Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, οι αποστάσεις και τα θέματα SOS του Ιτούδη
Η Εθνική ομάδα βρίσκεται σε διατεταγμένη υπηρεσία και ο Βασίλης Σκουντής κρυφοκοιτάζει τη λίστα με τα SOS του Δημήτρη Ιτούδη.
Μια λέξη κυριαρχεί εδώ και μέρες στα ενδότερα της Εθνικής ομάδας που τη Δευτέρα (1/8) σηκώνει πανιά και βάζει πλώρη για τον μεγάλο προορισμό της.
Τον μεγάλο, έγραψα; Λάθος!
Τους (δυο) μεγάλους εννοώ, διότι πέρα και μάλιστα πριν από την τελική φάση του Eurobasket, η ελληνική ομάδα έχει και τους ανοιχτούς λογαριασμούς της στην προκριματική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου, οπότε κυνηγάει μ' ένα σμπάρο δυο τρυγόνια.
Στο πλαίσιο αυτού του... πρωθύστερου σχήματος, προτού ταξιδέψει στο Μιλάνο και εν συνεχεία στο Βερολίνο, η Εθνική έχει να παίξει με τη Σερβία στο Βελιγράδι και με το Βέλγιο στο ΟΑΚΑ με το βλέμμα στην Άπω Ανατολή.
Πριν από τρία χρόνια ο δρόμος του μεταξιού αποδείχθηκε κακοτράχαλος και μένει να φανεί εάν και κατά πόσον η Ινδονησία, οι Φιλιππίνες και η Ιαπωνία θα αποδειχθούν πιο φιλόξενες απ' ό,τι η Κίνα που μας ξέβρασε!
Από αύριο οι ασκήσεις επί χάρτου
Βιάζομαι όμως!
Βιάζομαι διότι πριν από αυτά τα επίσημα και σπουδαία ματς, υπάρχουν τα φιλικά και πριν από τα φιλικά η προετοιμασία που άρχεται την ερχόμενη Δευτέρα.
Άρχεται για τους παίκτες, όχι για τους προπονητές, οι οποίοι μαζεύονται μεθαύριο (Πέμπτη) στο ΟΑΚΑ για να σηκώσουν τα μανίκια τους, να πιάσουν δουλειά, να καταστρώσουν τα πλάνα τους και βαθμιαία από τις ασκήσεις επί χάρτου να περάσουν στην πράξη μέσα στο γήπεδο.
Ο Ιτούδης είναι τόσο τελειομανής και λεπτολόγος ώστε συγκάλεσε νωρίτερα την προπονητική κουστωδία για να μελετήσουν όλες τις παραμέτρους.
Ο εξορκισμός των δαιμόνων
Ήδη την Τρίτη (26/07) ανακοινώθηκε η λίστα των 23 παικτών και ανεξαρτήτως του ποια ταυτότητα θα φέρει αυτή η ομάδα (εδώ βάζω έναν αστερίσκο δηλωτικό του ότι θα επανέλθω σε αυτό το θέμα αργότερα) ένα είναι το σίγουρο: βρίσκεται σε διατεταγμένη υπηρεσία μπας και αξιωθεί επιτέλους να ξορκίσει τους δαίμονες που την κατατρύχουν εδώ και 13 χρόνια.
Το σύνθημα δεν είναι το μετάλλιο, που επίσης αργεί. Το σύνθημα είναι η δουλειά που πρέπει να γίνει παστρικά για να αποδώσει καρπούς.
Φλυάρησα και άφησα επίτηδες να περάσουν σχεδόν 300 λέξεις για να μαρτυρήσω τη λέξη που κυριαρχεί στα ενδότερα της Εθνικής και, διάβολε, δεν είναι το μετάλλιο.
Η βασική αρχή των αποστάσεων
Είναι το spacing!
Δεν ξέρω εάν πρόκειται για… ξενέρωμα, αλλά όντως οι αποστάσεις αποτελούν το Α και το Ω στον σχεδιασμό του Ιτούδη και των συνεργατών του και τη συνταγή της προσδόκιμης επιτυχίας.
Δεδομένης της παρουσίας δυο γκαρντ κορυφαίου επιπέδου (Καλάθης, Σλούκας) που μπορούν να διαβάσουν άριστα το παιχνίδι, η Εθνική χρειάζεται να μετουσιώσει τις καλές ιδέες σε καλές πράξεις.
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι το σημείο αναφοράς θα είναι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, ωστόσο το ταλέντο, η επιθετικότητα και η κυριαρχικότητα του δεν φτάνουν για να συντελεσθεί το περιπόθητο αποτέλεσμα.
Στο κάτω κάτω ο νεαρότερος, πιο άγουρος, αλλά και φτασμένος (το 2019) Greek Freak ήταν παρών σε τέσσερις παρελθούσες διοργανώσεις στις οποίες η Εθνική αστόχησε και πάντοτε άνοιγε η ίδια κουβέντα, που κατάντησε να μας στοιχειώνει.
Η αρκούδα στο δάσος και η αξιοποίηση του Γιάννη
Μια κουβέντα με δύο σκέλη: σε ποια θέση παίζει ο Γιάννης (στο 4 ή φουνταριστός στο 5) και πώς θα τον αξιοποιήσει περισσότερο η ομάδα μέσα κιόλας στο περιβάλλον στων κανονισμών της FIBA που περιορίζουν την ελευθεριότητα του παιχνιδιού, σε σχέση με το ΝΒΑ.
Σε ό,τι αφορά τη θέση, ισχύει πάντα η μνημειώδης ατάκα του Στιβ Γιατζόγλου για τον συχωρεμένο τον Ρόι Τάρπλεϊ, όπως την ξεστόμισε το καλοκαίρι του '92.
"Ο Ρόι είναι σαν την αρκούδα στο δάσος. Όπου θέλει, χέζει η αρκούδα, όπου θέλει παίζει ο Ρόι"!
Ο Ιτούδης έχει ξεκάθαρες ιδέες για το πώς θέλει να παίξει η Εθνική και πώς θα επιδιώξει να εκμεταλλευθεί στο μάξιμουμ τα χαρίσματα του σούπερ σταρ του ΝΒΑ, ο οποίος παρεμπιπτόντως μπορεί να ενταχθεί στην προετοιμασία από τις 4 Αυγούστου και πέρα.
Την ίδια ημέρα (Πέμπτη) μπορούν επίσης να εισέλθουν στο γήπεδο ο Θανάσης Αντετοκούνμπο και ο Άλεξ Αντετοκούνμπο, ενώ ο Τάιλερ Ντόρσεϊ, θα είναι διαθέσιμος από τις 8 Αυγούστου και πέρα, επειδή αγωνίσθηκε στο ματς με τη Μεγάλη Βρετανία στη Λάρισα.
Ο αιφνιδιασμός, οι χώροι και το σετ παιχνίδι
Η Ιτούδης σχεδιάζει μια ομάδα που θα παίζει γρήγορα και θα μπορεί να κτυπάει στον αιφνιδιασμό με αιχμή του δόρατος τον Γιάννη, αλλά ταυτόχρονα θα διαθέτει και εναλλακτικές λύσεις και πηγές ενέργειες όταν εξαναγκάζεται στο σετ παιχνίδι.
Η υπόθεση του Αντετοκούνμπο έχει δυο παραμέτρους: αφενός την παραγωγικότερη και ωφελιμότερη δυνατή εκμετάλλευση του και αφετέρου το πώς θα βοηθηθεί από τους συμπαίκτες του σε καταστάσεις πέντε εναντίον πέντε και ενώ οι αντίπαλοι θα κλείνουν τους χώρους και θα προσπαθούν να τον προβοκάρουν να σουτάρει από μακριά.
Το άνοιγμα των (κλειστών) χώρων και απέναντι σε ψαγμένες, ενδεχομένως και σύνθετες άμυνες -όπως είχε συμβεί και το 2019- είναι το βασικότερο μέλημα του τεχνικού επιτελείου της Εθνικής.
Αυτόν τον δρόμο -κατά πως έλεγε και ο Αννίβας- η Εθνική ή θα τον βρει ή θα τον δημιουργήσει με την τακτική της: αυτό προφανώς δεν είναι εύκολο και δεν εμπίπτει στη λογική του "πατάω ένα κουμπί και βγαίνει η χοντρή"!
Οι σουτέρηδες και ο Μίντλετον
Είναι γνωστό και από το παιχνίδι των Μπακς πως ο δις ΜVP της κανονικής περιόδου και πολυτιμότερος παίκτης των περυσινών τελικών εξυπηρετείται, εφόσον πλαισιώνεται και περιστοιχίζεται από αξιόπιστους σουτέρ, ώστε να βγαίνουν από το ταμπούρι τους οι αντίπαλες άμυνες.
Εδώ βεβαίως μπορεί να τεθεί ένα ζήτημα, στις περιπτώσεις κατά τις οποίες η Εθνική θα χρειασθεί για κάποιους λόγους να παίξει με πεντάδες που δεν θα διαθέτουν ικανούς σουτέρ, χώρια που αυτό το πρόβλημα την ταλανίζει χρόνια και ζαμάνια.
Δεν βγάζουμε σουτέρηδες (που λέει και ο Λάζαρος Λέτσιτς) και πάντως δεν έχουμε έναν σαν τον Κρις Μίντλετον να ανήκει στην κατηγορία (των ποσοστών ευστοχίας) 50-40-90!
Εδώ έρχονται ως απαντήσεις τα δυο προσόντα στα οποία αναφέρθηκα προηγουμένως: οι καλές αποστάσεις και το σωστό διάβασμα των καταστάσεων, ασφαλώς με την κατάλληλη και επιβεβλημένη σε τέτοιες περιστάσεις, παρέμβαση από τον πάγκο.
Οι παλιές ρίζες και η άμυνα
Ασφαλώς ο Ιτούδης δεν φιλοδοξεί να ανακαλύψει την Αμερική, την πυρίτιδα, τον τροχό και την τυπογραφία μαζί: δεν καμώνεται για εφευρέτης, ούτε για μαθητευόμενος μάγος, αλλά για προπονητής που ξέρει να διαχειρίζεται πρόσωπα και πράγματα.
Ως γνωστόν -και αυτό αποδείχθηκε στο παρελθόν- οι μεγάλες νίκες και οι επιτυχίες προϋποθέτουν την πίεση πάνω στην μπάλα και την γενικότερη αμυντική θωράκιση.
Κοινώς η Εθνική θα πρέπει, τηρουμένων των αναλογιών, να ξαναγυρίσει στις ρίζες της και να παίξει με το στιλ της και με αυτό που ξέρει, όχι με κάτι διαφορετικό, έστω κι αν οι συνθήκες μεταλλάσσονται.
Όποια μετάλλαξη κι αν συμβεί, όποιοι παίκτες και αν την απαρτίζουν, η αμυντική διάθεση αποτελεί προαπαιτούμενο και θέσφατον!
Η βλαβερή και επικίνδυνη ταμπέλα
Για να μην αφήσω κενά σε σχέση με κάτι που έγραψα παραπάνω, το ποια ταμπέλα θα φορέσουμε στην Εθνική, είναι κάτι πολύ σχετικό, ενδεχομένως και ανούσιο, ου μην παρελκυστικό, βλαβερό και επικίνδυνο!
Το αν θα βαφτισθεί "αμερικάνικη" ή δεν ξέρω τι άλλο, δεν έχει καμιά, μα καμιά σημασία: όπως λέει και η παροιμία, δεν κάνουν τα ράσα τον παπά και οι κάθε λογής ταμπέλες είναι για λαϊκή κατανάλωση.
Για να γίνω όσο πιο κυνικός γίνεται, αυτό που ενδιαφέρει πρωτίστως είναι -ακόμη κι αν καταφύγει σε... ινδιάνικο μπάσκετ- να σώσει τις δυο διαδοχικές παρτίδες στα νοκ άουτ ματς και να δεήσει να φτάσει στη ζώνη των μεταλλίων.
Η διάθεση είναι δεδομένη.
Η φιλοδοξία επίσης.
Οι δυνατότητες υπάρχουν.
Η ανυπομονησία, ο πόθος και ο ενθουσιασμός ξεχειλίζουν από τα μπατζάκια ολονών.
Ιδού λοιπόν, το Βελιγράδι, το ΟΑΚΑ, το Μιλάνο και το Βερολίνο, ιδού και το πήδημα!
