Σαν κεράκι έσβηνε τον τελευταίο καιρό και σαν κεράκι έσβησε όπως μου είπε μέσα στον θρήνο και στον οδυρμό της η Γιούλα...

Έσβησε σαν το κεράκι χωρίς να φυσάει πουθενά γύρω του...

Έσβησε και πάει...

Το φοβόμουν αυτό από την πρώτη στιγμή που αρρώστησε και σήμερα όλοι συνειδητοποιούν το αναπόδραστον της μοίρας...

Στα ντουζένια του όταν ο Ξανθός διαφέντευε το μπάσκετ, έδινε την εντύπωση ότι ήταν αθάνατος!

Ήταν τόσο θαρραλέος, τόσο μαχητικός, τόσο αποφασισμένος, τόσο παθιασμένος, τόσο μεγαλοπρεπής, τόσο ρωμαλέος, τόσο επιδραστικός, τόσο κυριαρχικός και τόσο άφοβος ώστε έδινε την εντύπωση πως δεν θα πέθαινε ποτέ!

Πέθανε όμως, πέθανε κτυπημένος εδώ και χρόνια από την άνοια που κι αυτό πάλι φαινόταν ασύμβατο με τον χαρακτήρα του: γινόταν άραγε να χάσει τη μνήμη και το μυαλό του ένας τόσο ενεργητικός, δραστήριος, αεικίνητος και πανούργος άνθρωπος που μας πούλαγε και μας αγόραζε μπιρ παρά!

Ο Θεός και ο ΞανΘεός!

Και όμως του έλαχε αυτή η παλιοαρρώστια και σήμερα τον πήρε εκεί πάνω ο Θεός, συγχωρώντας τον κιόλας για τα καντήλια που κατέβαζε στο γήπεδο!

Αμ αυτό πάλι;

Να άλλο ένα οξύμωρο σχήμα: από τη μια έβριζε και από την άλλη κλεινόταν κάθε χρόνο στο Άγιο Όρος!

Από τη μια ο Θεός και από την άλλη ο... «ΞανΘεός», όπως τον βάφτισε και τον αποκαλούσε (όταν ο Γιάννης καθόταν στον πάγκο της ΑΕΚ, 1996-1998) στα κείμενα του ο σεσημασμένος για τη λεξιπλαστική δεινότητα του, Φαίδων Κωνσταντουδάκης...

Κόντρα στο... κατεστημένο!

Μεγάλωσα μαζί του, όπως τόσες και τόσες γενιές του ελληνικού μπάσκετ, μας μεγάλωσε όλους εκείνη την εποχή της παντοκρατορίας του , αν και ο ίδιος επέμενε ότι «σε όλη μου τη ζωή πολεμάω το κατεστημένο»!

Μου το είχε πει αυτό σε μια συνέντευξη μας που έγινε στο ησυχαστήριο του στη Σίβηρη της Χαλκιδικής, κράτησε δυο μερόνυχτα, τη διέκοπτε για να παίξει το αγαπημένο του «μπουρλότο» με την παρέα του, την ξανάρχιζε και μάλιστα ενώ εγώ έψαχνα τις σημειώσεις μου, ελόγου του θυμόταν επακριβώς πού είχαμε σταματήσει...

Η συνέντευξη εκείνη δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Active και ήταν σαν βιογραφία!

Το μαράζι μας με τον Καρύδα

Σε μέλλοντα χρόνο αφαίρεσα το ομοιωματικό μόριο, διότι μαζί με τον Δημήτρη Καρύδα ετοιμάσαμε την κανονική, την πραγματική, την αυθεντική αυτοβιογραφία του που είναι έτοιμη εδώ και τρία χρόνια, αλλά δεν εκδόθηκε ποτέ για κάποιους λόγους άσχετους με τη δική του επιθυμία, που σιγά σιγά αδυνάτιζε κιόλας...

Δεν εκδόθηκε ακόμα κι αυτό το μαράζι μάς τρώει και μάς έκανε (μαζί με τον Καρύδα) να δαγκωνόμαστε κάθε φορά που μαθαίναμε πόσο επιδεινωνόταν η υγεία του...

Ευχή και κατάρα μάς είχε δώσει όταν συναντηθήκαμε για πρώτη φορά στο σπίτι του, η ηρωίδα γυναίκα του, η Γιούλα: μας πήρε παράμερα για να μην ακούει ο Γιάννης και μας ικέτευσε «να μιλήσετε μαζί του και να την ετοιμάσετε όσο πιο γρήγορα γίνεται, επειδή δεν ξέρω για πόσο καιρό ακόμη θα μπορεί να διηγείται την ιστορία της ζωής του».

Οι Θεοί και οι δαίμονες

Αυτή η ιστορία της ζωής του έκλεισε σήμερα (4/10) στις τεσσερισήμισι το απόγευμα στο σπίτι του στη Βάρη, όπου εδώ και πολλούς μήνες ήταν έγκλειστος, παλεύοντας κόντρα σε θεούς και δαίμονες...

Πολλούς από δαύτους, τους νίκησε στην καριέρα του και σε όλη του τη ζωή, αυτόν τον δαίμονα που του επιτέθηκε στα ύστερα του δεν κατάφερε να τον αναχαιτίσει.

Έπαιξε εν ου παικτοίς, σε ένα παιχνίδι που το μόνο υποκατάστατο της ήττας είναι η παράταση πριν από την ήττα!

Μια sui generis φυσιογνωμία

Ο «Ξανθός» δεν ήταν ένας κανονικός, συμβατικός και φυσιολογικός άνθρωπος, αλλά μια sui generis περσόνα, που άλλοι τον λάτρευαν και έπεφταν στη φωτιά για πάρτη του και άλλοι τον μισούσαν και τον καταριόντουσαν!

Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη τη σκηνή που εκτυλίχθηκε στις 10 Απριλίου του 1995, παραμονή του ημιτελικού Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός, στο σαλόνι του ξενοδοχείου «Boston» στη Σαραγόσα...

Τον αντίκρισε ο συχωρεμένος παλαίμαχος διοικητικός παράγων του Παναθηναϊκού, Μπλούης Διακάκης, τον χαιρέτησε θερμά και με τη μεγαλοαστική ευγένεια που τον διέκρινε, του είπε κατάμουτρα...

«Ξανθέ, σου δίδω τας χειροτέρας των ευχών μου»!

Ο Γιάννης έβαλε τα γέλια και αποκρίθηκε αναλόγως: «Μπλούη, μη με διαολίζεις, γιατί αύριο δεν θα μπορείς να κοιμηθείς από τη στεναχώρια σου»!

Ένα πράγμα μοναχά δεν ήταν ο Ιωαννίδης: νερόβραστος!

Όποια στάση (λατρείας και αφοσίωσης ή αποστροφής και μίσους) κι αν κρατούσες απέναντι του, το βέβαιο είναι πως δεν περνούσε απαρατήρητος και δεν σε άφηνε αδιάφορο...

Μορφή εκτός συναγωνισμού

Αυτά τα 45 χρόνια που ασχολούμαι με τη δημοσιογραφία, η τύχη με αξίωσε και ο Θεός με ευλόγησε να έχω γνωρίσει, να έχω συναναστραφεί επαγγελματικά και κοινωνικά και να έχω συνεντευξιαστεί με μερικές από τις ισχυρότερες και διασημότερες αθλητικές μορφές, σπολλάτη τους πού με καταδέχτηκαν, μού επέτρεψαν την είσοδο στο άβατον τους και μου αφιέρωσαν λίγο η πολύ από τον χρόνο τους...

Όχι επειδή ο νεκρός δεδικαίωται, αλλά διότι πραγματικά το νοιώθω, ο Ξανθός είναι (είναι και παραμένει, δεν ήταν απλώς) εκτός συναγωνισμού!

Πέρα από τα αποτελέσματα, τους τίτλους, τα ρεκόρ...

Πέρα από τα έξι χαμένα Final 4 του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, για τα οποία αντιπαρέβαλε το άλλοθι «ναι, αλλά πήγα σε αυτά τα έξι με τρεις διαφορετικές ομάδες»...

Πέρα από τους παίκτες που ανέδειξε, τους φερόταν σαν παιδιά του, ήταν ικανός να σκοτώσει όποιον τους πείραζε...

Πέρα από τους παίκτες που χαντάκωσε, τους παίκτες που καταχέριασε ή τους πέταξε μπουκάλια στη μούρη...

Πέρα από τους αντιπάλους προπονητές με τους οποίους πιάστηκε στα χέρια και άνοιξε βεντέτα...

Πέρα από τους διαιτητές, τους οποίους εξ απαλών ονύχων, θεωρούσε εν δυνάμει εχθρούς του!

Πέρα από τους δημοσιογράφους που τους έβλεπε και έβγαζε σπυράκια...

Τα γούρια και το pick n’ roll

Πέρα από τα γούρια με τους αναπτήρες, τις μαύρες γάτες και το νούμερο 13 και τις παροιμιώδεις εμμονές του με τις κάθε λογής προλήψεις...

Πέρα από τον έβδομο τρόπο αντιμετώπισης του pick n’ roll, τον οποίο (επαιρόταν ότι) επινόησε και μάλιστα τον επιδείκνυε με καμάρι στον Πατ Ράιλι...

Πέρα από τους ομηρικούς καυγάδες, τον συγκρουσιακό χαρακτήρα του...

Πέρα από τα τρία-τέσσερα μετρημένα λάθη, με τα οποία χρέωνε τον εαυτό του, διεκδικώντας εν πολλοίς το αλάθητο του Πάπα...

Πέρα απ’ όλα αυτά και πέρα απ’ όλα τα άλλα, ο Ξανθός ήταν ένας και μοναδικός...

Σημάδεψε το ευρωπαϊκό μπάσκετ, τον ελληνικό αθλητισμό, την Ελλάδα ολάκερη για σαράντα χρόνια και άφησε ένα ανεξίτηλο αποτύπωμα σε αυτό που αποκαλείται αθλητικό γίγνεσθαι...

Αυτό που συνέβη σήμερα το περίμενα, μα πιο πολύ το φοβόμουν...

Αργά το βράδυ, όταν θα γυρίσω στο σπίτι μου, θα βουτήξω στη ντουλάπα με τα αρχεία μου για να ανασύρω τους φακέλους στους οποίους υπάρχει όλη η ζωή του...

Κηδεύουμε τη νιότη μας

Για τη δική μας (δημοσιογραφική) γενιά, όπως συνέβη και με τον Κώστα Πολίτη, ο Γιάννης συμβολίζει μια νιότη που κηδεύουμε, όπως είχε γράψει ο Φρέντι Γερμανός, όταν έφυγε από τη ζωή η Αλίκη Βουγιουγκλάκη...

Συμβολίζει επίσης την εποχή της αθωότητας και (όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται) της ίντριγκας...

Συμβολίζει τα καλύτερά μας χρόνια...

Συμβολίζει επίσης ένα πολύ μεγάλο κομμάτι από τις καριέρες και τις ζωές μας, που τις χαράκωσε βαθιά...

ΥΓ: Καλοστραθιά και μακαρία σου Ξανθέ. Σε ευχαριστούμε που μας μεγάλωσες, μας αγκάλισες, μας μάλωσε και ο Καρύδας κι εγώ σου ζητάμε συγγνώμη, που δεν καταφέραμε να εκδοθεί η αυτοβιογραφία σου, όσο βρισκόσουν εν ζωή.

Αλλά, διάβολε, ζεις, δεν πέθανες!