυριούνη να αναλάβουν τη συνέχεια.

Μυριούνης: "Από παιδί, ο Αργυρόπουλος ήταν... αντράκι"

" Εκείνη τη χρονιά ο Ολυμπιακός ήταν μία πανίσχυρη ομάδα, όπως φάνηκε από την κατάκτηση του Triple Crown. Εμείς προερχόμασταν από μία τεράστια πρόκριση επί του Παναθηναϊκού και είχαμε πολύ καλή ψυχολογία. Είχαμε μία πολύ καλή παρέα. Ήμασταν πολύ δεμένοι μεταξύ μας και γι αυτό δεν μπορούσε εύκολα να χαλάσει η ψυχολογία μας. Είχαμε συζητήσει με τον κόουτς ότι θα παίξουμε για να πάρουμε την κούπα. Μπήκαμε στο παρκέ με αυτή τη νοοτροπία. Δυστυχώς, το χάσαμε στις λεπτομέρειες. Θυμάμαι όλο το παιχνίδι, φάση - φάση. Το έχω ακόμα στο μυαλό μου".

Όσο για το αν μπορεί να συγκρίνει την επιτυχία εκείνης της ομάδας με αυτή των "μελανόλευκων" του Νίκου Βετούλα θέλησε να ξεκαθαρίσει πως " αυτό που κάναμε το 1997 δεν έχει προηγούμενο. Αποκλείσαμε τον Παναθηναϊκό στα ημιτελικά και παραλίγο να πάρουμε το Κύπελλο. Με όλο τον σεβασμό στην προσπάθεια των παιδιών που βρίσκονται φέτος στην ομάδα, δεν θεωρώ πως υπάρχει θέμα σύγκρισης των δύο επιτυχιών".

ο Νίκος έπαιζε σαν άντρας από τότε, παρότι ήταν 17 ετών. Θυμάμαι ότι στην προπόνηση κόντραρε τον Βετούλα στα ίσια, παρότι τότε ο δεύτερος ήταν... στα φόρτε του. Ήταν το "Α" και το "Ω" εκείνης της ομάδας ο Βετούλας, αλλά ο "μικρός" δεν φοβόταν. Τον κόντραρε όσο πιο πολύ μπορούσε".

Αν είχε να δώσει μια συμβουλή, ποια θα ήταν; " Να μην έχουν άγχος. Πρέπει να μπουν ελεύθερα στο γήπεδο και να παλέψουν μέχρι τέλους. Είναι ξεκάθαρο πως όποιος εκ των δύο "αιωνίων" προκριθεί στον τελικό, αν όλα κυλήσουν βάσει λογικής, οι πιθανότητες δεν θα είναι με το μέρος του Απόλλωνα. Αυτό το γνωρίζουν και οι ίδιοι, αλλά δεν σημαίνει κάτι. Πρέπει να διεκδικήσουν τις πιθανότητες που έχουν μέχρι το τέλος".

Αλεξανδρής: "Προπονητής εντός παρκέ ο Βετούλας"

" Νομίζω πως εκείνη η ομάδα ήταν η καλύτερη στην ιστορία του Απόλλωνα Πάτρας. Τα είχε όλα! Μπορούσε να κοιτάξει στα μάτια οποιονδήποτε αντίπαλο, ανεξαρτήτως ποιότητας. Κάτι που φαίνεται από τα αποτελέσματα που είχαμε εκείνη τη χρονιά (1996-97) σε Ελλάδα και Ευρώπη. Αν μάλιστα δεν είχαμε τόσα πολλά και μακρινά ταξίδια, θα μπορούσαμε να κάνουμε ακόμα περισσότερα πράγματα. Αν μου ζητάς να συγκρίνω τις καταστάσεις, θα σου πω ότι δεν έχει καμία σχέση η μία με την άλλη. Τότε, είχαμε αποκλείσει τον Παναθηναϊκό, κερδίζοντας τον εκτός έδρας. Σε καμία περίπτωση δεν θέλω να μειώσω την επιτυχία του Νίκου Βετούλα και των παικτών του. Τους αξίζουν συγχαρητήρια που προκρίθηκαν. Δεν είναι λίγο πράγμα για μία επαρχιακή ομάδα να φτάνει στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος".

Η ψαλίδα ήταν πάντα μεγάλη. Απλά εκείνη την εποχή οι ομάδες, κυρίως οι επαρχιακές, είχαν τη δυνατότητα να φτιάξουν πιο ανταγωνιστικά σύνολα, λόγω του υψηλότερου μπάτζετ και της δυνατότητας να φέρουν στην Ελλάδα μεγάλους παίκτες από το εξωτερικό. Θυμάμαι ακόμα ότι είχαμε κερδίσει τον Ολυμπιακό -στα πλέι οφ-. Είχαμε φέρει απίστευτα αποτελέσματα εκείνη τη χρονιά. Παράλληλα όμως παίζαμε ωραίο και θεαματικό μπάσκετ. Είχαμε κάνει αίσθηση σε όλη την Ελλάδα".

Είχε περάσει ποτέ από το μυαλό του ότι ο Αργυρόπουλος μπορούσε να εξελιχθεί σε "σημαία" του Απόλλωνα; " Ήταν ένα σκληρό παιδί, που δούλευε διαρκώς στις προπονήσεις. Έπαιζε καλή άμυνα και ήταν βασικός λόγος που φτάσαμε μέχρι τον τελικό. Στο παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό, χάναμε με νταμπλ σκορ (34-17) στο πρώτο ημίχρονο, αλλά τον έβαλα να μαρκάρει τον Ντίνκινς. Και γυρίσαμε το παιχνίδι. Ο Χρήστος (Μυριούνης) πήρε τη ρεβάνς του από τον Παναθηναϊκό".

Σε ερώτηση για τον Βετούλα, είπε ότι "ο Νίκος ήταν... προπονητής από τότε. Εντός παρκέ εννοώ. Είχε άποψη γύρω από το μπάσκετ και την κατέθετε. Είναι έντονη προσωπικότητα και γι αυτό ό,τι είχε να πει το στοιχειοθετούσε".

"Ίσως να έκανα φάουλ"

Όπως θυμόταν τη... στιγμή, ο "Τίγρης" εστίασε και στο ότι " η διαιτησία μάς είχε πάρει το κεφάλι. Έλεγα στον Τσανίδη "καλά δεν ντρέπεστε λίγο; Λυπηθείτε μας"! Από το πρώτο ημίχρονο είχε βγάλει όλους τους ψηλούς μας με φάουλ. Είχαμε όμως πολύ καλή ομάδα και βρίσκαμε πάντα λύσεις. Ο Νικολάκης (βλ. Αργυρόπουλος) μάρκαρε τον Ρίβερς".

Ισοφαρίσαμε στα 12'' για το τέλος και ο Ντούσαν Ίβκοβιτς κάλεσε τάιμ άουτ για να σχεδιάσει την τελευταία επίθεση. Τότε τέθηκε το ερώτημα από τα παιδιά, αν θα κάνουμε φάουλ ή όχι. Τους είχα απαντήσει τότε "εσείς τι λέτε να κάνουμε;" και κανείς δεν πήρε την ευθύνη. Όχι ότι θα δεχόμουν την... προτροπή τους, αλλά ήταν μία στιγμή που συζητήθηκε πολλές φορές μεταξύ μας μετά το τέλος του αγώνα. Στην τελευταία φάση κάναμε νταμπλ τιμ στον Ρίβερς, αλλά δεν έγινε σωστή η περιστροφή, με αποτέλεσμα να χάσουμε. Αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω, ίσως να έκανα φάουλ τελικά σε εκείνη τη φάση, για να έχω την τελευταία επίθεση".

Το φύλλο αγώνα του τελικού του 1997

Ολυμπιακός - Απόλλων Πατρών 80-78 (42-37) Διαιτητές: Τσανίδης - Μουζάκης. Ολυμπιακός (Ίβκοβιτς): Μπακατσιάς 3, Σιγάλας 3 (1), Γκρέι 6, Παπανικολάου 6, Νάκιτς 4 (1), Φασούλας 21, Τόμιτς 8, Τάρλατς 10, Βελπ 5, Ρίβερς 14 (1). Απόλλων Πατρών (Αλεξανδρής): Νεμάνια, Βούκσεβιτς 19 (2), Ράιλι 2, Χατζόπουλος 3 (1), Αργυρόπουλος, Ταμπάκης, Βετούλας 3 (1), Έλις 24, Μολφέτας 7, Μυριούνης 20.