Ο δρόμος του… λουκουμιού

Κάθε μέρα κι έναν διαφορετικό δρόμο έχει να περπατήσει η Εθνική.

Την πρώτη ημέρα βάδισε στο δρόμο του (καναδικού) ουρανίου, χθες στο δρόμο του (κινεζικού) μεταξιού και σήμερα έχει σειρά εκείνος του (τουρκικού) λουκουμιού!

Εδώ, λοιπόν είναι το θέμα: πόσο φρέσκο, μαλακό και γλυκό θα είναι το λουκουμάκι του αποψινού (δεύτερου στη σειρά) τελικού που θα παίξει η ελληνική ομάδα στο προολυμπιακό της Βικτόρια κι αν θα συνοδεύεται κιόλας από ένα σερμπέτι, για να το απολαύσουμε εντελώς και όχι για να πάνε τα φαρμάκια κάτω!

Θα είναι τέτοιο λοιπόν ή το λουκουμάκι θα μας βγει… πέτρα και θα μας τσακίσει τα δόντια;

Ελα μου ντε.

Πήξαμε στους τελικούς αυτές τις μέρες: ένας με την Κίνα, ο δεύτερος απόψε και άμποτε να ρίξουμε στο κανναβάτσο τους γείτονες και να αξιωθούμε να παίξουμε κι έναν τρίτο και καλό την Κυριακή το βράδυ με τους οικοδεσπότες…

Τους έχουμε τους Τούρκους!

Τους έχουμε τους Τουρκαλάδες: τους έχουμε με σκορ 41-23 στα προηγούμενα 64 ματς, αλλά το εάν τους έχουμε εκτός από το παρελθόν και στο παρόν, αυτό θα φανεί απόψε.

Τους είχαμε και πριν από 36 χρόνια στο Παρίσι, τότε (16 Μαίου 1984), που πάλι σε αγώνα στο πλαίσιο του Προολυμπιακού Τουρνουά η Εθνική επικράτησε με 83-73 (Γκάλης 33, Κατσούλης 14, Γιαννάκης 12, Σταυρόπουλος 12, Φασούλας 10).

Τους είχαμε ξανά στον τελευταίο αγώνα επίσημης διοργάνωσης στον οποίο βρέθηκαν απέναντι μας: στις 7 Σεπτεμβρίου του 2013, στην πρώτη φάση του Εurobasket στο Κόπερ, όπου η Εθνική νίκησε με 84-61 (Μπουρούσης 21, Σλούκας 14, Περπέρογλου 12, Παπανικολάου 11).

Τους είχαμε πάλι στο τελευταίο αντάμωμα μας, στις 17 Αυγούστου 2019, στο ΟΑΚΑ στο πλαίσιο του Τουρνουά Ακρόπολις, με σκορ 84-70 (Πρίντεζης 18, Γ. Αντετοκούνμπο 16, Παπαγιάννης 12, Καλάθης 11).

Ένα δράμα για το… ΥοuTube!

Μιας και το ‘φερε πάντως η κουβέντα στο αλισβερίσι των δυο ομάδων, η πιο σπουδαία και επική νίκη της Εθνικής επί των Τούρκων συντελέσθηκε στο Κατοβίτσε στις 18 Σεπτεμβρίου του 2009.

Στο τέλος εκείνου του δραματικού προημιτελικού που ήταν μακρόσυρτος σαν… αμανές, η Εθνική επέζησε (76-74) της παράτασης, των λαθών της που ευτυχώς δεν απέβησαν μοιραία και του τρίποντου του Κερέμ Τουντσερί το οποίο λίγο έλειψε να μας στείλει αδιάβαστους.

Για προφανείς λόγους αυτός ο προημιτελικός κατέχει περίοπτη θέση στα «business as usual» θρίλερ με τα οποία ανατράφηκε και μεγάλωσε η "Επίσημη Αγαπημένη".

Οταν πλέον ήχησε για τελευταία φορά η κόρνα, ο Νίκος Ζήσης, με μπόλικη δόση θυμοσοφίας, σχολίασε ότι "η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, αλλά απλώς συνεχίζεται".

Την ίδια στιγμή ο τότε πρωτάρης και άμαθος σε τέτοιες καταστάσεις, Νικ Καλάθης εκστασιάστηκε τόσο πολύ που είπε ότι "όσα έγιναν απόψε, πρέπει να τα ανεβάσουμε στο... youtube"!

Χάλκινο σαν πλατινένιο

Ξέμπλεξε με τα χίλια ζόρια εκείνο το βράδυ η Εθνική (Σπανούλης 23, Ζήσης 14, Μπουρούσης 11, Φώτσης 11), προκρίθηκε στην τετράδα, ηττήθηκε στον ημιτελικό από τη δαιμονική Ισπανία, νίκησε στον μικρό τελικό τη Σλοβενία και επιστρέφοντας πίσω εκτελώνισε ένα χάλκινο μετάλλιο που όσο περνούν τα χρόνια αποκτά υπεραξία και μοιάζει σαν να ‘ναι πλατινένιο και βάλε!

Δώδεκα χρόνια πέρασαν από τότε, διάβολε και δεν αξιωθήκαμε όχι σε βάθρο να ξανανέβουμε, αλλά ούτε καν να... τρουπώσουμε σε μια τετράδα!

Το σημερινό ματς ενέχει και επετειακά στοιχεία, καθώς η Τουρκία υπήρξε ο αντίπαλος της Εθνικής στον παρθενικό αγώνα της ιστορίας της, στις 25 Ιουνίου του 1936 στην Κωνσταντινούπολη όπου οι Τούρκοι επικράτησαν με 49-12!

Η ΑΟΖ και οι διερευνητικές

Από τότε κύλησε πολύ νερό στο ποτάμι κι ακόμη περισσότερο στο… Αιγαίο πέλαγος και ο νοών νοείτω.

Απόψε εμείς, οι Ρωμιοί και εκείνοι, οι μεμέτηδες ξαναβρισκόμαστε ενώπιος ενωπίω όχι για την υφαλοκρηπίδα , την ΑΟΖ και τα υπόλοιπα θέματα της ατζέντας των διερευνητικών επαφών, αλλά για το δικαίωμα στον αυριανό τρίτο τελικό και στο όνειρο.

Μετά τον Δένδια και τον Τσαβούσογλου, ο λόγος ανήκει στον Πιτίνο και στον Ενέ, με την ελπίδα ενός εκάστου να διανύσει ως το τέλος τον δρόμο ώστε να μην επιβεβαιωθεί ο στίχος του Πυθαγόρα.

Τούρκος εγώ κι εσύ Ρωμιός,

κι εγώ λαός κι εσύ λαός,

εσύ Χριστό κι εγώ Αλλάχ,

όμως κι οι δυο μας αχ και βαχ!