Ο "bon viveur" Σιμόνε Πιανιτζάνι
Στο μικροσκόπιο του Sport24.gr ο Σιμόνε Πιανιτζάνι ο οποίος προτίμησε την ψυχική του ηρεμία από τα λεφτά της Φενέρμπαχτσε κι επέλεξε το δρόμο της επιστροφής στην Ιταλία. Τι είδους άνθρωπος είναι, τι του αρέσει, τι προσπάθησε να κάνει στην Πόλη και τι τελικά έκανε...
Πολλοί από εσάς κάνετε υπομονή στους εργασιακούς σας χώρους, καθώς δουλεύετε για βιοποριστικούς λόγους και όχι από χόμπι. Το ίδιο και κάποιοι από εμάς, αν και τουλάχιστον μπορούμε να θεωρηθούμε τυχεροί από την άποψη ότι κάναμε το χόμπι μας επάγγελμα.
Κάποιοι πιο τυχεροί έχουν την οικονομική δυνατότητα να "χαρίζουν" χρήματα στους εργοδότες τους, προκειμένου να ξαναβρούν την ψυχική τους ηρεμία, όταν πια ο κόσμος φτάνει στο χτένι.
Ένας από αυτούς είναι πλέον και ο Σιμόνε Πιανιτζάνι. Ο Ιταλός προπονητής έκλεισε 8 μήνες ακριβώς στο τιμόνι της Φενέρμπαχτσε (24/6/12-24/2/2013) πριν αποφασίσει πως δεν πάει άλλο και πως είναι προτιμότερο να επιστρέψει στην ασφάλεια της Ιταλίας.
Στη γενέτειρά του, δηλαδή, όπου μεγαλούργησε όντας προπονητής της Σιένα. Με την τελευταία κατέκτησε 13 συνολικά τίτλους, οδηγώντας την σε δύο Final-4 στην Ευρωλίγκα (2008 και 2011) στα 6 χρόνια που ανέλαβε πρώτος προπονητής της ομάδας της Τοσκάνης.
Στις 24 Φεβρουαρίου υπέβαλε την παραίτηση του, επικαλούμενος προσωπικούς λόγους. Ή μήπως απλά είπε να ακούσει τις... συμβουλές των φιλάθλων της Φενέρμπαχτσε οι οποίοι επέμεναν το τελευταίο διάστημα, φωνάζοντάς του συνέχεια "Pianigiani go home".
Το' παν, το ξανάπαν και ο Σιμόνε Πιανιτζάνι αποφάσισε να τους κάνει το χατίρι... Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά για να βρει ξανά την ηρεμία του. Αυτή είναι πολύ σημαντική στη ζωή του, όπως έχει τονίσει επανειλημμένως σε συνεντεύξεις του.
Πάντως, με τη φυγή του, θα απωλέσει ένα σημαντικό μέρος του φετινού του εισοδήματος, καθώς θα πάρει από τη Φενέρμπαχτσε μόνο τα δεδουλευμένα του και όχι όσα του πρόσφερε το εγγυημένο συμβόλαιο που είχε υπογράψει.
Πολύ σύντομα μετά την συνέντευξη Τύπου που θα παραχωρήσει την Παρασκευή (1/3) θα πάρει τα μπογαλάκια του και θα επιστρέψει στην Ιταλία, εκεί όπου παραμένει επιτυχημένος και κανένας δεν θα του πει γύρνα σπίτι σου, από τη στιγμή που θα βρίσκεται σπίτι του.
Το πιθανότερο είναι να ξεκουραστεί, να πάρει κάποιες ανάσες και από τις αρχές του καλοκαιριού να αφοσιωθεί στις υποχρεώσεις που θα έχει η Εθνική Ιταλίας στο Ευρωμπάσκετ της Σλοβενίας (4-22/9).
"Το μέλλον μου είναι στο εξωτερικό"
Αυτός που πιθανόν να έχει ένα... υποχθόνιο χαμόγελο κατά την επιστροφή του στην Ιταλία, θα είναι ο Φερντινάντο Μινούτσι. Ο πρόεδρος της Σιένα δηλαδή, που ήθελε να κρατήσει τον Ιταλό κόουτς, χωρίς όμως να δαπανήσει ένα σωρό λεφτά για ένα μεγάλο μπάτζετ.
Ο δαιμόνιος πρόεδρος δικαιώθηκε με το νέο δημιούργημα υπό τις οδηγίες του Λούκα Μπάνκι, ενώ ο Σιμόνε Πιανιτζάνι μάλλον έφαγε τα μούτρα του στην Τουρκία.
Πολύ πριν φύγει από τη Σιένα, ανακοινώνοντας επίσημα τη λύση της συνεργασίας του, ο Πιανιτζάνι είχε μιλήσει για τη φιλοδοξία του να δοκιμάσει την τύχη του στο εξωτερικό.
"Το μέλλον μου είναι στο εξωτερικό" είχε πει τον Απρίλιο του 2012, προαναγγέλοντας ουσιαστικά την αποχώρηση του. Λίγες μέρες μετά το τέλος της συνεργασίας του με τη Σιένα, ανακοινώθηκε στο τιμόνι της Φενέρμπαχτσε, εξασφαλίζοντας μάλιστα εγγυημένο τριετές συμβόλαιο.
Ωστόσο, τα πράγματα αλλιώς τα περίμενε κι αλλιώς του ήρθαν στην... ξενιτιά. Γιατί είναι πολύ ωραίο να παίρνεις 3,4,5 παίκτες που εμπιστεύεσαι και σε έχουν κάνει μάγκα στο παρελθόν (ΜακΚάλεμπ, Άντερσεν, Σάτο), αλλά δεν είσαι και σίγουρος ότι θα δέσουν όλοι μαζί σε ένα νέο περιβάλλον.
Το πως αντιμετώπισε αυτή την πρόκληση της Φενέρμπαχτσε των εκατομμυρίων ευρώ ήταν λάθος από την αρχή. Άπειρος γαρ, μακριά από τη γενέτειρά του, ήταν λογικό να κάνει λάθη στην πρώτη του χρονιά στο εξωτερικό. Η επιμονή του σε λάθος σχήματα, ήταν εκείνη που υποχρέωσε πολλάκις την τουρκική ομάδα σε εντός έδρας διασυρμούς.
Κι αν φεύγει αφήνοντας την Φενέρ πρώτη στο πρωτάθλημα της Τουρκίας, λίγο ενδιαφέρει από τη στιγμή που πολλοί ήλπιζαν ότι φέτος η ομάδα τους θα έπαιρνε μέρος στο Final-4 του Λονδίνου. Είπαμε όμως, οι ομάδες ούτε χτίζονται από τη μία στιγμή στην άλλη, ούτε μόνο με δοκιμασμένες λύσεις που έχουν αποδώσει στο παρελθόν, χρειάζονται πολύ περισσότερα πράγματα και σαφώς μεγαλύτερη υπομονή από όλους.
Το... τζελ στα μαλλιά και η υγιεινή διατροφή
Προφανώς, όμως εδώ που είχαν φτάσει τα πράγματα ο Σιμόνε Πιανιτζάνι δεν μπορούσε να περιμένει ούτε καν να τελειώσει η φετινή σεζόν. Άνθρωπος που λατρεύει την ηρεμία, όπως συνηθίζει να λέει δεν θα μπορούσε να περιμένει άλλους 3,5 εφιαλτικούς μήνες για να πει το "αντίο".
Άλλωστε, όπως έχει ξεκαθαρίσει στο παρελθόν... "Δεν έχω σκοπό να ασκήσω για τα επόμενα 20 χρόνια αυτό το ψυχοφθόρο επάγγελμα". Συνεπώς, πολλοί μπορούν να αντιληφθούν για ποιο λόγο αποφάσισε να αποχωριστεί την Τουρκία, βλέποντας πως το κλίμα δεν τον σήκωνε άλλο.
Σκιαγραφώντας το προφίλ του από συνεντεύξεις που έχει δώσει κατά καιρούς, από ανθρώπους που τον γνωρίζουν και από τα λίγα λεπτά συνομιλίας που είχα μαζί του μετά από αγώνες της Σιένα στην Ελλάδα, μπορεί κανείς να αντιληφθεί ότι πρόκειται για έναν ήρεμο άνθρωπο που του αρέσει να απολαμβάνει τη ζωή.
Ένας "bon viveur" δηλαδή, ο οποίος μιλώντας για την καθημερινότητά του τόνισε: "Μου αρέσει να απολαμβάνω τη ζωή, αν και παραπάνω από τις μισές ημέρες του χρόνου, είμαι σε ταξίδι. Δεν κοιμάμαι πάνω από 5-6 ώρες την ήμερα. Το πρωί κάνω ένα ντους, βάζω τζελ στα μαλλιά μου και ξυρίζομαι. Μετά χρειάζομαι ένα καλό πρωινό. Καφές, χυμός, γιαούρτι, μαρμελάδα και ψωμί. Μου αρέσει η υγιεινή διατροφή".
Αλήθεια, όμως τι έχει μαζί του σε κάθε ταξίδι; "Παίρνω πολλά πράγματα, γιατί θέλω να έχω επιλογές. Τόσο αθλητικά ρούχα, όσο και κοστούμια. Κι επίσης έχω πολλά φάρμακα μαζί μου για κάθε περίπτωση. Δεν είμαι υποχόνδριος πάντως, παίρνω κυρίως βιταμίνες".
Έχοντας κατακτήσει πολλές κούπες στη σύντομη καριέρα του ως χεντ κόους (από το 2006 κι έπειτα), ο 44χρονος Σιμόνε Πιανιτζάνι μάλλον έχει προλάβει να ξεκαβαλήσει το καλάμι, αν το καβάλησε δηλαδή ποτέ...
Σε συνεντεύξεις του, έχει επαναλάβει πολλές φορές την αγαπημένη του φράση του Eduardo Galeano: "Η ουτοπία, είναι σαν την γραμμή του ορίζοντα, όσο την πλησιάζεις, τόσο απομακρύνεται". Στη Φενέρμπαχτσε, μάλλον η επιτυχία ήταν ουτοπία...