Αντιμετώπισε τον Παναγιώτη Γιαννάκη είκοσι χρόνια πριν πάνω στο παρκέ και έφυγε από το γήπεδο ηττημένος, όχι μια αλλά δυο φορές. Η πίκρα του για τις απρόσμενες ήττες έβγαλε φαρμάκι στις τότε δηλώσεις του. Έγινε το "κόκκινο πανί" για τους Έλληνες φιλάθλους, αλλά τα χρόνια πέρασαν και οι άσχημες μνήμες ξεθώριασαν. Δεν εγκατέλειψε το μπάσκετ όταν κρέμασε τα παπούτσια του, αντίθετα συνέχισε από τους πάγκους την ενασχόληση με το άθλημα που τόσο αγάπησε.
Όταν τον πρωτογνώρισα 12 χρόνια πριν στη Σεβίλλη, τεχνικό της Κάχα Σαν Φερνάντο, είχε βουρκώσει στο άκουσμα της αναφοράς του ονόματος του αδερφού του, αλλά δεν είχε αρνηθεί να μου μιλήσει για αυτόν. Και όταν τον είχα ρωτήσει ποιοι ήταν οι τρεις μεγαλύτεροι παίκτες που είχε γνωρίσει στο Ευρωπαϊκό μπάσκετ, χωρίς να διστάσει, μου είχε απαντήσει: "Ο αδερφός μου, ο Γκάλης και ο Σαμπόνις".

Χαθήκαμε από τότε, εγώ γύρισα στην Ελλάδα και αυτός, ακολουθώντας τη μοίρα του προπονητή, άλλαξε ομάδες, πόλεις και κράτη, γράφοντας τη δική του σελίδα στην ιστορία του αθλήματος. Λίγες μέρες πριν, κατάφερα να ξαναβρώ τα ίχνη του στα βουνά της Κροατίας, όπου προετοιμάζει τη Ζαντάρ, την καινούργια του ομάδα. Τον πήρα στο τηλέφωνο, θυμηθήκαμε τα παλιά και όταν του ζήτησα να μιλήσουμε για το Ευρωμπάσκετ, δέχτηκε με μεγάλη χαρά.

Έτσι λοιπόν, το SPORT 24, με μεγαλύτερη ακόμα χαρά, σας παρουσιάζει ένα από τα μεγαλύτερα επίθετα του παγκόσμιου μπάσκετ που ακόμα κουβαλάει την αίγλη ενός ένδοξου παρελθόντος, αυτού της μεγάλης των "πλάβι" σχολής, αλλά και ενός γνήσιου εκπρόσωπου του μπασκετικού παρόντος της Κροατίας, τον Αλεξάντερ Πέτροβιτς.

Αλεξάντερ πες μας που βρίσκεσαι αυτή την εποχή

"Έχω αναλάβει την ΚΚ Ζαντάρ, μια κροατική ομάδα που αγωνίζεται στην πρώτη κατηγορία. Αποτελείται κυρίως από νέους και φιλόδοξους παίκτες. Πρέπει να σου πω πως μια από τις καλύτερες μετεγγραφές μας είναι ο Κόρι Μπριούερ, ένας πρώην παίκτης του Άρη. Θα παίξουμε και στο ULEB Cup, γι’ αυτό και βρισκόμαστε πάνω σε κάτι βουνά κάνοντας σκληρή προετοιμασία.

Δεν θα πας στην Ισπανία για το Ευρωμπάσκετ;

Που τέτοια τύχη... Δυστυχώς οι υποχρεώσεις με κρατούν στη Κροατία, αλλά μπορώ να σε διαβεβαιώσω πως θα παρακολουθήσω όλα τα παιχνίδια από την τηλεόραση.

Ποια είναι η γνώμη σου; Ποιες ομάδες πιστεύεις πως θα πρωταγωνιστήσουν;

Βλέπω τρεις ταχύτητες σε αυτό το τουρνουά. Στην πρώτη τοποθετώ τους Ισπανούς και τους Έλληνες. Είναι σταθερά οι δυο καλύτερες ομάδες την τελευταία τριετία. Λίγο παρακάτω έρχονται η Λιθουανία και η Γαλλία. Αλλά υπάρχει και άλλο ένα γκρουπ, το οποίο θα προσπαθήσει να κάνει τη ζημιά, ειδικά στα προημιτελικά, για να μπορέσει να διεκδικήσει την πρόκριση στο Πεκίνο. Εκεί θα έβαζα τους Ιταλούς, τους Τούρκους και την Κροατία.

Τι κάνει την Ισπανία και την Ελλάδα να ξεχωρίζουν σε σχέση με τις υπόλοιπες ομάδες;

Η ποιότητα των παικτών, το βάθος του πάγκου και η συνέχεια της ομάδας. Και στις δυο ομάδες υπάρχουν πολλοί φανταστικοί αθλητές, με τεράστιες εμπειρίες και το κυριότερο, όλοι τους βρίσκονται ακόμα σε μικρές σχετικά ηλικίες. Γνωρίζουν άριστα ο ένας τον άλλο, ξέρουν ο ένας τις κινήσεις του άλλου, μπορούν να βρεθούν οποιαδήποτε στιγμή με κλειστά μάτια.

Οι αυτοματισμοί που έχουν αναπτύξει, τους βοηθούν να δημιουργούν όλο και καλύτερα, όλο και πιο εύκολα, ενώ η εμπειρία που έχουν συσσωρεύσει όλα αυτά τα χρόνια μέσα από τις ομάδες τους – αφού όλοι αγωνίζονται στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο – τους έχουν οπλίσει με θαυμαστή ψυχραιμία, ώστε να ξεπερνούν ανώδυνα και τις πιο δύσκολες καταστάσεις. Θυμήσου για παράδειγμα τους Έλληνες πρόπερσι στον ημιτελικό με τη Γαλλία. Οι Γάλλοι ακόμα ψάχνουν να βρουν τι έγινε.



Ας μείνουμε στην Ελληνική ομάδα. Τι ρόλο πιστεύεις παίζει σε όλο αυτό το οικοδόμημα η παρουσία του Γιαννάκη;

Πρωταρχικό. Η προσωπικότητα αυτού του ανθρώπου είναι καταλυτική. Από την εποχή που έπαιζε μπάσκετ, αυτό ήταν φανερό. Εμείς το ’87 το ζήσαμε αυτό στο πετσί μας και μάλιστα όχι μια, αλλά δυο φορές μέσα σε 10 μέρες. Μας ήταν πολύ δύσκολο να δεχτούμε την πρώτη ήττα, αλλά η δεύτερη κυριολεκτικά μας αποτέλειωσε. Ο Γκάλης τότε ήταν ο "ψυχρός δολοφόνος", αλλά ο Γιαννάκης ήταν αυτός που με τη συμπεριφορά του μέσα στο γήπεδο ξυπνούσε τη θέληση και τον εγωισμό όλων των υπόλοιπων συμπαικτών του.

Αυτός ήταν το "αίμα που έβραζε", η κινητήρια δύναμη που ξεσήκωνε τον κόσμο και την ομάδα του. Ο άνθρωπος εμπνέει, αυτό τα λέει όλα. Και αυτό φαίνεται και τώρα που βρίσκεται στον πάγκο. Σου δίνει την αίσθηση πως σκέφτεται πάντα την επόμενη κίνηση και το αποδεικνύει με το κοουτσάρισμα που κάνει. Ο Γιαννάκης έχει το ταλέντο να συνδυάζει δυο τελείως διαφορετικά πράγματα. Ξέρει πότε να μεταδώσει την ηρεμία στην ομάδα και ξέρει πότε να ξυπνήσει την περηφάνια των παικτών του.



Είχες ποτέ σχέσεις με τον Γιαννάκη; Μιλάτε καθόλου, τα λέτε;

Όσο κι αν σου φανεί παράξενο, μιλάμε αρκετά συχνά. Ο Παναγιώτης είναι καλός φίλος και ο κοινός μας σύνδεσμος είναι ο Στόικο Βράνκοβιτς. Μερικές φορές συναντιόμαστε κιόλας, είτε στο περιθώριο κάποιου συνεδρίου, είτε με την ευκαιρία κάποιου αγώνα η τουρνουά.

Τη δική σου ομάδα πως τη βλέπεις; Έχει τύχη;

Θέλω να ελπίζω πως ναι. Ο στόχος της Κροατίας είναι η πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου. Βέβαια η ομάδα έχει πολλές και σημαντικές ελλείψεις, αλλά η διάθεση και το ταλέντο δε λείπουν. Ο Γιάσμιν Ρέπεσα έχει κάνει καλή δουλειά και ελπίζω να φανεί αυτό στο παρκέ. Βέβαια εδώ συμβαίνει αυτό που σου έλεγα πριν, για τη συνέχεια που πρέπει να έχει ένα σύνολο.

Σε αντίθεση δηλαδή με την Κροατία, η Ελλάδα έχει το τεράστιο πλεονέκτημα να έχει πάντοτε τους πρωταγωνιστές της παρόντες. Ο Παπαλουκάς για παράδειγμα ξέρει απ’έξω κι ανακατωτά τον Διαμαντίδη, παίζουν ανελλιπώς μαζί για τουλάχιστον τέσσερα χρόνια. Και αυτό πάντα βγαίνει μέσα στο παιχνίδι, ειδικά στα κρίσιμα ματς. Ας είναι όμως, πιστεύω πως ο Πόποβιτς, ο Πλάνινιτς και τα υπόλοιπα παιδιά θα δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους.



Αλήθεια, Αλεξάντερ, μια και μιλάμε για την Εθνική Κροατίας, εσύ έχεις περάσει από τον πάγκο της. Ποια είναι η καλύτερη ανάμνηση που έχεις;

Δε θέλω να σε στεναχωρήσω, αλλά είναι το χάλκινο μετάλλιο που κατακτήσαμε μέσα στην Αθήνα με αντίπαλο την Εθνική Ελλάδος μπροστά σε ένα φανατισμένο, αλλά και υπέροχο κοινό. Ήταν το Ευρωμπάσκετ του 1995 και οι δυο ομάδες είχαν συναντηθεί στον μικρό τελικό, όπου η Κροατία επιβλήθηκε 73-68 και ανέβηκε στο βάθρο.

Πως βλέπεις την εξέλιξη του μπάσκετ; Φαντάζομαι συμφωνείς μαζί μου ότι πολλά έχουν αλλάξει από την εποχή που ήσουν παίκτης

Οπωσδήποτε έχουν αλλάξει πολλά στο άθλημα. Η εξέλιξη είναι φυσικός νόμος που δεν θα άφηνε το μπάσκετ απ’έξω. Στα χρόνια που έπαιζα εγώ, το παιχνίδι ήταν πιο άναρχο, με λιγότερη πειθαρχία και περισσότερη ελευθερία στον αυτοσχεδιασμό. Το σκοράρισμα ήταν αυτοσκοπός, γι’ αυτό και συνεχώς έβγαιναν μεγάλοι σκόρερ, όπως ο Ντράζεν, ο Γκάλης, ο Σαν Επιφάνιο, ο Ρίβα.

Αυτό που μαθαίναμε ήταν πως να οργανώσουμε την επίθεση και πως να την ολοκληρώσουμε πιο εντυπωσιακά. Ελάχιστοι ασχολούνταν με την άμυνα. Σήμερα τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Τα πάντα ξεκινούν από την άμυνα, την πειθαρχία και την τακτική. Όλα είναι υπολογισμένα και οι παίκτες έχουν άψογη φυσική κατάσταση, αλλά λιγότερη φαντασία. Το σύνθημα του τότε ήταν "επιτεθείτε καλά", το σύνθημα του σήμερα είναι "αμυνθείτε καλά".



Αν σου ζητούσα να προβλέψεις έναν πιθανό τελικό, τι θα μου απαντούσες;

Αυτή είναι η πιο εύκολη ερώτηση που μου έχεις κάνει σήμερα. Ισπανία-Ελλάδα φυσικά. Αυτό πιστεύω πως θα είναι το ζευγάρι του τελικού, όπως και πέρυσι στην Ιαπωνία. Αλλά θεωρώ πως αυτή τη φορά η Ισπανία θα πρέπει να «φτύσει αίμα» για να νικήσει τους Έλληνες. Πέρυσι οι συνθήκες ήταν διαφορετικές.

Κατά τη γνώμη μου ο ημιτελικός του Μουντομπάσκετ μεταξύ Ελλάδας και ΗΠΑ ήταν ο πραγματικός τελικός, ένα απίστευτο παιχνίδι, από αυτά που γράφουν ιστορία και μένουν στην ιστορία. Από εκεί και μετά οι Έλληνες πλήρωσαν την κούραση και την ευφορία που δικαιολογημένα τους είχε καταλάβει και παραδόθηκαν αμαχητί στους Ισπανούς.



Ξεχώρισε τους τρεις καλύτερους παίκτες που κατά τη γνώμη σου θα ξεχωρίσουν στο φετινό Ευρωμπάσκετ.

Ο Νοβίτσκι, ο Γκασόλ και η μεγάλη μου αδυναμία, επειδή παίζει στην ίδια θέση που αγωνιζόμουν κι εγώ, ο εκπληκτικός Παπαλουκάς.

Αλεξάντερ σε ευχαριστώ πολύ. Θα σε ξαναπάρω να τα πούμε όταν θα έχει ολοκληρωθεί η πρώτη φάση των αγώνω

Με μεγάλη μου ευχαρίστηση. Εύχομαι μέχρι τότε να απολαύσουμε όμορφο μπάσκετ και πολλές συγκινήσεις.