Το γεγονός ότι ο Δημήτρης Ιτούδης μεγάλωσε μέσα στον αθλητισμό δεν είναι μυστικό. Όπως και το γεγονός πως η πρώτη του επαφή με μια μπάλα, στα Τρίκαλα Ημαθίας, ήταν με αυτή του ποδοσφαίρου. Το μακρύ του μαλλί και μια διαμάχη με τον προπονητή του τον έφερε όμως στο μπάσκετ, απ’ το οποίο δεν έμελλε να φύγει ποτέ. Φεύγοντας για σπουδές στο Ζάγκρεμπ, ήξερε καλά τι θέλει να κάνει στη ζωή του.

"Όταν έφυγα για το Ζάγκρεμπ πήγαινα γι’ αυτό το σκοπό, ήταν ξεκάθαρο. Τότε ήταν ενωμένη η Γιουγκοσλαβία, το πρωτάθλημα ήταν το καλύτερο της Ευρώπης με αθλητές όπως ο Ντράζεν Πέτροβιτς, ο Βλάντε Ντίβατς, ο Ζάρκο Πάσπαλιε, οι οποίοι ήταν πιτσιρικάδες και στην ουσία αποτελούσαν τους αστέρες του γιουγκοσλαβικού μπάσκετ. Η ακαδημία του Ζάγκρεμπ συγκέντρωνε όλα τα στοιχεία που αναζητούσα, ως ποιότητα σχολής, ως χρόνο σπουδών. Ήταν η κίνηση που έκανα για να διδαχθώ από τους καλύτερους στο άθλημα που αγαπούσα". Συνέπεσε όμως με την απαρχή του εμφυλίου.

"Έζησα τον εμφύλιο αρκετά έντονα. Η ανησυχία ήταν περισσότερο στην πλευρά των γονιών μου, γιατί όλα τα ελληνικά κανάλια είχαν τότε ανταποκριτές κι έβλεπαν την κατάσταση. Δεν έπαιξε ρόλο στο να γυρίσω πίσω πάντως, είχα και έχω ακόμα πολλούς καλούς φίλους και σχέσεις με ανθρώπους εκεί. Κοιτάζοντας πλέον πίσω, τώρα που οι διμερείς σχέσεις έχουν αποκατασταθεί, βλέπουμε ότι ήταν ένας πόλεμος τυφλός, ο οποίος κόστισε σε ανθρώπινες ζωές. Ιδιαίτερα στη Βοσνία, όπου μια οικογένεια μπορεί να αποτελείτο από Βόσνιο πατέρα ορθόδοξο, μουσουλμάνα γυναίκα, Κροάτη πεθερό και να είναι όλοι σε αντίθετα στρατόπεδα, αδέρφια να σκοτώνονται μεταξύ τους, τρία διαφορετικά στρατόπεδα στην ίδια οικογένεια. Δυστυχώς, άκουσα πολλά άσχημα νέα για πολλούς συμφοιτητές. Σέρβοι που έπρεπε να φύγουν, Κροάτες που πήγαν στο μέτωπο και έχασαν τη ζωή τους, ή μέλη του σώματός τους, άνθρωποι με τους οποίους παίζαμε μπάσκετ μαζί", περιγράφει ο Δημήτρης Ιτούδης και το βλέμμα του σκοτεινιάζει.

Ιτούδης-Ζοτς-Παναθηναϊκός: Μια σχέση ζωής

"Εκείνη την περίοδο βίωνα ένα προσωπικό δράμα γιατί ο πατέρας μου νοσηλευόταν στην εντατική μονάδα καρδιοπαθών στο ΑΧΕΠΑ. Δέχτηκα το τηλεφώνημα από τον Ζέλικο, μου είπε ότι είναι στην Ελλάδα, βρεθήκαμε, κάναμε μια συζήτηση στη Θεσσαλονίκη για το ενδεχόμενο του Παναθηναϊκού. Όλα αυτά έγιναν μετά από πρόταση και μεσολάβηση του Ντούσαν Ίβκοβιτς, δεν είναι κρυφό αυτό. Έγιναν άλλα τρία ραντεβού στο Πανόραμα και κατεβήκαμε στην Αθήνα τον Ιούνιο, όπου έγινε στο Χίλτον μια μεγάλη παρουσίαση με τους κυρίους Θανάση και Παύλο Γιαννακόπουλο. Προφανώς αποδέχτηκα την πρόταση αμέσως, ήταν μεγάλη τιμή, τον γνώριζα τον Ζέλικο από το 1992-93, όταν βρεθήκαμε σε ένα χριστουγεννιάτικο τουρνουά, αυτός με την Μπανταλόνα, κι εγώ με την ΚΚ Ζάγκρεμπ". Δεν ήταν όλα όμως ρόδινα από την αρχή.

"Οποιαδήποτε σχέση, είτε αυτή είναι προσωπική, είτε επαγγελματική, προφανώς έχει τα στάδιά της. Αν είμαστε ειλικρινείς και με τις διαπροσωπικές μας σχέσεις, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι το πρώτο στάδιο, είναι αυτό της αμφισβήτησης. Η σχέση χτίζεται μέσα στο χρόνο με τις εμπειρίες που βιώνεις. Εγώ ήμουν ήδη πρώτος προπονητής σε αρκετές ομάδες και ο Ζέλικο ένας πολύ πετυχημένος προπονητής με ευρωπαϊκούς τίτλους. Προφανώς εγώ ήξερα ποιον ρόλο αναλάμβανα εκείνη τη στιγμή, αυτόν του συνεργάτη".

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ ONEMAN.GR