Ο Γιαννούλης μίλησε για τα πάντα!
Για τα πάντα (χωρίς υπερβολή) μίλησε ο Γιάννης Γιαννούλης μέσω της προσωπικής ιστοσελίδας του
-Στα 32 σου έχεις ζήσει μεγάλες στιγμές, έχεις παίξει σε σπουδαίες ομάδες και έχεις ζήσει σχεδόν τα πάντα σε όλα τα επίπεδα. Τι είναι αυτό που σε κρατά τόσο ζεστό για το μπάσκετ και τι κίνητρο μπορείς να έχεις για τη φετινή χρονιά σε μία ομάδα άπειρη σε μία τόσο μεγάλη διοργάνωση όπως η Ευρωλίγκα;
"Δεν έχει σημασία η ηλικία ή το πόσα πράγματα έχω καταφέρει. Για μένα όσο συνεχίζει να με εξιτάρει το σουτ που φεύγει είτε από τα χέρια συμπαίκτη είτε αντιπάλου και να ζω με την ίδια αγωνία το αν θα μπει ή όχι, έχω κάθε λόγο να συνεχίσω να παίζω".
-Σε ποια από τις ομάδες στις οποίες έχει παίξει μπάσκετ, θα ήθελες να ξεκινήσει καριέρα και ο γιος σου;
"Θα ήθελα να ξεκινήσει από τον ΠΑΟΚ. Είναι η ομάδα που αγαπάω κι έχω τις καλύτερες αναμνήσεις από το πώς έζησα τα πρώτα μου χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Ο ΠΑΟΚ και οι άνθρωποι που ασχολήθηκαν μαζί μου με βοήθησαν όχι μόνο σαν αθλητή, αλλά και σαν άνθρωπο και υπήρχε μια οικογενειακή ατμόσφαιρα που θα ήθελα πραγματικά να ζήσει και ο γιος μου".
- Σε ενοχλεί το γεγονός ότι μετά από 16 χρόνια από την πρώτη απεργία των παικτών, δεν έχουν λυθεί σημαντικά προβλήματα που αντιμετωπίζει το Ελληνικό μπάσκετ και οι καλαθοσφαιριστές;
"Μα είναι δυνατόν να μην με ενοχλεί; Κάθε χρόνο μιλάμε μόνο και μέχρι εκεί. Είναι ίσως η πρώτη φορά που έγινε κάτι ουσιαστικό κι αυτό λόγω της κινητοποίησης του ΠΣΑΚ, χωρίς όμως ούτε κατά διάνοια να μπορούμε να πούμε πως λύθηκαν τα προβλήματά μας. Γι΄αυτό και τίποτε δεν έχει τελειώσει και θα συνεχίσουμε έως ότου μπορούμε να μιλάμε για ένα υγιές πλαίσιο στο άθλημα".
-Με εξαίρεση τα δύο χρόνια που πέρασες στον Αρη, λείπεις εδώ και πολλά χρόνια από τη Θεσσαλονίκη. Τι είναι αυτό που λείπει περισσότερο από την πόλη;
"Και τι δε μου λείπει… Οι φίλοι μου, τα στέκια που πήγαινα, η Τούμπα, το κέντρο…"
-Είχες ποτέ φανταστεί ότι θα γίνεις αρχηγός του Πανιωνίου; Και παίκτης του Άρη; Πώς άραγε το εισπράττεις από τον κόσμο, του Πανιωνίου τώρα και όσων φίλων είχες κι έχεις στον κόσμο του ΠΑΟΚ;
"Απ’ τη στιγμή που έπρεπε να φύγω από τον ΠΑΟΚ, έγινα πλέον καθαρά επαγγελματίας. Το ότι έπαιξα στον Άρη, ήταν η καλύτερη επιλογή για μένα εκείνη την περίοδο, σε σχέση με τις προσφορές που είχα από άλλες ομάδες. Όσο για το ότι έγινα αρχηγός του Πανιωνίου, αυτό ήταν θέμα της ομάδας και του προπονητή. Ουσιαστικά μόλις συμφώνησα ένας από τους … όρους της ομάδας ήταν να είμαι αρχηγός… Τι θέλω να πω… Η ομάδα ήθελε για αρχηγό έναν παίκτη έμπειρο, που έχει ζήσει πολλά, για να αναλάβει αυτό το ρόλο και νομίζω πως μέχρι τώρα τα καταφέραμε πολύ καλά… Ο ΠΑΟΚ είναι η ομάδα της καρδιάς μου, αυτοί που θυμούνται ξέρουν για μένα. Τώρα για τα νέα παιδιά ή όσους δεν με έχουν ζήσει, δεν περιμένω και να καταλάβουν".
-Τι χρειάζεται μια ομάδα για να μπορέσει να σταθεί στην Ευρωλίγκα;
"Απ’ όλα χρειάζεται, δεν είναι μόνο θέμα μπάτζετ. Χρειάζεται ανθρώπους που θα προσπαθούν να μη λείπει τίποτε από τον παίκτη, ο οποίος δεν θα πρέπει να έχει τίποτε άλλο στο μυαλό του εκτός από το μπάσκετ, ώστε να μπορεί η ομάδα να του ζητά το 100%. Ομάδες με προβλήματα δεν πρέπει να πηγαίνουν Ευρωλίγκα, δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα, πήραμε την τρίτη θέση κι όλα καλά… Χρειάζεται μάρκετινγκ, χρειάζεται υποδομή, χρειάζονται καθαρά αποδυτήρια …. Χρειάζεται κόσμος που καταλαβαίνει τα μεγέθη και καταλαβαίνει για ποιο λόγο έρχεται στο γήπεδο".
-Ποιος άλλος μπορεί να κάνει πρωταθλητισμό στην Ελλάδα, εκτός Παναθηναϊκού - Ολυμπιακού;
"Κανένας άλλος. Αυτή τη στιγμή παίζονται δύο πρωταθλήματα, ένα μεταξύ των δύο κι ένα μεταξύ των υπόλοιπων ομάδων. Και νομίζω ότι το πρωτάθλημα που παίζεται μεταξύ των υπολοίπων είναι πολύ πιο ενδιαφέρον, παρά σε ότι αφορά τους δύο μεγάλους".
-Απ΄ όσα έμαθες πλέον στο επαγγελματικό μπάσκετ και απ΄ όσα γνωρίζεις για την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, τι πιθανότητες δίνεις σε ΠΑΟΚ ή Άρη να μπουν «σφήνα» για τον τίτλο; Και πώς;
"Όσο υπάρχουν οι αδερφοί Γιαννακόπουλοι και οι αδερφοί Αγγελόπουλοι δεν νομίζω να μπορέσουν όχι μόνο αυτοί, αλλά κανείς άλλος να διεκδικήσει πρωτάθλημα. Εκτός κι αν εμφανιστεί κάποιος αληθινός παράγοντας, που δεν θα βασιστεί σε ψεύτικες υποσχέσεις όπως έχουμε ένα σωρό παραδείγματα τα τελευταία χρόνια. Χρειάζονται άνθρωποι που αγαπάνε το μπάσκετ, είναι συνειδητοποιημένοι και κατανοούν πως σε πρώτη φάση πρέπει να επενδύσουν πολλά χρήματα".
-Ο Πανιώνιος είναι μια από τις παραδοσιακές δυνάμεις του Ελληνικού μπάσκετ, αλλά ο κόσμος του δε γεμίζει το Ελληνικό. Μήπως αυτό ανατρέπει τα σχέδια της ομάδας σου; Μήπως τα μεγάλα (άδεια) γήπεδα δεν είναι αυτό που χρειάζονται οι ομάδες;
"Σίγουρα οι καταστάσεις αυτές γυρίζουν μπούμερανγκ, αλλά δε γινόταν κι αλλιώς για τον Πανιώνιο. Το γήπεδο της Ν. Σμύρνης στην Αρτάκης είναι πραγματικά ακατάλληλο. Το ξέρουν οι άνθρωποι της ομάδας πως το Ελληνικό δεν μπορεί να γίνει πραγματική έδρα, αλλά στην περίπτωσή μας δεν μπορεί να γίνει κάτι διαφορετικό. Βλέπουμε όμως πως και στο εξωτερικό υπάρχει μια διαφορετική λογική. Στην Ιταλία ας πούμε προσανατολίζονται σε μικρά σχετικά γήπεδα, που όμως είναι γεμάτα κάθε φορά".
- Μετά από 16 χρόνια στην Α1 τι κρατάς περισσότερο και τι είναι αυτό που σου λείπει από το μπάσκετ;
"Κρατάω όλους τους αγώνες που έχω παίξει, το απωθημένο μου είναι όμως ένα ελληνικό πρωτάθλημα, έχω κερδίσει πρωτάθλημα στο εξωτερικό, αλλά όχι εδώ, αυτό μόνο…"
- Όταν αποσυρθείς έχεις αποφασίσει αν θα μείνεις στον χώρο;
«Δεν βλέπω να αποσύρομαι σύντομα, αλλά σίγουρα κάπου κοντά θα είμαι στο μπάσκετ, αυτό κάνω όλη μου τη ζωή».
- Θέλεις να κλείσεις την καριέρα σου στον ΠΑΟΚ και πόσο ακόμη θα παίζεις μπάσκετ;
«Πάντα έλεγα ότι ΄΄εδώ θα μείνω΄΄, δεν ήθελα να φύγω από τον ΠΑΟΚ ποτέ, αλλά υπήρχαν πολλά οικονομικά προβλήματα, το μόνιμο πρόβλημα του ΠΑΟΚ εδώ και χρόνια. Βεβαίως και θα ήθελα να κλείσω την καριέρα μου στον ΠΑΟΚ, αλλά για μένα το θέμα δεν είναι οικονομικό πλέον. Δεν αντέχω όλους αυτούς τους δήθεν, που λένε ψέματα και δεν κάνουν τίποτε καλό για την ομάδα, αλλά πήγαν στον ΠΑΟΚ για να κερδίσουν δημοσιότητα ή για να εξυπηρετήσουν κι εγώ δεν ξέρω ποιους σκοπούς. Και για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους, ο Αλεξόπουλος ήταν ο τελευταίος πρόεδρος του ΠΑΟΚ. Δεν είναι μόνο θέμα χρημάτων. Ο Αλεξόπουλος ήταν ηγετική μορφή, ήταν πραγματικός αρχηγός στην ομάδα, αισθανόσουν ότι υπήρχε κεφαλή. Από κει και πέρα το χάος».
-Πόσο σημαντικό ήταν για σένα ότι ο αγώνας του ΠΣΑΚ δικαιώθηκε και είχε καθολική συμμετοχή από αθλητές που δεν είχαν να κερδίσουν κάτι;
«Μας ενοχλεί πάρα πολύ αυτή η έκφραση ότι δεν έχουμε να κερδίσουμε κάτι. Εγώ προσωπικά έχω παίξει περίπου 300 παιχνίδια στην Α1, έχω κερδίσει κι έχω χάσει, και συνεχίζω γιατί αγαπάω αυτό που κάνω. Πολεμάμε γιατί θέλουμε να κερδίσουμε όλο τον αγώνα. Ειλικρινά μας ενοχλεί πολύ αυτή η τοποθέτηση, αυτό το εσάς τι σας νοιάζει, δηλαδή θέλω να είμαι σ΄ ένα χώρο όπου οι 10 θα περνάνε καλά κι οι άλλοι 200 θα πεινάνε; Γι’ αυτό το ελληνικό μπάσκετ έχει πέσει τόσο χαμηλά. Υπάρχουν παράγοντες που δεν πληρώνουν γιατί δεν έπαιξε κάποιος καλά. Αυτά δεν υπάρχουν…
Το πρόβλημα είναι βαθύτερο, μιλάμε για παθογένεια… Όπως εγώ πρέπει να είμαι μία ώρα νωρίτερα στο γήπεδο γιατί αυτή είναι η δουλειά μου και πρέπει να βάλω τέιπ και να είμαι έτοιμος σωματικά και ψυχολογικά, έτσι πρέπει και οι ομάδες να είναι συνεπείς… Τι είδους νοοτροπία είναι αυτή, δεν θα πληρώσω για να τους «μπριζώσω»; Ο αθλητής είναι άνθρωπος κι όχι ρομπότ… Υπογράφει ένα συμβόλαιο για να προσφέρει συγκεκριμένη εργασία και τις αποδοχές τις υπογράφει ο εργοδότης, άρα συμφωνεί μαζί τους… Όπως δεν μπορώ εγώ ν’ αλλάξω γνώμη στην πορεία, έτσι δεν μπορεί κι αυτός… Δεν υπάρχει συμβόλαιο ότι θα φέρω τίτλους, γι’ αυτό μπαίνουν τα πριμ… Είναι άρρωστες νοοτροπίες όλα αυτά».
- Εχεις περάσει από τόσες μεγάλες ομάδες. Τώρα που είσαι στον Πανιώνιο που συμμετείχε και στην Ευρωλίγκα, συμφωνείς ότι στην Ελλάδα έχουμε οπαδούς και όχι φιλάθλους με την έννοια ότι ούτε οι φίλοι της σημερινής ομάδας σου (και παλαιότερα σε ΠΑΟ -ΠΑΟΚ ο κόσμος πήγαινε στα ντέρμπι ουσιαστικά) δείχνουν να συμπαραστέκονται μαζικά παρά την συμμετοχή στο "Τσάμπιονς Λιγκ" του μπάσκετ; Πόσο επηρεάζει το γεγονός αυτό ένα παίκτη, να ξέρει δηλαδή ότι θα έχει κόσμο μόνο όταν κρίνονται τίτλοι ή θα υπάρξουν εκ του ασφαλούς επεισόδια;
«Ακόμη και γι’ αυτό το θέμα, πάλι την ευθύνη την έχουν οι ίδιες οι ομάδες. Ο φίλαθλος, ο οπαδός, χειραγωγείται πολύ εύκολα… Οι ομάδες δεν επενδύουν στο σωστό μάνατζμεντ του προϊόντος τους, η λίγκα δεν επενδύει και δεν το προωθεί. Άρα τι μένει; Ο Ολυμπιακός ας πούμε έφερε κόσμο με τον Childress, πόνταρε στο όνομα από το ΝΒΑ, ο Παναθηναϊκός εξαργυρώνει τους τίτλους του. Οι υπόλοιποι λοιπόν εκμεταλλεύονται απλώς την ανάγκη που έχει ο φίλαθλος να δει την ομάδα του να νικάει. Ο φίλαθλος θα έπρεπε να έχει ως βίωμα πως πρόκειται για παιχνίδι κι όχι για αγώνα ζωής και θανάτου.
Πάει στο γήπεδο για να διασκεδάσει, όχι για να πολεμήσει. Αλλά αυτό δεν μπορεί να του το περάσει σωστά καμία διοίκηση, γιατί αυτό απαιτεί διαχείριση, μάνατζμεντ και επένδυση. Τι λέμε τώρα, ψάχναμε μέχρι τελευταία στιγμή το πού θα γίνει ο τελικός, και τελικά είδαμε ένα παιχνίδια με 1000 φιλάθλους, αυτό είναι ντροπή για το μπάσκετ. Μόνοι μας λέμε στον κόσμο ότι πάει σε εμπόλεμη ζώνη αντί σε γιορτή. Και την ίδια στιγμή στην Ιταλία και στην Ισπανία γίνεται φάιναλ 8 , με τις καλύτερες ομάδες των δύο πρωταθλημάτων και τους φίλους τους στο ίδιο γήπεδο και στην ίδια πόλη.
Αλλά εδώ δεν προχωράει τίποτε, αποφασίζουν οι ίδιοι και οι ίδιοι. Δηλαδή όταν τιμωρείται μια ομάδα να παίξει κεκλεισμένων των θυρών και πίσω από τον πάγκο των φιλοξενούμενων υπάρχουν 50 που βρίζουν, αυτό ποιος το προκαλεί, ο παίκτης ή ο παράγοντας; Δεν υπάρχει παιδεία… Έπαιξα στη Μάλαγα και στο γήπεδο υπήρχε ειδικός χώρος για να απασχολούνται τα παιδιά, με κλόουν, δραστηριότητες, εκεί αυτά θεωρούνται φυσιολογικά πράγματα, εγώ τα έβλεπα κι έκανα το σταυρό μου. Εδώ όμως είδαμε αυτοσχέδια βόμβα στο Πανελλήνιος – Μαρούσι, τραγικό».
-Γιατί ασχολήθηκες με την ομάδα της γενέτειρά σου της Καρδίτσας; Συνεχίζεις ακόμη να ασχολείσαι;
«Η ιδέα έπεσε στο τραπέζι αφού ήμουν 2 – 3 χρόνια επαγγελματίας, θελήσαμε να βοηθήσουμε τα παιδιά που έπαιζαν εκεί, κάποιους παλιούς συμπαίκτες προκειμένου να κάνουν κάτι πιο σοβαρό από το να προπονούνται δύο φορές την εβδομάδα, σκορπισμένοι σε τρεις ομάδες. Έτσι οι τρεις αυτές ομάδες ενώθηκαν σε μία που κατάφερε κι ανέβηκε στη Γ’ εθνική. Μετά όμως κάποια προβλήματα υγείας του πατέρα μου, που δεν του επέτρεψαν να ασχοληθεί άλλο με την ομάδα μας ανάγκασε να απομακρυνθούμε, εγώ έτσι κι αλλιώς είμαι μακριά. Ενημερώνομαι όμως και ξέρω τι συμβαίνει».
- Έχεις αρχίσει να σκέφτεσαι το τέλος της διαδρομής σου ως αθλητής; Πως φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε μια πενταετία; Θα σε ενδιέφερε να μείνει στο χώρο και μετά;
«Φυσικά και θα μ’ ενδιέφερε, όσο είμαι γερός και δυνατός θα παίζω, ζω για τον αγώνα… αυτό είναι όλο».
- Σκέφτηκες να γράψεις ένα βιβλίο για όσα είδες και έζησες αγωνιζόμενος σε κορυφαίες ομάδες σε Ελλάδα και Ευρώπη;
«Δε νομίζω ότι θα είναι καλή ιδέα, πολλοί έχουν πει κι έχουν απειλήσει ότι θα γράψουν βιβλία, αλλά πιστεύω ότι με το δικό μου θα κρυβόντουσαν πολλοί, κι εγώ μαζί τους βέβαια, που δέχτηκα κάποια πράγματα στην καριέρα μου με τα οποία διαφωνούσα κάθετα».
- Εκτός από αναγνώριση και χρήμα, τι άλλο πήρες από το μπάσκετ;
«Καλύτερη ζωή, αν και με πάρα πολλές θυσίες και στερήσεις, από τα 18 μου μέχρι τώρα. Αλλά νιώθω πολύ ωραία, είμαι τυχερός που ξεκίνησα έτσι, κι έκανα το χόμπυ μου, το παιχνίδι που αγαπούσα επάγγελμα».
-Αν ξεκινούσες τώρα την καριέρα σου, τι θα πρόσεχες περισσότερο;
«Τα πάντα. Έχω κάνει πάρα πολλά πράγματα, πολλά λάθη και σίγουρα αν ήξερα πως θα πήγαινε θα έκανα καλύτερες επιλογές, αλλά δόξα τω Θεώ…
-Θα συμβούλευες το γιο σου να παίξει μπάσκετ σε επαγγελματικό επίπεδο;
«Βέβαια, ήδη κάνει ατομικές προπονήσεις με το μπαμπά του… Το μπάσκετ το αγαπάω πραγματικά, νομίζω ότι αν έχει τις δυνατότητες να ακολουθήσει το δρόμο αυτό θα είναι ό,τι καλύτερο για τον ίδιο».
-Ποιο ήταν το μεγαλύτερο λάθος της καριέρας σου;
«Πολλά ήταν, το ένα φέρνει το άλλο, αν για παράδειγμα υπέγραφα στον Ολυμπιακό αντί για τον Παναθηναϊκό θα είχα μία τελείως διαφορετική καριέρα. Αν δεν είχα αποσύρει την τελευταία στιγμή το όνομά μου από τα ντραφτ, αν… αν…»
-Μέσα από την εμπειρία σου ως παίκτης και ως συνδικαλιστής, ποια πιστεύεις πως θα είναι η θέση του Έλληνα μπασκετμπολίστα τα επόμενα χρόνια;
«Αυτό που πολεμάμε τώρα είναι να γίνει είναι η ζωή του αθλητή όσο γίνεται καλύτερη, γιατί οι ομάδες πρέπει να καταλάβουν πως εξαρτώνται από τον παίκτη, άρα πρέπει να μπορέσουμε να καταφέρουμε να γίνει πιο εύκολη η ζωή του εκτός γηπέδου, να μη χρειάζεται να σκέφτεται άσχετα πράγματα. Υπάρχουν γήπεδα που δεν έχουν θέρμανση, δεν έχουν πλυντήρια να πλυθούν τα ρούχα των παικτών. Η Ισπανία το έχει καταφέρει σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό, έχουν κι αυτοί δρόμο να διανύσουν, αλλά τα βασικά τα έχουν λύσει, όχι μόνο στις μεγάλες ομάδες αλλά και στις μικρές.
Όλοι όσοι έχουν παίξει στο εξωτερικό και τα έχουν δει αυτά, δεν μπορούν να τα πιστέψουν αυτά που συμβαίνουν. Δεν μπορεί να σου ζητούν να κάνεις προπόνηση στις 25 Δεκεμβρίου με 5 βαθμούς θερμοκρασία. Τι να το κάνουμε αν υπάρχει μπάτζετ 10 εκ. ευρώ για τους παίκτες και τίποτε για τη λειτουργία ομάδας. Αυτό προσπαθούμε να πετύχουμε και η εμπειρία μου δείχνει ότι μπορούμε. Ο ΠΣΑΚ δεν τέλειωσε επειδή έγιναν 10 πράγματα σε 2,5 χρόνια που ήταν αυτονόητα, και δεν θέλουμε απεργίες, απειλές κ.λπ., θέλουμε να μιλάμε, με ανθρώπους που ξέρουν το αντικείμενο κι έχουν διάθεση και ανοικτά μυαλά».
"Δεν έχει σημασία η ηλικία ή το πόσα πράγματα έχω καταφέρει. Για μένα όσο συνεχίζει να με εξιτάρει το σουτ που φεύγει είτε από τα χέρια συμπαίκτη είτε αντιπάλου και να ζω με την ίδια αγωνία το αν θα μπει ή όχι, έχω κάθε λόγο να συνεχίσω να παίζω".
-Σε ποια από τις ομάδες στις οποίες έχει παίξει μπάσκετ, θα ήθελες να ξεκινήσει καριέρα και ο γιος σου;
"Θα ήθελα να ξεκινήσει από τον ΠΑΟΚ. Είναι η ομάδα που αγαπάω κι έχω τις καλύτερες αναμνήσεις από το πώς έζησα τα πρώτα μου χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Ο ΠΑΟΚ και οι άνθρωποι που ασχολήθηκαν μαζί μου με βοήθησαν όχι μόνο σαν αθλητή, αλλά και σαν άνθρωπο και υπήρχε μια οικογενειακή ατμόσφαιρα που θα ήθελα πραγματικά να ζήσει και ο γιος μου".
- Σε ενοχλεί το γεγονός ότι μετά από 16 χρόνια από την πρώτη απεργία των παικτών, δεν έχουν λυθεί σημαντικά προβλήματα που αντιμετωπίζει το Ελληνικό μπάσκετ και οι καλαθοσφαιριστές;
"Μα είναι δυνατόν να μην με ενοχλεί; Κάθε χρόνο μιλάμε μόνο και μέχρι εκεί. Είναι ίσως η πρώτη φορά που έγινε κάτι ουσιαστικό κι αυτό λόγω της κινητοποίησης του ΠΣΑΚ, χωρίς όμως ούτε κατά διάνοια να μπορούμε να πούμε πως λύθηκαν τα προβλήματά μας. Γι΄αυτό και τίποτε δεν έχει τελειώσει και θα συνεχίσουμε έως ότου μπορούμε να μιλάμε για ένα υγιές πλαίσιο στο άθλημα".
-Με εξαίρεση τα δύο χρόνια που πέρασες στον Αρη, λείπεις εδώ και πολλά χρόνια από τη Θεσσαλονίκη. Τι είναι αυτό που λείπει περισσότερο από την πόλη;
"Και τι δε μου λείπει… Οι φίλοι μου, τα στέκια που πήγαινα, η Τούμπα, το κέντρο…"
-Είχες ποτέ φανταστεί ότι θα γίνεις αρχηγός του Πανιωνίου; Και παίκτης του Άρη; Πώς άραγε το εισπράττεις από τον κόσμο, του Πανιωνίου τώρα και όσων φίλων είχες κι έχεις στον κόσμο του ΠΑΟΚ;
"Απ’ τη στιγμή που έπρεπε να φύγω από τον ΠΑΟΚ, έγινα πλέον καθαρά επαγγελματίας. Το ότι έπαιξα στον Άρη, ήταν η καλύτερη επιλογή για μένα εκείνη την περίοδο, σε σχέση με τις προσφορές που είχα από άλλες ομάδες. Όσο για το ότι έγινα αρχηγός του Πανιωνίου, αυτό ήταν θέμα της ομάδας και του προπονητή. Ουσιαστικά μόλις συμφώνησα ένας από τους … όρους της ομάδας ήταν να είμαι αρχηγός… Τι θέλω να πω… Η ομάδα ήθελε για αρχηγό έναν παίκτη έμπειρο, που έχει ζήσει πολλά, για να αναλάβει αυτό το ρόλο και νομίζω πως μέχρι τώρα τα καταφέραμε πολύ καλά… Ο ΠΑΟΚ είναι η ομάδα της καρδιάς μου, αυτοί που θυμούνται ξέρουν για μένα. Τώρα για τα νέα παιδιά ή όσους δεν με έχουν ζήσει, δεν περιμένω και να καταλάβουν".
-Τι χρειάζεται μια ομάδα για να μπορέσει να σταθεί στην Ευρωλίγκα;
"Απ’ όλα χρειάζεται, δεν είναι μόνο θέμα μπάτζετ. Χρειάζεται ανθρώπους που θα προσπαθούν να μη λείπει τίποτε από τον παίκτη, ο οποίος δεν θα πρέπει να έχει τίποτε άλλο στο μυαλό του εκτός από το μπάσκετ, ώστε να μπορεί η ομάδα να του ζητά το 100%. Ομάδες με προβλήματα δεν πρέπει να πηγαίνουν Ευρωλίγκα, δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα, πήραμε την τρίτη θέση κι όλα καλά… Χρειάζεται μάρκετινγκ, χρειάζεται υποδομή, χρειάζονται καθαρά αποδυτήρια …. Χρειάζεται κόσμος που καταλαβαίνει τα μεγέθη και καταλαβαίνει για ποιο λόγο έρχεται στο γήπεδο".
-Ποιος άλλος μπορεί να κάνει πρωταθλητισμό στην Ελλάδα, εκτός Παναθηναϊκού - Ολυμπιακού;
"Κανένας άλλος. Αυτή τη στιγμή παίζονται δύο πρωταθλήματα, ένα μεταξύ των δύο κι ένα μεταξύ των υπόλοιπων ομάδων. Και νομίζω ότι το πρωτάθλημα που παίζεται μεταξύ των υπολοίπων είναι πολύ πιο ενδιαφέρον, παρά σε ότι αφορά τους δύο μεγάλους".
-Απ΄ όσα έμαθες πλέον στο επαγγελματικό μπάσκετ και απ΄ όσα γνωρίζεις για την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, τι πιθανότητες δίνεις σε ΠΑΟΚ ή Άρη να μπουν «σφήνα» για τον τίτλο; Και πώς;
"Όσο υπάρχουν οι αδερφοί Γιαννακόπουλοι και οι αδερφοί Αγγελόπουλοι δεν νομίζω να μπορέσουν όχι μόνο αυτοί, αλλά κανείς άλλος να διεκδικήσει πρωτάθλημα. Εκτός κι αν εμφανιστεί κάποιος αληθινός παράγοντας, που δεν θα βασιστεί σε ψεύτικες υποσχέσεις όπως έχουμε ένα σωρό παραδείγματα τα τελευταία χρόνια. Χρειάζονται άνθρωποι που αγαπάνε το μπάσκετ, είναι συνειδητοποιημένοι και κατανοούν πως σε πρώτη φάση πρέπει να επενδύσουν πολλά χρήματα".
-Ο Πανιώνιος είναι μια από τις παραδοσιακές δυνάμεις του Ελληνικού μπάσκετ, αλλά ο κόσμος του δε γεμίζει το Ελληνικό. Μήπως αυτό ανατρέπει τα σχέδια της ομάδας σου; Μήπως τα μεγάλα (άδεια) γήπεδα δεν είναι αυτό που χρειάζονται οι ομάδες;
"Σίγουρα οι καταστάσεις αυτές γυρίζουν μπούμερανγκ, αλλά δε γινόταν κι αλλιώς για τον Πανιώνιο. Το γήπεδο της Ν. Σμύρνης στην Αρτάκης είναι πραγματικά ακατάλληλο. Το ξέρουν οι άνθρωποι της ομάδας πως το Ελληνικό δεν μπορεί να γίνει πραγματική έδρα, αλλά στην περίπτωσή μας δεν μπορεί να γίνει κάτι διαφορετικό. Βλέπουμε όμως πως και στο εξωτερικό υπάρχει μια διαφορετική λογική. Στην Ιταλία ας πούμε προσανατολίζονται σε μικρά σχετικά γήπεδα, που όμως είναι γεμάτα κάθε φορά".
- Μετά από 16 χρόνια στην Α1 τι κρατάς περισσότερο και τι είναι αυτό που σου λείπει από το μπάσκετ;
"Κρατάω όλους τους αγώνες που έχω παίξει, το απωθημένο μου είναι όμως ένα ελληνικό πρωτάθλημα, έχω κερδίσει πρωτάθλημα στο εξωτερικό, αλλά όχι εδώ, αυτό μόνο…"
- Όταν αποσυρθείς έχεις αποφασίσει αν θα μείνεις στον χώρο;
«Δεν βλέπω να αποσύρομαι σύντομα, αλλά σίγουρα κάπου κοντά θα είμαι στο μπάσκετ, αυτό κάνω όλη μου τη ζωή».
- Θέλεις να κλείσεις την καριέρα σου στον ΠΑΟΚ και πόσο ακόμη θα παίζεις μπάσκετ;
«Πάντα έλεγα ότι ΄΄εδώ θα μείνω΄΄, δεν ήθελα να φύγω από τον ΠΑΟΚ ποτέ, αλλά υπήρχαν πολλά οικονομικά προβλήματα, το μόνιμο πρόβλημα του ΠΑΟΚ εδώ και χρόνια. Βεβαίως και θα ήθελα να κλείσω την καριέρα μου στον ΠΑΟΚ, αλλά για μένα το θέμα δεν είναι οικονομικό πλέον. Δεν αντέχω όλους αυτούς τους δήθεν, που λένε ψέματα και δεν κάνουν τίποτε καλό για την ομάδα, αλλά πήγαν στον ΠΑΟΚ για να κερδίσουν δημοσιότητα ή για να εξυπηρετήσουν κι εγώ δεν ξέρω ποιους σκοπούς. Και για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους, ο Αλεξόπουλος ήταν ο τελευταίος πρόεδρος του ΠΑΟΚ. Δεν είναι μόνο θέμα χρημάτων. Ο Αλεξόπουλος ήταν ηγετική μορφή, ήταν πραγματικός αρχηγός στην ομάδα, αισθανόσουν ότι υπήρχε κεφαλή. Από κει και πέρα το χάος».
-Πόσο σημαντικό ήταν για σένα ότι ο αγώνας του ΠΣΑΚ δικαιώθηκε και είχε καθολική συμμετοχή από αθλητές που δεν είχαν να κερδίσουν κάτι;
«Μας ενοχλεί πάρα πολύ αυτή η έκφραση ότι δεν έχουμε να κερδίσουμε κάτι. Εγώ προσωπικά έχω παίξει περίπου 300 παιχνίδια στην Α1, έχω κερδίσει κι έχω χάσει, και συνεχίζω γιατί αγαπάω αυτό που κάνω. Πολεμάμε γιατί θέλουμε να κερδίσουμε όλο τον αγώνα. Ειλικρινά μας ενοχλεί πολύ αυτή η τοποθέτηση, αυτό το εσάς τι σας νοιάζει, δηλαδή θέλω να είμαι σ΄ ένα χώρο όπου οι 10 θα περνάνε καλά κι οι άλλοι 200 θα πεινάνε; Γι’ αυτό το ελληνικό μπάσκετ έχει πέσει τόσο χαμηλά. Υπάρχουν παράγοντες που δεν πληρώνουν γιατί δεν έπαιξε κάποιος καλά. Αυτά δεν υπάρχουν…
Το πρόβλημα είναι βαθύτερο, μιλάμε για παθογένεια… Όπως εγώ πρέπει να είμαι μία ώρα νωρίτερα στο γήπεδο γιατί αυτή είναι η δουλειά μου και πρέπει να βάλω τέιπ και να είμαι έτοιμος σωματικά και ψυχολογικά, έτσι πρέπει και οι ομάδες να είναι συνεπείς… Τι είδους νοοτροπία είναι αυτή, δεν θα πληρώσω για να τους «μπριζώσω»; Ο αθλητής είναι άνθρωπος κι όχι ρομπότ… Υπογράφει ένα συμβόλαιο για να προσφέρει συγκεκριμένη εργασία και τις αποδοχές τις υπογράφει ο εργοδότης, άρα συμφωνεί μαζί τους… Όπως δεν μπορώ εγώ ν’ αλλάξω γνώμη στην πορεία, έτσι δεν μπορεί κι αυτός… Δεν υπάρχει συμβόλαιο ότι θα φέρω τίτλους, γι’ αυτό μπαίνουν τα πριμ… Είναι άρρωστες νοοτροπίες όλα αυτά».
- Εχεις περάσει από τόσες μεγάλες ομάδες. Τώρα που είσαι στον Πανιώνιο που συμμετείχε και στην Ευρωλίγκα, συμφωνείς ότι στην Ελλάδα έχουμε οπαδούς και όχι φιλάθλους με την έννοια ότι ούτε οι φίλοι της σημερινής ομάδας σου (και παλαιότερα σε ΠΑΟ -ΠΑΟΚ ο κόσμος πήγαινε στα ντέρμπι ουσιαστικά) δείχνουν να συμπαραστέκονται μαζικά παρά την συμμετοχή στο "Τσάμπιονς Λιγκ" του μπάσκετ; Πόσο επηρεάζει το γεγονός αυτό ένα παίκτη, να ξέρει δηλαδή ότι θα έχει κόσμο μόνο όταν κρίνονται τίτλοι ή θα υπάρξουν εκ του ασφαλούς επεισόδια;
«Ακόμη και γι’ αυτό το θέμα, πάλι την ευθύνη την έχουν οι ίδιες οι ομάδες. Ο φίλαθλος, ο οπαδός, χειραγωγείται πολύ εύκολα… Οι ομάδες δεν επενδύουν στο σωστό μάνατζμεντ του προϊόντος τους, η λίγκα δεν επενδύει και δεν το προωθεί. Άρα τι μένει; Ο Ολυμπιακός ας πούμε έφερε κόσμο με τον Childress, πόνταρε στο όνομα από το ΝΒΑ, ο Παναθηναϊκός εξαργυρώνει τους τίτλους του. Οι υπόλοιποι λοιπόν εκμεταλλεύονται απλώς την ανάγκη που έχει ο φίλαθλος να δει την ομάδα του να νικάει. Ο φίλαθλος θα έπρεπε να έχει ως βίωμα πως πρόκειται για παιχνίδι κι όχι για αγώνα ζωής και θανάτου.
Πάει στο γήπεδο για να διασκεδάσει, όχι για να πολεμήσει. Αλλά αυτό δεν μπορεί να του το περάσει σωστά καμία διοίκηση, γιατί αυτό απαιτεί διαχείριση, μάνατζμεντ και επένδυση. Τι λέμε τώρα, ψάχναμε μέχρι τελευταία στιγμή το πού θα γίνει ο τελικός, και τελικά είδαμε ένα παιχνίδια με 1000 φιλάθλους, αυτό είναι ντροπή για το μπάσκετ. Μόνοι μας λέμε στον κόσμο ότι πάει σε εμπόλεμη ζώνη αντί σε γιορτή. Και την ίδια στιγμή στην Ιταλία και στην Ισπανία γίνεται φάιναλ 8 , με τις καλύτερες ομάδες των δύο πρωταθλημάτων και τους φίλους τους στο ίδιο γήπεδο και στην ίδια πόλη.
Αλλά εδώ δεν προχωράει τίποτε, αποφασίζουν οι ίδιοι και οι ίδιοι. Δηλαδή όταν τιμωρείται μια ομάδα να παίξει κεκλεισμένων των θυρών και πίσω από τον πάγκο των φιλοξενούμενων υπάρχουν 50 που βρίζουν, αυτό ποιος το προκαλεί, ο παίκτης ή ο παράγοντας; Δεν υπάρχει παιδεία… Έπαιξα στη Μάλαγα και στο γήπεδο υπήρχε ειδικός χώρος για να απασχολούνται τα παιδιά, με κλόουν, δραστηριότητες, εκεί αυτά θεωρούνται φυσιολογικά πράγματα, εγώ τα έβλεπα κι έκανα το σταυρό μου. Εδώ όμως είδαμε αυτοσχέδια βόμβα στο Πανελλήνιος – Μαρούσι, τραγικό».
-Γιατί ασχολήθηκες με την ομάδα της γενέτειρά σου της Καρδίτσας; Συνεχίζεις ακόμη να ασχολείσαι;
«Η ιδέα έπεσε στο τραπέζι αφού ήμουν 2 – 3 χρόνια επαγγελματίας, θελήσαμε να βοηθήσουμε τα παιδιά που έπαιζαν εκεί, κάποιους παλιούς συμπαίκτες προκειμένου να κάνουν κάτι πιο σοβαρό από το να προπονούνται δύο φορές την εβδομάδα, σκορπισμένοι σε τρεις ομάδες. Έτσι οι τρεις αυτές ομάδες ενώθηκαν σε μία που κατάφερε κι ανέβηκε στη Γ’ εθνική. Μετά όμως κάποια προβλήματα υγείας του πατέρα μου, που δεν του επέτρεψαν να ασχοληθεί άλλο με την ομάδα μας ανάγκασε να απομακρυνθούμε, εγώ έτσι κι αλλιώς είμαι μακριά. Ενημερώνομαι όμως και ξέρω τι συμβαίνει».
- Έχεις αρχίσει να σκέφτεσαι το τέλος της διαδρομής σου ως αθλητής; Πως φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε μια πενταετία; Θα σε ενδιέφερε να μείνει στο χώρο και μετά;
«Φυσικά και θα μ’ ενδιέφερε, όσο είμαι γερός και δυνατός θα παίζω, ζω για τον αγώνα… αυτό είναι όλο».
- Σκέφτηκες να γράψεις ένα βιβλίο για όσα είδες και έζησες αγωνιζόμενος σε κορυφαίες ομάδες σε Ελλάδα και Ευρώπη;
«Δε νομίζω ότι θα είναι καλή ιδέα, πολλοί έχουν πει κι έχουν απειλήσει ότι θα γράψουν βιβλία, αλλά πιστεύω ότι με το δικό μου θα κρυβόντουσαν πολλοί, κι εγώ μαζί τους βέβαια, που δέχτηκα κάποια πράγματα στην καριέρα μου με τα οποία διαφωνούσα κάθετα».
- Εκτός από αναγνώριση και χρήμα, τι άλλο πήρες από το μπάσκετ;
«Καλύτερη ζωή, αν και με πάρα πολλές θυσίες και στερήσεις, από τα 18 μου μέχρι τώρα. Αλλά νιώθω πολύ ωραία, είμαι τυχερός που ξεκίνησα έτσι, κι έκανα το χόμπυ μου, το παιχνίδι που αγαπούσα επάγγελμα».
-Αν ξεκινούσες τώρα την καριέρα σου, τι θα πρόσεχες περισσότερο;
«Τα πάντα. Έχω κάνει πάρα πολλά πράγματα, πολλά λάθη και σίγουρα αν ήξερα πως θα πήγαινε θα έκανα καλύτερες επιλογές, αλλά δόξα τω Θεώ…
-Θα συμβούλευες το γιο σου να παίξει μπάσκετ σε επαγγελματικό επίπεδο;
«Βέβαια, ήδη κάνει ατομικές προπονήσεις με το μπαμπά του… Το μπάσκετ το αγαπάω πραγματικά, νομίζω ότι αν έχει τις δυνατότητες να ακολουθήσει το δρόμο αυτό θα είναι ό,τι καλύτερο για τον ίδιο».
-Ποιο ήταν το μεγαλύτερο λάθος της καριέρας σου;
«Πολλά ήταν, το ένα φέρνει το άλλο, αν για παράδειγμα υπέγραφα στον Ολυμπιακό αντί για τον Παναθηναϊκό θα είχα μία τελείως διαφορετική καριέρα. Αν δεν είχα αποσύρει την τελευταία στιγμή το όνομά μου από τα ντραφτ, αν… αν…»
-Μέσα από την εμπειρία σου ως παίκτης και ως συνδικαλιστής, ποια πιστεύεις πως θα είναι η θέση του Έλληνα μπασκετμπολίστα τα επόμενα χρόνια;
«Αυτό που πολεμάμε τώρα είναι να γίνει είναι η ζωή του αθλητή όσο γίνεται καλύτερη, γιατί οι ομάδες πρέπει να καταλάβουν πως εξαρτώνται από τον παίκτη, άρα πρέπει να μπορέσουμε να καταφέρουμε να γίνει πιο εύκολη η ζωή του εκτός γηπέδου, να μη χρειάζεται να σκέφτεται άσχετα πράγματα. Υπάρχουν γήπεδα που δεν έχουν θέρμανση, δεν έχουν πλυντήρια να πλυθούν τα ρούχα των παικτών. Η Ισπανία το έχει καταφέρει σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό, έχουν κι αυτοί δρόμο να διανύσουν, αλλά τα βασικά τα έχουν λύσει, όχι μόνο στις μεγάλες ομάδες αλλά και στις μικρές.
Όλοι όσοι έχουν παίξει στο εξωτερικό και τα έχουν δει αυτά, δεν μπορούν να τα πιστέψουν αυτά που συμβαίνουν. Δεν μπορεί να σου ζητούν να κάνεις προπόνηση στις 25 Δεκεμβρίου με 5 βαθμούς θερμοκρασία. Τι να το κάνουμε αν υπάρχει μπάτζετ 10 εκ. ευρώ για τους παίκτες και τίποτε για τη λειτουργία ομάδας. Αυτό προσπαθούμε να πετύχουμε και η εμπειρία μου δείχνει ότι μπορούμε. Ο ΠΣΑΚ δεν τέλειωσε επειδή έγιναν 10 πράγματα σε 2,5 χρόνια που ήταν αυτονόητα, και δεν θέλουμε απεργίες, απειλές κ.λπ., θέλουμε να μιλάμε, με ανθρώπους που ξέρουν το αντικείμενο κι έχουν διάθεση και ανοικτά μυαλά».
