Το ημερολόγιο γράφει 13 Ιουλίου του 1972. Ο Ηρακλής υποδέχεται στο Παλέ ντε Σπορ τον ΒΑΟ για την τελευταία αγωνιστική του Πρωταθλήματος Θεσσαλονίκης. Το ματς μπορεί να μην έχει βαθμολογική σημασία, ωστόσο όλοι στην Γηραιό το περιμένουν πώς και πώς. Πρώτος και καλύτερος ο Αριστείδης Μούμογλου, ο ηγέτης του Ηρακλή και ένας από τους μεγαλύτερους σκόρερ της εποχής.

Ο ίδιος έχει βάλει ένα στόχο: να περάσει τον Τάκη Μάγλο, ο οποίος αγωνίζεται στο Παγκράτι και να γίνει εκείνος ο πρώτος σκόρερ της σεζόν στη χώρα.

Η επιθυμία του αυτή γίνεται γνωστή σ’ όλους τους παίκτες του Ηρακλή, οι οποίοι βάζουν τα δυνατά τους για να τον στηρίξουν. Το ματς ξεκινάει δυνατά και ο Αριστείδης Μούμογλου βάζει το ένα καλάθι πίσω από το άλλο. Σύμφωνα με το φύλλο αγώνος, το πρώτο ημίχρονο λήγει με τον ίδιο να πετυχαίνει 52 πόντους.

Αυτό, όμως, που συμβαίνει στο δεύτερο ημίχρονο δεν το χωράει ανθρώπινος νους. Σκοράρει 93 ολόκληρους πόντους από τους συνολικά 109 της ομάδας και διαμορφώνει το τελικό 172-94!

Ο αγώνας τελειώνει με τον Μούμογλου να έχει πετύχει συνολικά 145 πόντους, σκοράροντας 72 εύστοχα δίποντα. Το κατόρθωμά του είναι, ακόμη πιο μεγάλο, αν αναλογιστεί κανείς, πως εκείνη την εποχή στο μπάσκετ δεν είχε θεσμοθετηθεί ακόμη το τρίποντο. Μόλις κατάφερε, όχι απλά να ξεπεράσει τον Μάγλο αλλά να γίνει ο μπασκετμπολίστας με τους περισσότερους πόντους σ’ ένα μόνο ματς στην ιστορία του αθλήματος στη χώρα.

Το ρεκόρ του παραμένει ακόμη μέχρι σήμερα άπιαστο. Οι μόνοι που προσπάθησαν να προσεγγίσουν, έστω κι από μακριά την επίδοση αυτή, ήταν ο Παναγιώτης Γιαννάκης και ο Νίκος Γκάλης, σ' εκείνο το αλησμόνητο ματς μεταξύ του Ιωνικού και του Άρη τη σεζόν 1980/81 που έληξε 113-114 και στο οποίο ο πρώτος πέτυχε 73 πόντους και ο δεύτερος 62.

48 χρόνια μετά. Ο Αριστείδης Μούμογλου, σε ηλικία 77 ετών, ζει μόνιμα στη Θεσσαλονίκη και κάθε πρωινό μαζεύεται με την παρέα του που αποτελείται κυρίως από πρώην μπασκετμπολίστες της πόλης, σε μια καφετέρια απέναντι από τον Λευκό Πύργο για να θυμηθούν τα παλιά και να σχολιάσουν το σήμερα του ελληνικού μπάσκετ.

Τα χρόνια μπορεί να έχουν περάσει, ο άλλοτε μπασκετμπολίστας του Ηρακλή να μην έχει πια το χαρακτηριστικό του μουστάκι, ωστόσο, το ανάστημά του θυμίζει ακόμη την ιστορία ενός από τους καλύτερους αθλητές που έχουν περάσει ποτέ από τη χώρα.

Η ιστορία πίσω από το ρεκόρ που δε θα σπάσει ποτέ

Ξεκινάμε την κουβέντα από το μεγάλο του ρεκόρ. Ο ίδιος δεν γνωρίζει πως είναι ακόμη μέχρι σήμερα ο πρώτος της λίστας. "Ναι ε; Καλά και δεν το έχει σπάσει κανένας τόσα χρόνια;" αναρωτιέται.

Ο ίδιος, όπως εξηγεί, έχει βαρεθεί να μιλάει για εκείνη τη μέρα, για αυτό και συνήθως απορρίπτει τις συνεντεύξεις που του προτείνουν. "Το κουράσαμε το θέμα. Να βγαίνω να λέω τα ίδια και τα ίδια. Να βγει κάτι καινούργιο ρε παιδί μου".

Οι αναμνήσεις, όμως, από εκείνη το μεσημέρι στο Παλαί δεν πρόκειται να σβηστούν ποτέ από το μυαλό του. Το ματς έγινε στις 13 του μήνα. "13 του μηνός πέρασα στο Πανεπιστήμιο, 13 έγινε το ρεκόρ, 13 γιορτάζω. Πολύ γούρικο το 13 αδερφέ μου".

Ο ίδιος θυμάται μερικές πολύ χαρακτηριστικές σκηνές πριν από την έναρξη του ιστορικού αγώνα κόντρα στον ΒΑΟ. "Υπήρχε ένα κίνητρο για εκείνο το ματς. Πρώτος σκόρερ μέχρι εκείνη τη μέρα στο πρωτάθλημα ήταν ο Μάγλος του Παγκρατίου. Πριν από το παιχνίδι συζητήσαμε με τον προπονητή και τους συμπαίκτες μου, προκειμένου η μπάλα να πηγαίνει τις περισσότερες φορές σε μένα και να τελειώνω τις επιθέσεις. Και έτσι έγινε τελικά. Που να φανταστώ, όμως, πως θα βάλω 145 πόντους. Όταν είδα το φύλλο αγώνος στο τέλος κατάλαβα τι είχα κάνει. Μέχρι τότε δεν είχα αντιληφθεί καν πως είχα περάσει τους 100 πόντους. Δεν γίνεται να μετράς όσο παίζεις. Στο μυαλό μου είχα να σκοράρω, όχι να μετράω πόντους".

Ο Μούμογλου σ’ εκείνο ματς νιώθει το καλάθι σαν βαρέλι, παρόλο που, όπως λέει γελώντας, χάνει και μερικά σουτ. Υπάρχει μια φάση η οποία θα μείνει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη του. "Έτρεχε μπροστά με την μπάλα ο Μπογατσιώτης και σε κάποια στιγμή μου λέει "Αρίστο, πρόσεχε". Τότε την πέταξε με δύναμη στο ταμπλό και ήρθα εγώ από πίσω και την έβαλα με follow".

Μετά το τέλος του ματς, κάνει την εξής χαρακτηριστική δήλωση στις εφημερίδες: "Το χέρι μου έπαθε αγκύλωση". Ωστόσο, όπως εξηγεί, 48 χρονιά, τα λόγια αυτά τα είπε πάνω στην πλάκα και χωρίς να θέλει να υποτιμήσει τον αντίπαλο.

Ποια ήταν, όμως, τα παιδικά χρόνια του ανθρώπου που έχει γράψει το όνομά του με χρυσά γράμματα στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ και πώς έφτασε σ’ αυτό το ασύλληπτο ρεκόρ;

Η λαστιχένια μπάλα στη Βέροια και η μπασκετομάνα Θεσσαλονίκη

Ο Αριστείδης Μούμογλου γεννιέται το 1944 στη Βέροια και συγκεκριμένα στην περιοχή Ελιά, με το μεγάλο πάρκο στο οποίο μαζεύονται όλοι οι νέοι της πόλης για να αθληθούν. Ο ίδιος, όπως εξηγεί, ξεκίνησε να παίζει μπάσκετ από τύχη και όχι επιλογή. "Εκείνη την εποχή, το 1952, δίπλα από το σπίτι μου πώς έγινε και υπήρχε ένα καλάθι. Μη φανταστείς, όμως, κάτι τρομερό. Το ταμπλό ήταν σάπιο και η στεφάνη έτοιμη να πέσει".

"Πήρα και γω μια λαστιχένια μπάλα και προσπαθούσα να τη βάλω μέσα. Μέχρι τότε δεν είχα ποτέ ξανά μπάσκετ στη ζωή μου. Δεν ήξερα πως υπήρχε τέτοιο άθλημα στον κόσμο. Που να το γνώριζα και γω. Στη Βέροια του '50 έμενα".

Στην ηλικία των εννέα χρονών φεύγει με την οικογένειά του από την πόλη και εγκαθίσταται μόνιμα στη Θεσσαλονίκη. Εκεί βλέπει για πρώτη φορά στη ζωή του οργανωμένο μπάσκετ.

"Όταν ήρθαμε στην πόλη μέναμε στην περιοχή Συγγρού και εκεί κοντά υπήρχε το 4ο Γυμνάσιο Αρρένων. Είχε ένα γήπεδο πολύ καλό, με τσιμέντο, βέβαια, κάτω. Εκεί μαζευόμασταν πολλοί και έτσι φτιάξαμε την παρέα μας μέχρι σήμερα. Ο Τσάρδας που έπαιξε στην ΑΕΚ, οι αδερφοί Παρίσιδες στο Ανατόλια, ο Χατζόπουλος στον Άρη. Εκεί αγαπήσαμε το μπάσκετ", εξηγεί.

Η άσβεστη αγάπη για την "Ηρακλάρα"

Τα χρόνια περνούν και ο έφηβος Αριστείδης Μούμογλου ζει και αναπνέει για να παίζει μπάσκετ. Καμιά φορά, μάλιστα, πηδάει τα κάγκελα του γηπέδου της ΧΑΝΘ για να δει αγώνες.

Ως που ήρθε η στιγμή να παίξει και εκείνος στο γήπεδο. Η καριέρα του ξεκινά επίσημα τη σεζόν 58-'59, όταν στην ηλικία των 15 ετών, φορά τη φανέλα του εφηβικού τμήματος του Ηρακλή. Στην Γηραιό έμεινε μέχρι το τέλος της καριέρας του και νιώθει περήφανος, μέχρι σήμερα, γι’ αυτό.

Οι συνθήκες, όμως, υπό τις οποίες έπαιζε μπάσκετ εκείνη την εποχή δεν έχουν καμία σχέση με τις σημερινές. "Δεν υπήρχαν ούτε μισθοί τότε, ούτε συμβόλαια. Εγώ δεν πήρα ούτε μία δραχμή από το μπάσκετ. Όπως έλεγα πάντα, έπαιζα για την πορτοκαλάδα".

Τα περισσότερα ματς γινόταν στο γήπεδο της ΧΑΝΘ το οποίο ήταν ανοιχτό ακόμη και υπήρχαν μέρες που έπαιζαν με αέρα και με βροχή. "Το ταμπλό του γηπέδου ήταν από νάιλον και όταν έβρεχε, έπρεπε να υπολογίσεις το σουτ, ώστε η μπάλα να βρει στο συγκεκριμένο σημείο και να γλιστρήσει στο καλάθι. Φοβερά σκηνικά", προσθέτει γελώντας.

Μαζί του κρατά και μερικές ασπρόμαυρες φωτογραφίες που έχει ακόμη στα αρχεία του από εκείνα τα χρόνια. Αρχίζει να μας της δείχνει με προσοχή. "Κοιτά εδώ. Φορούσαμε ελβιέλα ρε φίλε. Πηδούσαμε για το σουτ και όταν σκάγαμε κάτω, μας πονούσαν τα πόδια. Δεν προστάτευαν τους αστραγάλους. Και εμείς τότε δεν κάναμε ούτε διατάσεις, ούτε βάρη, τίποτα. Τρεις προπονήσεις τη βδομάδα και ματς. Καμία σχέση με σήμερα".

Οι μεγάλοι μπασκετμπολίστες που αντιμετώπισε

Παρά τις δυσκολίες της εποχής, όπως εξηγεί ο κ. Μούμογλου, υπήρχαν αρκετοί Θεσσαλονικείς, οι οποίοι περίμεναν πως και πως να 'ρθει το σαββατοκύριακο για να δουν μπάσκετ. "Το γήπεδο της ΧΑΝΘ ήταν πίτα. 2.500 - 3.000 κόσμος. Υπήρχε φανατίλα. Παίζαμε στο γήπεδο του Ανατόλια, στον ΠΑΟΚ, πολύ δύσκολες έδρες. Η Θεσσαλονίκη εκείνη την εποχή είχε ένα καθαρά μπασκετικό κοινό. Τους πιο πολλούς απ’ αυτούς τους γνωρίζαμε προσωπικά τότε", θυμάται.

Μαζί με τους οπαδούς, όμως, υπήρχαν και μερικοί μπασκετμπολίστες, οι οποίοι, σύμφωνα με τον ίδιο, δεν είχαν να ζηλέψουν τίποτα από τους μεταγενέστερους. Ο καλύτερος παίκτης που αντιμετώπισε ποτέ στην καριέρα του ήταν ο Γιώργος Κολοκυθάς του Παναθηναϊκού. "Τέτοιο παίκτη, τέτοιο ταλέντο δεν υπήρξε ποτέ άλλοτε στην Ευρώπη. Ήταν, όμως, χαβαλές. Δεν του άρεσε να κάνει προπονήσεις. Και πάλι, όμως. Τον έπαιρνε η εθνική στο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα και έβγαινε πρώτος σκόρερ".

Ο ίδιος ξεχωρίζει, επίσης, τον Γιώργο Αμερικάνο και τον Γιώργο Οικονόμου. Το μόνο πρόβλημα, όμως, για τους μπασκετμπολίστες εκείνης της γενιάς, είναι πως δεν γνώρισαν ποτέ τη δημοφιλία που τους άρμοζε, μιας και δεν υπήρχαν ακόμη οι τηλεοπτικές μεταδόσεις.

Ο Αριστείδης Μούμογλου τη μία και μοναδική φορά που παρακολούθησε τον εαυτό του σε αγώνα ήταν στα επίκαιρα των κινηματογράφων, τα οποία αποτελούσαν τα κεντρικά δελτία εκείνης της εποχής και παρουσιάζονταν πριν από την έναρξη της κινηματογραφικής προβολής.

Επρόκειτο για ένα φιλικό ματς κόντρα στην εθνική Ρουμανίας στον Τάφο του Ινδού στην Αθήνα. Προσπάθησε να βρει το ιστορικό ντοκουμέντο από εκείνη την προβολή, ωστόσο, δεν τα κατάφερε ποτέ.

Η απόφασή του να σταματήσει για τρία χρόνια το μπάσκετ για να πάρει πτυχίο

Και ενώ ο Μούμογλου βρίσκεται στο απόγειο της καριέρας του, αποφασίζει το 1967 να σταματήσει το μπάσκετ για να αφοσιωθεί στη σχολή του και να πάρει πτυχίο στην φαρμακευτική. "Εμείς δεν ήμασταν επαγγελματίες, όπως σήμερα. Ήμασταν ερασιτέχνες. Έπρεπε να πάρω το πτυχίο μου και μετά να ανοίξω φαρμακείο. Δεν γινόταν αλλιώς".

"Άφησα το μπάσκετ για τρία χρόνια. Για ένα διάστημα οι φίλοι μου με είχαν χάσει. Ήμουν εξαφανισμένος. Δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά. Η φαρμακευτική σχολή ήταν πολύ δύσκολη. Έπρεπε να γράψεις για 10, προκειμένου να σε περάσουν. Υπήρχε κι ένας καθηγητής, Μακρής στο όνομα, μαζί με την γυναίκα του, που σε έκοβαν για πλάκα".

Ο ίδιος δεν έπιασε καθόλου μπάλα εκείνα τα τρία χρόνια. Στο γήπεδο ξεκίνησε να παίζει και πάλι μπάσκετ, όταν μπήκε στον στρατό. Κατά τη διάρκεια της θητείας του, η οποία διήρκεσε 24 μήνες, αγωνίστηκε με την φανέλα της εθνικής ενόπλων και ταξίδεψε για χάρη της στη Δαμασκό, στη Βυρητό, στη Βαγδάτη. Εκεί είχε την ευκαιρία να παίξει για πρώτη και τελευταία φορά στη ζωή του κόντρα σε Αμερικάνους. "Ήταν κάτι φοβερό. Έπαιξα 2-3 φορές απέναντί τους. Σ' έπιανε απελπισία. Ήταν τόσο αθλητικοί που δεν μπορούσες να δώσεις πάσα", θυμάται σήμερα.

Μετά τη λήξη της στρατιωτικής του θητείας, επέστρεψε στον Ηρακλή και ένα χρόνο αργότερα πέτυχε το ιστορικό ρεκόρ κόντρα στον ΒΑΟ. Ο μπασκετμπολίστας, ο οποίος είχε παρατήσει το άθλημα, για τρία ολόκληρα χρόνια, κατάφερε να επιστρέψει και να πετύχει 145 πόντους. Ασύλληπτο επίτευγμα.

Ο ίδιος συνέχιζε να παίζει μπάσκετ μέχρι και την ηλικία των 45 ετών, σε μια ερασιτεχνική ομάδα που λεγόταν "Ήφαιστος", στην οποία αγωνιζόταν μαζί με τους φίλους του, πιο πολύ για να περνά την ώρα του ευχάριστα.

Την εποχή που εκείνος σταματά το μπάσκετ, η εθνική Ελλάδος κερδίζει το πανευρωπαϊκό του ‘87 και το άθλημα μπαίνει σε κάθε σπίτι. "Βοήθησε πολύ η τηλεόραση τότε. Εμείς παίξαμε τα πέτρινα χρόνια, αλλά βάλαμε τα τούβλα για να αναπτυχθεί το άθλημα", σημειώνει.

Η ζωή μετά το μπάσκετ

Ο Αριστείδης Μούμογλου συνέχιζε να βλέπει μπάσκετ και να πηγαίνει σε κάθε αγώνα του Ηρακλή, τόσο εντός, όσο και εκτός έδρας. Η αγάπη του για την "Ηρακλάρα", όπως την προσφωνεί, δεν τελειώνει ποτέ.

Αυτό, μπορεί να το καταλάβει κανείς άλλωστε από τα μπρελόκ στα κλειδιά του τα οποία γεμάτα με το σήμα του Ηρακλή. Σήμερα, όμως, εξαιτίας του κορονοϊού, έχει σταματήσει να πηγαίνει στο γήπεδο και βλέπει τους αγώνες από τον καναπέ του σπιτιού του.

Όπως εξηγεί το μπάσκετ σήμερα δεν έχει καμία σχέση μ’ εκείνο που έπαιζε τότε στα ανοιχτά της Θεσσαλονίκης. "Όταν αγωνιζόμασταν εμείς δεν υπήρχαν συστήματα. Προσπαθούσαμε να κάνουμε καμιά κομπίνα, αλλά όταν έμπαινες μέσα στο γήπεδο, έκανες αυτό που σου ερχόταν στο μυαλό. Δεν μπορούσες να βάλεις φρένο στο ταλέντο σου. Πιθανόν, μπορεί να κάνουν καλά σήμερα οι προπονητές, αλλά, ίσως, έτσι σταματούν τα παιδιά από το να δείξουν το χάρισμά τους. Και αυτό δεν είναι καλό".

Κατά τη διάρκεια της συνέντευξής, το τηλέφωνό του δεν σταματά να χτυπά. Στην απέναντι γραμμή βρίσκεται ο γιος του, Αντώνης, ο οποίος ακολούθησε τα δικά του βήματα και παρόλο που έχει πατήσει τα 40, έχοντας αγωνιστεί μεταξύ άλλων στον Ηρακλή, το Σπόρτινγκ και τον Ολυμπιακό Βόλου, συνεχίζει να παίζει μπάσκετ στη Β’ Εθνική για λογαριασμό των Τιτάνων Παλαμά.

Ο Αριστείδης Μούμογλου συνήθιζε να τον παίρνει από μικρή ηλικία στο γήπεδο και να παίζει μαζί του μπάσκετ στην πόλη. "Ο γιος μου το λατρεύει το μπάσκετ. Μια φορά είχε πάρει το αυτοκίνητο, πήγε ως τον Βόλο για μια προπόνηση και γύρισε πίσω την ίδια μέρα. Έχει τρέλα", καταλήγει.

Η ώρα έχει περάσει. Δίνουμε τα χέρια, τον ευχαριστούμε για την πολύ όμορφη συζήτηση και τραβάμε προς τον Λευκό Πύργο. Εκείνος επιστρέφει στην παρέα του η οποία βρίσκεται στο διπλανό τραπέζι. Τους παρατηρούμε για λίγο. Με το που κάθεται, τους πιάνουν τα γέλια. Πόσο να 'χουν αλλάξει, άραγε, εκείνα τα παιδιά που κάποτε πηδούσαν τα κάγκελα για να παίξουν μπάσκετ;