Ο Γιάο Μινγκ εκτός δράσης. Ξανά. Για τέταρτη συνεχόμενη σεζόν ο σέντερ των Ρόκετς πονάει. Αν κι αυτή τη φορά δεν αντιμετωπίζει μόνο πρόβλημα τραυματισμού, αλλά και και το πιο σκληρό ερώτημα στη ζωή ενός επαγγελματία αθλητή για το αν πρέπει να αποσυρθεί από την ενεργό δράση.

Τα θεμέλια του "Σινικού Τείχους" τρίζουν περισσότερο από κάθε άλλη φορά, καθώς η είδηση ότι ο Γιάο Μινγκ δεν θα αγωνιστεί για το υπόλοιπο της σεζόν λόγω νέου τραυματισμού στον πολύπαθο αριστερό του αστράγαλο, τον στέλνει ξανά πάνω στο κρύο τραπέζι του χειρουργείου.

Ο 30χρονος σέντερ θα μείνει εκτός για 7-10 μήνες, διάστημα στο οποίο θα κληθεί να διαπραγματευτεί το νέο του συμβόλαιο, καθώς διανύει φέτος την τελευταία σεζον από αυτό που είχε υπογράψει.

Το 2009 ο Γιάο Μινγκ είχε υποβληθεί σε μια επώδυνη και πολύπλοκη επέμβαση στον αριστερό αστράγαλο, με τους γιατρούς ουσιαστικά να "χτίζουν" το πόδι του από την αρχή. Το νέο του χειρουργείο δεν θα είναι τόσο σοβαρό, αλλά...

Μόνιμος στην injury list

Μετά τις τρεις πρώτες σεζόν διαρκούς παρουσίας (είχε χάσει μόλις δύο παιχνίδια κανονικής περιόδου σε αυτό το διάστημα) ο Γιάο Μινγκ ξεκίνησε να αντιμετωπίζει προβλήματα τραυματισμών. Την περίοδο 2005-2006 πάτησε παρκέ για 57 παιχνίδια, ενώ την επόμενη χρονιά έπαιξε μόλις 48.

Τα δύσκολα ήρθαν το 2007-2008 όταν ο νέος του τραυματισμός τον κατέστησε αμφίβολο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008, τους οποίους τελικά πρόλαβε μετά από αγώνα δρόμου. Εκείνη τη σεζόν έχασε τα πλέι-οφ, αλλά και τα τελευταία 27 παιχνίδια της κανονικής περιόδου.

Τον επόμενο χειμώνα έδειξε να πατάει στα πόδια του, πριν έρθει ο νέος τραυματισμός λίγο πριν τα πλέι-οφ, που τον κράτησε εκτός γηπέδου για έναν χρόνο. Συγκεκριμένα το 2009-2010 δεν πάτησε καθόλου παρκέ, ενώ φέτος αγωνίστηκε μόλις για 5 παιχνίδια με σαφώς "πεσμένα" νούμερα: 10.2 πόντοι, 5.4 ριμπάουντ σε 18.2 λεπτά συμμετοχής.

Νο1 με... πήλινα πόδια

Δυστυχώς είναι σύνηθες φαινόμενο παίκτες ρακέτας να αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα τραυματισμών και ουσιαστικά να τελειώνουν άδοξα την καριέρα του. Από τη μια είναι λογικό κάτι τέτοιο αν σκεφτεί κανείς το πόσο καταπονούνται τα πόδια ενός παίκτη με περισσότερα από 130 κιλά, τα οποία καλούνται να κάνουν διαρκώς άλματα και σπριντ στο παρκέ.

Ο Γιάο Μινγκ αποτελεί το τελευταίο όνομα σε μια μακρά λίστα ψηλών που την... πάτησαν από τραυματισμούς και δεν κατάφεραν να ξεδιπλώσουν όλο τους ταλέντο στο γήπεδο.

Μια χαρακτηριστική περίπτωση είναι ο Μπιλ Ουόλτον, που υπέστη μια ντουζίνα τραυματισμούς στις 13 σεζόν που "άντεξε" στο ΝΒΑ, αγωνιζόμενος μόλις στο 44% των παιχνιδιών! Ο απόφοιτος του UCLA που είχε το ταλέντο να γίνει ένας από τους σπουδαιότερους σέντερ όλων των εποχών έχασε ματς στο κολέγιο, συνέχισε να μπαινοβγαίνει στην injury list στο Πόρτλαντ, μια έπαιζε και μια δεν έπαιζε στο Σαν Ντιέγκο για να κλείσει την καριέρα του με ένα πρωτάθλημα στους Σέλτικς. Δεν τέλειωσε ποτέ τη χρονιά 1986-1987 και "αποχαιρέτησε" το άθλημα για μια καριέρα τηλεοσχολιαστή.

Ο Μπιλ Ουόλτον είχε επιλεχτεί -όπως κι ο Γιάο Μινγκ- στο Νο1 του ντραφτ, ένα νούμερο που έχει αποδειχτεί "καταραμένο" για τους ψηλούς.

Το ίδιο "γρουσούζης" αποδείχτηκε κι ο Ραλφ Σάμπσον ο πολυδιαφημισμένος σέντερ του Βιρτζίνια των 224 εκατοστών, που ξεκίνησε εντυπωσιακά την καριέρα του στο ΝΒΑ (20.7 πόντοι, 10.9 ριμπάουντ) με τη φανέλα των Ρόκετς, πριν ανοίξει... παρτίδες με τους χειρουργούς. Έπεσε θύμα τριών διαφορετικών τραυματισμών στο γόνατο και έτσι η καριέρα του ολοκληρώθηκε νωρίς. Επιλέχτηκε στο Νο1 του ντραφτ του 1983 για να αποσυρθεί εννέα χρόνια μετά έχοντας περάσει ακόμη από τους Ουόριορς, τους Κινγκς και τους Μπούλετς.

Ο ίδιος παραδέχτηκε ότι την... πάτησε επειδή προσπάθησε να επιστρέψει από τους τραυματισμούς γρηγορότερα από ότι έπρεπε. Πριν κλείσει οριστικά την καριέρα του (και γίνει προπονητής) πέρασε από την Ισπανία και την Ουνικάχα για οκτώ παιχνίδια.

Κατ' εξαίρεση μπαίνει και στη λίστα (αν και Νο2) ο Σαμ Μπόουι, ο άνθρωπος που θα μείνει στην ιστορία ως το "λάθος των Μπλέιζερς", που θα μπορούσαν να έχουν επιλέξει πίσω από τον Ακίμ Ολάζοουν, τον Μάικλ Τζόρνταν που κατέληξε στο "3". Ο Μπόουι που είχε εντυπωσιάσει ως "κολεγιόπαιδο" στο Κεντάκι μετά τη ρούκι σεζόν του (10.0 πόντοι και 8.6 ριμπάουντ) πήρε την κάτω βόλτα.

Έπαιξε συνολικά 63 παιχνίδια τις επόμενες τέσσερις σεζόν, πριν "μετακομίσει" στο Νιου Τζέρσεϊ. Εκεί έκανε τέσσερις καλές χρονιές (12.8 πόντοι και 8.2 ματς), χωρίς να χάσει περισσότερα από 20 ματς σε κάποια από αυτές. Στη συνέχεια ακολούθησε μια διετία με νέα προβλήματα στους Λέικερς, που τον ανάγκασαν να αποσυρθεί το 1995 με τον καθόλου τιμητικό τίτλο που του χάρισε το ESPN της "χειρότερης επιλογής στην ιστορία των ντραφτ".

Το "καταραμένο ντραφτ του 1986" δεν μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Ο πρώτος που άκουσε το όνομα του από τα χείλη του Ντέιβιντ Στερν ήταν ο Μπραντ Ντόχερτι ο ψηλός που έβγαλε μάτια με το Νορθ Καρολάινα κι έμελλε να αποτελέσει ένα μεγάλο -πλην σύντομα- κεφάλαιο στην ιστορία των Κλήβελαντ Καβαλίερς. Κι αυτό γιατί αναγκάστηκε να βγει στη "σύνταξη" στα 28 του χρόνια (το 1993) μετά από σοβαρά προβλήματα στη μέση, προλαβαίνοντας ωστόσο να γίνει ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία της ομάδας, πριν δηλαδή τον ξεπεράσει (το 2008) ο ΛεΜπρόν Τζέιμς.

Κλασσική περίπτωση κι ο Ντάνι Μάνινγκ, το Νο1 του 1988. Ο ταλαντούχος πάουερ-φόργουορντ που έλαμψε στο Κάνσας (κατακτώντας το πρωτάθλημα εκείνη τη χρονιά υπό τις οδηγίες του Λάρι Μπράουν) αντιμετώπισε πολλά προβλήματα στα γόνατα και παρότι δεν το έβαλε κάτω, απέτυχε στο να εκτυλιχθεί στον παίκτη που θα μπορούσε.

Το πρώτο σοκ ήρθε στη ρούκι χρονιά του όταν υπέστη ρήξη χιαστών μετά από 26 παιχνίδια. Το 1992 επέστρεψε "δυνατός" με 22.8 πόντους και δύο συμμετοχές σε All-Star Game, πριν ξανασταθεί άτυχος. Μετά το 1996 υποβλήθηκε σε δύο νέες επεμβάσεις στο γόνατο. Επέστρεψε κατακτώντας τον τίτλο του "καλύτερου 6ου παίκτη" και εξελίχθηκε σε γυρολόγος ως το τέλος της καριέρας του το 2003.

Ο Μάνινγκ ήταν ο μοναδικός παίκτης που είχε υποβληθεί σε δύο τόσο σοβαρές επεμβάσεις στα πόδια και κατάφερε να επιστρέψει στα γήπεδα. Το ίδιο κατάφεραν αργότερα ο Κένιον Μάρτιν κι ο Αμάρε Στούνταμαϊρ.

Η "κατάρα" χτύπησε και το επόμενο ντραφτ, αυτό του 1989 με πρωταγωνιστή τον Πέρβις Έλισον. Ο ψηλός του Λούιβιλ με το ψευδώνυμο "Never Nervous" αποδείχτηκε ευάλωτος στους τραυματισμούς με το... καλημέρα. Έπαιξε μόλις 48 παιχνίδια στη ρούκι χρονιά του και συνέχισε να αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα στα γόνατα.

Είναι χαρακτηριστικό ότι το 1993 έπαιξε μόλις 29 ματς και το 1994 άλλα 30. Αποκορύφωμα της ατυχίας του ήταν ένα σπασμένο δάχτυλο κατά τη διάρκεια μετακόμισης (!!!) που τον κράτησε εκτός δράσης για περίπου δύο χρόνια (1996-1998). Ολοκλήρωσε την καριέρα του το 2000 έχοντας αγωνιστεί στους Κινγκς, στους Μπούλετς, στους Σέλτικς και στους Σόνικς, διάστημα στο οποίο "κέρδισε" και νέο προσωνύμιο χάρις στον Ντάνι Έιντζ, το "Out of Service Pervis".

Το ατυχές "τρία στα τρία" ήρθε το 1990 με τον Ντέρικ Κόουλμαν. Ο αριστερόχειρας φόργουορντ από το Σίρακιους θα μπορούσε να αφήσει εποχή, αλλά πλήρωσε -περισσότερο από τους τραυματισμούς- τις αδυναμίες του: το φαγητό, το αλκοόλ και την τεμπελιά. Έπαιξε περισσότερα από 70 παιχνίδια μόλις στις 4 από τις 15 σεζόν του στο ΝΒΑ.

Μοιάζει... απίστευτο αλλά η μοίρα επεφύλαξε παράξενα παιχνίδια και στο Νο1 του 1991, τον Λάρι Τζόνσον. Ο "Granma" που όπως και τα τρία προηγούμενα Νο1 είχε κατακτήσει τον κολεγιακό τίτλο (αυτός με το Νεβάδα Λας Βέγκας) έμελλε να γίνει ο πιο ακριβοπληρωμένος παίκτης του ΝΒΑ (με το μυθικό 12ετές συμβόλαιο με τους Χόρνετς αξίας 84 εκ. δολαρίων). Η ατυχία τον "χτύπησε" το 1993 όταν τραυματίστηκε για πρώτη χρονιά στη μέση. Από τότε οι αριθμοί του έφθιναν διαρκώς.

Το 1996 μετακόμισε στους Νικς, όπου έμεινε ως το 2001. Αποσύρθηκε τελικά μετά από δέκα χρόνια καριέρας λόγω των χρόνιων προβλημάτων του στη μέση. Το 2007 επιχείρησε να επιστρέψει στην αγωνιστική δράση (στα 38 του), αλλά το όνειρο του έμεινε στη μέση.

Η "κατάρα" έσπασε τα επόμενα χρόνια με τον Σακίλ Ο'Νιλ, τον Κρις Ουέμπερ, αλλά και τον Γκλεν "Μπιγκ Ντογκ" Ρόμπινσον, που μπορεί να αποσύρθηκε νωρίς (μετά από 11 χρόνια στα 32 του χρόνια) το 2005, αλλά ως τότε ουδέποτε είχε προβλήματα υγείας. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι κι αυτός σταμάτησε το μπάσκετ νωρίτερα από ότι περίμενε κι είναι χαρακτηριστικό ότι δεν κατάφερε να πάρει μέρος -αν κι είχε επιλεχτεί- στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1996 λόγω τραυματισμού στο γόνατο.

Κι ενώ τα επόμενα Νο1 δεν πτοήθηκαν από το βάρος της επιλογής τους (Τζο Σμιθ, Άλεν Άιβερσον, Τιμ Ντάνκαν) ο Μάικλ Ολοβοκάντι επιβεβαίωσε τον... κανόνα. Η καριέρα του Νιγηριανού γεννημένου στην Αγγλία δεν ξεκίνησε φυσιολογικά, καθώς αντί για να παίξει με τους Κλίπερς στη ρούκι χρονιά του ξεκίνησε ως βασικός σέντερ της Κίντερ Μπολόνια. Ήταν η εποχή του λοκ-άουτ που είχε φέρει τον "Κάντι Μαν" στην Ευρώπη. Είναι χαρακτηριστικό ότι έπαιξε το πρώτο του παιχνίδι στη "γηραιά ήπειρο" απέναντι στον ΠΑΟΚ με τον Γιάννη Γιαννούλη να τον... βάζει στα καλάθια.

Στο ΝΒΑ έπαιξε για 9 σεζόν (ως το 2007), αποχωρώντας στα 31 του χρόνια για να αφοσιωθεί στο πλούσιο -αν μη τι άλλο- φιλανθρωπικό του έργο. Πρόλαβε να αγωνιστεί στους Κλίπερς, στους Τίμπεργουλβς και στους Σέλτικς. Τα προβλήματα τραυματισμών ξεκίνησαν το 2006.

Εξίσου άτυχος στάθηκε κι ο Έλτον Μπραντ (Νο1 το 1999), που αντιμετώπισε πολλές δυσκολίες στην καριέρα του. Στους Κλίπερς (2006) υπέστη ρήξη αχίλλειο τένοντα, ενώ το 2009 με τη φανέλα των Σίξερς κι ενώ είχε υπογράψει ένα παχυλό συμβόλαιο υποβλήθηκε σε επέμβαση στον ώμο που τον κράτησε εκτός ως το τέλος της χρονιάς.

Όχι μια, αλλά δύο ρήξεις χιαστών υπέστη και το Νο1 της επόμενης χρονιάς (2000), ο Κένιον Μάρτιν, που χτύπησε για πρώτη φορά ως παίκτης του κολεγίου Σινσινάτι όταν έσπασε το πόδι του! Τα προβλήματα στην επαγγελματική του καριέρα εμφανίστηκαν το 2005 και μετά από τα πολύ καλά χρόνια που είχε στο Νιου Τζέρσεϊ, καθώς και τη μεταγραφή του στους Νάγγετς.

Υποβλήθηκε σε επέμβαση στο αριστερό γόνατο το 2005, ενώ την επόμενη σεζόν έχασε άλλα 26 παιχνίδια λόγω τενοντίτιδας. Χρειάστηκε να μπει ξανά στο χειρουργείο το 2006 σε λιγότερο από δύο χρόνια, καθώς στο 2ο ματς της κανονικής περιόδου τραυματίστηκε σοβαρό στο άλλο του γόνατο.

Αποκορύφωμα της "κατάρας" ήταν τα Νο1 του 2007 και του 2009. Ο λόγος για τον Γκρεγκ Όντεν και τον Μπλέικ Γκρίφιν. Ο τελευταίος τραυματίστηκε πριν την έναρξη της σεζόν στο γόνατο και έχασε ολόκληρη τη χρονιά.

Όσο για τον Όντεν; Ο 22χρονος σέντερ υποβλήθηκε σε επέμβαση στο αριστερό γόνατο τον Σεπτέμβριο του 2007 κι έχασε ολόκληρη τη χρονιά (όπως κι ο Γκρίφιν). Τα δικά του προβλήματα, ωστόσο, συνεχίστηκαν. Στο πρώτο του παιχνίδι το οποίο έγινε τελικά τη σεζόν 2008-2009 αποχώρησε με ενοχλήσεις στο πόδι μετά από 13 λεπτά. Έκατσε στον πάγκο για δύο βδομάδες πριν επιστρέψει για δύο μήνες ποιοτικού μπάσκετ. Έκανε ρεκόρ καριέρας στις 19 Ιανουαρίου του 2009 (24 πόντοι και 15 ριμπάουντ κόντρα στους Μπακς), πριν τραυματιστεί ξανά στο αριστερό γόνατο ύστερα από σύγκρουση με τον Κόρεϊ Μαγκέτι στις 13 Φεβρουαρίου.

Το πρόβλημα στην επιγονατίδα δεν αποδείχτηκε σοβαρό και επέστρεψε μετά από τρεις βδομάδες. Τα σοβαρά προβλήματα ακολούθησαν: στις 5 Δεκεμβρίου του 2009 αποχώρησε με φορείο λόγω ρήξης στην επιγονατίδα. Στις 17 Νοεμβρίου του 2010 υποβλήθηκε σε νέα επέμβαση στο ίδιο γόνατο, που θα τον κρατήσει εκτός για ολόκληρη τη φετινή χρονιά. Με άλλα λόγια από το 2007 όταν επιλέχτηκε στο Νο1 έχει παίξει μόλις 82 παιχνίδια...

Και μετά σου λένε μην πιστεύεις στις κατάρες