Ο Καλαϊτζής έξω από τα δόντια!
Ο Γ. Καλαϊτζής μιλάει στο SPORT 24 έξω από τα δόντια για τη μεγάλη νίκη και τους προβληματισμούς του
-Ας ξεκινήσουμε την κουβέντα επιχειρώντας να εξηγήσουμε αυτό το εκκωφαντικό 89-60. Υπάρχει εξήγηση;
"Θα δοκιμάσω να το κάνω λειτουργώντας ανάποδα. Η Γκραν Κανάρια στην καυτή έδρα της είναι πολύ ισχυρή. Πριν από λίγες ημέρες ισοπέδωσε την Μπιλμπάο, ενώ ακόμη και η Ρεάλ ή η Μπαρτσελόνα δεινοπαθούν ώσπου να κερδίσουν και μερικές φορές χάνουν κιόλας.
Απέναντι στον κόσμο της έχει διαφορετική ψυχολογία, ενώ όσοι έχουν αγωνιστεί στα Νησιά, μπορούν να βεβαιώσουν ότι έπειτα από τόσο κουραστικό ταξίδι, η απόδοσή σου επηρεάζεται. Ομοίως, λοιπόν, όταν και η Γκραν Κανάρια απομακρύνεται από το σπίτι της, γίνεται άλλη ομάδα. Την Κυριακή έπαιζε στην έδρα της και την Τρίτη έπρεπε να βρεθεί στην Ελλάδα για να μας αντιμετωπίσει. Ολα αυτά δημιουργούν το παζλ της συντριβής".
-Ξέχασες να βάλεις ένα κομμάτι. Την εκπληκτική απόδοση του Πανελληνίου σε άμυνα και επίθεση.
"Είναι αλήθεια ότι χθες είχαμε φοβερή συγκέντρωση και κάθε φορά που οι Ισπανοί πλησίαζαν, τι πλησίαζαν δηλαδή, στους 10-15 πόντους, εμείς βρίσκαμε λύσεις και η διαφορά απογειωνόταν. Ημασταν εύστοχοι και δεν αντιμετωπίσαμε δυσκολίες. Δεν είναι, όμως, αυτή η διαφορά δυναμικότητας των δύο ομάδων".
-Δημιουργείται, ωστόσο, ο προβληματισμός και η απορία... πώς γίνεται όλα αυτά τα χρόνια οι ελληνικές να κερδίζουν συχνότερα τις ισπανικές ομάδες σε επίπεδο συλλόγων, αλλά οργανωτικά να απέχουμε έτη φωτός από τη λίγκα ACB.
"Η εξήγηση είναι απλούστατη. Η Ελλάδα δεν υστερεί σε ταλέντο παικτών, σε επιλογές ξένων ή σε προπονητές. Η διαφορά είναι ότι εμείς έχουμε νόμους και κανόνες που δεν τηρούνται, ενώ οι Ισπανοί τους τηρούν και αποβάλλεται λόγου χάρη ολόκληρη Χιρόνα από το πρωτάθλημα για οικονομικούς λόγους. Αυτή η χαώδης διαφορά που περιγράψατε, οφείλεται σε κάποιους παράγοντες, οι οποίοι βρίσκονται στον χώρο του επαγγελματικού μπάσκετ για προσωπικό όφελος, ενώ χρωστούν σε όποιον λέει καλημέρα.
Δεν γίνεται, λοιπόν, και οι 14 ιδιοκτήτες των ΚΑΕ να κάθονται στο ίδιο τραπέζι γιατί δεν έχουν όλοι τον ίδιο στόχο. Γιατί υπάρχουν και φερέγγυοι πρόεδροι. Η δεύτερη διαφορά που εντοπίζω έχει να κάνει με τους φιλάθλους.
Οι Ισπανοί πηγαίνουν στο γήπεδο για να δουν μπάσκετ και θα χειροκροτήσουν τον αντίπαλο αν αποδειχθεί καλύτερος στο παρκέ. Εχουν μάθει να σέβονται. Στην Ελλάδα πηγαίνουν στο γήπεδο μόνο για να δουν την ομάδα τους να κερδίζει"...
-Λίγες ημέρες μετά τις απεργιακές κινητοποιήσεις του ΠΣΑΚ πιστεύεις ότι υπήρξε κέρδος;
"Κατ’ αρχάς στην Α1 δεν έγινε ποτέ απεργία. Ασφαλώς και θα κάναμε απεργία αν ο ΕΣΑΚΕ δεν μετέθετε την αγωνιστική, ωστόσο αυτή είναι η αλήθεια. Θα έλεγα μάλιστα ότι το χρονικό σημείο της απεργίας ήταν εντελώς λανθασμένο.
Η απεργία δεν έγινε σε σωστό timing. Με την απεργία, όμως, στην Α2 βάλαμε όλους τους ανθρώπους του μπάσκετ να μιλήσουν για το άθλημα, να προβληματιστούν, να ανταλλάξουν απόψεις. Και αυτό είναι το κέρδος. Τους δώσαμε το ερέθισμα, ώστε να ξεκινήσουν να ψάξουν λύσεις για το καλό του μπάσκετ".
-Πόσο μεγάλη ευθύνη έχουν οι παίκτες σε όλο αυτό το εγχείρημα, της ανοικοδόμησης του επαγγελματικού πρωταθλήματος και της Α2;
"Θεωρώ ότι οι παίκτες είναι οι τελευταίοι στην αλυσίδα. Αλλά με αφορμή τις κινητοποιήσεις των παικτών, οι αρμόδιοι άρχισαν να συζητούν για την επίλυση των προβλημάτων. Ξέρεις κάτι, εμείς δεν κάνουμε συνδικαλισμό όταν παίρνουμε δέκα φορές πάνω από έναν δημόσιο υπάλληλο. Δώσαμε, όμως, το ερέθισμα, ώστε επιτέλους να μπουν κανόνες και να τηρούνται".
-Υπάρχουν βέβαια και οι εξαιρέσεις, υγιείς ομάδες που είναι φυσιολογικό να αισθάνονται θιγμένες από την απεργία.
"Και βέβαια υπάρχουν. Είναι 5-6 ομάδες που σέβονται τον εαυτό τους, αλλά θα πρέπει να αναγκάσουν τις υπόλοιπες να πράξουν το ίδιο. Στην Ελλάδα επιβραβεύονται αυτοί που κάνουν μαγκιές και βρίσκουν τη λύση, όχι αυτοί που χρησιμοποιούν τον ίσιο δρόμο.
Και είναι ντροπή για κάποιους προέδρους, που είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους, το να κάθονται στο ίδιο τραπέζι και να προσπαθούν να συνεργαστούν με... δεν θέλω να πω βαριά κουβέντα... με κάποιους απερίγραπτους".
-Μέσα σε όλο αυτό το θολό σκηνικό, βλέπεις προκοπή;
"Για να είμαι ειλικρινής, όχι στο άμεσο μέλλον. Και όταν λέω άμεσο μέλλον, εννοώ τους επόμενους 2-3 μήνες. Είναι, όμως, ευκαιρία αυτή η μεταβατική χρονιά να αξιοποιηθεί, ώστε από την περίοδο 2010-11 να έχουμε κανόνες, οι οποίοι θα τηρούνται από όλους".
-Θα ήθελες να κλείσεις με έναν δικό σου προβληματισμό που ενδεχομένως να μην είχες την ευκαιρία να εξωτερικεύσεις;
"Κατά τη γνώμη μου και αυτή τη στιγμή δεν εκπροσωπώ τον ΠΣΑΚ, αλλά τον Γιώργο, πρέπει να αλλάξει ριζικά η Α2 κατηγορία. Δεν πρέπει να χρησιμοποιείται για να έρχονται ξένοι παίκτες ή να κλείνονται διαφημιστικές συμφωνίες. Πρέπει να παίζουν μόνο Ελληνες, γιατί πρέπει να βγαίνουν καινούργιοι Ελληνες παίκτες. Η Α2 να λειτουργεί ως εργοστάσιο παραγωγής παικτών.
Δεν ξέρω πώς πρέπει να βαπτιστεί αυτό το πρωτάθλημα, ερασιτεχνικό ή επαγγελματικό, ειλικρινά δεν με ενδιαφέρει. Οι περισσότερες ομάδες, όμως, είναι συνοικιακές, εκπροσωπούν έναν δήμο ή μια πόλη και θα είναι θρίαμβος αν θα μπορούν να βγάζουν δύο παιδιά κάθε χρόνο.
Βέβαια, θα πρέπει να αμείβονται με κάποιο τρόπο για αυτή την προσπάθεια, όλα στη ζωή είναι δούναι και λαβείν. Η ιδέα, λοιπόν, που καταθέτω είναι να αλλάξει το μπάσκετ πρώτα από την Α2 και ας προχωρήσει η πρόοδος και στην Α1"
"Θα δοκιμάσω να το κάνω λειτουργώντας ανάποδα. Η Γκραν Κανάρια στην καυτή έδρα της είναι πολύ ισχυρή. Πριν από λίγες ημέρες ισοπέδωσε την Μπιλμπάο, ενώ ακόμη και η Ρεάλ ή η Μπαρτσελόνα δεινοπαθούν ώσπου να κερδίσουν και μερικές φορές χάνουν κιόλας.
Απέναντι στον κόσμο της έχει διαφορετική ψυχολογία, ενώ όσοι έχουν αγωνιστεί στα Νησιά, μπορούν να βεβαιώσουν ότι έπειτα από τόσο κουραστικό ταξίδι, η απόδοσή σου επηρεάζεται. Ομοίως, λοιπόν, όταν και η Γκραν Κανάρια απομακρύνεται από το σπίτι της, γίνεται άλλη ομάδα. Την Κυριακή έπαιζε στην έδρα της και την Τρίτη έπρεπε να βρεθεί στην Ελλάδα για να μας αντιμετωπίσει. Ολα αυτά δημιουργούν το παζλ της συντριβής".
-Ξέχασες να βάλεις ένα κομμάτι. Την εκπληκτική απόδοση του Πανελληνίου σε άμυνα και επίθεση.
"Είναι αλήθεια ότι χθες είχαμε φοβερή συγκέντρωση και κάθε φορά που οι Ισπανοί πλησίαζαν, τι πλησίαζαν δηλαδή, στους 10-15 πόντους, εμείς βρίσκαμε λύσεις και η διαφορά απογειωνόταν. Ημασταν εύστοχοι και δεν αντιμετωπίσαμε δυσκολίες. Δεν είναι, όμως, αυτή η διαφορά δυναμικότητας των δύο ομάδων".
-Δημιουργείται, ωστόσο, ο προβληματισμός και η απορία... πώς γίνεται όλα αυτά τα χρόνια οι ελληνικές να κερδίζουν συχνότερα τις ισπανικές ομάδες σε επίπεδο συλλόγων, αλλά οργανωτικά να απέχουμε έτη φωτός από τη λίγκα ACB.
"Η εξήγηση είναι απλούστατη. Η Ελλάδα δεν υστερεί σε ταλέντο παικτών, σε επιλογές ξένων ή σε προπονητές. Η διαφορά είναι ότι εμείς έχουμε νόμους και κανόνες που δεν τηρούνται, ενώ οι Ισπανοί τους τηρούν και αποβάλλεται λόγου χάρη ολόκληρη Χιρόνα από το πρωτάθλημα για οικονομικούς λόγους. Αυτή η χαώδης διαφορά που περιγράψατε, οφείλεται σε κάποιους παράγοντες, οι οποίοι βρίσκονται στον χώρο του επαγγελματικού μπάσκετ για προσωπικό όφελος, ενώ χρωστούν σε όποιον λέει καλημέρα.
Δεν γίνεται, λοιπόν, και οι 14 ιδιοκτήτες των ΚΑΕ να κάθονται στο ίδιο τραπέζι γιατί δεν έχουν όλοι τον ίδιο στόχο. Γιατί υπάρχουν και φερέγγυοι πρόεδροι. Η δεύτερη διαφορά που εντοπίζω έχει να κάνει με τους φιλάθλους.
Οι Ισπανοί πηγαίνουν στο γήπεδο για να δουν μπάσκετ και θα χειροκροτήσουν τον αντίπαλο αν αποδειχθεί καλύτερος στο παρκέ. Εχουν μάθει να σέβονται. Στην Ελλάδα πηγαίνουν στο γήπεδο μόνο για να δουν την ομάδα τους να κερδίζει"...
-Λίγες ημέρες μετά τις απεργιακές κινητοποιήσεις του ΠΣΑΚ πιστεύεις ότι υπήρξε κέρδος;
"Κατ’ αρχάς στην Α1 δεν έγινε ποτέ απεργία. Ασφαλώς και θα κάναμε απεργία αν ο ΕΣΑΚΕ δεν μετέθετε την αγωνιστική, ωστόσο αυτή είναι η αλήθεια. Θα έλεγα μάλιστα ότι το χρονικό σημείο της απεργίας ήταν εντελώς λανθασμένο.
Η απεργία δεν έγινε σε σωστό timing. Με την απεργία, όμως, στην Α2 βάλαμε όλους τους ανθρώπους του μπάσκετ να μιλήσουν για το άθλημα, να προβληματιστούν, να ανταλλάξουν απόψεις. Και αυτό είναι το κέρδος. Τους δώσαμε το ερέθισμα, ώστε να ξεκινήσουν να ψάξουν λύσεις για το καλό του μπάσκετ".
-Πόσο μεγάλη ευθύνη έχουν οι παίκτες σε όλο αυτό το εγχείρημα, της ανοικοδόμησης του επαγγελματικού πρωταθλήματος και της Α2;
"Θεωρώ ότι οι παίκτες είναι οι τελευταίοι στην αλυσίδα. Αλλά με αφορμή τις κινητοποιήσεις των παικτών, οι αρμόδιοι άρχισαν να συζητούν για την επίλυση των προβλημάτων. Ξέρεις κάτι, εμείς δεν κάνουμε συνδικαλισμό όταν παίρνουμε δέκα φορές πάνω από έναν δημόσιο υπάλληλο. Δώσαμε, όμως, το ερέθισμα, ώστε επιτέλους να μπουν κανόνες και να τηρούνται".
-Υπάρχουν βέβαια και οι εξαιρέσεις, υγιείς ομάδες που είναι φυσιολογικό να αισθάνονται θιγμένες από την απεργία.
"Και βέβαια υπάρχουν. Είναι 5-6 ομάδες που σέβονται τον εαυτό τους, αλλά θα πρέπει να αναγκάσουν τις υπόλοιπες να πράξουν το ίδιο. Στην Ελλάδα επιβραβεύονται αυτοί που κάνουν μαγκιές και βρίσκουν τη λύση, όχι αυτοί που χρησιμοποιούν τον ίσιο δρόμο.
Και είναι ντροπή για κάποιους προέδρους, που είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους, το να κάθονται στο ίδιο τραπέζι και να προσπαθούν να συνεργαστούν με... δεν θέλω να πω βαριά κουβέντα... με κάποιους απερίγραπτους".
-Μέσα σε όλο αυτό το θολό σκηνικό, βλέπεις προκοπή;
"Για να είμαι ειλικρινής, όχι στο άμεσο μέλλον. Και όταν λέω άμεσο μέλλον, εννοώ τους επόμενους 2-3 μήνες. Είναι, όμως, ευκαιρία αυτή η μεταβατική χρονιά να αξιοποιηθεί, ώστε από την περίοδο 2010-11 να έχουμε κανόνες, οι οποίοι θα τηρούνται από όλους".
-Θα ήθελες να κλείσεις με έναν δικό σου προβληματισμό που ενδεχομένως να μην είχες την ευκαιρία να εξωτερικεύσεις;
"Κατά τη γνώμη μου και αυτή τη στιγμή δεν εκπροσωπώ τον ΠΣΑΚ, αλλά τον Γιώργο, πρέπει να αλλάξει ριζικά η Α2 κατηγορία. Δεν πρέπει να χρησιμοποιείται για να έρχονται ξένοι παίκτες ή να κλείνονται διαφημιστικές συμφωνίες. Πρέπει να παίζουν μόνο Ελληνες, γιατί πρέπει να βγαίνουν καινούργιοι Ελληνες παίκτες. Η Α2 να λειτουργεί ως εργοστάσιο παραγωγής παικτών.
Δεν ξέρω πώς πρέπει να βαπτιστεί αυτό το πρωτάθλημα, ερασιτεχνικό ή επαγγελματικό, ειλικρινά δεν με ενδιαφέρει. Οι περισσότερες ομάδες, όμως, είναι συνοικιακές, εκπροσωπούν έναν δήμο ή μια πόλη και θα είναι θρίαμβος αν θα μπορούν να βγάζουν δύο παιδιά κάθε χρόνο.
Βέβαια, θα πρέπει να αμείβονται με κάποιο τρόπο για αυτή την προσπάθεια, όλα στη ζωή είναι δούναι και λαβείν. Η ιδέα, λοιπόν, που καταθέτω είναι να αλλάξει το μπάσκετ πρώτα από την Α2 και ας προχωρήσει η πρόοδος και στην Α1"
